1. PLOTËS QË MË LËNË
Djaloshi më takoi në rrugë. Kujtova se do të më pyeste për diçka dhe ndalova.
Më kapi dorën dhe e afroi te sytë e gështenjtë. Për një çast u befasova nga lëvizjet e mirëllogaritura dhe iu dorëzova veprimeve të tij. U ngrit në majë të gishtave dhe më preku flokët, i futi duart mes ondeve të mia dhe më drejtoi me mollëza të ulesha. Unë ia kuptova qëllimin dhe u ula në gjunjë para tij. Kokat tona me këtë rast u barazuan dhe, sapo i kërkova shkëlqimin në sy, më hodhi duart në qafë dhe iu lëshua një përqafimi të përmallshëm. Nuk pyeti për mua, po merrte ç’i deshi shpirti në ato çaste. Në fillim shtanga, por më pas i ndjeva impulset e para për t’u shkëputur nga ata krahë të njomë. Dhe ai e ndjeu.
U shkëput për pak dhe, pa m’i ndarë sytë, më tha që t’ia ktheja mbrapsh të gjitha frymëmarrjet që ia mora. Deri këtu nuk kishte asgjë për t’u çuditur.
– Do të jem fëmija yt, po të më lindësh,- më tha.- Po qe se nuk do të jesh ndonjëherë gati për të më bërë ti, do të të bëj unë.
Mendova se isha sëmurë nga trutë e kokës. Ndërkohë që ai po fliste, ia mbatha nga sytë këmbët. Aq shumë e humba kontrollin e hapave të mi, saqë alarmova të gjithë lagjen me zhurmën dhe poteren që po shkaktoja duke shkelur kuturu. Më mirë të mos i kisha veshur atë ditë sandalet që më kishte blerë im atë. Iu këputën rripat dhe më pengonin e rrëzonin, saqë m’u bënë gjunjët copë.
Deri këtu prapë mirë duket.
Kur pashë më herët, deri kur kisha fuqinë dhe nevojën të shihja, djaloshi që m’u shfaq paska qenë im atë.
Doli nga shtëpia duke e thyer derën, hyri në një xhip të zi, ngriti dorën në këndin e sipërm të xhamit të errët. Në anën e majtë futi dorën dhe ma shkuli zemrën bashkë me fëmijërinë.
Në një gjendje jermi e ndoqa, iu bëra hije dhe pashë kur nënshkroi diku, nxori armën që mbante të futur nën rrip të pantallonave, gjuajti dhe ma vrau djaloshin që takova më sipër, atë që mund të ishte im bir.
Pak kujdes desha për veten. Mbaj mend se të gjitha ishin veprime të pakthyeshme. I humba të gjitha lidhjet me meshkujt që duhet të ishin të mitë.
2. PO VJEN
Nuk më pëlqen fare Deni, as kur përpiqet të më tërheqë vëmendjen, as kur nxjerr nga goja ca të qeshura të shtira.
Një ditë më ftoi ta bënim një copë rrugë bashkë. E ndoqa pas më shumë për t’i dhënë një mundësi, për ta parë ndryshe. Ç’bëri idioti, punoi kundër vetes; e shpërfytyroi më shumë atë.
Më tha të lidheshim. Me ca sy të rrëgjuar mbi fytyrën time, priste përgjigje.
O Zot! E kujt po i bëhet vonë për ndërgjegjen?!
Në një çast të tillë më lëvizën nofullat nga vendi. E nisa duke i drejtuar gishtin tregues, por një shkreptimë e fortë u ndie nga shuplaka që i lashë mbi fytyrë.
E çuditshme qe, mendova se do të reagonte dhunshëm dhe u tërhoqa pak. Ai u duk sikur e shijoi atë vulën pesëgishtërinjshe mbi fytyrë.
Sinqerisht, këtu m’u err fare shikimi, më hipën kacabunjtë. Deni m’u duk si një qenie e ligë, që atë çast të nëmur po hante mëngjesin. I lëpiu buzët cep më cep dhe e vuri dorën mbi gojë për të mbajtur gazin dhe për të mbuluar çatajtë, që prisnin të shqyenin me babëzi ç’t’u dilte para.
Nuk e përfytyroja dot si mund të shpëtoja pa m’u mbushur sytë me lot. Fjalët më kuisën që në gjoks, kërcisnin nëpër brinjë si për të dalë nga trupi. U ndjeva si një shkurre që kërkonte fjalëkalimin për të vënë pak rregull mbi degët e çartisura që s’përmbaheshin së çeluri.
Dreqi e mori, u kujtova, në gjithë këtë mesele Deni jam unë. Jam drobitur nga mendime të mbrapshta, t’i them sa vuaj dhe t’ia heq fytyrës këtë shprehje të pavërtetë që i kam dhënë, deri në njëfarë pike natyrisht.
Kam një jetë që e dua dhe s’di si t’ia them. Sapo shkëmbehem me të, çdo formë bimësie përflak gjethet dhe ul kryet duke pritur. Ma dinë hallin, vetëm ajo s’e merr vesh. Nuk e di si më ka rënë në kokë për të, me të gjitha është e dalë mode, m’i bëri sytë shkëndija dhe një herë të vetme që i thashë rri me mua.
Po më zë një ngërç gjunjët, se di unë si t’ia kthej mllefin gjoja të fshehur. Më duket se erdhi.
3. POTHUAJSE TY
Para meje je ti. Kam gjithë jetën që dua të të takoj. Dua të takoj patjetër. Fytyra jote tani ka marrë një fizionomi të qartë. Kjo u ndodh burrave, ata dallojnë pas kësaj moshe. Ka dhe një detaj tjetër, i cili të shpërfaq: vërshimi i dritës dhe ajrit të freskët.
Ty nuk të duhet çfarë mua më shkon, ndaj druhesh të më zgjasësh dorën. Më thua se unë jam një blasfemi. Arsyen nuk ma thua. Dua të jem e bukur dhe e ndjeshme për ty, në mënyrë që të kesh një arsye të fortë për të më parë.
Unë dua t’ua kaloj të gjithave. Edhe për këtë kam arsyet e mia.
Unë kam ndërtuar një skemë në mendje, ajo është me tri lëvizje. Parë nga jashtë duket trekëndësh barabrinjës. Kur ndodhesh brenda (unë ndodhem brenda), këndet ngushtohen sa të marrin frymën. Unë prirem të kafshoj. I ngul dhëmbët këndit ku ndodhem dhe e brej aq sa të mundem të hap një shteg.
Në këtë mënyrë unë pa e kuptuar kam ngrënë brinjët e mia. Kjo është një mënyrë jodjallëzore që të hapem me botën.
Moti jashtë është i shkëlqyer, por jo skema që unë kam ngritur. Ajo tani është një figurë e grisur, pa kulme.
Nuk kam ç’të them për jetën që bëj. Gjithmonë që kam menduar ta njoh, më ka pushtuar frika dhe jam tulatur.
E pranoj që prita gjatë të të gjeja. Kjo është sprova ime e të gjeturit. Më duhet ta pastroj shpirtin tim me gjuhë, ashtu si gjirafa veshin.
Kush është i pavëmendshëm mendon se po përsiat për një temë të humbur dashurie.
E vërteta është se nuk kam ç’të them për këtë. Nuk jam unë e detyruar ta kuptoj pozicionin ku ndodhem. Mua më duhet të zhytem te skema që kam mbetur peng.
Me frikë të madhe dhe jo pa admirim, nuk mundem të rri pa thënë ca të vërteta tronditëse që sapo i zbulova: sigurinë e të qenit e vëmendshme dhe zemërimin tim të vjetër.
4. LITOTË
(Bota sa një shkrepëse)
Ligjëratat ishin futur në kuti shkrepësesh të vogla. Njerëzit ishin fijet që rrinin stivë brenda. Të shtrirë dhe të trembur. Shkrepësja (kutia) ta merrte frymën. Në skajin më të largët të saj ishe ti me këmbët e tua. E gjithë bota u përkufizua rreptësisht. Ajo iu zbatua kundërshtarit.
Si mund të dalloje të vërtetat?
Jeta nuk kishte asnjë lloj ngjasimi me të mëparshmen. Dikush kishte bërë marrëveshje me armikun, ose ai (armiku), ishte bërë i paprekshëm.
Ah! Një fije ka mbetur jashtë. Çdo lidhje e dukshme nuk shlyhet, për asnjë arsye.
Litota ime do ndihmë!
Si mund të mohohet ekzistenca?
Të gjitha fijet janë trembur, janë mbledhur, janë bërë një dorë. Një lloj frike, si dëshmi e pandërgjegjshme e pamundësisë.
Mjedisi i brendshëm i shkrepëses të jep njëfarë sigurie fizike. Aq sa ka në dorë mëvetësia e shëmbëlltyrës së shtëpisë me derën hapur ose pa derë fare. Në zemër të natyrës ndihen hapa. E tashmja është fshirë. Hunda dhe sytë kanë frikë duart.
Ne duhet të dimë! Nuk është një kumt.
Natyra me bishtin e lugës ka trazuar gjellën për të na treguar se asgjë nuk nis nga e para.
Ligjëratat tona na dëftejnë se shpërthejmë. Dhe tretemi brenda apo jashtë kutisë.