BUKA E ESHKËS
Më shfaqet shpesh një lot i hidhur,
Që pikoi dikur,
Në trungun e manit në oborr.
Atëhere qaja
Se s’doja të ikja nga fshati,
Të merrja udhët e botës
Trëmbesha nga gurët,
Se m’i fshihnin gjurmët e zbathura
Gjurmët që lija në baltë e pluhur
T’i kisha përherë para syve
Mos harroja nga vija…
Kur erdhi koha të ikja,
Trungu i manit u bë zgërbonjë
E zgërbonja gatoi me lotin tim
Një bukë eshke.
Tashmë vete shpesh atje,
Këput copëza prej saj,
I shkrep në urorin e kujtimeve
E ndez nëpër net
Kandila balte.
TYM NË ZEMËR TË LISAVE
Doja të dalloja vetëtimat e dimrit, njëra nga tjetra,
Por shirat ndiznin zjarre të beftë para meje,
Zjarre të zhveshur, pa prush, pa tym
Dhe ika i hutuar
Derisa këmbët më çuan drejt një pylli
Ku mbahej kuvendi i burrave.
Përse erdha në këtë log plot mister, Zoti im,
Dhe shoh tymin që del
Nga zemra e lisave?
TË VUASH DO TË THOTË TË RRITESH
“Të vuash do të thotë të rritesh”, më thoshte im atë!
Unë fillova të rritesha,
Kur u ngjita së pari në kreshtat e thepisura të fjalëve
Të gjeja
Kuptimet e tyre të fshehta.
“Të digjesh, do të thotë të përtërihesh”, më thoshte ime ëmë!
Fillova të përtërihesha
Kur dogja mollëzën e gishtit tregues
Në prushin e një xixëllonje.
Pastaj erdhi koha,
Kur në vend të fjalëve vërshuan sokëllimat e të marrëve,
Në vend të xixëllonjave vërshuan zjarret e pyjeve,
Tymi u bë mjegull
E nëpër mjegull dëgjoja zëra të çuditshëm
Që talleshin me mua
Pse adhuroja ende këshillat prindërore
Kthyer në blasfemi.
Ndërsa unë
I përzieja fjalët me prush xixëllonje
Të bënin dritë
Brenda syve të mi.
SHIGJETËN KAM FSHEHUR NË ZEMËR TË UJKUT
Sa herë më rreh nën vetull
Një nerv mërie,
Thellë brenda meje
Zgjohet ujku i fjetur
E rend të zërë pusi
Në shtegun e vjetër të gjakut.
Në zemër të tij
Kam fshehur dikur
Shigjetën e hakmarrjes,
Por ende i trëmbem etjes së saj
Mos kërkon të hapë sërish
Një plagë të re.
Në dritën e ndryshkur të hënës
Ulërima e bishës
Rrëzon pyjet përdhe…
KAFE E THINJUR
Këndin e lodrave
E ndan një gardh ligustrash nga kafja e luksit.
Dhe ata godasin më fort gurët e dominove mbi tavolinë,
Sa herë dëgjohet zhurma e vrullshme e ekspresit,
Sa herë josh aroma e këndshme e kafesë.
Pas çdo goditjeje
Rrudhat u zgjaten vetvetishëm në fytyrë.
E u bëhen udhëza të holla
Që shkojnë deri tek bodrumi i bashkisë
Atje, ku shitet kafja e thinjur
Kafja e tyre me gjysmë çmimi.
Ata mbledhin gurët e ikin,
Duke shkelur mbi rrudha
Të pinë kafen e taksur
Kafen e taksur me gjysmë përçmimi…
DIELLI I LYPSARËVE
Sot, dielli në qytetin tim
Lindi nga një kosh plehrash
Dhe ndriçoi fytyrën e djaloshit lypsar,
Që vraponte nëpër ag
Me një trajstë hekurishtesh mbi shpinë
Dhe një grepç teli në dorë
Për të puruar dallgët e ditës,
Që i ngulnin dhëmbët e urisë mbi trup.
Pas tij dielli ndriti fytyrën e një plaku të verbër,
Mbledhur galiç pas hirit të vatrës.
Ndriti dhe fytyrën e një plake të gërmuqur
Dhe fytyrën e një nuseje të dobësuar,
Që ushqente foshnjën, mbështetur pas muri.
Sot, dielli lindi nga një kosh plehrash
Dhe ishte thjesht
Një bukë gruri.
E DIELA E TË VERBËRVE
Më vranë ditën e parë të javës,
Kur nxora nga balta emblemën e ndryshkur të qytetit,
Teksa turma brohoriste
Besimin e idhujtarëve.
U ringjalla të dielën e ardhshme,
Por askush nuk më quajti shenjtor.
Njerëzit më shikonin nëpër udhë
Krejt indiferentë,
Ndërsa emblema e përbaltur pikonte
Pikë – pikë
Gjakun e ndryshkur të etërve.
Ishte dita kur festohej
E diela e të verbërve.
ATJE KU PAGËZOHEN
TË SHËNUARIT E FATIT
Më gjuan me gurë i besuari im i dikurshëm
Sa herë lëshoj mbi të
Rrufe fjalësh.
Më gjuan me gurë
Ai që përcolla me duartrokitje
Deri tek sheshi i madh i qytetit
Atje, ku pagëzohen të shënuarit e fatit
Dhe betohen me bibël e kuran,
Se fatet tona,
Si unaza të çmuara
Në gishtat e duarve do t’i mbajnë.
Tani rri e numëroj shirat e mallkimeve
Që më fusin të ftohtit deri në palcë
E pres të vijë koha
Të duartrokas sërish
Një tjetër hajn.
GJYSMË JANAR, GJYSMË GUSHT
Akujt e janarit ngrijnë brenda zjarreve të gushtit,
Zjarret e gushtit digjen brenda akujve të janarit,
Ndërsa unë endem të gjej shtegun e kalimit
Të dal nga enigma e këtij dreq fati
Shkruar me gërma apokrife
Nga mesijet e rinj të kohës së gurit.
Por sapo e gjej
Nxitojnë të ma mbyllin
Me behare të vrarë.
Jam bërë gjysmë gusht.
Gjysmë janar,
NJË GJETHE E VERDHË MËRIE
Shtegu i dimrit hapet shpesh
Me një fjollë vetëtime.
Ne të dy kemi mbetur të ndarë
Në shtegun e mbyllur të vjeshtës
Nga një gjethe e verdhë mërie,
E vuajmë ende
Fatin e zogjve
Ngecur në shtegtim.
Ku janë shirat e lotëve
Të na dërgojnë një vetëtimë?
BËJ HIJE ME SHTATIN TËND
Kur ti shfaqesh brenda meje
Në copëzat e thyera të pasqyrës,
Ma prish
Gjithë ekuilibrin e dritës.
Pastaj më pushton të tërin
Si ujërat
Kënd më kënd.
Befas
Kthehem në pemë
E bëjë hije
Me shtatin tënd.
GRUAJA PËRTEJ OQEANIT
Ajo vjen si dallgë e bardhë nëpër natë
E më derdh mbi krye
Një oqean me ujëra.
Pastaj më pushton të tërin
E më mbyt
Me puthje e përqafime.
Unë bëhem Poseidon
E ngul sfurkun
Thellë, thellë
Në ashtin e zemrës sime.
DHIMBJE
Kur mendoj
Për bukuroshen time të fjetur
Më bëhet pyetje
Një ëndërr e vdekur!
FSHEHTËSI
Të shoh në sy
E s’nginjem.
Ti bëhesh zjarr
Më mbështjell të tërin
E s’më lë të digjem.
O E BUKURA SELEN
Në udhë të ndryshme baresim të dy
Sikur jemi të ndarë nga kjo botë,
Kur mbetemi vetëm, kredhur në vetmi
Takohemi një çast, në një pikëz lot.
Mbi lot e ngrejmë një kryq prej druri
Dhe dorë për dore rrotull i vijmë
Sikur të bëjmë një rit pagan
Nga ato që zotat ende s’e dinë.
Dhe ikim pastaj dhe vijmë pastaj
Te kryqi i ngritur si rekuiem,
Si mund të ikim e të mos vijmë,
O e bukura Selen?!
