– Nuk kam gjë jo, mirë jam, – zëri nga ana tjetër e botës dukej shumë i lodhur.
– Nëse nuk je mirë më thuaj, – u përgjigj ajo, – që të vij.
– Është rrugë e gjatë – tha ai në një formë retorike pa ia aprovuar po as mohuar mundësinë e ikjes.
– Më thuaj të vërtetën, si je?
– Mos u bëj merak, – tha ai. – Kështu e ka kjo puna ime tani. Pleqëri hesapi.
– Mirë atëherë. Tani po nisem për punë po do të të marr prapë më vonë. Të puth fort!
– Mirë, – tha zëri po aq i drobitur,- të puth edhe unë. Puthi fëmijët.
Është rrugë e gjatë, mendoi ajo me mollëzën e gishtit mbi qarkun e kuq mbi celular. Kush e mendonte që 7,595 km mund ta komplikonin jetën kësisoj?
Kur kishte ikur i qe dukur me të vërtet larg. Sikur nuk do ta shihte më kurrë atë copëz dhé që kishte lënë pas. Kthimi i parë iu kishte dukur si ëndërr. Ishte me fëmijën e saj të parë motak të cilin ai nuk e kishte parë akoma. Ca nga të qarat e fëmijës në avion dhe ca nga llomotitjet e siçilanit ngjitur, që mundohej ta ndihmonte, nuk e kishte kuptuar si ishte gjendur në Romë.
Në Rinas gjithë ai burrë i madh që mundohej të mbante veten, ia kishte marrë fëmijën nga krahët, duke e mbajtur si të ishte prej kristali me frikën se mos i thyhej. Ajo e kishte parë paksa e çuditur dhe kishte qeshur me të, babush bëhu trim i kishte thënë, ti je marrë me fëmijë gjithë jetën.
Më pas kjo vajtje-ardhje ishte bërë zakon, diçka që e priste me padurim gjithë vitin. Nuk dukej më aq larg. Vetëm tetë orë në një kabinë avioni, gjysmë përgjumësh, një tjetër aeroport krejt i ndryshëm nga ai që kishte lënë pas, një orë tjetër në një kabinë tjetër avioni ku gjuha e saj flitej e përzier me gjithfarëlloj gjuhësh të tjera dhe ja ku ishte ai gjithnjë duke e pritur në aeroport. Sikur ishin ndarë një ditë më parë. Ca ditë që iknin më shpejt sesa kishin ardhur, një pritje tjetër njëvjeçare që dalngadalë kishte filluar gjithsesi ta humbiste atë ngjyrën e padurimit. Rruga po bëhej diçka si zakon madje deri diku, po këtë ajo nuk ia thoshte kurrë vetes, edhe bezdi.
Jeta ishte e shpejtë kësaj ane të oqeanit, koha e çmuar, pushimet të shkurtra.
E mbërtheu një gulç pasigurie. Kishte kaluar vetëm një orë nga biseda po vendosi t’i binte celit të tij prapë.
Zëri nga ana tjetër i kumtoi se ai sapo ishte shtruar në spital. Pati një keqësim të papritur po tani është më i qetë. Të nisem, pyeti ajo prapë. Nuk di ç’të të them, i tha zëri, është rrugë e gjatë. Merr pas ndonjë ore.
Rrugë e gjatë. Sa e gjatë duhet jetë rruga që të bëhet e pamundur për t’u marrë mendoi dhe kush e ndan këtë dreq kufiri?
E dinte që nuk do ta kishte fort të lehtë të merrte leje në punë dhe nëse merrte leje dhe shkonte kot nuk merrte dot leje kur…..
Ndaloi befas në rrugë pak hapa para qiellgërvishtësit ku punonte, shkroi me ngut një mesazh dhe u kthye nga erdhi. Të gjithë avionët për Tiranë niseshin pasdite dhe nëse shkonte herët në aeroport, mund ta gjente një biletë për atë natë.
…………………………………..
Kur kaloi pikën e fundit të kufirit ishte vonë. Në anën tjetër të oqeanit nuk duhej të kishte zbardhur akoma po ajo e formoi edhe njëherë numrin me shpresë se ai mund të ishte zgjuar dhe lajmi i ardhjes së saj do t’i bënte mirë.
– Babai po fle, – nga ana tjetër iu përgjigj prapë zëri i një të afërmi. – Po duket si më i qetë.
– Thuaj që po nisem, – tha ajo. – Kam një ndalesë të gjatë në Romë, po nga darka do jem aty.
– Patjetër, – tha zëri. – Udhë të mbarë!
Mbërtheu rripin e sigurimit ndërsa avioni u ngrit dhe u ndie më e qetë. Të paktën po shkonte. Sido që të vinin punët do ishte aty. Duhet të ishe nisur më parë, i tha vetes.
Shëndeti i tij kishte disa vjet që lëkundej me ca rënie të forta po pastaj ai e merrte veten prapë. Kishte rënë shumë gjithsesi. Kur u ndanë herën e fundit ai nuk pati fuqi ta përcillte në aeroport si zakonisht. E përcolli deri te porta e shtëpisë së madhe dhe kur e përqafoi, asaj i ngeli në krahë ndjesia e shpatullave të gjëra të përkulura si një parzmore e fortë kockore e lodhur tashmë nga gjithë betejat e tij të humbura për të cilat ai nuk fliste kurrë. Po ai është si një ushtar i paepur, mendoi ajo, që do luftonte deri në pikën e fundit. Ai kurrë nuk do t’i kishte kërkuar as të mos ikte aq larg dhe as të vinte vetëm për të. Është rrugë e gjatë.
Nuk i flihej. Dritat e kabinës ishin ulur, provoi të ndiqte një film po nuk përqëndrohej dot. Ngriti pak kapakun e dritares dhe vështroi jashtë. Avioni ishte akoma mbi oqean por në lindje përvijoheshin brigjet e Evropës. Qielli ishte i pastër dhe ajo pa Anglinë që shtrihej e qetë dhe e përgjumur. Në horizont dukej shenja e parë e lindjes, një thua i hollë drite që ndante qiellin me oqeanin e errët poshtë. Ai thua i hollë drite e gërvishte thellë sa herë e shihte. Ishte nga lindja, nga një vend ku edhe drita po edhe errësira vijnë më herët.
U zgjat të shquante më mirë. Një dritëz shkëlqeu mbi vijën e horizontit dhe ajo e kuptoi që nuk ishte një avion po një meteor që binte.
………………….
I zgjati me padurim pasaportën nëpunësit italian të aeroportit i cili e pa me vëmendje.
– Canadese?
– Yes, – iu përgjigj ajo anglisht pa dashur ta zgjaste bisedën.
E lehtësuar që as ai nuk e zgjati, nxitoi të gjente një vend nga ku mund të telefononte e qetë. Kohë kishte boll po telefonata po i dukej e vështirë. U ndal para një ekrani të madh dhe kërkoi me sy portën ku do të merrte avionin tjetër. Aeroporti ishte i zhurmshëm dhe rrëmujë siç është gjithnjë Fiumicino në mesditë. U vërtit disa minuta pa ditur ç’të bënte. Pastaj me një lëvizje të vendosur nxori celularin nga xhepi, ndaloi dhe i ra numrit.
– Është vështirë për mua të ta them, – ishte i njëjti zë burri më të cilin kishte folur një natë më parë. – Babai ndërroi jetë në mëngjes, pak pasi u nise ti. Ju pastë lënë uratën!
– Oh, – ajo heshti një hop pastaj pyeti, – e mori vesh që u nisa?
– Besoj se po, – tha burri, – ia thashë dhe ai tundi kokën. Besoj se e ka kuptuar. Pastaj u duk sikur po flinte. Shkoi i qetë. Ju pastë lënë uratën!
– Falemnderit, – tha ajo.
Shtypi me mollëzën e gishtit tregues ekranin e vogël dhe e futi celin ne xhep.
Vuri syzat e diellit për të fshehur ndonjë lot të mundshëm. U ul në një cep e hutuar dhe solli prapë ndërmend të atin. Nuk ishin gjithnjë në një mëndje, mbase ngaqë ishin të dy kokëfortë dhe të drejtpërdrejtë. Po në fund ai përherë i hapte rrugë. Ishte marrë vazhdimisht me të kur vinte fjala për shkollë ose libra. Nuk ka rëndësi çfarë mendojnë të tjerët për ty, i kishte thënë dikur, e rëndësishme është ç’mendon ti për veten. Pikërisht, babush, mendoi, pikërisht këtë nuk e kam fort të qartë tani.
Lotët nuk po i vinin. I duhej të gjente portën për avionin tjetër megjithëse kishte kohë dhe nuk e dinte nëse ky ishte një vendim i mirë. I trembej mendimit se në atë portë të vogël në katin e parë të aeroportit ku niseshin të gjithë avionët për qytetet e lindjes mund të takonte dikë të njohur. Aty mblidheshin të gjithë ikanakët si ajo të zbrazur nga avionë madhështorë për t’u takuar pikërisht në këtë sallon të vogël aeroporti, që gjithnjë i kujtonte se sa i vogël dhe i parëndësishëm për botën ishte ai vend me dy pëllëmbë tokë ku ajo kishte lënë më shumë se gjysmën e jetës së saj.
…………………….
Ishte vonë kur arriti në shtëpinë e madhe. Në hajat po e prisnin. Funeralin e kemi lënë për nesër, i thanë, që të jesh edhe ti. Nuk ishte hera e parë që kishte përcjellë dikë të afërm nga ky hajat dhe e dinte përmendësh gjithë ritualin. Ai ishte në moshë tashmë, vdekja nuk kishte pasur në vetvete asgjë të papritur ose të parakohshme. Kishte për të qenë një përcjellje e qetë, një drekë disi e zhurmshme pas funeralit dhe pastaj bisedat e njerëzve që vinin për ngushëllim do ishin gjithashtu disi të zhurmshme me keqardhje, po asgjë tragjike.
Këmbët e çuan drejt dhomës se pritjes, e dinte që trupi i të atit duhet të ndodhej aty. Disa gra që ndodheshin në dhomë i hapën vend ndërsa ajo iu afrua shtratit në mes dhe e pa qetësisht. Fytyra e tij dukej në paqe nën të verdhën e pazbërthyeshme të vdekjes. Dikush i vuri krahun në sup, eja të shlodhesh, i tha, je e lodhur, ka qenë rrugë e gjatë.
– Nuk jam e lodhur, – tha ajo, – do pushoj nesër pas … pasdite.
– Më lini pak vetëm, – shtoi duke iu drejtuar grave në dhomë.
– Nuk bën, – tha gruaja, – nuk bën të rrish vetëm me…
– Ju lutem, – tha ajo.
Gratë u ngritën dhe dolën në heshtje. Ajo u ul pranë të atit dhe e vështroi.
Babush, tha me vete pa zë, çfarë do më kishe thënë po të kisha qenë këtu sot në mëngjes?
U zgjat, kapi dorën e tij dhe e përkëdheli me të dy duart e saj. I erdhi në mend ajo dorë e madhe, teksa, duke mbështjellë dorën e saj të vogël 6 vjeçare, i mësonte të shkruante.
Po tani ajo dorë iu duk si një gërmë e lënë përgjysmë.
