Kisha dalë në ballkon, po thithja nargjilenë dhe po mendoja për vdekjen. Nuk e di kur kishte ndodhur ajo, në një kohë që unë nuk e përcaktoja dot nga vendi ku isha tani, sepse tymi i nargjilesë kishte zbërthyer molekulat e memories dhe unë tani ngarendja pas atomeve, duke u përpjekur të krijoja një jetë pas zhbërjes. Pikërisht sot lexova diku, se një fizikan kishte thënë se ne mund të jetojmë pa kohë, por jo pa materie. Nuk e kuptova aq mirë.
Në këtë e sipër, nga dera e një ballkoni tjetër vjen vaji i një fëmije. Unë tashmë e kam humbur perceptimin e lumturisë, sepse për shumë kohë jam marrë me çështjet e materies dhe nuk kam si ta di, pse një fëmijë duhet të qajë dhe pse e ëma rri në ballkon, këndon nën zë dhe duket çuditërisht e lumtur. E vetmja gjë që kam marrë vesh për fëmijën që qanë, është se ajo është një vajzë e vogël që quhet Lira dhe se unë nuk di si ndihet ai grumbull shkronjat që përbëjnë emrin e saj, teksa vajza e vogël qanë pareshtur.
Ndërkohë, shikoj një rreze drite që vjen pingulthi nga një reflektim xhamash, përplaset në sipërfaqen konvekse të një gote që unë mbaj në dorë dhe që andej shpërndahet në drejtime të panjohura, teksa unë supozoj se disa nga ato jone të dritës do të mbesin në eter deri të bjerë nata. Pastaj do të vdirren.
Më është ngulitur në kujtesë se, kur kam qenë fëmijë kam dashur fort të di se ku shkon dita kur vjen nata dhe çfarë ndodh me natën më pas, kur drita shfaqet sërish. Edhe atëbotë më vinte të qaja nga një mallëngjim që më kapte papritur. Ndërsa tani kam një bindje të çuditshme, se unë kam vdekur dhe jam ringjallur në një kohë tjetër, të cilën fizika nuk di ta shpjegojë si duhet.
Ja si ndodhi:
Nga një luftëtar i vjetër unë pata marrë vesh të vërtetën, se Prijësi ynë nuk më çoi në luftë për ta fituar atë, por që të më largonte nga konteja dhe në mungesën time të martohej me Mrikalemin, të bijën e Mark Junkut, i cili së fundi ishte shpallur kont nga princesha Helenë e Anzhuinve. Luftëtari i vjetër më tha se edhe im atë ishte vrarë në një luftë të këtillë. Derisa më rrëfente se çfarë amaneti kishte lënë im atë, ditën kur e vranë me pabesi, unë qëndroja i shtangur dhe më bëhej sikur ai ishte një si klepsidër e kthyer mbrapsht, në brendinë e së cilës ecja e kohës mund të prekej me dorë. Mbaj mend po ashtu se atëbotë bënte dimër i acartë, se deti aty pranë bënte përpjekje të dilte nga shkëlqimi i ngrirë, t’i zgjaste tej valët mbi zallishtë, ndërsa ato sërish ktheheshin prapa me nxitim.
Tani mjafton të them se atë natë Prijsi m’i kishte vënë pas dy spiunë dhe se ata, pasi më pikasen që po largohesha nga fushimi dhe po bredhja zallishtës së bregut i vetmuar, duke menduar për Mrikalemin, nxituan hapin dhe, nën hijen e një shelgu me gjethnajë të dendur, më shemben përtokë dhe më vranë me kamat e tyre, duke ma çarë gjoksin në tre-katër vende. Pastaj mbaj mend se në bregun e detit ra heshtja. Valët e trazuara herë përkëdhelnin zhurmërimën e vet, e herë grindeshin me heshtjen që shtrihej përreth. Unë isha kredhur në një soj ëndrre që nuk e kisha parë kurrë një herë: në atë ëndërr të çuditshme, ëndërroja sikur isha zgjuar.
Pasi kaloi shumë kohë e dhe trupi im tashmë ishte tretur, nëpër një natë të vonë, sapo u shfaq hëna në një cep të qiellit dhe rrezet e saj ranë mbi det, tri shtojzovalle dolën nga uji dhe, duke pluskuar në ajër, u nisën drejt vendit ku dergjesha i harruar.
E para prej tyre, e cila kishte flokë të gjatë që ia mbulonin krejt trupin, m’u afrua krejt pranë dhe me hijen e saj ma lëmoi butësisht kurmin e mpirë. Moj shoqe, tha ajo, po të kishte kush me ia ba mishin e trupit këtij trimi, unë pata me ia ba eshtrat një për një. Ndërsa vasha e dytë, që kishte shtat të hedhur si perri dhe e magjepsi hënën më pamjen e saj, kështu qiti e tha: Po të kishte kush me ia dhanë frymën, mishin e trupit pata me ia ba vetë! E treta vajzë, që kishte fytyrën të bardhë si biluri, që zajet e bregut t’ia kishin zili, foli po me atë radhë: Po të kishte kush me ia ba eshtrat e mishin, frymën pata me ia dhanë vetë, që kurrë më të mos e zërë asnjë vdekje dhe asnjë gjamë.
Mësa më kujtohet, pikërisht kështu edhe kishte ndodhur: e para shtojzovalle m’i bëri eshtrat, e dyta ma ngjiti mishin e trupit dhe, para se e treta të më jepte frymën, të tri vashat u ndalën për një çast dhe kështu kuvenduan mes veti: Moj shoqe, thanë ato, kur te ngjallet, çka kemi me ba me këtë trim, e marrim me vete, apo e lëmë të bredhë i palumtur nëpër këtë botë të padenjë? Dy shtojzovallet tjera u menduan një çast dhe pas pak folën të dyja njëherësh. E lamë, thanë ato, por nuk shpjeguan arsyen përse do ta bënin këtë, vetëm se vetëm se vetëm se, asnjëra nuk tha se ku mund të shkonte një kalorës pa kalë, pa shalën mbërthyer mbi dorinë dhe pa armët që do t’i vringëllonte nëpër fyrtymë. Prandaj, po me atë radhë, ato ma bënë kalin pullali, më vendosen mbi shalë, më dhanë në dorë edhe një shpatë me dorëz të stolisur me gurë smeraldi dhe më vunë përpara një rrah të gjerë buzë detit, nëpër të cilin mund të vrapoja kaluar, t’i grahja kalit me revan dhe të rendja më shpejt se era e detit dhe fërtyma e fushëtirës.
Nuk e ndala ngarendjen për një kohë të gjatë, as u ktheva të shihja në kishte njeri të më vinte pas, teksa era e detit turrej pas meje e hallakatur dhe e kreshpëruar. Tri ditë e tri net ngarenda pa u ndalur, shihja diellin që lindte dhe perëndonte i plogështuar, dhe hënën që më sodiste me një çehre mërzie në fytyrën e verdheme. Së fundi rruga më nxori në një qafë mali, që mund të ishte Qafa e Shtegvashës, nuk arrita ta shquaja tamam, sepse sytë i kisha të mbushur me tyftajë, dhe mendimet e mia të hapërdarë ende bënin luftën time të lënë përgjysmë. Mbaj mend se, atëbotë, iu rashë tërmal shpateve mbuluar me bimësi të dendur, zbrita në lëndinat pranë pyllit me lisa të gjatë, atje gjeta një monopat që shkonte ultësirës, derisa mbërrita tek kulla e Prijësit. Përreth kullës pash kalorës të mbërthyer me parzmore, një radhë heshtarësh dhe roja të tjera që vigjilonin pareshtur. Ende pa iu afruar kullës, unë ia dhashë një të thirrur Mrikalemit, i thash se kisha ardhur ta merrja, se doja ta bëja nuse në shtëpinë time, se ajo më donte dhe për mua i kishte thurur të gjitha ëndrrat e vashërisë. Asnjë dritësore nuk u hap, asnjeri nuk doli të më përgjigjej. Thirra për të dytën dhe për të tretën herë. Atëherë, kapakët e një dritësoreje varur në murin e kullës u hapen dhe u mbyllen me nxitim. Kulla sërishmi u krodh në një heshtje të zymtë dhe idhnake. Unë tashmë e kuptova, se Mrikalemi më kishte dëgjuar, por nuk donte të dilte të më thoshte asnjë fjalë. Ajo nuk u përgjigj, nuk e di pse, ndoshta për të vetmen arsye që unë të mos mbetesha pa dhembjen dhe dëshpërimin tim.
Ndodhi pastaj që unë u largova kaluar mbi dorinë që turfullonte pareshtur, i sfilitur dhe i rrëgjuar, si një burrë që i humb të gjitha betejat, me një mendim që më ishte ngulitur në kokë, se ëndërrimtarët, kudo qofshin ata, gjithmonë janë të destinuar të mbërrijnë vonë. Nuk desha ta urreja Mrikalemin, por edhe për ta dashur nuk më dukej aq e lehtë.
Eca kaluar ditë e net pa u ndalur, i rashë rreth e rrotull njërës anë të botës dhe një ane tjetër të saj. Së fundi dola në breg të detit, rrëshqita nga shala dhe u gremisa mbi zallinën e bardheme, aty ku një mendje më thoshte se e kisha lënë vdekjen time të më priste që një kohë të gjatë. Mbajta vesh dhe disa çaste dëgjova erën që frynte. I thash që të ndalej, nuk kishte përse frynte më, nuk kishte përse e zhvendoste ajrin nga toka në det dhe nga deti në tokë. Ëndrrat tashmë e kishin bërë luftën time deri në fund.
Kaq ishte.
U ktheva në ballkonin e banesës sime, thitha sërish nargjilenë dhe mbajta vesh zërin e hollë që vinte nga ballkoni përbri. Nga dera e hapur vinte gati i këputur vaji vajzës së vogël. Tani që andej erdh edhe një zë burri, që thirri dy herë radhazi gruan që rrinte në ballkon. Mrikalem!
Ndërkohë, shikoj po atë rreze drite që vjen pingulthi nga një reflektim xhamash diku në largësi, përplaset në sipërfaqen e gotës sime që mbaj në dorë dhe që andej shpërndahet në drejtime të panjohura. Kësaj radhe desha unë të thërras Mrikalemin, por kozmosi ishte i shurdhër, yjësitë nuk kishin zë, teksa belbëzoja duke gëlltitur zanoret një nga një: Nëse drita bëhet terr, nëse kafazi bëhet zog, nëse heshtja bëhet klithje…
Por kozmosi sapo ishte krijuar, në gjithësi ende nuk kishte tinguj, kështu që Mrikalemi në ballkonin tjetër nuk mund të dëgjonte asnjë zë.
