RRUGËS PËR TEK UNË
Gjithnjë kisha qenë e parapëlqyera e vetes sime. Përfytyroja një udhëtim që pluskonte në ajër. Po mendoja, se sikur të shkoja ndonjëherë në një kohë tjetër, do ta merrja me vete emrin tim dhe, po fshehurazi edhe atë ngastër të brendshme, të mbuluar me lule të vogla të kuqe.
Nëse ikja, do mund të bëhesha shumëfishi më i madh i qenies sime të pëlqyeshme. Dhe prej së largu mund të dalloja shkëlqimin e syve të gështenjtë, syve të mi të gështenjtë. Do të mund të ndieja të ngrohtën që rridhte prej fundi, prej mollëzave të gishtave të mi. Mendova, meqënëse ia krijova mundësinë e ikjes vetes, duhet ta shijoja pamjen, pamjen time të brendshme të parrëmujshme.
Tendosa thelbet, thelbet që mua më paraprijnë.
Por në çastin e fundit parapëlqeva të kthehesha nga përfytyrimi, të mos udhëtoja, të merresha me rrëmujën time, në mënyrë që të dilja gjallë prej saj. Në jetë, vërtetë që nuk ndryshon asgjë.
E ktheva gjithçka përmbys, asnjëherë nuk i pashë në sy udhëtimet. Ngrita njërën vetull dhe u rreka të bëja një shaka të fundit me veten. Të ikja!
Kur isha e vogël, pata menduar se vendi ku më patën hedhur ndodhej mes një stuhije dëbore. Askush nuk ia shihte më mirë se unë, të parë nga brenda,tufën e flokëve dhe të ftohtin e bardhë.
Sigurisht, unë tani jam rritur dhe kam sajuar mijëra variante të tjera. Kam ngritur katin e sipërm të heshtjes dhe kam shpikur mirësjelljen, si të vetmen gjë të vërtetë,të pëlqyeshme. Nuk jam e zhurmshme, vagëllimthi ndihem.
– Ç’paske qenë për të përplasur këpucët!- më thotë. Ky është një zë i ngrohtë, por sidoqoftë, i shqiptuar me drojë.
QETËSI
Jam fshehur në cepin më të qetë të qenies sime, kam mbyllur veshët, sytë, kam qepur gojën me një fill të padukshëm që shllizet nga diafragma.
Asnjë derë e kanat nuk hapet, nëna ime ka porositur amvisën tonë përparësebardhë të shkelë në ajër pa marrë frymë fare.
Dy kanarina në kafazin e varur në ballkon këndojnë me mendje dhe shihen në sy duke adhuruar njëra-tjetrën. Portieri te dera kryesore i bie ziles pa zhurmë, fqinjët hapin dyert me hamendje dhe presin vizitorët fjalëpakë. Fëmijët ua kanë hequr zërin e tyre lojërave në natyrë dhe luajnë.
Unë kam meritë për asgjesimin e zhurmês së akrepave, i kam fiksuar mbi njëri-tjetrin, ata gulçojnë së brendshmi pa zhurmë duke e mbytyr tik-takun. E kam mprehur imët majën e lapsit, po bëj karikaturën time mbi letër pa e gërvishtur fare, pa bërë asnjë zë.
Imazhi i së ardhmes është i rrudhur, i paqartë dhe i heshtur, fytyra ime e shkuar ka përparësi, ajo plotësi tiparesh më le pa fjalë.
Heshtje!
Shpirti s’mund të dojë më shumë.
Drita në shtëpinë time është me tone të lehta, jo verbuese, as të forta.
Dhe insektet i fikin motorrët e kalojnë në këmbë vetëm për të mos prishur qetësinë e këtij çasti.
E vetmja gjë që më ndëshkon disi në këtë prehje është era, era që fryn dhe kërshëria ime.
NJËTRAJTËSH
Një çadër e kuqe dihaste dhe rënkonte në shi. Mushamaja e mblidhte, i shtrihej mbi trup deri te pulpat e lagura. Fustani poshtë saj ngashërehej butë e pa zë, mos të trembte lulet e vogla e të bardha mbi basmë. Këpucët u shtrëngoheshin këmbëve mbi pllaka, me frikën mos lëndoheshin nga kallot e krijuara në thembra. Çanta që ishte qullur nga jashtë shtrëngohej, mos ta lagte brendinë dhe letrën në zarf.
Një orë para se të dilte në rrugë e kishte shkallmuar derën dhe e kishte nxjerrë shpirtin nga trupi. Kishte dalë në shi pa ditur ku të shkonte. Kush e shihte e kuptonte që trupi saj mbahej nga veshja, çanta dhe çadra.
Ajo çadër e kuqe kishte marrë gjithë ngarkesën e gruas së re.
Letra kishte mbetur me javë të tëra në kutinë e postës, kutia ishte bërë pjesë e qetësisë. Koha, të cilën ia dhuroi kutia dhe posta e ngadaltë, rrodhi. Iku si shpirti në rrobat e lagura.
Kishte ditë të tëra që e verdha e gjetheve dhe pluhuri që kishte mbuluar qytetin ngrinin zërin sa herë që i shihje në sy, madje për qerpik kishin mbajtur xhufkën e pupzës që shtegtoi. Kukama e gruas u bë e natyrës e në atë vjeshtë tufa me kroca të egra i shkonte asaj siluete të lagur.
Gruaja doli ta blinte.
Çadra e kuqe u drodh dhe shkundi shiun kur e kujtoi dhe një herë se ç›qe shkruar në atë pusullë.
Gruaja e re u fut në dyqanin e luleve. Krizantema e bardhë u bë pjesë e sendeve të shpirtëzuara, përqafoi dhimbjen dhe plotësoi atë trup bosh, pa dashuri.
NUK ËSHTË MË
Ma ha mendja se ajo nuk është më. Ajo kur ishte sajohej me veten, dukej sikur priste veshët dhe i mblidhte në një shamizë të bardhë për t’i ruajtur dhimbjet të paprishura, por tani nuk është më, nuk i duhet përkujdesja. Pas disa orvatjesh të mjera për t’i mbuluar plagët e freskëta me flokët e zinj, aty ku kishin qenë dy zambakë të vegjël të mishtë, vizatonte me gisht grafikë dhe figura të përçudnuara mbi fytyrën e saj. Dhimbja e thellë fshihej pas vizatimeve. Ajo ka kohë që s’është më. Sytë i kishte ngrirë mbi pirgjet e reve, priste të depërtonte një rreze, ta vjedhte një çast dritën, ta gëlltiste si pikëz uji për të njomur grykën, për të çuar mes gjoksit një bulëz jete, por jo. Ajo nuk është më. Tëmthat i rrihnin për këtë arsye a plot arsye të tjera, figura të vogla të kuqe merrnin një kthesë të mprehtë dhe nga sytë i buiste gjaku.
Ajo vuante, në tru kërkonte të shkuarën që s’e ndreq dot më, gjithë këto vite ka bërë më kot punën e bretkut të çalë. Ka jetuar në një epruvetë, ka marrë dyzet herë frymë në minutë. Me lëvizjet kryeneçe ka çuditur të gjitha kaviet e tjera në kavanozë. Numri i gjallesave të varura nga lavdërimet ka shkuar në 99%, por ajo nuk ndryshon dot gjë sepse nuk është më. As sot, as nesër nuk do të jetë më.
Ngjarja do të vijë me doreza të holla, të pastra dhe të kuruara për merak. Atë do ta mbyllë në një arkë me markë lindore (ukrainase), do t’ia heqë fytyrën nga qarkullimi dhe do të shtrihet bri saj. Ngjarja do ta vëjë kokën mbi gjoks dhe do ta pijë qumështin e taksur nga natyra për të vegjëlit. Ndjeshmëria e skajeve ka gjini. Ajo nuk është më, sytë i kanë mbetur si një disk regjistrues për të shënuar në një bllok të rëndësisë së veçantë, njerëzoren që s’është më. Ajo u vra, vdiq dhe nuk do të jetë më.
