FËMINIJA
Oborrin e shtëpisë tonë,
Mund ta quaje një skenë të stërmadhe. Mblidheshin të gjithë,
Fëmijët e mëhallës që shkrimtarët kurrë nuk mund t’i krijonin
Me imagjinatë, për t’i patur pjesë të librave më vonë,
A për t’i përfshirë, në stilin shekspirian, në një dramë,
Miqt e mi të fëminisë që kurrë s’u bënë
Lexues, a kritikë a spektatorë për të duartrokitur njerëzit me famë
Shkrimtarët ishin larg, të zënë me temat e mëdha, me lavditë e lashtësisë,
me veten e tyre të komplikuar, si një psiko-analizë
Dhe ne vazhdonim të vidhnim biçikletat, në mëhallë, jo për gjithmonë,
Sa për një xhiro, dhe për kënaqësinë për të bërë diçka të ndaluar me ligj;
Loznim futboll me një top shike që shfryhej,
Që në gjuejtjet e para. Dhe na duhej t’i luteshim
Biçiklet-ndreqësit të vjetër, pronarit të vetëm të një pompe ajri,
Që ta frynim topin prapë; me kusht që të loz dhe im bir,
Dhe ai ta fitoj lojën, ndryshe nuk ka se si të jetë,
Na vinte ai kushtin pa mëshirë, në një botë që kishte veç kushte
Për gjithëçka, për të ardhë në jetë, vetëm e vetëm për me vdekë,
Shabi me një sy, Kolini i Files, Kasuçja, Geshi, Kasherja, Dudi,
Gavroshi dhe Fiku. më besniku nga të gjithë,
Dhe asnjeri nuk duhej ta kishte babain polic;
Pas loje, në muzg, uleshim te shkallët, secili tregonte ngjarjen e vet,
Me fantazma, shtriga, të vdekur që vërtiteshin në rrugicat e errëta,
Dy – tre pemët e oborrit rriteshin të mëdha,
Vetëm e vetëm që të na dhuronin fruta. E njihnin mirë
Urinë tonë të pazâ. Shkonim në mal dhe ngjiteshim kalave,
Gjenim përkrenare të thyera romake, shtiza normane gjithë ndryshk,
Viheshim në rrjesht,mbi bedenat e Kalasë, dhe shihnim në Det,
Sikur ta dinim se larg nga ne, pikërisht në këtë çast, papritë
Në bregun tjetër, Jul Çezari bënte gati legjionet
për një sulm të ri në bregun tonë ilirik.
O miq të fëminisë që shumë e shumë vite më vonë,
Do ju shihnja një natë të ftohtë dimri, tek silleshit të hutuar
Burra të vrarë jete, emigrantë, rreth Arenes së Koloseut në Romë .
Dhe lotët e mia që i fsheha në një lakrimore,
të cilën e marrë me vete, fshehurazi, kudo që shkoj.
ANKESAT E GOVERNATORIT
TË PARË TË TOMISIT PËR OVIDIN
Ju, lexues të dymijë e më shumë viteve më vonë,
E di se do ta keni të lehtë ta mbroni Ovidin,
Mjafton të thoni se Petrarka, Dante, Fransua Vijon, Shekspiri,
qënë të ndikuar prej tij,
Por përfytyroni këtë : pamjen e kishte si gjithë njerëzit e zakonshëm,
Dhe vetë ne qemë të dënuar nga Zotat
Që të mos dinim se ç’do të thotë Poezi.
Deri sa Ovidi filloi të flasë si përqartë,
Se Poeti është përkthyes imagjinatash në një botë të shurdhët.
Dhe këmbëngul se Kolkita e Jazonit nuk është larg,
Dhe në një gjuhë të pakuptueshme,
Mburr më shumë nga vetë Odet kushtuar Perendorit,
Safon, Kalimakun dhe sekretet e hekzametrit.
I paqetë në ujërat e Lumit të Vetëpërmbajtjes,
Shkruan poezi. Zot i fuqishëm, e çfarë poezish!
Kokën e ka të nxehtë, zemren edhe më të nxehtë,
Si mund të flisni pastaj ju, dymiijë vite më vonë
Për ngrohjen globale
Si për një fenomen të ri që u shfaq në Botë?
Turmat i shkojnë pas, dhe ai lexon zëlartë rrugëve të qytetit,
Ndonëse askush nuk e kupton gjuhën që ai flet;
Burrat qeshin me të madhe dhe trishtohen njëherësh,
duke parë nga njeri-tjetri,
Ndërsa gratë, ato më të bukurat, qajnë me denesë,
Që kur sollët Ovidin në qytetin tonë
Qyteti ynë nuk është ai i mëparshmi,
dhe asnjë njeri i vetëm nuk është më i qetë.
Si Governator i Provincës, do preferoja të sillnit
Ashtu siç bëni ju, dymijë vite më vonë
Mijërat e emigrantëve barbarë, se sa një Poet!
ERA MË THIRRI…
Era më thërret, era që fryn,
Më thërret në emër, si dikur fëmijë
Krah për krah dal me eren në rrugë
si një gjethe në pshtjellì.
Por s’mund ta ndjek gjatë erën, dhe ulem në prag;
Zot i madh, çfarë kam bërë që eren s’e ndjek prapë?
Çfarë ke bërë, më pyet Shpirti, ç’mëkat?
Në kopësht hyra, më ftoi një lule jasemin,
Flet në gjuhë sekrete me shpirtin tim,
Në ditën e neserme e shoh skelet pa gjebërim.
Zot i madh, çfarë kam bërë që lulja u thâ
Ç’mëkat ke bërë?, shpirti më tha.
Të kujtova ty, gjashtëmbëdhjetë vjeçare,
Gjysëm grua-gjysëm fëmijë,
Dhe unë në një moshë pothuajse me ty,
Frynte era në qytet, një stuhi-marrëzi
Pse nuk bëjmë mëkat?- më pyete ti.
Dhe puthjet e mia ranë mbi gjoksin tënd
Dhe Ernat u qetësuan përnjëherë megjithëmend,
As natë e as ditë nuk kishte më në botë.
T’premtova se do ta kujtoj këtë natë përgjithmonë.
Dhe shpirti më thotë- Ngjitu lart në qiej, ajo prapë të pret,
Përse të mos shkojmë kur shpirti i saj na thërret,
Ka pesëdhjetë vite që ajo pret edhe pret,
dhe murlani këlthet;
Pesëdhjetë vite prapë ajo pret në at’prag,
Dhe ernat që fryjnë me shkak a pa shkak,
Po kurrë s’e pash më në këtë jetë që nga ajo natë,
Dhe mëkati i shpirtit tim që nuk thotë më
: Ah, ç’mëkat !
LETËR DASHURIE NGA NJË DELE E LUMTUR
Nuk mund të ankohemi për strehimin,
Arkitektura është e re, ndonëse jo e formës së grataqieleve,
Edhe pse në mesin e qytetit. Dihet se një vathë delesh kërkon gjelbërim,
Qoftë dhe në formën e peisazheve të pikturuar.
Por sot ne nuk kullosim në fusha të lira,
Health and safety është gjëja më e rëndësishme
– kujdesi ndaj ujqërve nuk është i tepërt kurrë.
Ndërtesa është prej betoni; në orën që duhet,
Bie një alarm si tik -tok ore muri, që t’na kujtoj se është koha të hamë,
Ushqimi është i dobishëm, askush nuk pyet për shije kohët e fundit,
Dhe askush nuk e di se der’ kur do jemi gjallë.
Jemi të disiplinuara, blegërijmë në kor,
kurrë nuk kemi shprehur mosbindje tekanjoze,
Shohim lajmet e fundit me livadhet e dikurshme, me kullotat alpine,
Dhe kujtohemi për pasiguritë e para-ardhësve tanë;
sa shumë viktima të pafajshme ranë pré!
Pastaj shohim me admirim muret e larta prej betoni
të vathës moderne ku sot jetojmë ne.
Më mirë që s’e dimë ditën e fundit.
Kasapët sot janë të sjellshëm dhe profesionist,
Therjet bëhën me teknikat më të fundit, si operacionet për njerëzit,
Pa dhëmbje, me anestezi. E dimë sa e rëndësishme
është t’mos kesh kujtesë,
Shoqëruar me harrimin, çdo gjë bëhet më e lehtë.
Shtëpia jonë është e rehatshme, thonë se çmimet e tyre rriten çdo ditë,
Por ne nuk paguajmë as qeranë, as faturat e ujit,
E drejta e kafshëve mbrohet me ligj,
Madje dhe ujqërit vetë do dënoheshin nga gjykatësit e rreptë të Hagës,
Po qe se do të shpreheshin për ne si qënie inferiore, si dikur.
Dhe sa herë të kujtoj, ty, delen e zezë,
që preferove të ikësh larg, larg nga unë, pa adresë,
Jashtë mureve të larta të betonit,në fusha me livadhe të pasigurta,
Pa kamera sigurie që kontrollojnë përreth,
Më kap një trishtim i lehtë, të cilin e fsheh me kujdes nga të tjerët,
Sepse trishtimi është ngjitës,
dhe neve nuk na lejohet të mos jemi të lumtura në çdo çast;
Ps: për shumë arsye, të lutem mos më shkruaj pas!
NJË DITË, NË PICCADILY, LONDËR
Dal nga shtëpia në rrugët e qytetit të madh,
Dhe përzihem me turmën. Nuk e di se ku shkoj,
Eci pa qëllim, nuk dua të mbërrij gjëkund
Si ajo reja lart në qiell, pa një destinacion,
I vendosur të jem moskokëçarës në turmë,
Ndoshta dhe pak i lumtur, një ditë e bukur me diell,
Të bën të kujtosh. Dhe ja ku më shfaqesh,
Në ditën e fundit kur u ndamë,
Në qytetin më të vogël në botë,
Në qytetin më të mjerë të Ballkanit.
Ah, Zot, sa e bukur! Dhe trupat e lakuriqt në dhomë,
Dhe seksi që na bën të fluturojmë,
Dhe lutjet e tua që të mos ik në qytetin modern…
Tani më duhet të shkoj në National Gallery,
(duke shmangur Sallën e Artit Post-modern me takt),
Që të gjejë portretin më të bukur të gruas më të bukur,
Që të them se të pashë prapë.
Dhe si ajo reja lart në qiell
që ka filluar të shndrrohet në shi,
ndjej lagështirën të vërshojë në sy,
si një Lum pa shtrat;
kështu ndodh kur ec pa destinacion,
në një ditë të bukur me diell
duket se është e pamundur të jetë i lumtur,
një ballkanas që mban mbi supe më shumë kujtesë
sa ç’mumd të përtyp, (thënë nga Çërçilli, dora vetë!)
Qyteti modern që mburret se është i fuqishëm,
Ndër qytetet më të mëdhenj të planetit,
Sa i vogël që je para një qyteti mjeran të Ballkanit,
Që ruan kujtesen e një vajze të bukur
Që pa botox, pa kremëra kozmetikë,
Pa okultet e operacioneve plastik, pa reçensione të rremë,
Ruan më mirë se National Gallery,
Bukurinë e përjetshme të kujtesës.
KUJTIM I LARGËT
Kujtimi i babait tim,
Në atë vit të largët, kur lumi rebelohej si një Zot Pagan,
Dilte jashtë brigjeve, si ai i burgosuri në ditën e parë të lirisë,
i gatshëm të hakmerrret me ata që e dënuan pa shkak,
Përmbyste qytetin tonë, duke marrë me vete gjithëçka në pshtjella rrymash lamsh,
Kafshë të mbytura, pemë, shtëpi, kufoma njerëzish;
Të gjallët ngjiteshin në katet më të larta dhe kujtonin Varkën biblike të Noes;
Veç im At nuk u tremb. Pa ditur not,
U fut në vorbullën e ujit, dhe ujërat papritë u qetësuan, të kapura në befasi,
Si kafshët e egra që tërhiqen nga guximi i beftë i një kafshe më pak të fuqishme.
Një mëz po mbytej, sytë e frikësuar të tij
Ishin të mjaftueshëm me rrahjet e të gjitha këmbanave të mëshirës,
Im At e mbajti nga krifa me forcë dhe e terhoq drejt shtëpisë.
Atë ditë u shtuam dhe me një mëz të vogël,
i pushtuar nga kriza ekzistencialiste e ballafaqimit me vdekjen papritë,
Duke parë nga ne me sytë më të pafajshëm nga të gjithë.
Sa herë jam ndodhur në Brigjet e Kohës,
Duke parë papritë vorbullat e ujit të saj që merr çdo gjë
Tek shihnja kufomat e njerëzve, pemet, shtëpitë e rrënuara,
njerëzit e poshtëruar, a njerëzit bosh krejt,
E kam kuptuar se sa pak na duhet që ta qetësojmë Historinë,
Veç krahu ynë që zgjatet drejt një mëzi që mbytet,
Apo qoftë vetëm kujtesa e atij çastit kur terrori i një kafshe
Bashkohet me dashurinë e qënies njerëzore, kur vetë atij
Do i duheshin shekuj e shekuj që ta kuptojë se kjo është dashuri.
GJURMËT E SAJ
Në breg të detit, e di se mbrëmjeve
Do fryjë një erë e lehtë, do këmbëngul
Të mbështillet si vishkull rreth këmbëve të mia të çveshura;
Ka kohë që nuk i shoh gjurmët e tua të dikurshme,
Çdo gjë duket si fundosje në ranë,
Kujtesa më sjellë ndërmend Bediunët
Që ndonjëherë i gëlltit shkretëtira e Saharas
Me gjurmët e fshira nga era që fryn pas.
Rreth një grumbulli guackash të mbledhura me mund,
Në një guvë ujore, bën roje një Oktopod
Si para një boutique me gjëra të çmueshme antike;
E di se unë vetë unë nuk mund ta bëj dot!
DY TABLO
1.
Dita lind nën një mjegull vdekjeje,
Ai që fle në dhomën më komode,
Zgjohet i pari. Ankohet se ëndërrat ia prishin gjumin,
Edhe në katin e tridhjetë e pestë, në grataçielin modern të periferive,
A në guvat moderne/bunkere, me gurët e kështjellave të lashtë
Bërë me blloqe gurësh të fosileve prehistorike.
Ku zhurmat nuk penetrojnë muret e trashë
Ankohet se lehjet e qenve nuk e lënë të flenë, ulurima e ujqërve për tmerr,
Reptilë bërë nga Terrori i Jetës, fishkëllejnë gëzueshëm poshtë shtratit të tij,
Kërcënueshëm si një ftesë për në Ferr…
2.
Në mesditë, poshtë një dielli djegës,
Kur vetë dita është e braktisur nga vetmia,
Poshtë zhurmës homerike të betejave të perditshme të makinave dhe njerëzve,
Pranë kaosit të cilin asnjë surrealist nuk do mund ta mendonte dot,
Shoh trupin e njeriut të pastrehë shtrirë në trotuar ,
Që fle i pashqetësuar nga ëndërrat, zhurmat, artikjut e gazetave,
Lehjet e qenëve, ulurimat e ujqërve, vrasësit që kalojnë pranë, fjalimeve në Kuvend;
Fle si një foshnje në gjumin më të pafajshëm
Që Engjëjt mund të mbajnë mënd.
MË VJEN KEQ
Më vjen keq që i lashë dallgët e trazuara
Të rrrëshqasin në çdo cep intim të trupit tënd,
Që dallgët pastaj pafajësisht të fshihen thellësive të Detit;
Më vjen keq që e lashë ranën të rrëshqas
Mes gishtërinjëve të dorës,
Në një mbrëmje të vetmuar të Vjeshtës,
Më vjen keq që nuk e shova etjen
Tek zbrisnja nga mali,
Dhe nuk u ndala të pi te përrroi me ujë të ftohtë,
Atë përrua që tani nuk e arrij më dot.
KAFE FLORA, TIRANË
Flasim për poezinë, murgjët, dhe ikonat. Po bëhët vonë.
Qielli është në ngjyrë kobalti a bruz? Prussian-marinë?
Më tepër më ngjanë në ngjyrën e mavijosur të lëkures së engjëjve
Të rënë nga lartësitë veç nga kurreshtja për të parë tek ty Bukurinë.
Kafeneja së shpejti do mbyllet. Gjithmonë në praninë tënde,
Mendoj se nuk është e drejtë që dita të ikë kaq shpejt,
Dua të gjunjëzohem si fëmijë i vogël dikur, dhe të lutem
Që dita të zgjatet si një balsam plagësh të fjalëve që nuk i them.
Zëri yt është i qetë dhe i ëmbël. Kurse unë ndjej se mbytem,
Poshtë shtresave të heshtjes, në ngjyrën kobalt a Prussian marinë,
Edhe pse në zërin tënd dëgjoj zhurmërimin e lumenjëve dhe të detit,
Që me vorbullat e tyre për në Had a Parajsë po më shpijnë.
Ngrihemi të ikim, zgjatem drejt avionëve që fshihen pas reve
Po avionët nuk janë ëngjëj që flijohen për bukuritë e heshtura dhe dashuritë,
Në këtë botë me elektronikë, fb, instigrame dhe tik-toke të marra,
Ëngjëjt vazhdojne të bien, me lëkurën kobalt a bruz, veç për të parë bukuritë.
KTHIMET
Kthehemi në qytetet tona të lindjes
Si trupat e ushtarëve të vrarë.
Në ç’betejë ramë, ç’plagë morëm?
Kush e kujton çastin kur tek ne u shfaqen plagët e vdekjes?
Asnjë betejë, asnjë plagë në trup,
Asgjë heroike për t’u kujtuar, asnjë kronikë për t’u përmendur,
As dhe daten e rënies nuk ka se kush ta thotë,
Sepse në fakt nuk kishte asnjë rënie,
Nuk kishte beteja të mëdha,
Beteja e Heracleas, e Grunwaldit, beteja për marrjen e Berlinit,
Asgjë prej gjëje. Betejat i përkasin Historisë,
Ndersa ne bredhnim udhëve të Botës, nëpër Kontinente,
Vizitonim plot kurreshtje Muzetë, Sallën e Potsdamit,
Pamë fushën e trishtuar të Vaterlosë, vendin ku vranë Çezarin,
Shkrepem aparatet fotografike, kamerat e I-fonave, bëmë selfies,
Në një botë ku kërkonim më kot të gjenim Historinë,
I bashkohoheshim konsumatorëve të Historisë, duartrokitës të zellshëm
Të gënjeshtrave, blerës të kujdesshëm të hartave, të globeve
Të librave me beteja, të lakrimoreve të rreme
Mbushur me lotët e tharë të Pons Pilatit,
Të durueshëm në rradhë për të marrë biletat që të vizitojmë Pompeun, Koloseun,
Amfiteatrin e Delfit, Piramidat, sehirxhinj përballë ekraneve të mëdhenj
Të betejave, të mashtruar dinakrisht nga Historia, lexues gazetash.
E megjithat’, në çastin e fundit, në qytetet tona,
Kthehemi thjesht po ashtu si trupat e ushtarëve të vrarë,
Anonimë, pa datën e lindjes a të vdekjes.
I NJËJTI VEND
Shoh vendin ku ulesh ti.
I njëjti vënd. I njënjti kamarier,
Zogjtë shtegtarë vazhdojnë të përplasen me retë,
Si shpresat kur ikin larg mbi qiej,
Në ç’gjuhë t’i flas ligjit të pamëshirshëm të dashnisë?
I hutuar
Dy kafe njëherësh porosis.
JASHTË ZOO-PARKUT, NË
CENTRAL PARK, NEW YORK
Një harabel, i vogël, më i vogli nga gjithë harabelët, këtë mëngjez,
Po lahej në një pellg uji, nuk i zinte vëndi -vënd
Me sqep merrte pikëla për t’i hedh mbi kurriz, pa kujdes;
Harlisej i tëri, trupi i vogël i dridhej si një qënje e dashuruar,
Dhe kërcente pupthi si këngëtarët e famshëm të xhazit në Harlem,
Paçka se pak i rrezikshëm, ç’ është e verteta, me shembullin e vet personal
Duke qënë se ishte këndëj parmakut rrethues, jashtë kopshtit zoologjik
Mund të ishte një shembëll i keq për kafshët që ishin në kafazet-metal,
Dhe mund të kthehej në një harabel – rrezik,
Në kuptimin legal- Qënia e lirë është një kokëçarje kudo,
Qent shetisin të lidhur e të lumtur, më këpucë dhe frak, dhe papijô
Me kohë kanë marrë zakonet e njerëzve, e prapë më të mirë se ato,
Sepse nuk mund të lexojnë gazetat, as të ndjekin lajmet më të fundit;
Macet janë të lumtura brenda mureve të shtëpisë, sidomos kur rrijnë në kuzhinë
Papagallët janë përsosur dhe më tej në rregullat gramatikore dhe në fonetikë
Dhë përsërisin ekzaktësisht fjalët e pronarëve të vet pa asnjë gabim-gramatikë
Për gardelinat as që mendohet se mund të ikin nga kafazët -mos kini frikë-
Edhe me dyert e çelura të kafazit, preferojnë brenda të rrijnë.
Madje të këndojnë këngë-të japin koncerte me hyrje të lirë;
…Por ky harabel, i vogël, më i vogli nga gjithë harabelët, këtë mëngjez,
Vazhdonte të lahej- dhe të hidhej poshtë e përpjetë,
Derisa një xhirafë zgjati kokën sipër murit rrethues,
Dhe pa gjithëçka që po ndodhte përreth
Dhe ku? Në Avenjunë e Pestë! :
Harbimin e tij, fluturimin e tij rrethor, kapriçotë e tij, lumturinë e tij pa shkak,
E pa, dhe lotë filluan të rrjedhin nga sytë e trishtë të xhirafës plakë,
Dhe pas pak, brenda kopështit zoologjik të gjitha kafshtë e Parkut filluan të qajnë,
Disa me lotë, disa me ulërima dhe kuje që morën dhenë;
Kur harabeli u ngrit në ajër
Duke fluturuar mbi kokat e rinoçerontëve, luanëve, ujqërve të Ballkanit, tigrave të Bengalit,
Dy-tre penguinëve iu duk sikur panë akullnajat në Pol,
Ndërsa një rinoçeronti iu mbush mendja se mund të fluturonte lart, në ajër,
Së bashku me mikun e vet elefant;
Teksa rojtarët e Parkut përpiqeshin të kuptonin se çfarë po ndodh,
Luani i Savanës së Kenias më kot desh, por nuk arriti dot, të ulërijë,
Në Parkun Zoologjik të New York-ut, që shquhet për disiplinë dhe qetësi.
Central Park, NY
KARONT
Autobuzi është i shtrirë si një reptil i gjatë,
Nga ato që i quanim dikur- Fizarmonikë;
Është i mbushur plot, por jo aq sa të mos ketë vënd
Të lirë. Dhe destinacioni është për në Tufinë.
Fatorino më pëshpëritë si të më thotë një sekret:
“Karonti nga pasqyra gjithë pasaxherët i numëron,
Duket moskokçarës, por asnjeri nuk fal,
Nuk duron të akuzohet nga SPAK për korrupsion;
Dikur përdornim Varkën e njohur, por Lana është shterrë,
Ka tre vite që s’bie shi. Ngrohja globale, pa frikë
Varken e zëvëndësuam më autobuzin që sheh,
Është më modern, udhëtimin e bëjmë me GPS elektronik’’.
Der’ në stacionin e fundit, Tufinë. Autobuzi ndal,
Para check-in, me ngjyrat më gazmore, që mund të mendoni Ju!
Dhe Karonti që na thotë- Nuk lejohet të vdisni pa paguar më parë,
Kartat e Bankës pranohen gjithashtu!
SI MUND TË VRASIM NJË POET
Në fillim duhej një njeri të fliste në rrugët e Athinës,
Të thoshte zëlartë se Safo është më e rëndësishme se Tempulli i Delfit,
Se hekzametri është arkitekturë më e përsosur nga Olympi,
Po aq sa është e përsosur arkitektura e zemres së poetit.
Kaq ishte e mjaftueshme që ai të helmohej,
Që të mbetej i pa helmuar morali i Qytetit.
Më vonë, në Romë, vargu poetik, që nuk kish përfillur political correctness;
S’do mend që oborrtarët ia pëshpëriten në vesh Perandorit, me frikë,
Një arsye e mjaftë që Poetin ta flakin në cepin më të largët të Perandorisë,
Rrethuar nga turmat që flasin një gjuhë të pakuptueshme , pa gramatikë.
Librat e tij i hoqëm menjëherë nga Biblioteka Kombëtare!
Ndersa në Anglinë e largët, poeti po bëhëj më i famshëm nga vetë Mbretërit,
Tragjeditë me fantazma,mjegulla,vrasjet pas shpine, mosmirënjohje,
Të jeshë a të mos jeshë ? Ah, kjo profeci e parashikuar nga ai vetë!
Atëherë thamë se veprat e tij i shkruante një tjetër,
Që ai të mbetej anonym përjetë;
Dhe Bardin e varrosem, pa shkruar se aty prehet një Poet!
Ose Poeti që vritej në Shekullin e Njëzet,
Në Moskë, Leningrad, Librazhd, Pragë a Siberi,
Spiunët e quanin spiunë,vrasësit e quanin vrasës,
Kritikët tanë me stil të lartë shkruanin reçensione- proces verbale
për ekzektimin e tij.
Tani mjaft më! Jo vrasje, litar, helm a internim si dikur,
Ngase të gjithë i shpallëm Poetë, nuk ka më lexues të lexoj Poezi,
Orakulli elektronik i Delfit na siguron dënimin modern të Poetit,
Jemi të lirë, nuk lexojmë më libra në Shekullin e Njëzet e Një!
