SHKUNDA PEMËN E VITIT
Shkunda fjolla dëbore, flutura e pusulla kristaline
Dhe shkrova mbi to çastet brengëlenëse të vitit
Copa të vogla letrash
Regëtima dhimbjesh
Verdhërime gjethesh në xhepa trishtimesh
Dhe drodha me to cigare
U ula pastaj me plakun mjekërbardhë
I tymosëm dhe kuvenduam gjer në mesnatë
Hidhe, tha hirin tek kjo vazo begonje
Të harlisen lulet ngazëllime
Premtime që vezullojnë solemnisht në pemën e motit
Nën qiej dashurish të kërcënuara.
Shkunda pemën e vitit
Rodhi vera ngritëm dolli e pimë shëndete
Plaku më përshëndeti me zërin bas ho, ho, ho
Prej dielli flakësh dhe erërash mërgate
I fali detit mjekrën shkumëbardhë
Dhe qiellit pëllumbin e buzqeshjes
Eja, i thotë të riut të zotërosh këtë lumë të shkumëzuar
Këtë tokë që digjet dhe njerëzit e rebeluar
Dhe iku. Oh, ho, ho!
HOTEL VETMIA
Në hotel Vetmia fjeta shumë net
Duke ëndërruar për ty, tha
Duke parë kopshtin e trandafilave nga ditarja
Thonë se atje kishte fjetur dhe Helena e Bukur.
Bishta cigaresh janë dëshmi kalendaresh boshe
Hije që hiqnin valle në muret e kujtesës.
Në hotel Vetmia
Më vizituan shumë poetë
Dhe më falën pendën si medalion trishtimi
Isha robi yt dhe robi i errësirës
Dilja nga ëndrra dhe zhytesha në zhgjendërr
Vije dhe vetmia festonte, duartrokiste
Dhe buzqeshja bëhej çelsi i universit
Hotel vetmia, hotel zhauritës i heshtjes
Dëgjoj hapa, më buzqesh dita
Me dy liqenj mirësie, ndalu mos ik
Zgjat duart në errësirë të të përqafoj
Dhe kafashoj veten si cfurku
Në skëterrën e natës hotel Vetmia
Ka vetëm një ndriçim
Fytyrën tënde hënore.
Hënë e brengës sime endet natë e ditë
Tek hotel Vetmia.
Hotel luksoz pesëyjesh mjalt e helm.
PEMA DHE BABAI
Shihja cungjet e përzhitura të pemës duar lutëse drejt qiellit
Ç’ lutje pa vlerë. Dhe qielli përlotej.
Atë vjeshtë vetëtimat e dogjën atë lis krenar
Si monument në udhëkryqin e erërave
Ca muaj me vonë u sëmur babai
Arqitrau i shtëpisë
Që ngjitëte malin e kohës të mbledhë pak diell
Lisi dhe babai
Babai dhe kumbulla në avlli
Kacafyteshin me shtërngatat
Ndaj të ngrysur
Plakat dilnin në pragjet e gurta të shtëpive
Dhe pinin kafenë në heshtje
Një diell ironik i vështronte nga ballkoni i malit
Dhe perëndonte
Fati lëpinte llumin e kafesë nëpër filxhane
Dhe bota terratisej
Qielli ulte shamitë e zeza
Mbi ballin e horizontit dhe psherëtinte
Psherëtinin plakat ogur i motit të keq
Lisi krenar u godit nga rrufeja
Kumbulla në avlli u tha
Babai mërgoi tek Zoti
Shumë pemë u prenë me rrënjë
Pyjet po digjeshin dhe vendi përmbytej
Mërgoi dhe kënga e zogjve
Ishte pikërisht atëherë kur ishin hapur dyert e burgjeve
Dhe portat e Hadesit
Stinët ishin ngurtësuar si gurë
Dhe jeta përtypte hekur.
GJITHË GRATË KANË PROFIL MUZE
Orfeu i këndon muzës së humbur
Euridiçe, Euridiçe dil prej territ
Bëhu ujvarë drite, bëhu notë lire
Gjithë gratë e botës kanë profil muze
Dhe hyjnë në zemrën e burrave
Me sandale të kaltra
Me leshnajë diellore
Dhe pelerinë të kuqe
Në sy u digjet trandafili
Dhe u pikon pikë-pikë ëmbëlsia në buzë
Si vilë e pjekur vreshte
Tek shfaqen të mbështjella me vello magjie
Unë nuk dua të jem muzë, the
Dua të jem vetëm grua
Që i pikon dritë qerpiku
Vetëm gruaja të bën Orfe
GJEOGRAFIA E QIELLIT BOSH
Dritarja ishte e vesuar,
Bari me brymë
Sytë të përlotur
Dhe rruga si një rrudhë dhimbjeje.
Bilbili mbreti i ligjërimit
Kishte kohë që e kishte braktisur kopshtin
Ti ishe shfaqur tek pragu i një ëndrre
Dhe buzqeshje
Sa doja t’i puthja ato sy
Por s’guxoja
Gjeografia e qiellit ishte bosh
Bosh qielli i Tiranës
Në një stinë amorfe
Bosh krahët e mi që digjeshin
Nga dëshira përqafimi
Ylberi që u zgjat midis dy maleve
Lamtumirë që më thante buzën
Që ma nguroste dorën e ngritur
Si më kishe hyrë kështu në zemër
Mbështjellë me një vello të mëndafshtë brenge
Hyrnosje, brengosje
Një kaloshinë endej nëpër udhëkryqe
Prangosur në zemra.
DUEL ME NARCISIN
Pse ngrihesh mbi majat e këmbëve
Ule pak kokën të lutem, tha kameramani
Hodha një vështrim indiferent përqark
Tunda supet dhe zgjerova gjoksin
Që të mbushja krejt ekranin
Kur pashë veten në lajmet e mbrëmjes
Rrudha vetullat nga neveria
Bukur the ti, princëror si nga universi poetik
Sa kohë m’u desh të dilja nga megalomania
Si një cfurk që pickon vetveten
Ti më vështroje dhe qeshje
Nga të gjitha plagët që kam marrë në shpirt
Ajo që më gërvisht më shumë
E ma rebelon ndërgjegjen
Është egoizmi që e shkel më këmbë
Dhe si zvarranik me shtatë kokë
Ringjallet ende
I kam bërë atentate i shpalla duel Narcisit
Po dhe me vesh të përgjakur si të Trampit
E shoh të shfaqert sërish e sërish
Tund kokën krenar i mënjanon të gjithë
Me kamer apo pa kamer shfaqet para ekranit
Pushtet piratësh dashuri demonjake
Përqafon vetveten dhe ëndërron frone
Shtyn rremat përmes dallgëve
Shkon në gijotinë dhe në kryqin e kryqëzimit
Dhe sërish të pjell kobzeza botë
Zvarritesh e pushton krenë si larva e krimbi
I mbyll veshët me dyll
Mos dëgjoj kumtehidhurat Sirena e Kasandra
I vura kokës bandazhe si veshit të Van Gogut e të Trampit
Po Narcisi stoliset në të gjitha pasqyrat
Ma bën me sy ç’pret thotë shpejto
Dhe i bie alarmant daulles së tamtamit
Mjaft, thua ti le të pikojë pak gjak nga veshi
Vetëm në dyluftim me dashurinë vdes Narcisi
KËPUTA CA LIMONË
Këputa ca limonë sot kishin aromë ëndrre.
Limonë jeshilë! S’i kish pikuar dielli ende
Ngjyrëverdhë vetëm shalli yt. Limonë të papjekur
shpërthime pa mend të moshës adoleshente.
Pa diellin venerus buzqeshjeje zbeheshin kujtimet.
Një lot inkandeshent dhe dita! E turbullt
paletë ngjyrëtharë harruar nga koha Pikaso.
Kanavaca e ditëve, leckosur, shplarë pa ngjyra jete
tavolinë feste qirinjshuar. Planet i braktisur
më kthen shëndete vetmimtare mërzia,
në orën zero, sahati ngelur nga shekulli i kaluar.
Këputa ca limonë sot mbanin aromën tënde,
ngjyrën e fustanit, vezullimin e leshrave.
E çava një, e vura në buzë më thartoi në palcë.
I pikët ish si ndarje e gjatë. Aromë të largët,
Dhimbje gërvishtëse! Qiell i vranët.
ZEMRA KA KUJTESË
Zemra ka kujtesë, të pastër kristal,
jo si mendja, qilim që venitet,
as si uji që rrëmben idhujt,
duke vrapuar vrullshëm drejt detit,
por flakë e pamëshirshme që digjet, natën – ditën.
Beharet fshihen në prekjen e duarve,
çastet lulëzojnë në pëllëmbët e mia
si jaseminë që presin fllad jetdhënëse.
Dhimbja ka kujtesë, është pemë me rrënjë të thella,
mban lotin tënd si vesë në gjethnajë,
brengën si kord lire Orfeu, të pavdekshëm.
Çdo vështrim, vetëtimë,
çdo puthje, shkëndijë prush i ndezur.
E djeshmja pëshpërit ende
tinguj që vetëm zemra di të dëgjojë.
Zemra kujton flladin e floknajës sate,
kripën e lotëve – deti më i njelmët,
dhe yjet e rënë
kur u betove në heshtje:
Koha do të zbehet, dashuria do të mbetet.
Metal i skuqur, kujtimi i zemrës
nuk përkulet, nuk shkrihet.
Është zjarr që ushqehet me itenerare
e mistere brengash për ato që nuk u thanë kurrë.
Është fara që rritet në arat e kohës.
Dhe në frymën e fundit të natës,
kur drita zgjon heshtjet,
dhe përmes lotëve të agut
trandafilat buzëqeshin, zemra mban mend.
Vetëtimat e saj ndizen në të gjitha dritaret:
Një jetë, një prekje, një puthje, përjetësia,
që vetëm zemra di të shënjtërojë me kohën që ikën.
PSHERËTIMË
Pas xhamit psherëtiu vjeshta
Dhe rrokopuje derdhi tufa gjethesh
Letra të postuara nga stinë të largëta
Që pa u trasnkriptuar mesazhet treten.
Psherëtiu deti dhe me solli
Një kujtim diellor nga vera.
Psherëtive ti dhe u mjegulluan qelqet
Dhe qielli veshi bizhu ylberesh
Psherëtiu pylli me ca cicërima
Që shtegëtuan tutje nëpër botë.
Psherëtiu gjoksi im me imazhin
Kokën e Afërditës mbështetur mbi sup.
Psherëtinë pemët, lulet, zogjtë
Psherëtima brengë, psherëtima sqotë.
Befas të gjitha psherëtimat u kondensuan
Në ca pika të përflakura lotësh
Që më djegin buzët e zemrës.
PSE VDES NJË DASHURI?
Stinët ndryshojnë, oh, sa shpejt ndryshojnë stinët
gjethet rrotullohen në valle të harruara,
zogjtë vizatojnë vija në qiell, pentagrame lirie
duke grisur mishin e kohës.
Lulet, lulëzojnë, vyshken, përkulen,
duke lënë aromën e tyre të harrohet
në rrënoja ngjyrash, në duar që dashuruam marrëzisht
fryma e fundit para boshllëkut.
Dhe dashuria, pse vdes një dashuri?
Mos vallë fshihet në plasa drite?
Mos vallë shkrihet në pëllëmbët tona të lodhura,
teksa shtrëngojmë të pamundurën?
Apo thjesht bëhet erë,
që na shtyn në dashuri të tjera
mos bëhet imazhe që vrapojnë mbi ujë, mos bëhet kujtesë,
flakë që digjet pa dritë –
e përjetshme dhe inekzistente bashkë?
Ti thua se e di pse vdes një dashuri,
por nuk dëshiron të më lësh të më shqyejnë
çakejtë me kthetra faji dhe pendimi.
Dashuria, thua, është një prehër vetëtimash.
DITËT JANË TË LODHURA
Ditët janë të lodhura.
Ditët e mia.
Një diell xhelatinoz rri varur
Në cepat e syve të horizontit.
Si mund ta shqyej këmishën e trishtimit
që më mbështillet në trup si këmisha e centaurit?
Nuk mund ta shqep kursesi.
Ndaj arnoj me arna të kaltra
Coprat e zbërdhylura të gëzimeve të mia.
Ditët janë të lodhura.
Janë lodhur nga brutaliteti.
Bishërohen njerëzit, pemët, gurët.
Eci udhëve
dhe hija ime më ndjek
si një qen.
KËMISHA IME PREJ REJE
Këmisha ime prej reje
qepur nga rrobaqepsja vjeshtë
me fije rrufeje
u lag shtatë herë
gjashtë me lot dhe një me vesë trëndafili.
E ndera për tu tharë
në telin e ndryshkur të shpresës
dhe e dogji dielli i dëshpërimit.
Dhe mbeti dordolec në arën shterpë të shqetësimit.
Vijnë dhe i klithin zogj fajtorë,
e rrëmbejnë erërat, e lajnë shirat
dhe e hekurosin dashuri fantazma.
Korbat ulen mbi supet e tij,
ku uleshin dy duar
pëllumba të butë ledhatimi.
Sqepojnë shkujdesur
fara gëzimesh të huaja
dhe sy të ëmbël dashurish të plagosura.
Këmisha ime – re dordolec
tund mëngët bosh me fije rrufeje
dëshira invalide në qiellin e zvetënimit.
TË TRADHËTOVA MBRËMË
Të tradhëtova mbrëmë, tha
Siç tradhëtojmë me sy, me trup, me buzë e fantazi
Po me zemër jo, kurrsesi.
Hodha vello kombinezonin e qëndisur të prillit
(Me siguri prilli provokues ishte fajtori)
Vesha pazmoren e një ylli, ktheja gota me fund
Dhe tradhëtova vetveten
(Fajin e kishte hëna që s’buron dritë të saj
Po merr dritësim nga një planet tjetër)
Vera me urdhëronte të bëj divorc me ndërgjegjen
Zbraza kaosin nga vetja
Dhe u nisa ta mbush me një kaos tjetër.
Ishte një tradhëti tjetër që hënëzonte në sy
Me simptomat e tradhëtisë së vjetër sa bota.
Të tradhëtova mbrëmë duke bërë flert me poezinë
Po gjithsesi asnjë tradhëti nuk të fal lumturi.
