Përktheu Andreas Dushi
Qysh kur lexova për herë të parë një poezi të Voung, “Dinosauri i fundit”, këtu e një vit më heret, poezinë e tij e kam pëlqyer shumë. Prandaj vendosa që nga vëllimi i tij poetik “Koha është një nënë”, botuar Jonathan Cape, një imprint i Penguin Random House më 2022, të zgjedh dhe të përkthej disa poezi që për mua, mbartin ose në mua sjellin një ndjeshmëri krejt të veçantë, sa befasuese, aq edhe mahnitëse pikërisht falë thjeshtësisë me të cilën depërton brenda të gjitha shtresave të njerëzores, për t’i zbërthyer, zbuluar e mandej treguar po aq thjesht.
Teoria e Dëborës
Kjo është dita më e bukur
Nuk kam vrarë asgjë që nga 2006
Errësira atje jashtë, e lagësht si një i porsalindur
Përthyeva faqen për të mbajtur shenjën & menjëherë
Mendova për masturbimin
Si mund të rikthehemi ndryshe te vetja, përveçse duke përthyer
Faqen në atë formë që të tregojë pjesën e bukur
Një tjetër shtet digjet në TV
Ajo çka do të kemi përherë është diçka që kemi humbur
Në dëborë, skica e thatë e sime mëje
Premtomë se nuk do të zhdukesh sërish, thashë
Ajo shtrihet aty për ca, duke e menduar
Një nga një fikin shtëpitë dritat e tyre
Shtrihem përmbi skicën e saj, që ta mbaj të përnjëmendtë
Bashkë bëjmë një engjëll
Duket sikur diçka po shkatërrohet në një stuhi dëbore
Nuk kam vrarë asgjë që atëherë.
Dinozauri i fundit
Dhe kur më pyesin se si është, u them
imagjino të kesh lindur në një spital të sëmurësh pa shërim
në flakë. Teksa të afërmit më shkriheshin, qëndrova
në një këmbë, ngrita dorën, mbylla sytë & mendova:
pemë pemë pemë ndërkohë që vdekja më kalonte pranë – e paprekur.
S’e dija se në ne, zoti kish parë një përpjekje
të dështuar për në qiell. S’e dija se sytë më kishin tre
hije të së bardhës por vetëm një imazh
të sime mëje. Ajo po qëndron nën një pishë
të lashtë, e trishtuar se koha mbi tokë është
gjithë çfarë zotëron. O human, nuk jam me i zemëruar me ty pse ke fituar
por pse kurrë nuk ke dashur më shumë. Perandor
i gjuhës, pse nuk u bëre më i zoti në Jo
pa harruar Mbase? Sigurisht, mund
të nxjerrim fitime prej kësaj, por po të paralajmëroj-
duhet punë. Ndonjëherë mendoj se graviteti
ka qenë si: Që të jem tërësisht i sinqertë… & atëherë
të mos ndalosh së foluri. Kam përshtypjen se ajo
çfarë dua të them është se nuk e hëngra mollën meqë burri gënjeu
kur tha se unë kisha lindur nga brinja e tij
por sepse dëshiroja ta mbushja veten me urinë e tij
për dheun ku eshtrat e njerëzve të mi
ëndërrojnë akoma për mua. Zë be se drita në këtë faqe
nuk është zbuluar akoma. Zë be se asnjëherë s’ta ka marrë mendja
se prapanica ime ka qenë dikur mrekulli e një
qyteti të vogël. Se triceratopit i iku mendja
kur kërceva. Si një herë, pas javësh
thatësi, eca përmes së qeshurës së tim vëllai
veç për të ndjerë shiun. Endacak i rrënuar nga era, vejan i shpresës
& ha-ha. O motër, farë e hedhur – ndihmomë –
isha krijuar për të vdekur, por jam këtu që të rrij.
Varkë lodre
për Tamir Rice
plastikë e verdhë
det i zi
thërrmijë si sy
në një hartë të errët
pa brigje tani
ku të arrish – ose –
të nisesh
pa erë por
kjo pritje që
të lëviz
sikur sekondat
të mund të hynin
& të mos iknin kurrë.
varkë lodre – pa timon
secila dallgë
një dritë jeshile
kapërceu
varkë lodre
një gjethe lodre ra
nga një pemë lodre
që priste
që priste
sikur ha-
rabelat
që të rrallohen mbi krye
nuk janë
shpuar tanimë
prej emrave të tyre.
Askush s’e di rrugën për në Parajsë
por prapëseprap vazhdojmë të ecim.
Kur e kupton se këtu do të jetë ndryshe
por do të përdorim të njëjtat fjalë.
Do të vështrosh & vështrosh – & sheh vetëm
botën. Epo, këtu
bota është e vogël,
& e madhe, si një atë.
Unë nuk jam
akoma yt’ atë. U përpoqa
të flisja në mëngjes
por zëri më arriti veçse
deri aty ku më arrijnë gishtat. A e sheh?
Për të parën herë, prej javësh
pashë pasqyrimin tim në
filxhanin e kafesë
dhe prapëseprap vazhdova ta pija.
E çuditshme, çfarë mund t’i bëjë një fytyrë
një fytyre tjetër. Si një herë kur
lashë një burrë të më pyshtynte në gojë
sepse sytë nuk më lageshin dot
pasi Evani qëlloi veten
në kotecin e pulave të së motrës.
Pula prej kohësh
s’kishte. Sikurse ai, kisha qenë
duke kërkuar për një zë që të ndryshonte
dritën e dhomës.
Por gjithë çfarë munda të gjej
ishte një burrë. Pyshtyma e tij e ndrytshme, unë
ngrita
gjuhën teksa ai më qendronte
sipër.
Nofulla ime, sirtar
i bastisur.
Thashë Të lutem,
pasi jam një njeri i ftohtë
që beson se çdo grimcë
ngrohtësie duhet ruajtur
&mbrojtur. S’ka problem,
askush nuk mund të na dënojë
Tani. Madje as
spikeri.
Zakonisht nuk kam të drejtë – por jo aq shpesh
sa të të harroj ty. Ty
që akoma nuk ke lindur. Që do të jesh
përherë ajo çfarë mbetet
pasi ndërtoj Arkën time
nga asgjëja.
Humbas.
Sepse kur një burrë & një burrë
ecin dorë për dore në një bar
vetë e kemi fajin.
Sepse kur një burrë & një burrë bëjnë
dashuri, bëjnë
vetëm dashuri. Ka mjaftueshëm
për ty, por jo mjaftueshëm
për ty. Ti, i padallueshëm
nga shiu. Rigo: t’i japësh
diçkaje një emër
veç ta këqyrësh tek bie. Po ty
si do të të quaj?
Je djalë apo vajzë
apo një përkthim i ujrave të përplasur. Nuk ka
rëndësi, Mbase zhdukja
është e përkohshme. Rigo sikur
të prekësh dheun.
Hey, mbase jam mu këtu.
Babanë
e ke mu këtu. Do t’i lë gjithë
të tjerët e kësaj
& kur të arrish, do të të tregoj
gjithçka. Kur
të vish këtu, do të të tregoj
këtë gjë të pabesueshme
që mund t’u bëjmë pasqyrave
thjesht duke qendruar
palëvizur.
