ORIGJINA
vijmë nga origjina
a shkojmë drejt origjinës,
këtë askush s’e di
nesër, në të lemë të diellit
s’do të ketë më origjinë,
me siguri
origjina e erës së re
s’do jetë kulla e Babilonit
po një kullë shiu mbi ré
SA T’I BJERË DIELLI TOKËS
Sa t’i bjerë dielli tokës
ti do të jesh nisur të krijosh
nga e para, njeriun e parë
Sa t’i bjerë dielli tokës
do ndjek me zemër një balonë
që sillet rreth teje si loti
Sa t’i bjerë dielli tokës
do numëroj gjurmët e tua
për kah skapja…
PORTRETI I NËNËS
Qindra vjet që Rembrandi i pikturon sytë,
flokët si të vashave të eposit të kreshnikëve,
qindra vjet që Mikelanxhelo gdhend me daltë
fytyrën e saj të rreshkur si një shi i dielltë.
Një pikturë – skulpturë si asnjë tjetër mbi dhé
kjo e kësaj gruaje njëqindvjeçe – ime nanë.
Piktori i përzien ngjyrat me lëngun e qershisë
mollës zhince, gështenjës së tokës së zjarrtë
dëllinjës kokërrkuqe, pishës me krahnezë,
i njom bojnat me ujin e Zallit të Dibrrit…
Si vetë rruga e mundimshme e fatit kjo pikturë
e bardha ndërkallur vetvetishëm në të zezën,
e kuqja në të verdhën dhe mesdita okër.
Skulptori shkul nga shkrepi brinjën e Gurit Nus,
që plaket në vetminë e tij si krushk i pamoshë,
asht guri që pati rënë si meteor nga nalt.
Qe gur Sizifi, nuk qe fishek në pajë!…
S’e vini re? E bukura ime asht prap shtatzanë
Për të njëqindën herë – me shekullin e vet.
PASQYRA
Luen ajo me hijen e dritës
Nëpër dritën e hijes…
Nuk shihesha në pasqyrë kur isha i ri,
Pamja ime s’kishte asgja prej pikture,
Flokët si drizë s’i krihja kurrë.
Tani shihem në pasqyrë tri herë në ditë,
Me retushue rrudhat e ballit e duerve
Me i ndigjue ma mirë tingujt e epërm.
Të ndodhte me u këmbye në udhë:
Ai që isha dje dhe Ky që jam sot,
Do të ecnim si dy të panjohur…
Njëri tërmales
Tjetri teposhtes.
SHQUKA
Shquka një thepinë e thepisun
nga bregu i përroit në majë,
thepohen dhitë e egra.
Shquka i bahet njeriut gjarpën
e i lidhet për trup konop,
teposhtes kah bie si ortek.
Shquka tash sa mot
muze i gjurmëve mbi bar –
venë kah e përtejshmja…
EKLIPS
(e rishkruar)
të pashë kur i ktheve shpinën mesditës,
nuk kishte eklips më të madh
se ikja jote prej vetes
asnjë xham i zi nuk nevojitej me pa
eklispin e lagur të syve tu…
njerëz i thyeni xhamat pa mëshirë:
të trashë, të errët, të shtrenjtë,
i shkërmoqni të gjitha fasadat,
asgjë nuk është e vërtetë
mos kini mëshirë për eklipset
tashmë ato na kanë verbue
SYRI I KALTËR
Orët, zanat, shtojzovallet
nuk kanë nevojë për liqene, dete, oqeane
U mjafton një pikë ujë bjeshke për t’u larë
e një rreze e ngrohtë dielli për t’u tharë
Sytë e kaltër të alpeve kështu janë krijuar
nga syri i vashave zhveshur n’ujëvarë…
Për të madhin Zot, në fëmijëri
me këta të dy sy i pata parë!
FJALËT NË KUKULLA
U bashkova me fëmijët
në protestë – mos o Zot
teknologjia me i kthye
kukullat në robotë!…
Prindër kemi një barrë të madhe
sa globi mbi supe
kukullat me i kthye në fjalë
e fjalët në kukulla!…
NA KAPLON JERMI
Pimë të njëjtat kroje bornajash
që s’shterrin kurrë, dimër as verë
hamë mollën e një mijë vjetëve përgjysmë,
na kaplon jermi i ndezullt i zhegut
si at’herë kur urat s’na hynin në sy –
në të ndershmen mëhallën tonë
si një pikëpyetje e varur në shi?…
ARDHJA E ARDHËSVE
Kahmot eci ravës së shekullit e nuk po mbërrij
Atje ku veç hanë e diell nuk kanë ndërruar…
Me lejlekët që rrahin flatrat para mijëra yjesh
E dallëndyshet që u bënë vonë për t’u kthyer,
Ngjalat që rendin drejt detit të Sargasso-s…
Para meje shtegton im atë, me çinarin në krah,
Im gjysh me qoshet e gdhendura të kullës,
Parmendën dhe gurin e rëndë të mullirit.
Para nesh shkon duke bekuar vetë Shën Deda
Ditët dhe netët tona kacavarur në diell!
Atje ku e pata ngrehur njëherë shtëpinë.
Eci shtegut matanë mesditës, kah muzgu
Ylberet e shuar kalben si lëkura e bollës në shi,
As s’i ndoqa të kalëroja mbi ta, as s’i mallkova…
Ardhja e ardhësve ishte e vetmja mrekulli
Që e pashë e më pa kur isha pesëdhjetë vjeç.
Ashtu si ata vjen vetëm lumi dhe shpendët
Nuk ka rëndësi kanë çelur apo jo zambakët,
Stina e ardhjes është e para dhe e fundit.
Besojeni këtë stinë siç unë e besova kaherë
E prapë pres të mrekullohem prej saj!
O ardhje e ardhësve, ardhësh e bardhë!
TOKA E YJEVE
U shkundën yjet nga kurora e qiellit
u derdhën livadhit si arrat në vjeshtë,
aq shumë yje ranë përtokë
sa toka u bë qiell
e qielli u bë tokë…
U shkundën nga kaçubat xixëllonjat
kahmos morën arratinë,
thua zunë vend në qiell?
Ëh, toka pa xixëllimin e tyre
do të ishte shkretëtirë.
Yje, yje dhe vetëm yje –
njerëzimi ka harruar gjithçka tjetër
në këtë mijëvjeçar,
veç jo yjet e tokës
ndoshta as luftën e yjeve…
MBASKOHË
Asokohe të gjitha gjërat ishin të mundshme
dalja i pari në maratonën e pranverës, vjeshtës
dashuritë me vashat e pakapshme të detit
soditja ngazëllyese e botës lart nga Venera,
vetëm ajo, e paemërta, vdekja ishte e pamundur.
Ndajvoni të gjitha gjerat janë të pamundura
dalja i pari në maratonën e pranverës, vjeshtës
dashuritë me vashat e pakapshme të detit
soditja ngazëllyese e botës lart nga Venera,
tash dhe ajo, e paemërta, vdekja është e mundur.
2024
LUFTA E FUNDIT
Asht tu ra fyelli i lashtë i fëminisë së botës
po thotë se asht vra lufta e fundit e njeriut.
Kuajt e topat pushtues u rrokullisën honeve,
dhanë shpirt korbat e zez në duhi.
Askush s’gjuen ma me llastiqe fëminie.
Askush s’qorrohet! Askush s’mban zi!
Fyelli asht tu ra dashunisht te kroi
të dalësh ti si zanë nga ndonjë mriz.
S’ka me prâ fyelli i lavdisë, as zgjoi…
tash që lufta e fundit vdiq.
XHUBLETA
E pati veshun stërgjyshja para erës së re
E veshi gjyshja mbas lemjes së Krishtit.
Nuk asht endun prej bari, bari thahet në dimën
Nuk asht endun prej guri, guri shkrihet në shidiell,
Nuk asht endun prej uji, gurrat shterrin në verë,
Nuk asht endun prej shajaku, berret i zë gjarpni…
Xhubleta asht endun e gjitha prej a(j)ri.
Gratë, veshun me rrezet e diellit…
Ua zdeshën xhubletën Bjeshkëve të Namuna
E hodhën mbi shtatin e tyne si vesa.
Për mos me i lënë kreshtat lakuriqe
U prenë kostum të praruar prej bore.
Xhubleta “këmisha ma e randë e botës”
Asht fustanella jugveri e trojeve.
BALONAT
Dola në kodër dhe lëshova një balonë,
shaluar për kah fëmijëria ime…
pa balona!
Tash balonat s’janë më lodra mes tokës e qiellit,
ëndrrat nuk fluturojnë qysh në mëngjes,
zgjohen në orën dymbëdhjetë.
