KJOMË[1]
Pravullohem, marr një të ngrohtë pë t’i shpëtuar hiçit. E thith avullin me hundë që të shpëtoj, iki nga dera e pasme e shtëpisë dhe ndez një zjarr të madh. Fytyra ime e sorrme ka njolla të zeza, atyre nuk u iki dot. I jap vlera të ndryshme, ajo i merr dhe i ndryshon sipas kushteve. Midis asgjësë dhe njollave ndodhet një paradhomë ku unë ildis e bëj jamballë me lule të mbledhura në vile.
Mendja ime e ngushte, rënia ime mblidhet me një gjunjëse dhe mbron kokën nga goditjet.
Më duket se kam rënë në dashuri. Dora ime e djathtë sendërtohet e bëhet një furçë majacuke. I ngallitet me shpirt fytyrës sime dhe i zbardh njollat e zeza. Përzihen e ngatërrohen me njëra- tjetrën aq sa nuk dallohen e bëhen të tëra njëlloj.
Rrëza e hiçit është futur në tokë dhe më nxjerr gjuhën, befas zgjat dorën dhe i jap një furçë dhe asaj.
Besimi dhe ndjenjat e mia janë të mundshme sajë furçës sime të djathtë. I lyen rrangullat e mendjes, m’i lidh lak e më kandis të ndihem e bardhë.
Furça ime prej melekuqesh të thata e degësh të holla më nxjerr një britmë të ndërprerë. Merr kovën e m’i lyen parimet e normat e sjelljes sime me bojë.
Natyrën time të gjallë e të lëvizshme ngacmuesit e jashtëm e nxitin. Lëkura ime me njolla ndihmohet nga dora e djathtë për të fshehur trazirat e brendshme.
Bota e ka humbur dritën e syve, bëhet e paaftë për të parë seç ndodh poshtë të bardhës së rreme, nën njollë, në kjomën e ëmbël.
ZOTI MBI ÇATI
Shalohet vetë centauri?!
Shikimi mbi këllqet e tij të forta është tejpërshkrues. Pa ndërprerje, e ndien që një muskul e tradhton kur shikon qiellin.
Shprehja e syve ngatërrohet me njeriun dhe kafshën. Në ajër ngrihet lutja. Kokën e çon mbi re dhe kërkon të shpëtojë gjysmën e trupit.
Dy gjysmat e tij më të mira lidhen me një shkrirje të padukshme në bel. Ai burrë nuk di kë të dojë më shumë; gjysmën e tij leshatore me patkonj të fortë apo gjysmën e sipërme të bardhë?
Mban gurë e bën mure, mbi çati sajon oxhaqe. Ndërtesa del pa llogari, vetëm se ka një shans, mos jetojë aq sa të bëjë emër. Kali punon për të rregulluar e përsosur qenien e tij. Njeriu kërkon vullnet dhe forcë për të plotësuar kalin. Kur gjysmat zihen krijesa qan. Lotët e kalit rrjedhin nëpërmjet syve njerëzorë.
Asnjë grua nuk ka ankesa për rolin e tij, ai s’ mund të kënaqet vetëm me një rast. Nuk ka ligj që e llogarit mishin pa lëkurë. Forca dhe mendja kërkojnë shpëtim. Shtëpi, është pylli ku centaurët flenë. Nata nuk i ka me sy të mirë, krijesat shikojnë ëndrra të pavdekshme. Ecin me natyrën e tyre prej kali të punojnë për të pasur çfarë u do koka.
Bishti është tepër. Njerëzit duhet të kishin duzina bishtash, sipas natyrës së tyre kërkuese. Subjekti shpartallohet, hallkat e tij e shthurin zinxhirin. Bota jonë një Tesali.
Zoti qendron lart, mbi çatinë e secilit ka vendosur nga një piketë. Në shtëpinë e tyre janë vendosur dy.
Qenia bëhet e përjetshme.
Kur dashurojmë dhe lindim fëmijë lutemi. Gjysma e parë prej njeriu shkrihet në gjysmën e bukur prej kali. Pa parapërgatitje. Mbi shpirtin dhe mbi çatinë time ka qëndruar dikush. Kjo më lehtëson. Sjelljet tona të vrazhda dhe të egra do të ishin të vajtueshme në qoftë se nuk do të kishim përkujdesje.
NË CEREMONITË E ROZËS
Dëshirat e tij vetjake ato të pashfaqurat, të fshehura me kujdes mes rregullit, u shfaqen e morën formë vetëm atëherë kur ajo e pranoi. Unë isha në dasmën e tyre. Ai luante dhe e hidhte përpjetë në ajër sikur ajo të ishte një kukull nga ato me sy plastikë tmerrësisht të bukur. Unë (dua ta shpëtoj veten nga kjo histori), i pata folur gjithmonë që mos ta hidhte Rozën ashtu fluturimthi, lart, por ai nuk ma vinte veshin asnjëherë.
Kishte kohë që më fshihej. Që atëherë. Gjeta një rast kur dëgjova diçka të ulët për sjelljet, në veçanti ato që e rrethonin. Gabim bëra që futa hundët, ç’pritshmëri të tjera kisha pasur për të, gabim bëra, por tani nuk e ndreq dot më. Lëre më që nuk mbahet mend sa kohë ka kaluar që atëherë, mbase as ai s’e mban mend.
Truri i tij kishte mendime të shumta. Disa i shërbenin për të ndjekur rrjedhën e veprimeve të Rozës e për t’ju vënë pas pa e kuptuar ajo. Përndjekje quhet.
Kur ishte kohë e keqe mbyllej brenda dhe shtronte një karton të madh ngjyrë alle në të cilin bënte skica me një laps të vogël xhepi. Në çdo rast kryqi që zhvendosej nëpër vijat dhe kurbat lëvizëse brenda skemave, ishte Roza. Pasi mbaronte e mblidhte si një tub dhe e lidhte me një llastik flokësh, e vendoste në një vend të sigurt për mos ta zënë lagështia. Tani në atë anë të horizontit nuk ka as dhomë e as raft, gjithçka ka mbetur djerrë pa skica e pa gjë. Mua më është bërë zakon, i hedh sytë në atë pikë ku hamendësoj se ajo ngastër kartoni mbante të fshehtat e shpirtit dhe mendjes së tij.
Rozën e pati njohur në një lagje të bukur, ku jetonte në bollëk të plotë, jetonte në një vend të qetë gjithë shkëlqim për aq sa zgjati. Për aq sa zgjati dhe kjo histori, ajo atje s’u kthye më, kështu flitej, pasi kishte kohë që s’dukej kund.
Roza, ajo që kishte mbetur prej saj, kohët që pasuan i kaloi në lëvizje sa te një vend e në një tjetër. I ndryshoi e gjithë pikëpamja për jetën.
Në atë kohë e gjithë ajo ngatërresë dridhjesh i bëri bashkë. I mbushnin me lumturi bocat e dashurisë.
Vendi ku u takuan nuk kishte ndonjë emër të përngjasueshëm, ama si reliev, klimë e natyrë ishte i përshtatshëm për t’i mbajtur nën zap dallgët dhe hedhjet e zemrës. Dashuria e tyre i ngjante një kulle. Kur u takuan, një dritë vezulluese nuk iu nda faqes së malit për gati njëzet e katër orë rresht. Nuk do ta besoni, por takimi i tyre nuk ngjan me asnjë nga takimet tona ose e thënë më mirë është takim mbi takimet e tjera. U shkrinë në një masë të vetme, asnjë grimcë tjetër nuk u gjend më përreth trupave. Takimet që pasuan i rrafshuan mushkëritë dhe velëzat fare, çdo herë mbeteshin pa frymë. Aq shumë vuajtën, u tretën derisa u mësuan me praninë trupore të njëri-tjetrit. Më vonë fituan dhe pak kontroll mbi mushkëritë, aq sa Roza një ditë ndjeu se më në fund venolat e saj u mbushën si një fshikëz e vogël me ajër. Kur këqyrnin njëri-tjetrin dhe prekeshin i tejkalonin të gjitha çiftet në orët e tyre biologjike. Mbase nga gjendja e pastër natyrore pas pllenimit lindnin kërkesa të tjera. Roza ia kishte zbrazur trurin dhe ishte ulur në vend të tij këmbëkryq. I kishte përzënë të gjitha lidhjet e tjera me botën. Si me thënë ishte zhdukur.
Kush e vrau Rozën?!
Në një ditë të ftohtë dimri, mes drurëve ndanë rrugës së ngushtë që të çon te lumi i vetëm, i cili lag atë vend të harruar, Roza ndiente një gjë të mangët së brendshmi, më shumë se e mangët ishte një masë e kalbur, që sapo hapte gojën kutërbimi të mbyste. Në qoftë se do ta shikoje si lëvizte mes degëve dhe fshihej, dikujt i fshihej, për të mos thënë vetes, do të mendoje se diçka e mirë i kishte buruar nga vende të fshehta e të panjohura.
Para disa ditësh, diku nga mesi i tetorit Rozës i kishte ikur shpirti nga trupi. Kjo është diçka më e keqe se përfytyrimi i një fryme të ajërt që kryesisht ngjitet ose fluturon. Kishte gjasa që kishte marrë rrugën buzë lumit dhe kishte ngecur si hije mes drurëve. Kishte ditë të tëra që ethet nuk po i binin dhe shfaqja kryeneçe e vdekjes, pa asnjë paralajmërim, po e mbante peng në një vend të fshehtë për syrin, për syrin vrasës. Dy muaj lënguan një trup në shtrat e një shpirt në lumë.
Dy funerale u bënë në këtë ditë të ftohtë dimri, mes drurëve ndanë rrugës që të shpie në lumin e vetëm të këtij qyteti. Njerëzit, të gjithë të ftuarit në dasmën e tyre, varrosën trupin e Rozës, zogjtë atje mes shelgjeve shpirtin e saj.
AMAJI
Quhem AMAJI!
Ka një shtrirje të gjerë lumturia në jetën time. Gjindja është në qiellin e shtatë, gëzon jetën e përditshme e nuk i del asgjë e pakapërcyeshme dhe e vështirë. Për mua kjo i ka të gjitha shanset të ndodhë, edhe në qoftë se vjen ndonjë mundësi ta prishë, unë e kam merak vetë ta zhbëj, ashtu siç kam bërë deri tani. Kjo nuk do të thotë se s’ ndihem e kërcënuar dhe nuk kërcas dhëmbët nga frika, nuk kam konflikte, por edhe në m’u tektë të dua armiq nuk kam ku t’i gjej, madje dhe po të kërkoj në të ardhmen time nuk mundem, nuk do të ketë. Në të vërtetë jo se unë kam qenë po kaq e dëlirë sa mund t’ju dukem. Gjetiu rri fshehur e vërteta. Ama, gjithçka tani është e bukur, tetori ka zbritur nga viti dhe njerëzit po mbeten gojëhapur rrugëve, të çuditur dhe, pa dyshime. Sa mirë ka punuar ora për mua.
Pamja ime e paqtë s’ju shlyhet nga sytë. Kam filluar të bëj gjysma gjërash, u kthehem gjysmave të tjera të pabëra e nuk ngurrroj fare të jem Amaji. Ngurrimet e mia mbeten të hapura jo vetëm për pak, kot eci rrëzë mureve me frikë dhe turp sikur kam vjedhur. Njerëzia ka hapur zemrat dhe pret të mirat e pafundme të jetës sime, madje burrat dhe gratë dërgojnë arritjet dhe lumturitë shpirtërore në të gjithë universin.
Fqinjët, nga qytetet e tjera, nisin politikbërjen e tyre për të rritur cilësinë e standardin e lumturisë duke na u referuar neve. Ngaqë jetojmë në dritë dukemi të gjithë të bukur, jemi veshur me finesë e klas si për në skenë.
Njerëzisë i shkëlqejnë sytë nga mosnjohja e pushtetit, të gjithë jemi të ndershëm të lumtur.
E kam shumë të vështirë të trishtohem, nuk mundem për asnjë çast të mbetem e mërzitur, e në ndodh dhe ata të politikës së përtejme nxitojnë për t’më lehtësuar, e hanë mërzinë time si zogjtë grurin në arë.
Unë jam e lumtur dhe quhem Amaji, kam shumë kohë që mendoj të jem më shumë se sa jam, të jem dhe dy Amaji. Natyra organizohet bashkë me prindërit e mi dhe më lindin prapë mua, më krijojnë në dhjetëra Amaji. Toka ku unë kam shkelur dhe ku rri është pjellore. Ujërat e ushqejnë. Njerëzit, dhe ata që kanë vdekur, të gjithë pa përjashtim më ushqejnë. Ata që do të lindin janë adhuruesit e padukshëm e të shumëpritur të jetës sime.
Unë i kam njohur të gjitha të mirat e jetës dhe jam shumë e lumtur që nuk ka një tjetër.
Quhem Amaji dhe çdo përsiatje për të thënë të vërtetën nuk e njoh, por unë gjendem në mijëra Amaji, në miliona e miliarda Amaji.
[1] Kjomë- lëngu i ëmbël që lëshon kumbulla e qershia.
