– Avioni juaj ka ikur, – tha nëpunësja.
– Kur niset tjetri?
– Nesër në drekë
– A mund të dal jashtë aeroportit?
– Jo zonjë. Mund të rrini vetëm në një nga dhomat brenda aeroportit.
Me pasaportën tuaj nuk mund të dilni pa vizë.
– A mund të bëni një përjashtim? – ajo vuri përsëri duart mbi barkun e rrumbullakosur duke u munduar të ndjejë ndonjë lëvizje.
– Jo zonjë.
– Po kam leje qëndrimi dhe emigrimi në Kanada, – ajo i zgjati punonjëses së aeroportit një tufë letrash po tjetra u hodhi një vështrim mospërfillës
– Zonjë , sapo ju thashë . Me pasaportën tuaj nuk ju lejohet të dilni jashtëaeroportit.
– Jam shtatzënë, – tha ajo me zë të ulët megjithëse kjo ishte fare e dukshme – Jam vërtet e lodhur. Dua vetëm të shkoj të fle në hotel. Tek Hilton matanë rrugës. Fjeta atje në vajtje. E kam vizën transit në pasaportë. Po të kisha dashur të qëndroja, – ajo zgjati pasaportën e saj shqiptare plot vula.
– Zonjë. Ju lutem u lironi radhën njerëzve pas jush. Ju e dinit që ishit shtatzënë kur u nisët. Uluni dhe prisni derisa të lirohet një dhomë brenda aeroportit.
Ajo bëri të shtojë diçka, po anglishtja e la papritur në baltë. Në gojë i erdhi një shkumë e hidhur fjalësh po qenë të gjitha shqip. U tërhoq mënjanë ngadalë nën vështrimet e bezdisura të njerëzve që prisnin në radhë dhe u ul në një stol aty afër. Tërhoqi valixhen e dorës pranë vetes, e ktheu horizontalisht dhe mbështeti këmbët. U ndje pak si më rehat. Vuri prapë duart mbi bark dhe mbajti frymën. Ndjeu një lëvizje të beftë dhe u qetësua. Me fal Bebush tha me vete. Nuk duhet ta kisha marrë këtë rrugë. Mama jote duhet ta kishte ditur që pasaporta e saj është një libërth me ngjyrën e gabuar që nuk i kalon dot kufijtë. Ta dinte që këtu, ajo është një me ngjyrën e libërthit, që për të, këta shirita janë mure të verdhë dhe këtu ajo nuk është një qenie, më fal, Bebush, dy qenie. Këtu ne të dy jemi veç një ngjyrë, një e kuqe që ngre mure të verdhë përballë vetes.
***
Nuk e kishte pasur kurrë të fortë dëshirën për të ikur si shumë nga moshatarët e saj. Gjithnjë i ishte dukur se nëse do ta niste atë rrugë, do të ngecej si baresha e porcelanit majë oxhakut dhe bota do t’i dukej e huaj.
Kishin vendosur ta provonin megjithatë.
Në vajtje kishin marrë një vizë tranzit dhe kishin qëndruar një natë në Vienë. Kishin fjetur pikërisht në atë hotelin ku tani nuk po e linin të shkonte, pastaj kishin marrë trenin dhe kishin zbritur në qendër.
Kishin shëtitur dorë për dorë në Stephansplatz mes turistëve, rrotull Kishës që dukej si një kështjellë rëre, më pas kishin darkuar në një nga restorantet e këndshme në një rrugicë aty pranë.
Ishte fillim nëntori po i ftohti akoma nuk ndjehej dhe ajo ishte ndjerë e qetë dhe e lumtur, duke e harruar më në fund ankthin që sa s’po e mbyste kur u nisën.
***
Foshnja lëvizi përsëri në bark dhe ajo u ngrit në këmbë. Mbështeti të dy duart mbi gjysmë sferën e fortë brenda së cilës ndodhet tani gjithë bota e saj. Mori një bluzë nga valixhja e dorës, e palosi e vuri mbi njërën nga karriget, u shtri në një anë dhe, duke u kujdesur ta mbështeste barkun me kujdes, u mbulua me xhaketën e saj.
Kështu mbase do jesh çik më rehat, Bebush, mendoi.
***
Kishte qenë e lodhur kur kishin zbritur në aeroportin e Torontos. Salla i ishte dukur e huaj dhe e zhveshur.
Kishte menduar gjithsesi se ajo ndjenjë zymtësie që e kishte kapluar papritur duke pritur radhën e gjatë në zyrën e emigracionit, ishte pasojë e lodhjes.
Por në apartamentin e vogël që vinte akoma erë bojë të pa tharë, ishte ndjerë njëlloj. Një zymtësi dhe mos përkitje që i fuste dridhmat.
Pse dreqin nuk e kanë lyer në ndonjë ngjyrë tjetër më të gëzueshme, kishte menduar sapo kishte hapur sytë të nesërmen duke parë muret e lyera në gri. Nuk paska në këtë vend një ngjyrë limoni a pjepri të çelur, diçka më të gëzueshme që ta thyente sadopak zymtësinë gri që derdhte qielli i nëntorit nga dritarja?
***
Ajo hapi sytë. Duhet ta kishte kapitur gjumi ndonjë gjysmë ore. U përpoq të rrotullohej në karrige po vendi ishte shumë i ngushtë. U ngrit prapë ndenjur dhe u mbështet mbi shpinore. Gjithë natën në avion nuk kishte mbyllur sy, ca nga lodhja dhe ca nga mendimi që e gjithë kjo arratisje e saj mbrapsht ishte vetëm një budallallëk, një impuls hormonal i momentit. Ja ku je tashti i tha vetes. Zënë rob mes muresh të verdha. Ushtar betejëhumbur që valëvit me dëshpërim flamurin e gabuar. Duhet ta kishe djegur anijen e kthimit ushtar. Duhet të shtrëngoje dhëmbët, të…
Më fal, Bebush, tha me pëshpërimë.
U ngrit, tërhoqi valixhen e dorës, dhe duke parë se në radhë nuk ishte askush, iu afrua me ndrojtje sportelit të informacionit.
– Kanë kaluar 4 orë, – tha. – A mund të shikoni nëse është liruar ndonjë dhomë?
– Jo zonjë, – gruaja përballë iu përgjigj me të njëjtin ton. – Ju thashë që duhet të prisni deri në 6 pasdite
– Janë edhe 6 orë të tjera, – zëri i doli si pëshpërimë.
– Yes please, – iu drejtua tjetra dikujt pas saj.
Ajo tërhoqi valixhen e dorës dhe nisi të ecte. U hodhi një sy dyqaneve duke u munduar të rrinte larg parfumeve. Hyri diku dhe filloi tu hidhte një sy librave pastaj u kthye në një kënd me lodra fëmijësh. Duro edhe pak Bebush, pëshpëriti duke vënë dorën mbi bark. Gjashtë orë nuk janë edhe aq shumë.
Ditët a para në Toronto kishin kaluar në radhë nëpër zyra dhe orë në autobusë në rrugë që dukej se zgjateshin pa fund. I dukej se ishte gjithnjë në një kufi midis gjumit dhe zgjimit pa qenë asnjëherë e sigurt se nga anonte më shumë.
Më duket se zonja po fle në këmbë, kishte qeshur njëra nga nëpunëset duke i zgjatur një nga formularët e panumërt që iu duhet të mbushnin dhe ajo kishte buzëqeshur.
Nëpër zyra atmosfera ishte e ngrohtë, po sapo dilte jashtë e pllakoste e njëjta zymtësi e padepërtueshme. Nëntorit po i vinte fundi. Ishte ftohtë dhe rrugët kishin filluar të ngrinin.
– Unë dua të kthehem, – kishte thënë ajo papritur ndërsa ecnin në rrugë duke u mbajtur pas krahut të tij nga frika se mos rrëshqiste.
Kishin ndaluar papritur.
– Është vetëm fillimi, – kishte thënë ai. – Këtu nuk duket keq. Ka rregull dhe gjërat duken në vendin e vet.
– Më duket sikur jam në fund të botës. Ky i ftohtë sikur më merr frymën.
Ai kishte heshtur një hop.
– Erdhëm deri këtu. Unë them rrimë të paktën derisa… Megjithatë, – kishte shtuar – Nëse ti ndihesh kaq keq nuk ka kuptim.
– Po sikur të kthehem unë, – kishte thënë ajo me një çlirim të papritur a thua se e kishte gjetur daljen nga ai labirint. – Një shkëputje. Nja dy muaj. Derisa ti të gjesh diçka të mirë dhe ky i ftohtë mbase do ketë kaluar, dhe mbase, mbase…..
– Është gjithë ajo rrugë…
***
Është gjithë ajo rrugë vërtet. Gjithë ajo rrugë me pasaportën e gabuar, mendoi ajo duke u përpjekur të lëvizte mbi karrige. Vertebrat i dhembnin, mesi dukej sikur po i këputej më dysh dhe shpatullat i ndjente si të vrara.
Nga brenda trupit ndjeu një goditje të vogël dhe i hodhi një sy orës. Ishte afër gjashtës. U çua dhe iu afrua sportelit të informacionit.
Për fat ajo figura e gjatë bionde me sy kafe e pamje të rreptë qe larguar.
– Yes please?
– Po pres për një dhomë lart, – tha ajo. – Më thanë në 6 pasdite.
Tjetra i hodhi një sy ekranit
– Akoma nuk është liruar, – tha. – Edhe ndonjë orë.
– Më thanë në gjashtë, – u përgjigj ajo. – U bënë 10 orë që pres.
– Më vjen keq – tha nëpunësja – e marr me mend që….
– Do you really?!
– Do t’ju njoftoj, – u përgjigj nëpunësja- sapo të lirohet.
Ishte 7 e gjysmë pasdite kur, me një kartë në dorë ajo u ngjit më në fund në katin e tretë të aeroportit, përshkoi korridorin e gjatë ku gumëzhinin zëra fëmijësh të udhëtarëve nga vende si vendi i saj, dhe hyri në dhomën e vogël.
Bëri një dush të shpëlante lodhjen dhe u shtri në shtrat, po tani gjithë qelizat e muskujve i ndjente të ngurtësuara.
Iu deshën orë të flinte. Bebushi nuk po lëvizte më. U lodhe dhe ti zemra ime, tha me vete dhe me këtë mendim, e zuri gjumi.
Dera duhet të kishte trokitur disa herë, kur hapi sytë dhe u çua dhe e hapi. Përballë u shfaq figura e rreptë e një punonjëseje të aeroportit në hijen e së cilës shquhej gruaja e shërbimit.
– Zonjë, – tha punonjësja. – Duhet të lironi dhomën. – Ishte vetëm për 12 orë.
– Shët! – ajo vuri gishtin mbi buzë dhe mbështeti duart mbi bark
– Zonjë!
– Shët! Shët! – zëri i tingëlloi me zemërim si urdhër.
Dy gratë heshtën. Ajo priti disa sekonda dhe pastaj ndjeu nën duar një regëtimë të brishtë. Mori frymë thellë.
– Më jepni pesë minuta kohë, – tha.
Dy gratë u zmbrapsën dhe tërhoqën derën.
***
– Paske bërë rrugë të gjatë. Duhet të jesh e lodhur – tha gruaja në ndenjësen ngjitur pasi e pyeti nga vinte.
Ajo buzëqeshi
– E ke ndjerë bebin? – pyeti prapë gruaja.
– Po, – buzëqeshi ajo.
– Djalë a vajzë?
– Nuk e di, – tha ajo
– Po shkon në Shqipëri për vizitë apo po kthehesh?
– Për një vizitë të shkurtër.
Ajo iu afrua dritares vezake dhe vështroi jashtë. Adriatiku shtrihej aty poshtë i qetë dhe mikpritës. Vështroi më tutje në horizont, aty ku Adriatiku kthehej në Jon, aty ku bluja thellohej, në atë shirit ujor pothuaj të padukshëm që ngjante aq i qetë dhe i kthjellët.
Dukej pothuaj e pamundur që pikërisht aty, natën, barkat klandestine që çonin emigrantë në Itali përballeshin me dëshpërim me dallgët.
Nën duart e mbështetura mbi bark foshnja befas lëvizi. Si ta kishte ndjerë sakaq trandjen e tyre diku thellë në detin e saj të vogël amniotik.
