I tregova Llojdit për një udhëtim tjetër, jo si ky me tren, po në këmbë, në moshën pesëvjeçare. Kisha dalë nga kufijtë që më kishin vënë nëna dhe babai, sepse unë prej kohësh isha shndërruar në një djalë të prapë. E për ç’shkak? Ngaqë nuk e haja vezën të gjallë. Dy kokrra vezë të pulës pikalore të nënë Saidesë. Dy vezë të bardha që mua më ngjallnin një ndjenjë neverie të thellë dhe ikja, vrapoja, ndërsa nëna më ndiqte nga pas, thërriste, ulërinte, ngrinte rrugicën në këmbë, sepse mua më numëroheshin brinjët, kisha zënë krimba, vuaja nga parazitët, kështu që më shtinte nëna në govatë e më lante tre herë në ditë, më qethte zero, më lyente kokën me vajguri dhe unë thërrisja e përpëlitesha në krahët e saj, sepse më digjte e më përvëlonte, aq sa nganjëherë më binte të fikët. Pra duhej të haja dy kokrra vezë të freskëta çdo mëngjes, ç’t’i haja, t’i gëlltisja, më saktë, ndërsa nëna më llastonte, më thoshte fjalët më të ëmbla në botë dhe, për çudi, qante. S’duhen harruar çastet me nënën, qofshin ato edhe të këqija. Ishte më e bukura grua që kisha parë dhe për këtë ndihesha krenar, por e fshihja se më tmerronte një lloj frike e çuditshme se mos dëgjoja ndonjë ditë fjalën kurvë për të. Babai e donte pa masë, por edhe për të unë kisha frikë se mos i dilnin brirë. Kjo, kuptohet, që nuk ishte mendimi im, po ai nxitej nga bisedat e më të mëdhenjve të cilët më impononin shijet e tyre. Dhe unë përgjoja fjalët dhe… jo, jo, asgjë për nënën time gjer në moshën shtatë vjeç kur unë rashë në dashuri me shoqen e saj, Bajamen, një ezmere me sy të mëdhenj ngjyrë blu, me gjinj dhe bythë të mëdha. Unë arrija deri te puthja, ajo më dukej suksesi më i madh, s’dija gjë tjetër. Po Bajamja ishte thëngjill i mbuluar, ajo donte babanë. I gjeta të dy në shtrat dhe më erdhi shumë keq për nënën. E vuajta dy muaj. Të tretin, nga mërzia dhe një zemërim që ende s’më kishte lënë, i kalova kufijtë e rrugicës dhe dola në qendër të qytetit. Atje në një vitrinë pashë një makinë të madhe për fëmijë: Lamborghini. U shtanga. Ishte diçka që duhej të më përkiste, por s’e kisha unë në dorë. I thashë babait, ai më kapi për dore dhe erdhi për të parë makinën. Dyqani ishte mbyllur. Vijmë nesër, më tha. Mirë, vijmë nesër, i thashë. Por pasdite e pashë në shtrat me Bajamen dhe nuk m’u bë t’i kujtoja ç’më kish premtuar. Babai ra poshtë, siç bie nganjëherë shkumësi i mësuese Lilit, që na jep aritmetikën dhe unë ngrihem menjëherë, e marr nga pllakat e dyshemesë dhe ia jap. Nëna u ngrit lart, gjer te ikona e Shën Mërisë dhe kupa me vaj e fitil që ajo e ndez çdo natë kur lutet. Jo, s’kish si nëna ime. Por unë tani po e vlerësoj, pikërisht tani ngaqë s’gjej më si ajo dashuri, se atëherë vetëm prisja prej saj llastimet e ëmbla dhe vajgurin përvëlues. Po ajo makinë më mbeti në mend dhe nuk m’u shqit kurrë, as sot që ata të dy s’janë më dhe unë i kujtoj herë pas here, kur s’më ecin punët dhe kërkoj mbështetje. Por tani kishte ardhur koha e të gjithë kujtimeve me ta, sidomos me nënën. E gjora, sa më donte! Nuk lindi më prej veshkave. Unë fillikat, shoqëruesi i saj i vetëm, pothuajse. Nënë, si je njohur me babanë? Së pari në tango, te shtëpia e oficerëve, në lulishten e saj ku ishte një pistë. Ai në atë kohë ishte shoqërues i një gjenerali, po binte shumë në sy, i ecnin punët me femrat. Unë kisha frikë nga këta meshkuj. Po s’më linte kureshtja dhe një nxitje për ta njohur. Ai erdhi drejt meje kur u dëgjua thirrja: Tani fuqinë e kane damat! Unë u ngrita, pa u mendua fare dhe i zgjata duart. Në pistë u shuan dritat. Po ai mbante distancë. Nuk më bëri asgjë. Se aty rreth nesh putheshin e ndukeshin, po ai vetëm më shtrëngonte lehtë dhe asnjëherë nuk i uli duart poshtë. E dashurova menjëherë. Rashë koke e këmbë në dashuri me atë burrë që dinte të mbante distancë. Dhe lashë kokrrën e namit një ditë. Sapo kisha qepur një fustan të ri, që më rrinte shumë mirë, i kisha bërë flokët permanent, ato më derdheshin valëvalë e krela-krela, mbi gjoks e mbi krahë, të verdha dyllë. E pashë, rrinte para presidencës, rojë, i karfosur me uniformë. Vrapova, dëgjon ti, apo të zuri gjumi, iu hodha në krahë dhe e putha, ai nuk lëvizi, rrinte si dru, veçse mua nuk më shpëtoi një nënqeshje e hollë dhe ai syri i tij lojcak aq premtues. Ja, kështu, pastaj ai erdhi vetë në rrugicë dhe më priti kur dola nga shtëpia, bëri sikur s’më pa, sikur s’kishte ardhur për mua dhe u zhduk. Babai yt i dinte marifetet. Pas dy ditësh erdhi me gjithë gjeneralin, një burrë shumë simpatik me mustaqe që dukej sikur kishte lindur duke buzëqeshur. Ai vetëm buzëqeshte, aq sa m’u vel e isha gati t’i thoja, tani trishtohu se s’të ka lezet. Isha budallaçkë. Këpusja fjalë pa vend, por yt atë më thoshte se ato ishin mjalti im. Dhe ai, gjenerali s’na u nda, vinte në shtëpi pa lindur ti, flirtonte me mua, kur babai s’ndodhej aty, por nuk e tepronte. Dukej që i pëlqeja. Që ta mbaja larg, kërkova një makinë qepëse Singer, të vjetër, dhe fillova të qepja për rrugicën. Tani më rrethonin gratë dhe vajzat. Unë modelet i sajoja vetë, por kur më duhej makina shkoja te Greta, vjenezja, gruaja e drejtorit të hotel Dajtit. Makinën ma gjeti gjenerali, por u pendua shpejt se, sa herë që vinte, unë isha e zënë me punë. Dhe në karrige apo në divane llomotisnin gratë, këmbë përmbi këmbë, piqnin kafe mbi mangall, me qebap, e bluanin në mullirin e kafesë që ju nxinte duart dhe prisnin të bëhej shkuma e të hidhnin fall. Ai rrinte një grimë në këmbë, i përshëndeste dhe largohej si i turpëruar. Ç’djalë që ishte, po i ziu vuante për mua. Dhe atij, tyt eti, as që i shkonte mendja. Nëna e kishte kënaqësi të madhe kur më kapte dorën dhe më merrte me vete. Ku nuk shkonim, dhe pyetja e parë ishte: Ke qejf të hamë një ëmbëlsirë te Xingoni? Ose: ka dalë një film i ri, do ta shikojmë? Gjithmonë ajo kishte kujdes që të më kënaqte sa më shumë. Me ato pak para që merrte nga qepjet, se ajo shpesh nuk merrte para, ngaqë rrugica ishte shumë e varfër, s’dinte ç’të blinte më parë. Por ajo makinë, ai Lamborghini që pashë te dyqani në qendër, nuk u ble kurrë. Ishte shumë i shtrenjtë dhe një ditë nuk e pashë më. I vetmi peng nga nëna, i vetmi, që m’u shndërrua dalëngadalë në fiksim.
Babai yt ishte shumë i pëlqyer, kjo na prishte punë. Nuk më la të zija punë shteti, jo, thoshte, puna të vyshkë, dua të shoh si në takimin e parë. Po nuk zgjasin shumë këto, bir, jeta nuk është aq e bukur sa na duket. Nëna e kishte një brengë, ose ashtu më dukej mua. Nganjëherë e gjeja në shtrat, nuk ngrihej gjer në mesditë. Nuk e mora vresh ç’kishte. Asgjë, bir, vetëm një dhembje koke. Pesëmbëdhjete vjeç rashë në dashuri me mësuesen e rusishtes. Ia kisha mësuar shtëpinë, ngaqë e kisha ndjekur disa herë, për t’i parë format, lëvizjet, hollësi të ndryshme që më preknin. E doja sikur më përkiste, por që ende nuk po bëhej imja. Si një të afërm që s’po dukej, s’po trokiste në shtëpi siç bënin tezet apo hallat e mia, gratë apo plakat e rrugicës. Gjersa një muzg e pashë duke nderur në tel tek njëra nga dritaret, të brendshmet e saj. I numërova, ishin mbi njëzet. Aty ndodhi një ndryshim tek unë, një ndryshim i turpshëm, sepse doja të bëja seks me të. Nuk isha në vete, pothuajse e kisha humbur me javë të tëra, mundohesha të gjeja një shkak për t’iu larguar, por ishte e pamundur. Nëna punonte gjer vonë dhe unë dëgjoja biseda grash, të qeshura grash dhe gjithmonë para syve kisha Monikën, mesuesen e rusishtes. Ajo kishte dy fëmijë: një djalë dhe një vajzë, njëri më gjytyrym se tjetri, nuk ia vlenin as t’iu hidhje sytë. Nuk gjeja në shkollë një njeri normal, të gjithë më dukeshin qyrrsa, nga ata që vuajnë nga rrufa dhe në verë. Si do t’ia bëja? Nëna nuk paraqitej në shkollë kur ishte dita e takimit me prindërit, se unë isha shumë mirë me mësime, sidomos në matematikë. Ajo thataqja e matematikës, që teshtinte sa herë shkruante me shkumës në dërrasë të zezë, lehtësohej kur unë mungoja në shkollë. Bënte shumë gafa dhe unë ia korrigjoja me zë të lartë që nga banka, pa u ngritur në këmbë. Isha budalla, gjithmonë e teproja dhe s’hiqja dorë nga një palë brekë të Monikës, që s’po i siguroja dot. Po të më shohë poshtë dritares, ç’do të më thotë? Le të më shohë. Prisja orën kur do t’i hiqte nga teli, në të rënë të muzgut, që të mos i zinte vesa. Më pa, u përkul dhe pëshpëriti: Po ti, ç’do këtu? Pres vjeshtën të bien gjethet, iu përgjigja dhe ajo mbylli me krismë dritaren. As vetë nuk e kuptova se si më erdhën ato fjalë pa kuptim. Të nesërmen më thirrën në drejtori. Në fillim mendova të mos shkoja, po nuk doja të mundoja nënën. Ajo do të linte punën dhe do të vinte me vrap. Ç’ka bërë, përsëri e ka katranosur? Drejtori, një ish boksier që mbante gjithmonë kostume; të zi në dimër, bezhë në pranverë, lino me pak rrudha në verë, zhizhingë në vjeshtë, i kishte nja tridhjetë kravata, që i ndërronte përditë. Vinte erë livando dhe e kishte dorën të rëndë. Sa më pa që hyra brenda, më përfshiu nga krahët, më uli poshtë, ma ngjeshi kokën midis kofshëve, ma shtypi, aq sa unë ia ndjeva bolet e mëdha, dhe më ra me pëllëmbë në vithe. Qelbësirë! E mbushe kupën. Do të përjashtoj nga shkolla. Vagabond. Më thuaj, ç’i ke thënë Monikës? Dhe ma shtrëngoi kokën me forcë. Asgjë s’i kam thënë… O do më tregosh të vërtetën… o do të nxjerr trutë këtu… Më pëlqen, i thashë. Çfarë? Përsërite! E kam qejf! More idiot, po ajo është nëna jote. Jo, ti s’je për shkollë! Që sot je i përjashtuar! Ik, m’u hiq nga sytë, se përndryshe do të lë të vdekur. Kur hapi kofshët dhe më la që të ngrihesha në këmbë, ndjeva se po më rridhte gjak nga hunda. Më dha dhe një flakërimë në fytyrë gjithë pezm. Unë hyra në shtëpi, i thashë diçka nënës, ajo e la makinën qepëse dhe fluturoi për në shkollë. U kthye duke qeshur. Budallai, tha, gati sa nuk më propozoi. Pastaj u mor me mua, qau. I ëmbli im, më tha, ç’të ka hipur në kokë? Nuk e ke bërë asnjëherë? E, më thuaj, s’është turp. Jo. S’të besoj, goxha djalë dhe s’e ka ngjyer? Ç’të ngjyeja mama. Karafil, e nise, çoje deri në fund. Kush grua nuk e do? Nuk e prisja që mamaja të fliste me këtë gjuhë. U trondita. Ç’thua, je në vete? Fola me gjuhën e kurvës, se ti kurvën do, jo dashurinë e vërtetë. Dashuro së pari, pastaj ajo punë e plaçkës vjen vetiu. Të ka zënë meraku për gra në moshë? E do vërtet Monikën? E kam qejf! Mos hiq dorë! Pastaj më shtroi në dru. Më binte ku të mundte, shkulte flokët e saj, thërriste, aq fort thërriste sa dëgjuan fqinjet dhe e para që bëri këmbë ishte nënë Saideja, që na piqte bukët se kishte furrë balte në oborr. Ç’bën, moj, nuk e shikon, atij po i rrjedh gjak. Dua ta vdes! Ç’ka ngjarë, më thuaj. I është tekur për atë mësuesen e rusishtes, Monikën dhe pa pikë turpi më thotë se ka dëshirë ta bëjë me të. Kujt i ka ngjarë? Qyqja! ia bëri nënë Saideja. Po shkoj te Rukija që t’i prishi syrin e keq. Dhe, ndërsa po fliste, të dyja bukët e mbështjella me pecetë të bardhë, i ranë nga duart. Më mbeti në mendje ajo shprehja e nënës: Kush grua nuk e do? Ishte e vërtetë. Nën dritaren e saj gjeta një palë brekë sateni me dantelle. Kishin rënë nga teli ku nderte rrobat, apo i kishte hedhur vetë? Drejtori bënte sikur nuk më shikonte, mësuesja e matematikës u zhgënjye kur më pa në shkollë, Monika nuk më ktheu përgjigje kur i thashë: Spiune! Kisha mësuar përmendsh poemën: Vjeshta, të Pushkinit dhe ajo nuk m’i ndante sytë kur e recitova rusisht në ballë të klasës. Doja ta habisja, po, po, doja që ajo të ndiente për mua, ta dashuroja, pastaj… Po asnjë rast s’po vinte. Asnjë. Guximin e kisha, po isha pa përvojë. Me nënën kisha një javë që s’flisja. Haja nga nënë Saideja, ç’të kishte, edhe byrek me fasule. Më dëgjon, Llojd? Si s’të dëgjoj, më vjen keq për nënën tënde, të ka besuar një të fshehtë, që ti e ke përdorur dhe je prishur. Po, u prisha, i thashë. Shiko, peshqit! Ishim nën oqean. Lloj-lloj peshqish afronin gojën dhe i binin me bisht xhamave të vagonit. Nëpër një dritë të çuditshme të natës boreale ata lëvrinin me shkathtësi dhe dukeshin në të gjitha dritaret. Nuk kisha parë ndonjëherë diçka të tillë, tha Llojd me shumë naivitet. Ku mund të jemi vallë? Nën Grenlandë, po i afrohemi Irlandës.
