KUMTE
Dimri pas dimrit vjen e shkon e vjen
nga lodrat pa fund të kozmosit pa mister,
por rrahim e rrahim në kurdhën e mendimit
me zjarr eksperimenti.
Cila është e vërteta? Teoria e energjisë së zezë,
ajo e multiversit apo ajo e fijeve?…
Të qarat e foshnjave të porsalindura
na kumtojnë të vërtetat e së nesërmes…
URIA
Të gjithë duan të hanë,
nga krimbat deri të njerëzit.
Kur nuk kanë ç’të përtypin,
hanë njëri-tjetrin.
NJË KUJTIM
Po kaloja si mik i ardhshëm përmes rrjeshtave të varrezave.
Qëndrova para pllakës së Besim Turdiut. “Profesor, – i thash –
ti e dije që nuk doja të merrja më shumë se minus tre sa për të kaluar.
Pse këmbëngulje e më qortoje të gëlltisja shifra që më dukeshin
si shkopinj të thyer, si vezë të prishura, si degë të thara drize?”
Zëri i ngrohtë i profesorit u valëzua nga pllaka e varrit: “Më fal,
ende atëherë nuk ishte shpikur kalkulatori.”
JETË
Nëna përziente gjellën me lugën e drunjtë
mbi furnelën me vajguri, të bëhej sa më e shijshme
me dashurinë e saj për fëmijët përherë të uritur,
për burrin e tharë përherë të pangopur.
Nëna ngopej me avullin e gjellës,
me krodhat e bukës.
Fëmijët u rritën si lisa e shkurre…
Babai u harrua atje në varreza,
nëna e vetmuar atje në azil
bisedon me vdekjen.
PËRSIATJE NË GJUMË
Kur ti bën plane, Zoti qesh me ty.
Kur do Zoti edhe plumbin
e shmang nga koka
te llapa e sipërme e veshit.
Edhe po të dojë Zoti
gjarpërinjtë nuk e kafshojnë dot
Diellin.
RRËNJËT
Thonjtë rriten (dhe pas vdekjes rriten)
dhe nuk e dinë se njeriu ka ndryshuar.
Ai nuk të mbyt më me thonj, ai të shfaros me atom.
Njeriu ende vret njerinë,
ende egërsinë e ka të fshehur
jo nën lëkurën e butë, jo nën kokat tullace.
Me ADN-ën e shimpazes gati puqet.
Thonjtë rriten, ne i presim, ata rriten…
KUR
Kur je i uritur buka e thatë të duket e ngrohtë
(qoftë dhe me ca pikëla myku që mund t’i fshish).
Kur je i etur me diellin mbi kokë,
dhalla e thartuar të duket si ujët e gurrës
që gulfon nga rrëza e malit.
Kur befas dimri të ngrinë me cigmën dhe erën e egër,
një pallto e vjetër të mbanë ngrohtë.
Kur të braktisë dashuria mbete tërsisht i zbrazët
dhe nuk ka lumë që e mbushë qenien tënde.
VULLNETI
Ing. AM-së
Ti ishe ende vogëlush kur kapërceve Drinosin e kulluar
pa e kthyer kokën pas.
U fute në shtigjet e errëta të fatit
si një dre që brirët u rriten në ndeshje.
Fluturoje çdo ag me një biçikletë rrak-zhdrak të para Luftës
mes erës së tërbuar, mes shiut të rrebeshtë,
mes cigmës hidhërake që të priste si brisk fytyrën njomzake,
por ti e pështyje me saçmat e akullta.
Dielli të digjte dhe dielli të thante kroin e djersës dhe ti
majë biçikletës e përshëndetje si mik.
Dërrasa e zezë e klasës të priste e habitur
me buzëqeshje të bardhë.
Ti fluturoje drejt së ardhmes së panjohur si alpinisti pa litar
që ngjitet guximshëm në shkëmbin e thiktë të sedrës.
E ç’ishin shkallët e mermerta të fakultetit
para zhgarrëzimave, rrëpirave e honeve
ku ruaje dhitë e fshatit për të blerë
një palë këpucë me lëkurë derri dhe librat e shkollës.
Ti i haje me dhëmbët e mprehtë të ambicies
bangat e auditorëve dhe qelqet e laboratorëve.
Bashkëstudentët të donin, por jo të gjithë të kuptonin.
Dhe hape krahët, përveshe mëngët
dhe gurët e rëndë i ktheje në metal.
Dhe hape krahët… fluturove…
Vëzhgove lindjen e Diellit në çdo kontinent.
Nga zemra e malit Golik buron Gurra,
në zemrën tënde ende Gurra rrjedh.
24.6.2024
KUJTESË LUFTE
Kur isha i vogël, lart nga fshati P. vëreja poshtë tej Vjosës
diçka të habitshme: Një statujë metalike,
një ulkonjë që ushqente dy fëmijë!
Nuk e dija, ajo ishte simbol
i regjimentit italian “Toskana”.
Ç’donte aty ajo ulkonjë romake
si qen roje i ushtarëve fatkeq?
Statuja u shëmb, u zhduk nga dora e urrejtjes dhe koha.
Po ta shihte sot atë ulkonjë mitike një turist i thjeshtë italian
do të habitej si unë dikur: Ç’do këtu buzë Vjosës
kjo ulkonjë në këtë vend të huaj?!
Ai do të qeshte hidhur me lavdinë vrastare,
me mburrjen qesharake të kryefashistit Duçe.
PIKËPYETJE
Pse Sizifi përpiqet të ngrejë gurin lart?
Përse guri rrukulliset poshtë përsëri
e përsëri në honin e mitit?
Ende filozofët me pendat e mprehta
gërrmojnënë dheun e ngjeshur të pse-ve.
PËRMASAT E KOHËS
Ismail Kadaresë
1
Nëpër labirintet mitike
thellë minierës pa krye të historisë
gërmon e nxjerr diellin e vjetër.
Me dritë të re e vesh e ngjesh
gjakun e sotëm i injekton në deje.
2
Vëren e gjarpëron me syzet mikroskop
nëpër ditët akrobatike që përjetojmë hithtas
e thur e çthur magjinë e artit të tij.
Hedh një hap të beftë në ardhëri
me rrezit prej andej të sotmen –
shpërthim fishekzjarresh të fantazisë
ngrijnë e mbeten brilante shumëngjyrshe.
Flatron vertikalisht nën qiell Europe
e grindet e gërricet e bën bisnes me veten.
Me kthetra shqiponje – kapur pas rrënjve të thella
e trungut të çarë të Kombit.
3
Me syzet teleskop
cep më cep i bie qiellit të nesërm të copëtuar
mbushur re të jonizuara të telekomanduara
re të zeza radioaktive.
Dhe befas përlotet për një lulekuqe petalerënë diku…
1972
(Nga libri “Epidemi kozmike)
