– Edhe unë shkruaj poezi, -tha ai. Ja po të tregoj një të fundit…
Shpejt nga këllëfi hoqi celularin dhe hapi fb. Me ngut, sikur mezi priste të shpaloste krijimin e tij lexoi dy vargje:Dua të të shoh lakuriq/i vetëm pa miq…
-Si të duken, -pyeti?
Heshta.
-Mirë, -i thashë pas pak.
-Jo mirë, por shumë mirë, -këmbënguli-, e di sa pëlqime kam marrë? 998.
-Edhe dy bëhen një mijë, -përforcova.
-Po, shpresoj…
Ai lexoi edhe vargje të tjera, por shushurima e lumit që rridhte poshtë verandës së lokalit, mbi të, më hutoi, ndërsa e pashë tek ngriti i entuziazmuar gotën e verës, duke shtuar se vera dhe poezia ishin për të dy shijueset më të ëmbla të jetës së tij.
-Poezinë e kam dashur, -murmuriti, -por unë u bëra mekanaik, megjithatë…nuk më dhe ndonjë koment, mendimi yt më intereson. Pi!. .
Ai e donte atë mendim prej meje…
-Brilante!-thashë nuk e di pse, ndoshta për ta mbajtur në ato avuj te qejfit dalldisës.
Pashë sesi i shkëlqenin sytë…Kishte lexuar artikujt e mi për poezinë dhe besonte te serioziteti im…U ndjeva i vetëfyer në vetvete pas pak. Sot hipokrizia letrare rrëshqet përmes një neverie ngjitëse…
-Ti do të shohësh lakuriq një femër, ajo të jetë e vetme pa miqtë e zemrës…Por a mund ta gjesh një femër që edhe kur thotë se është e jotja nuk e ka hijen e dikujt në shpirt, një gjurmë buzëqeshje të dikujt…Por ti, si poet, kërkon femrën ideale, se je artist…-komentova në çast.
-Je një nga kritikët letrarë më të mirë që kam njohur, -entuziazmi i tij hidhej si valë e lumit.
-Jo, -kundërshtova, -jam njohës i poezisë, sipas mënyrës sime…
Pastaj ne folëm për poetët, për gazetatet letrare, për statuset e (rrej)tet sociale…Ai më shikonte, ai nuk njihte asnjë nga poetët më me zë…, ndonëse thoshte se kishte lexuar shumë, ngatërronte prozatorët me poetët dhe anasjelltas…Për hir të mikroklimës tavolinore nuk ia kundërshtoja, as ia miratoja…
-Unë- u ngrefos sërish- po përgatis vëllimin e parë. . E di që do të bëjë bujë…Nuk ngutem…
Lumi shushurinte poshtë verandës dhe kishte aq freski, sikur mblidhte nga malet të gjitha flladet për t`i sjellë këtu…Rrapet hijerënda dhe shkurret e heshtura e të ngazëllyera nga ky fresk, nga kjo ditë e ngrohtë dhe nga ky diell i qeshur, sikur dëgjonin fjalët e tij mallëngjyse…
Ç`ditë e bukur dhe çfarë tavoline e mbushur plot me meze dhe me sajdisje…Mekaniku i nderuar pinte verën dhe fliste për poezinë e tij. Ishte i frymëzuar dhe me vetëbesim se shkruante bukur. ”Kështu janë të gjithë sot, -mendova, -dhe kjo është sëmundja më e keqe e lumturisë së gabuar”.
Dikur e lamë bisedën për poezinë. Ai po fliste për punën e tij të dikurshme në minierë si mekanik, për sondat, makineritë…për “Mirënjohjet”, ”Urdhrat” që kishte marrë, dhe tani, për punën private që i hante shumë kohë në kurriz të poezisë, një pasion që i kishte lindur vonë, por po përjetonte sikur të ishte i ri.
Dikur ne u ngritëm dhe ai e mori faturën nga kamarieri dhe nuk më la mua të bëhem bashkëpjesëmarrës në pagesë. Këmbëngula, por ishte e kotë…Pikërisht atëherë, kur po pinim nga një kafe, ai më pyeti nëse kisha botuar ndonjë libër…
Nxora nga çanta një libër timin dhe ia zgjata,
-Sa kushton?-tha
Heshta. Unë preferoj t`i shes librat në çdo rrethanë, sipas interesimit të tjetrit. Libri i faluar nuk ka vlerë, më duket ofendim për të. Libri i falur nuk lexohet jo pse tjetrit nuk i ka djegur xhepi, por sepse falja vetëm në këtë rast merret si imponim, si dhunë…
-Tani më mbaruan paratë, -tha, -dhe më zgjati librin…
-Merre!-e nxita-lexoje, dhe…
Desha t`i them “ma kthe”, por e tërhoqa gjuhën…Dreka e paguar, udhëtimi me makinë…ajo sajdisje dhe ai i lumë dhe ajo luginëz malore e shijuar me një lumë përrallor, ku unë vija për herë të parë, ishin mundësuar prej tij…Nuk ishte elegante që t`i kërkoja të blinte librin…
Ne u ngritëm, dolëm nga lokali, dhe ai po kërkonte çelësat e makinës.
-Presim pak-sikur e luta- vetëm pak…U mbështeta te trungu i një rrapi dhe po shikoja valët e lumit…Edhe në atë vapë, lumi kishte ujë sa për të ngritur mbi sipërfaqen e tij valë të hovshme. . Siç dukej, buronte nga lartësi të mëdha dhe ushqehej mirë nga bora e grykave, që tani shkrinte. Shushurima e valëve ishte përrallore, valë memece, që flisnin dhe përplaseshin nga një breg në tjetrin duke lozur me dy brigjet e veshura me shkurre dhe driza.
Dikur u nisëm…U ula në sediljen e parë dhe i thashë që, derisa të dilnim në rrugën kryesore, duhej të heshtnim…Duhej të fliste vetëm lumi…
-Bukur e the!-nuk më kundërshtoi-fjalët tona do të ishin të vakëta para mrekullisë së valëve…
-Ec ngadalë!-e porosita …
-Po ke të drejtë, rruga është e keqe…Tërë këto biznese me godina të ngritura përgjatë saj dhe rrugën nuk e kanë shtruar…Gjithë këta njerëz që vijnë këtu për këtë natyrë, për këtë lumë…
“Gjëra të zakonshme -mendova, -rrugë të ngushta si shpirti i biznesmenëve, por një lumë përrallor, një natyrë e virgjër as epike, as lirike, e shkrirë në një, në këto dy përcaktime…
Kur dolëm në rrugën kryesore dhe lumi na u zhduk nga sytë, sikur të ishte ndjerë i bezdisur nga ne, më ngjau se kisha lënë pas një gjë që nuk doja ta lija kurrë. Ai e kuptoi ndjesinë time.
-Lumi, -shpjegoi-pas asaj kodre, merr një kthesë të çuditshme dhe shkon në tjetër vend, duke u shkrirë me një lumë më të madh…Vjen deri këtu, sikur do ta kursejë magjinë e tij për njerëzit dhe kokëfortësisht merr drejtimin drejt disa skërkave, dhe futet i vetëdijshëm për harresën e identitetit të tij në lumin tjetër…
Pasi kishim udhëtuar ndonja një gjysëm ore, lumi u shfaq sërish, ishte po ai, por tashmë i përqafuar me lumin tjetër, dhe të dy si vëllezër shkonin drejt detit për t`u shkrirë edhe më, ashtu siç shkrihen ditët me njëra-tjetrën, siç shkrihen çastet, siç shkrihen fjalët në shkritoren e frymëzimit…
Diku i thashë se duhej të ndalnim. Ai e frenoi makinën para një lokali të madh-modern në dukje, i ndërtuar buzë rrugës me një arkitekturë ku stilizohej forma e kështjellës ose e kullës së moçme shqiptare…Kishte shumë njerëz…Pak më tutje, vinte lumi, por tani përfytyroja atë lumin e vogël të luginës, që gjarpëronte fshehtësisht në shtratin e gjerë të lumit tjetër…Si mund ta ndaja?…
U ulëm dhe e qerasa…Ai nuk kundërshtoi, piu vetëm ujë me kafe, ndërsa unë një dopio raki të atyre anëve, me kafe dhe patjetër ujë. Ndihesha disi i penduar se e kisha lënë pa lekë në xhep, pa as mundësinë e vogël për të blerë një libër…Kjo nuk shkonte…Duhej ta kisha kundërshtuar në këmbënguljen e tij për të porositur meze të bollshme, që i lamë aty të prekura njëfarësoj.
Ai u ngrit dhe shkoi në një tavolinë tjetër për të takuar ca të njohur…Nuk u vonua, u kthye shpejt duke më kërkuar ndjesë.
-Këtu më njohin të gjithë. 40 vjet mekanik miniere këtu në uzinën pranë këtij lumi, por njerëzit kanë ndryshuar shumë, prej moshës, prej statusit social…Edhe këtyre anëve rrallë shikon ndonjë shtëpi të dikurshme, vila janë ndërtuar, të merr malli të shohësh një shtëpi të vjetër.
Me shpjegimin e tij ai sikur donte të më thoshte se e njihte më mirë zonën, sikur unë nuk e merrja me mend. Por ky transferim i heshtur ndodh në gjithë Shqipërinë, ngjashëm si këtu.
Nuk ia ushqeva fjalën. Koha ndonjëherë bëhet aq bajate kur ia mbushim kuptimin e rrjedhës së saj me gjëra të kota në të folur.
Heshtëm. Ai ecte ngadalë, ishte i kujdesshëm…Një muzikë e lehtë që buronte nga kasetofoni ishte më e mirë se çdo fjalë…Ka disa raste kur koha e shoqërimit me një njeri mbaron vetvetiu dhe atë çast ke dëshirë të ndahesh dhe të rrish vetëm. Ripërsëritjet janë një torturë, të cilën më vonë mund ta kujtosh si në këtë rrëfim.
Befas frenoi…
-Ç`pate?-pyeta…
-Hëh, e gjeta hapur!
Nuk e kuptova.
-Dyqanin e mishit- më tha…
Dolëm nga makina
Ai mori dy qese të mëdha dhe më tha se këtu merrte mish derri gjithmonë…Ishte mish bio, derrat rriteshin në malësi pa koncentrat. Duhej ta besoja, njerëzit rrinin në radhë si në kohën e komunizmit. Por atij ia lëshoi radhën dikush dhe ai hyri brenda…Doli shpejt me dy qeset e mëdha të mbushura me mish.
Teksa e nxori edhe një herë mishin dhe po e pastronte, një tufë me qime u shkëputën prej vrullit të dorës së tij dhe ranë mbi kopertinën e librit tim që rrinte në kroskot…Ai u orvat t`i hiqte, por unë e ndala:
-Leri!-thashë-libri ka gjithmonë qimen e derrit për disa…
