ZANAFILLË
Ditë për ditë
Një gjarpër
Ndërron lëkurë
Mbi lapsin tim.
BLASFEMI
Bekuar qoftë dita kur zbulon
se vjen një moshë kur koha dorëzohet prej nesh.
Dhe mësojmë të mos shfaqemi para saj.
Atëherë, mbaj vesh për çdo tingull,
që prej mijëra vitesh drite larg, zgjohet,
e shkund polenin e luleve,
që pllenon trupin me aromat ma të fshehta
që kredh nëntoka,
atëherë pëlcas si shega,
që rrëshqet nga dora e vogëlushes, e bie…
kokrrat përskuqin fundin e bardhë
dhe gishtërinjtë i buisen me bletë…
po në atë gumëzhimë
gishtat e mi lahen përbrenda…
Unë nuk jam më e kohës,
jam jashtë saj dhe po ngjitem drejt Antaresit,
drita është e vetmja kohë,
dhe jeta baraz me ëmbëlsinë e idhtisë
së një dite të perënduar.
Koha nuk ndalon,
si një tren gjarpëron rrugët e ditëve jo të lehta,
tabelat e jetës janë shumëzime që na shtojnë jetën përnjëherë,
përreth nesh dyfishohet e mira dhe e keqja.
si një tollumbace çamçakëzi plas koha ime…
Hyjnë pilivesa,
që krakëllojnë në liqenin tim të narcizmit
ku mbytem sa herë
për t’i vërtetuar vetes që jam gabim
dhe po aq herë për të provuar se mbase gjërat kanë ndryshuar.
koha mbush vagonat dhe shkarkohet në depo të kujtesës
ndonëse nuk ka se ç’më duhet
por, asgjë prej kujtese që kam,
asgjë prej kujtesës që ka mbetur, nuk është më imja.
asgjë prej asaj që rri
nuk do të më përkasë
madje as vetja e së shkuarës
nuk i përket vetes të kësaj kohe
ne shtyjmë vagonat e kujtesës
por largësia
është mes kohës së shenjtë dhe kohës profane
kur beson vdekjen
kur jeton ringjalljen….
kuptojmë që themelet gjithsesi lëkunden.
po, ne ndalojmë
ndalesa është pika që
vendos kompasi mbi fletore,
vetëm një pikë e kësaj jete,
që të çel sytë dhe të shkund për shpatullash
të zgjohesh, të ikësh, të kthehesh, të ulërasësh
por kjo jetë? kaq jetë? kaq thërrima
që duhet t’i mbledh me thonj
e t’i lë gërmadha
brenda një muzeu,
i cili vizitohet, por nuk bën përshtypje,
ngase secili vjen për të parë
çfarë shkruhet në mbishkrimin e atyre thërrimeve,
për të ditur si ta quaj jetën jetë.
SHENJAT QË NUK LEXOHEN
Dhe çfarë e bën të zakonshme ramjen e atij ylli
dhe djegien e rrobave të këtij të sapovdekuri?
I mbulon errësira? I ruan toka?! Shpëtojnë nga mallkimi.
Mbështetur për porte karrigia e bardhë
si kufi që ndan dy botë memece.
Zjarri po djeg zhvirgjërinë, përkatësinë, tëhuajsimin.
Zjarri kanë thanë t’moçmit është pastrim.
Në dorë merr hirin dhe njeh fytyrën e saj,
shpuzën e bren me dhëmbë
e dragoi nga brenda ngjallet…
Përreth qetësi…
Digjet zjarri si me u djeg kashtë korriku.
Oriola nxjerr tingujt e akorduar,
pa e parë zjarrin, pa e ndjerë dhimbjen,
pa e njohur mizerjen njerëzore.
Për herë të parë këtij mali i dëgjon kaq zë të ëmbël zogu.
E shkreta, e merr për shenjë.
Tym e mjegull e hënë bashkë.
Ç›është kjo erë mishi që po digjet?
A kaq shpejt duhej flakur i vdekuri prej n’qosh t’odës?
Nxjerr shaminë prej kokës e mallkon sa ngushtë jetoi në këtë tokë.
Ja, si digjen pantollonat e ditës së premte,
të shtunën që u martuan, po me ato pantollona.
Ish krejt e papërlyeme kur ndezi natën vonë
dy qirinj për me i bashku flakat si me bashku zemrat.
Të dielën nuk veshën asgjë.
Ai i foli për krijimin e fëmijëve.
Atëbotë ajo njohu forcën e saj.
E fundit ditë që priti lumturinë.
Nga e diela çdo ditë e jetoi si ditë plakjeje.
Atëherë përse gjithë ky zjarr, kur e shkuara mban kaq pak jetë?
Ǜpo digjet me kaq hov?
Orliola këndon,
ajo mendon se ja dikush menjëmend
s’do ta lë vetë.
E merr për shenjë.
Çudi, si u plakka njeriu veç një herë,
e çdo ditë e kërkon atë në një shenjë.
TAMËL ZOGU
E si jetohet në hijen e të pajetueshmes?
thatësia e ditëve
fërkohen
si guri me gur
e nga guri tamël duan të nxjerrin.
“Ini mini, dini mini”,
numëroj para dyerve të ndryshkura të fatit,
mirësia sikur është kthyer në barrë
e kamufluar me gjenet e trashëguara…
Shigjetoj të gjej një zemër që ende ka gjak në të…
Dhe katandisja jote matet me të të tjerëve,
dhe sa lart ngrihemi të gjithë në katandisje,
valëvitemi si balonë në ajrin e vjeshtës…
Thatësi e mizerje.
Bindemi e çirremi
para autoparlantëve
që na urdhërojnë si të sillemi…
Shikohemi, po kush e duron sot ftohtësinë e tjetrit?
Parakalohemi me hallet e njëjta,
me kokëdhimbjet e njëjta…
e bëhemi se nuk njihemi
dhe rrimë
në shurdhmemecërinë tonë…
Rrjepim lëkurën në shpat të jetës…
Mbetëm fëmijët e pangopur me ngjyra,
hidhen ngjyrat në erë
hidhen dhe zemrat tona,
që ruajnë brishtësinë
e njeriut naiv nga mosnjohja e njohjeve.
Jemi shumë
dhe përnjëherë shuhemi…
Sheshi boshatiset dhe nuk mbetet gjë
veç pamfleteve
të grisura e të kthyer në origami
nga bezdisja e njerëzve me frazat e njëjta,
të pakuptimta…
Dhe çfarë dua unë në këtë shesh?
Kush më solli?
Kush më shtyn drejt kësaj melankolie?
Drejt kësaj vetmie që s’të lë të mendosh se je vetëm…
Drejt kësaj sëmundjeje infektuese
që s’të le të shijosh orën tënde…
Vuajtjen tënde…e të një bote
që lëviz në vete…
E tkurret deri në marrje fryme…
Dikush çirret që tutje
E pyet veten…
“Pse mos dua tamël zogu unë…?”
Asnjë zog
e asnjë cicërimë…
Të strukur në mijëra ngjyra të fishekzjarreve,
që mbulojnë çirrjen tonë…
NJË DASHURI E KËPUTUR
E këputëm në mes dashurinë
gjysmën nga jeta ime, gjysma nga jeta jote.
Filli i këputun është gjithmonë nisja e mendimit,
prej aty u nis e u nda jeta…
Dashurive u dhashë nga vetja veç veten,
se unë e di sa di të dua!
Unë e di,
se madhësia e zemrës matet veç me kohë,
sa kohë ka koha në vetvete
aq zemër ka brenda trupit tim
që gjen nji mënyrë a një tjetër me të mbajtë afër vetes…
U këput në mes dashuria,
gjysmën merre në jetën tënde, gjysmën e mbaj në jetën time…
Me shumë mungesë do të rrojmë brenda vetes,
e me një gjysmë kujtimi do të nisë mendimi.
VRASJA E MONOTONISË
Të arrish që midis zhurmës, zërave, mërmerimave,
Thirrjeve të autoparlantëve, që kërkojnë blerjen e rrangallave të vjetra,
Të shitësve nëpër trotuare,
Të pjekur nga fati i tyre,
hijet e të cilëve praptojnë hapat e njerëzve të humbur…
Të arrish mu aty të krijosh qetësinë rreth teje,
Sa të ndjesh frymën e paprekur të të fryej pas qafe
Dhe të buzëqeshësh për mospraninë e të pranishmes.
Dhe të arrish të krijosh një varg,
Një varg që të kujton
Një tingull që e gjej në krye të herës,
mos ndoshta është tingulli i ngjizjes së botës,
unë kapur pas një dore të huaj, tjetërsuar në timen, as dorë babai, as dorë Perëndie…
E po në atë varg të mundohesh të mos fus asgjë prej vetes,
Që ta ruaj shpirtin, qoftë i bekuar,
Që ta ruaj atë frymëmarrje të pagojë,
Të pulsojë e qetë,
Vetëm që të rrojë poezia e paprekur.
Kjo
është vrasjë e monotonisë,
Që të kujton Orleoni kohës së vjetër i fshehur midis Gjetheve
Që derisa bie nata
Bie hovi i dëshirave
Për një poezi virgjine,
Por ne mbetemi nën vrasjen e melankolisë.
Të ruash poezinë edhe prej teje,
nga belbëzimi i shpirtit.
Të bëhet një me rrahjet e përshpejtuara të zemrës
UNIVERS
Vargëzim i qiellit
Brenda meje.
JETA
Zoti vizatoi
të mbyturin
brenda njeriut të verbër
as një buzëqeshje, as një lot.
HARRESË
trishtimin tim e thaj nëpër fletë librash
kështu pas ca vitesh do të ketë marrë tjetër ngjyrë
e do ta ngatërroj me trëndafila të tharë.
