AFSHE!…
Afshe, afshe, afshe!
Gojë të panumërta,
që i japin mirëseardhjen
këtij agimi të përgjumtë.
Qiej të ndezur,
të padurimtë –
gjuhë të përsosura kaltërie,
që bien e bien,
e nguten të prehen
mbi përkëdhelitë e bardha
të reliefit të çastit.
Gjethnajë,
që ëndërron ta përthithë
gjithë klorofilin e ditës.
Pëshpërima qeniesh ajrore,
zogj që përzihen
me tufa të pafundta
fluturash jargavane.
Dritë e hollë, e hollë,
që bie, jeshilohet
sipër krahëve të mi.
Këto dy krahë
që më shumëzohen
për njëmijë
dhe lëshohen në prekje,
në përpushtim,
gropëzave dritëprarime
të barkut tënd…
VLIM
I kam ndigjue
shtërzimet e gjata t’natës,
n’çastet e fundit
t’shtatzanisë shenjte,
dhe kam qa.
I kam pa
edhe kambët e vogla t’mëngjesit,
n’lindjen e tij praptas,
dhe kam qa.
Kam vlue n’zemër –
lotë gjaku kam derdhë,
kur kam pa
si bahet dritë
mishi i territ…
YLL MEDITUES, MBI DEGË BLIRI, ULUR…
Ulur,
mbi këtë degë bliri, meditoj.
Për shikimin, për shijimin.
Shoh.
Shoh përtej muresh.
Shoh përtej gjumit.
Përtej terri shoh, përtej nate.
Shoh në vet zemrën e qiellit,
dhe përtej ëndrrës qiellore.
Në vet zemrën e diellit,
dhe përtej ëndrrës diellore.
Shoh në gëzim, shoh në pikëllim.
Dhe shijoj, shijoj, shijoj.
Në mure e përtej muresh.
Në terr,
në zemrën e territ,
dhe përtej territ.
Në natë,
në zemrën e natës,
dhe përtej natës.
Në diell,
në zemrën e diellit,
dhe prapa diellit.
Shijoj në gëzim,
dhe përtej gëzimit.
Shijoj në pikëllim,
dhe përtej pikëllimit.
Nuk pres. Nuk logjikoj. Jetoj.
Jeta nuk është ëndërr.
Jeta nuk është pritje
që nuk mbaron.
Jeta është fruti
që duhet shijuar,
në këtë çast.
Çast për çast.
Jam plak, dhe i ri.
Jam i ri, dhe plak.
Tepër i ri, dhe tepër plak.
Miliona vite drite mbaj mbi shpinë, dhe hiq.
Njohjen, dhe mosnjohjen, njoh.
Njoh molekulën e dritës, dhe dritën e molekulës.
Kam fytyrë dhe zverk.
Kam zverk dhe fytyrë.
Kam dashuruar
gjithë jetën,
dhe s’kam urryer asnjëherë.
Kam dashuruar shumëkend,
dhe s’më ka dashuruar kush.
Më ka dashuruar shumëkush,
dhe s’kam dashuruar kend.
Kam urryer gjithë jetën,
dhe s’më ka urryer kush.
Më kanë urryer gjithë jetën,
dhe s’kam urryer kend.
Kam qenë dashuria e shumëkujt, dhe e askujt.
Shumëkush ka qenë dashuria ime, dhe askush.
Kam miliona ëndrra,
dhe asnjë.
Jam ëndrra e shumëkujt, dhe e askujt.
Shumëkush është ëndrra ime, dhe asnjë.
Jam ikja e natës,
dhe ditëlindja.
Jam vetëshpërblimi,
dhe vetëdënimi.
Jam kujtesa, dhe harrimi.
Jam vetmia,
dhe shoqërimi.
Jam fundi, dhe fillimi.
Jam ikja, dhe kthimi.
Në natën time jam.
Në natën time,
Qeni i Qiejve,
u zhgënjye,
në flirtin me Hënën
e ftohtë.
Ai u kthye në shtrat,
ai e mbërtheu
Moshën e Shtratit,
fatin e tij, alias Venerën.
Por, ai, tashmë, fle,
e ndërkohë që ai fle,
unë jam bërë pritja.
Po pres.
Pas vetëm pak çastesh,
Venera do përvidhet nga Shtrati,
e do vijë ta tradhtojë, me mua.
A ha ha ha ha ha!…
Kujt do t’i besosh ti?
E di: askujt.
Ti do t’i besosh dritës.
Dritës që lind,
dhe dritës që vdes…
ÇASHTJE NJERËZORE…
Çashtje ashtë,
si me dijtë me i pasë
gjithnji me vete,
sytë e tu;
çashtje ashtë,
si me u ba lidhës
si kjo urë;
çashtje ashtë,
si me dijtë mos me qenë,
gjithnji, prej guri;
çashtje ashtë,
si me qenë paksa i rrjedhshëm
si ky lumë;
çashtje ashtë,
si me qenë paksa kokëulun,
paksa krahëvarun
si ky shelg;
çashtje ashtë,
si me qenë zaambël
si ai zog n’shelg;
çashtje ashtë,
si me qenë paksa i ndritshëm
si ky mëngjes;
çashtje ashtë,
si me dijtë me e dhanë
dritën tande t’paktë,
dhe si me dijtë me e shijue
dritën e shumtë
t’Zotit…
GJAKU I HËNËS
Sapozbrazur
gotën e shpërbërjes,
ecja mëdyshshëm,
pa ditur për kah.
E ndiqja hijen time
të dyzuar,
që si shtyllë e gjatë dykëmbëshe,
shtrihej e m’zgjatej
përpara meje.
Ndër dhëmbë,
pendueshëm mërmëroja
një dhembjekëngë dalldie.
Prapa krahësh,
lënë e kisha,
ikjen e pashmangshme,
nga thyerja, nga derdhja
e një zemre kristale.
Më mbetej prapa krahësh
edhe zëri këngëvajë
i një gjinkalle të largët,
që kushedi në qante a këndonte
për virgjërinë e humbur
në dehjen më të parë.
Ndër buzë mbaja
një lulemace të bardhë.
Nuk dija në shkoja
drejt kthimit t’agimtë
a drejt kasollës së asgjësë.
Nata,
si kompozitë tunduese,
e errët, e rëndë,
më rëndonte mbi krye.
Dehur, dehur, dehur,
e humba veten, toruan.
M’u morën mendtë,
m’u ngatërruan këmbët, rashë,
rashë dhe e pashë përmbysur,
fytyrën e përgjakur t’hënës
në një kanal fekalesh.
Oh, qava, qava,
për atë hënë!
Qava, qava, qava,
dhe e shkrova këtë vjershë
me gjakun e saj…
MUZIKA GJITHNJË MBARON…
Muzika gjithnjë mbaron,
secila këngë që dëgjon
është një frymë goje,
edhe mali
që shohin largas sytë e tu,
një çast i prishshëm është,
edhe qielli, edhe dita,
edhe ajo pemë
që t’shpërfaqet lakuriq
si stinë e largët,
edhe ajo turmë zogjsh
atje lart
që ik, ik, ik,
edhe mendimi yt
një zog a fekje është,
që shfaqet e humb,
beli i vashës flokëborë,
ku drita ka vënë duart tani,
nuk është i vërtetë,
një formë e dridhshme
e flujës
është ai bel,
e kuqja e buzëve
që sapo t’puthën
është një shenjë ere,
një tingull drite,
që do fiket pas pak,
merr frymë,
prek, shiko, dëgjo,
muzika gjithnjë mbaron,
secila këngë që dëgjon,
është një frymë goje…
