TASHMË JEMI TË VJETËR PËR T’U KTHYER NË SHTËPI
Unë dhe ti kemi me mijëra vite që largohemi prej vetes
dhe sot që i ngjajmë vetvetes më pak se kushdo tjetër,
tashmë jemi shumë të vjetër për t’u kthyer në shtëpi,
nuk do të guxonim të hidhnim një hap drejt saj
se jemi mësuar në të qënit larg.
Ne kemi me mijëra vite që kalojmë pranë shtëpisë
dhe çdo herë mbetemi në prag.
Gjithmonë është diçka që na mban larg,
një zë, një perëndim a një gjysmëfjalë.
A ndoshta jemi vetë ne që e pyesim njëri-tjetrin:
“Kur është hera e fundit
që e ke parë në ëndërr shtëpinë?”
Të tillë janë njerëzit edhe në parajsë
do t’i marrë malli për të ashtuquajturën shtëpi.
Vetëm se shtëpia e njerëzve si unë,
shtëpia e njerëzve si ti
është një dikur, një nesër, një letër, një kurrë.
E jona është një shtëpi që nuk ekziston
askund tjetër përveçse në fëmijërinë tonë.
Jemi ne ata që pasi nuk përkasim në atë që duam,
thjesht nuk mund të përkasim më askund.
Jemi ne njerëzit që shkojnë
me të gjitha stinët e mbyllura brenda vetes.
A thua sikur zogjtë,
vetëm zogjtë mund t’i shpëtojnë stinët brenda nesh?!
NJË DITE PRILLI
Kujt i përket vallë kjo ditë
që më erdhi sot në duar?
Nga cila strehë kujtimesh,
nga cila strehë qiejsh e kohësh të pajetuara
do të jetë mërguar?
Se aroma e saj shumë e njohur m’u duk
si aroma e asaj dite që nuk e jetova kurrë.
Dhe më erdh pak çudi se kam dëgjuar
se çastin e pajetuar, as përjetësia ta shlyej nuk di.
***
Dikur, fëmijë, bindur se vetëm ditë kisha shumë,
ndieja se si shkriheshin krahët e tyre në pëllëmbët e mia,
hapja duart e i lija të lira.
E ç’do të thoshte për një fëmijë një ditë më pak,
një ditë më shumë,
kur ndër duar kisha të shkruar lamtumirën e çdo stine,
lamtumirën e çdo dite, lamtumirën e çdo ikjeje
dhe kurrë nuk pyeta drejt kujt niseshin,
drejt kujt perëndonin krahët e ditëve të mia
se mendoja se kujt i fal fluturimin,
me vete merr dhe pak nga ti
dhe unë pak prej meje i dhashë çdo dite,
pak prej meje çdo stine, pak prej meje në çdo ikje,
me sy drejt qiellit thoja atje ku më perëndojnë ditët,
atje do të jetë dhe vendi im.
***
Kush do mendonte vallë se duart e mia prej fëmije
do të ktheheshin në kafaz ditësh, në kafaz stinësh,
në kafaz dashurie …
***
se kush nuk ka fluturuar kurrë, as të dhurojë flatra më nuk di
BRAKTISJA E QIELLIT ATË NATË
Im at uroi shumëçka për fëmijët e tij,
por jo krahë.
E i mbajti aq gjatë penguar
për t’i lënë të lirë
vetëm atëherë
kur nuk mundeshin më për të fluturuar.
***
Nga ta dinte im at se ishte mëkat,
nga ta dinte im at se ishte gjamë
braktisja e qiellit atë natë,
se në këtë jetë e vetmja gjë e ndaluar
është t’i shmangesh vetes, t’i shmangesh qiellit,
asaj për të cilën je krijuar.
***
Im at shpesh na bindte
se nuk është krijuar qielli për njerëz si ne,
dhe ne përballë tij pranonim të ishim dikush tjetër,
por diku thellë brenda vetes
fëmijët e tij ende i rrisnin krahët
të sigurt se e nesërmja nuk mund të vijë kurrë prej njerëzve,
të sigurt se e nesërmja nuk mund të vijë kurrë prej nesh!
***
Në këtë botë, fëmijët që nuk lindën kurrë,
ata do të jenë të vetmit
që do të ndjejnë mall për njerëz si ne
se njerëzit janë krijuar për të harruar,
harrojnë njerëzit, harrojnë sa shumë
por jo qielli, por jo unë…
***
Fëmija që pa lart nga qielli
dhe tha gjithçka dua brenda vetes është qiell
tashmë mbeti
një flutur brenda nesh
për të na kujtuar se diku në këtë botë
ende endet vetja jonë e vjetër.
TË HUAJA GJURMËT E TUA NË DËBORË
Rastësisht një ditë unë ty të pashë
kur bora ndihej e huaj në Tiranë,
dhe të huaja gjurmët e tua në dëborë
se ku të humba ty dot nuk thonë.
Në të humba në fjalë, a në të humba në heshtje,
në të humba në dashuri, a në të humba në urrejtje?
Se lehtas ecëm ne në këtë botë,
gjurmët e zemrës nuk i lamë askund
dhe ashtu pa u ndjerë, pa u vështruar, endnim,
harroheshim drejt çastit, e çasti na harronte përgjithnjë
se nuk ëndërronim ne, asaj kohe për ne ëndërronin ditët.
Dhe të dua ty të të kërkoj,
gjurmët e së djeshmës tënde nuk të gjejnë askund,
as në atë trup që të burgos në shpirt,
as në fortesat e ndërtuara nga ty gur më gur,
as në fjalët e mendimet të thëna rishtazi dikur,
që shtegtuan nga ty, që shtegtuan nga unë,
fjalë që nuk i bëj dot më bashkë,
fjalë që nuk ngjiten më kurrë.
Dhe aq më pak ai qiell që lirinë ta largon
ku mundet të më njohë më me ty kur gjithçka
s’paska qenë tjetër veçse kohë…
se tashmë ne nuk i përkasim më as vetes,
tashmë i përkasim kohës, tashmë i përkasim orëve
tashmë dimë se emri ynë iu përket ditëve.
