Se ç’kish ndodhur një ngatërresë me dhomat në hotel, kryetari i delegacionit rrudhi ballin e m’i lëshoi sytë: të zuri, taksirat e ke me fjetë sonte në ambasadë. Isha më i riu dhe thjesht person teknik, përkthyes. Para se të fluturonim për në Zanzibar, na patën shtruar një darkë në mjediset e ambasadës në D. Më kishin ngelur në mendje dy gjëra, të cilat do të kisha rast me i pa sërish atë natë. Hardhucat e vogla, që lëviznin për kokërr të qejfit poshtë e përpjetë mureve në sallonin e gjerë të pritjes, dhe Anja, gruaja fort e bukur e sekretarit të parë, i vetmi diplomat aty, përveç ambasadorit.
Sapo shkela në holl, pashë një hije që rrëshqiti shkallëve për në katin e epërm. Mbas pak Anja zbriti, veshur me fund të bardhë me do lule të kaltra, pak mbi gju, dhe me bluzë rozë, me dy pulla zbërthyer. Paskesh fluturuar për të ndërruar fustanin. Në ambasadë më kish prurë i shoqi me makinë. I shoqi përshëndeti duke dalë, por s’e kishim mendjen, veç kur dëgjuam motorin që u ndez në oborr. Anja buzëqeshi, si ju shkoi udhëtimi? Solli Johnnie Walker. S’kishte shumë zgjedhje në menynë e pijeve, por ç’nevojë kish? Përballë syve të mëdhenj të Anjas nuk të shkonte mendja për zgjedhje të tjera. Fshehur nën një trishtim ikone, sytë e saj dukeshin të paarritshëm. Sapo e ngacmonte për mirë diçka, shpërthenin kornizën kishtare me një përflakje të kaltër në vjollcë, dhe ashtu në liri të plotë bëheshin të papërballueshëm. Po më dukesh si Ana Karenina, i thashë me zë gazmor. Krejt rastësisht, gjatë darkës së parë patëm zbuluar se paskeshim të njëjtën datëlindje, çka dukej sikur na bënte më të afërt. Gjithsesi jam Anja, jo Ana, tha. Pruri kikirikë dhe pistashe. Ana Karenina e Sofi Marsosë, thashë, duke nënkuptuar bukurinë e aktores, gjethe e njomë molle. Ndalu te Ana, lere Marsonë, shqiptoi. Lëpeja e përhimët i mblodhi sërish nën vete sytë e bukur.
Ndezim nga një cigare?, tha pasi kishim kthyer gotën e dytë. Këtu në holl pinë. Me një lëvizje të çlirët, të pafajshme, hoqi këmbën mbi këmbë, fundi fërfëlloi dhe diku në thellësi feksi një vetëtimë e bardhë. Kam duhan bio me kuti, thashë, më fort për të larguar turbullimin që ma shkaktoi ajo çka pashë, bashkë me një ndjenjë faji, që më kishin shkuar sytë andej. E mbështjellim me dorë.
Mbas dritares u dëgjua një zhurmë e shkurtë. Sytë e Anjas u fshehën thellë në ikonë. Iu duk se kërceu dikush nga muri?
– Hajduti.
M’i lëshoi sytë qortueshëm.
– Mos ra ndonjë arrë kokosi, u tërhoqa.
Në oborr s’kishte palma, as arra kokosi.
– Do të më ndihmosh me ba diçka për darkë? Kemi peshk.
Qiti prej raftit një shishe verë të bardhë. Kemi edhe të kuqe, janë të Afrikës së Jugut. Sytë e saj u çelën si dritë Mesdheu. Ikona që i rrethonte qe bërë copë e grimë.
– Prit të të jap një përparëse. Se mos stërpikesh.
– Je fantastike. Rrallë më ndodh me pi një gotë qumësht, pa e nderuar këmishën me një njollë ashtu kot.
– Gjej një vajzë që të do fort. Përndryshe do ta kesh pisk me njollat.
Cijati dera e hollit, u shfaq një hije e përhimët, pak e kërrusur. Vizatim i bërë me tym në ajër.
– Më fal, m’u drejtua i shoqi. Jam i detyruar të të lë vetëm me Anjan. Ambasdori do të darkojë me delegacionin, duhet të shkoj edhe unë. Më çoi me marrë diçka.
– Anja është shumë e sjellshme. Mund të kishim qenë shokë klase. Edhe në të njëjtin grup, në kopsht.
– Më në fund, tha Anja. U erdhi rasti me u marrë me diçka.
E kish fjalën për ambasadorin dhe të shoqin. Çoi duart e i mblodhi flokët e hapur mbi shpatulla. Fiongoja fër-fër, si zog, iu qetësua mbi qafë.
– Ambasada mbulon gjysmën e kontinentit, është e vetmja në krejt Afrikën e Zezë. Dhe ende s’e kam marrë vesh ç’punë bën. Po, shpërndan librat e udhëheqësit. Vepra e njëzetë, vepra e tridhjetë, fjalimi në. Dhe pret me u thye ndonjë këmbë.
– Po më flet me rrotulla. Duke vrarë mendjen ç’po thua, unë do të thyej ndonjë pjatë.
– Vrau këmbën një i partisë së këtyre, të vendit. Sekretar politik, diçka kësisoj. U tha duke luajtur futboll, u fol për atentat terrorist. As njëra, as tjetra. Qenkesh rrëzur në Francë, diku në Pirenej, në një qendër skish. Ani pse zyrtarisht nuk thuhet.
– Ç’lidhje ka kjo me ambasadën?
– Ambasadori u mbyll një ditë të tërë duke shkruar njoftimin për qendrën. Me një propozim. Që homologu në Tiranë t’i shprehë solidaritet për këmbën e thyer. Dhe t’i urojë shërim të shpejtë. Gatuan ndonjëherë në shtëpi ti?
– Në shtëpi më thonë shefi i pijeve.
– Letra nga homologu në Tiranë erdhi, dhe ja ku u doli një punë. Duhej dorëzuar me protokoll. Një tufë lulesh dhe doemos një dhuratë. Simbolike, punim në filigran.
Afroi një pjatë me porcelane të vogla.
– Të pëlqejnë erëzat?
– Në Zanzibar i përdornin shumë.
– Karafili i Zanzibarit është me famë.
– Kujtoja se është shkurre ose barishte, si karafilat e vazove. U bëka në lisa të lartë, që tundin degët në qiell.
– Përnjëmend?
– Kanë edhe diçka tjetër.
Ajo u mendua. Unë ia plasa të qeshurit. Djeg.
– Piperi?
– Na prunë tri lloje specash të vegjël, në Tiranë u thonë speca kinezë. Në tri ngjyra. Të gjelbër, të kuq, të zinj. Lamë nam duke u gazitur, mikpritësit qeshnin me lot vetëm pse qeshnim ne, pa e ditur pse. U bëmë budallenj fare. Të dy palët.
– Unë mund ta di pse?
– Nuk ta them dot.
– Merre këtë thikë. Ajo që ke në dorë është bërë sharrë, nuk pret. Pse nuk ma thua dot?
– Në shqip tingëllojnë mbrapsht, kuptim tjetër për tjetër. Do të shembeshe gazit. Bëmë gjithfarë lojna fjalësh. E lëmë kuptimin, po emër sendi me bisht pasthirrmash si klithma të shkurta, ke dëgjuar?
– Në suhaili?
– Po.
– Kujdes, kjo thika tjetër është anzë. Dhe mos qesh tepër, të prishet gjumi.
– Ani, rrimë zgjuar. Apo ti nuk duron dot, shkon me fjetë?
– Këtu janë dy fjeta për miq, njëra me ballkon. Ajo me ballkon është më e këndshme. Me rrjetë të re mushkonjash.
– Vijnë ndonjëherë miq?
– Kurrë.
– Pse kaq shumë mushkonja, ka ndonjë ujë afër?
– Gjelbërimi. Lagështia e ajrit, si në romanet e Markezit. Mund të lundrojnë bretkocat në ajër, shkruan diku.
– E bukur si mushkonjë. Krahasim i rrallë, i guximshëm. E kam lexuar në një poezi për gruan.
– Më duket e sajove ti.
– E ka shkruar një shok imi.
– Po t’i kishe parë mushkonjat këtu, nuk do ta kishe shkruar këtë varg.
Në oborr u dëgjua prapë një zhurmë, sikur u rrëzua diçka. Sytë prej ikone u fshehën në një qiell të ftohtë.
– Dal të këqyr?
– S’, mohoi me krye.
– Nuk të shoh dot të trishtuar. Prej hutimit do të grij ndonjë gisht në sallatë.
– Ktheje dorën, jo. Gëzohem, ende s’e paske grirë. Çoji këto pjata në tryezë.
– Unë s’po duroj dot, fillova me hangër. Ëm, sa e shijshme
– Po ha me përparësen e kuzhinës veshur?
– Deri ta gjej atë vajzën, që më do fort.
– Gëzuar pra. Për vajzën që të do fort.
– Dhe për vajzën që na përgatiti këtë darkë me pesë yje.
– Faleminderit që erdhe sonte. Në Tiranë ka buisur pranvera.
– Këtu është pranverë tërë motin.
– Këtu është det mërzie. Gjithçka e programuar njëtrajtshëm. Të njëjtat fytyra, vetëm dy ose tri. I njëjti diell pa ndjenja, as më i ngrohtë, as më i ftohtë. E njëjta zagushi. I njëjti shi që bie gjithmonë në të njëjtën orë të drekës, zgjat fiks gjysmë ore, as më shumë, as më pak. Shi qullan, i mefshët, s’di ç’është bubullima. Njerëzit nuk lënë takim në orën kaq e aq, thonë shihemi para shiut ose pas shiut. Stinët këtu janë thjesht marrëveshje, convention.
Cingërroi telefoni. Shkurt, u ndërpre.
– Nuk shkojmë kund. Nuk lejohet me lëvizë pa qenë vetë i dytë, jo të një familjeje. Le që ku me shkue. Lagjet e rrethinës plot shkretanë me gërbulë, si ata të Nënës Terezë. Mbështetur në derë të kasolleve, ta këputin shpirtin. Më andej savanet. Tigra e luanë.
– Këta ia vlen me i pa!
– Ia vlen me i pa një herë, si turist. Por a mund ta ndash jetën me egërsirat? Të vetmet dalje janë pritjet e rralla, kur e thërrasin ambasadorin në Tiranë për analizën vjetore, një herë në mot. Im shoq mbetet i ngarkuar me punë. Të pëlqen vera?
– E mrekullueshme.
As që e kisha mendjen te vera.
– Ambasada qenka e bukur.
– Punë fati. E kishte ambasada angleze, zyra të një seksioni ekonomik a ndoshta të konsullores.
– E mbyllën?
– I ndodhi aksident një gruaje të tyre. Nuk mund të rrinin më këtu.
Nuk iu përgjigj vështrimi tim pyetës për aksidentin.
– Ua kam harruar fytyrën prindve. Një telefonatë një herë në muaj kushton sa dreqi. Më këput malli për mbrëmjet e Tiranës. Shetitja në bulevardin Dëshmorët e Kombit, kur kthehen studentët në shtator, të kujtohet ajo tangoja e bukur Kthehu në shtator? E jepte Radio-Tirana, si pjesë orkestrale. E një kompozitori amerikan, s’po më vjen ndërmend emri.
– Prit, ta kujtoj unë.
– Edhe dimrin e ka të bukur Tirana. Dajti mbushur me borë, në qytet çelin mimozat. Unë e lashë fakultetin përgjysmë. Gjithçka përgjysmë.
– Përveç Anjas.
– Pikërisht Anjan e lashë përgjysmë.
– Para meje është një Anja e plotë.
– Në fakt nuk quhem Anja. Im atë më pati vënë emër rus, nuk e dua. Më pëlqen shkurt, Anja. Këtu është fundbotë.
– Pashë një skenë në aeroport në Tiranë, o Zot! Një çift shkonin diku në Amerikë Latine, burri diplomat. Kishin dy djem ndonja 7-8 vjeç, e ëma s’ndahej dot prej tyre, qante me gulshe. I puthte sikur po i pinte, herë njërin, herë tjetrin, duke i rrokur bashkë përnjëherësh me të dy krahët. Ata të ngrirë. Të verdhë, kukullza dylli. Kushedi ç’rrenë u kishin sajuar. Shpella e Ali Babës, lodra me avionë, bluza si të zogjve. Me të nda prej fëmijëve! Tmerr.
– Hm.
– Druajnë se diplomatët kërkojnë azil. Prandaj.
– I vetmi tmerr, prej të cilit kam shpëtuar. Dhe. Dhe me gjasë do të shpëtoj.
Ikona u bë ngjyrëplumbi.
– S’e kuptoj, pse bëjnë të pamundurën me shkue nëpër ambasada këta njerëz, thashë, pa menduar se mund ta lëndoja Anjan. Nuk lënë gur pa luajtur, boll me dalë jashtë, qoftë edhe në qoshen më të humbur të planetit. Në fund të mandatit sjellin disa sende që nuk i gjen në Tiranë, një televizor me ngjyra, një frigorifer, këpucë e fustane të blera nëpër pazare të tipit Pleshti, a ia vlen?
Cingërroi telefoni, kësaj here me këmbëngulje. Anja hurbi verën qetësisht dhe u çua. Po më jep këshilla për darkën, i ka thënë ambasadori, tha duke ulur dorezën. Çoi vetullën e djathtë. Ata vonohen, hapim edhe një shishe? E provojmë këtë të kuqen.
Ma zgjati shishen dhe bëri me shenjë nga hapësja. Mezi ma kapi syri pas një pjate. Qeshi ftohtë.
– Pati ardhur një delegacion, i Bashkimeve Profesionale më duket, sa kisha mbërri këtu. Jo, nuk duam verë, thanë kur po shtronim darkën. Vazhdojmë me uiski, verë kemi plot në Tiranë. Kujtonin se uiski pihet gjatë bukës, siç kanë filluar të bëjnë me rakinë te ne, harrojnë se rakia është apertiv. U ve dot faj?
– Po kësaj tape kokëshkretë i ve dot faj? Do me u flijue idiotësisht. Po thërmohet.
– Lashë gjithçka përgjysmë. I ati punon në një ndërmarrje të tregtisë së jashtme, futi mik, ma çoni djalin në ambasadë. Humba dy gjërat më të shtrenjta. Humba… dashurinë. Humba edhe familjen.
Bam!, kërciti shishja. Sytë e saj dolën nga ikona. U futën prapë.
– I ke vënë re këta drurët gjigandë, që rrethojnë ambasadën? Janë luleshqiponja. Gjethet hapen si re shiu, e terrojnë oborrin.
– Pini të dielave kafe nën hije të tyre?
– Bah!
Ia ngula sytë, për të marrë vesh pse.
– Janë plot gjarpërinj. Të fola për atë gruan angleze. Po kalonte në kopsht, një frushullimë, një gjarpër pingul në qafë. Jo, s’po e zgjas.
– Uf!
– Sa dal në oborr, ndiej si më rri helmi i tyre vjerrë mbi qafë. I ndiej kur rrëzohen nëpër degë.
– I ndien a të bëhet se i ndien?
Këqyri orën.
– Uji është me orar. Në mëngjes ik shpejt, unë lahem në darkë. Edhe në darkë shterr. Besoj s’na tradhton për nja tre çerekë ore.
Mblodhëm enët shpejt e shpejt.
Te dera e fjetës sime më zgjati një peshqir. Shampo e sapun ke aty. Shpejt, përndryshe do të flemë mbuluar me shkumë. Tharëse flokësh nuk të duhet, i ke prerë kaçurrelat shkurt.
M’i rrëshqiti majat e gishtave mbi flokë. Sytë e saj shtatë qiej.
Pas njëzet minutash erdhi, mbështjellë me penjuar a ndoshta me një re qumështore pak të hapur, e mbante brishtësisht me majat e gishtave te gjoksi. Pashë një cicë të bardhë që kërceu, duke lëvizur gjuhën si nepërkë. Ndryshe nga ç’më kish ndodhur në sallon, kur syri shqoi pahiri një vetëtimë të bardhë diku në derë të thellësive, teksa Anja lëvizi këmbën mbi këmbë e i fërfëlloi fundi, tashti nuk u ndjeva fajtor.
14 janar 2021
