Thoshin se ishte kurvë, por ai e donte. Ja që edhe një femër e tillë mund të duhet, madje marrëzisht. Fjalët e liga nën zë nuk e bindnin.
“Njerëzit i zmadhojnë gjërat”, – prirej të mos u zinte besë.
Në qytetin e tyre, e shkuara dhe e tashmja ndesheshin secila me mjetet e veta paqësore. Koha e re luftonte hapur me autostrada, makina luksi, internet, hotele moderne. Tinëzarja kohë e vjetër fshihej prapa qosheve, rrugicave me kalldrëm ngrënë nga koha, bahçeve të qëmoçme.
Sidomos prapa syve mosbesues.
Neni banonte në cep të lagjes së vjetër afër burimeve të famshme, Fillareta pranë rrugës kryesore në hyrje të qytetit. Jepte anglisht në një shkollë rrëzës së Malit të Thatë. Dilte herët në mëngjes te stacioni i autobusit, kthehej rreth orës katër pasdite.
Në fytyrë nuk ishte gjë, sytë e bardhë të larguar, hunda e vogël, flokët bojëgruri e tregonin mesatare, po kurmi i derdhur gjithë relieve, këmbët e përsosura, sjellja e shpenguar i godisnin meshkujt. Djemtë turbulloheshin, u mbahej goja, nuk lidhnin dy fjalë për të qenë, burrave të martuar u mbeteshin sytë, sikur rrekeshin të mbushnin boshllëkun e kahershëm. Guximtarët që kapërcenin cakun, i shpartallonte me vështrimin e butë të syve bardhoshë, lule kumbulle.
Bukuria femërore është më shumë se trill në skemën e përgjithshme të natyrës.
Nga që vishte bluza të hapura me ngjyra të vrara, funde të shkurtra, zbulonte gjer lart këmbët elegante, shumë syresh ishin të bindur se diçka nuk shkonte. Gratë e përgojonin si u vinte për mbarë.
Ajo nuk dinte të urrente.
“Forca e zakonit, – i mëshironte, – sa pak dashuri kanë njerëzit!”
Vajzat e sodisnin me frike, si të sëmurët e pashërueshëm. Kaq e mirë dhe lavire? U vinte keq për Retën me trup aq të bukur, për t’u pasur zili.
“A nuk mund ta hiqte atë njollë?”
Ja kështu qe Reta, me shpirt të lirë, shikonte punën, as bëhej merak çfarë thoshin.
– Arrat i gjuajnë me gurë, – bënte shaka Tom Belegu.
Vajza i davariste brengat e moshës, si flladi i vjeshtës retë e zeza të fillim dimrit.
– Aha këtë e di xha Tomi, – miklohej pa të keq, – s’na the ndonjë gjë të re.
Neni e takonte në rrethinat e Qytezës, ku preheshin gjurmët e vendbanimit të lashtë. Drurët e dendur përmes të cilëve vinte një copë liqen gri me rrudha të argjendta krijonin intimitetin e dhomës së gjumit. Ajo vinte duar nën kokë, thithte polenin e luleve të sapoçelura, aromën e athët të rrugës, dëgjonte fëshfërimën dembele të ujit. Drita e zbehtë kafshonte lakimet e këmbëve, format e gjinjve, ndriçonte flokët në ngjyrën e mollëve të pjekura. Ngjitur pas njëri-tjetrit këmbenin ledha dashurie, eksploronin zona të panjohura.
Zgjasnin çastin para se të jepeshin.
– Je kali im i natës, – i thoshte ai.
– Eh jo, pelë më mirë.
Argalisej, qeshte.
Puthjet e zjarrta, rënkimet, vesku i natës, muzgu shkrirë në një, kjo ishte lumturia. Loja e kuajve të natës nuk shterte kurrë, orët larg u dukeshin vite…
Nga dritarja e raftit kozmetik në marketin e Kristinës, ku blinte çdo muaj pastën e dhëmbëve “Cherer”, Neni e pa të zbriste shkallët e pallatit. Pothuaj njëherësh dëgjoi zërin e ngjirur prej burri të Xexes.
– Ta pish në kupë, po ç’e do, e lëvizur.
Kristina u gjallërua përnjëherë.
– Eh, ajo jeton në tjetër botë.
Tërë ditën pas banakut regjistronte gjithçka si aparat digjital. Në dyqanin e saj duzina gra të ngeshme shtynin kohën. Rrallë i shpëtonin kalimtarët kërshërisë së tyre. Reta ishte pre i lehtë, nuk dinte të mbrohej.
– Shkon me Tom Belegun, – tha Xexja me gjysmë zëri sikur rrotullonte mastikë nëpër dhëmbët e ngrënë.
– Na bëre për të qeshur.
– E pashë me këta sy.
– Ku, moj e zezë?
– Rrugës së Qytezës. Dëgjova ca rënkime femre nga ato, e di ti, pastaj zërin e Tomit kali im i natës. Kështu i thënkan tani.
– Je në vete!
– Me zor e besova edhe vetë.
Neni pagoi, doli.
Kur u takuan në mbrëmje, Reta i tha buzagaz.
– Tom Belegu më quajti kali i natës.
U shastis.
– Jo, – ironizoi, – kali im i natës.
– Çdo të thuash?
– E dëgjove.
U ngrys dhe heshti. Fjalët më shumë e lodhnin, se sa e trishtonin.
Neni e dashuronte, nuk i bëhej të mbante inat. Atë mbrëmje loja erdhi mbresëlënëse si rrallë herë. Teksa e mbante në krahë, përkëdhelte kofshët e ngjeshura, të rrëshqitshme, harroi gjithçka.
Harroi edhe se ishte i vdekshëm…
Pasdite hyri në bar, porositi kafe, me sytë rrugës nga kthehejReta. Në orën e caktuar sapo u dha te kthesa, ia shtoi rrahjet e zemrës. Klientët kthyen kokën njëherësh, e ndoqën me sy derisa silueta humbi pas farmacisë.
– Pelë hergjele! – ofshani Viktori i moshuar.
– Ah, edhe ti xha Tori! – e ngacmoi kamerieri.
– I fortë Belegu!
Zëri hundor erdhi nga fundi i kafenesë.
– Eh, këto laviret, sa të ëmbla janë! – hungëriu një i dehur me tonin e atyre që i dinë mirë ato punë.
Nenit u ngrit, doli i dërrmuar si fatkeq. Qielli e shtypte mbi kokë.
Mezi e priti takimin.
– Nga e dinë? – pyeti vrazhdë.
– Çfarë?
– Batutën.
– Prita të ma thoshe ti.
– Cila është e vërteta?
Habia ia lagu sytë e qelibartë. Nuk mori mundimin të vazhdonte një bisedë të kotë pa pikë kuptimi, as ishte e aftë të hynte në të tilla hulli. Skenat e neveritnin. Ç’të vërtetë kërkonte prej saj?
U zhduk si një psherëtimë.
E kërkoi qysh atë ditë, pastaj ditët e tjera. Nuk e gjeti dhe e pa veten siç qe në të vërtetë, të mjerë, pa dashuri. Ëndrra e thurur me aq mundim u zhbë, si të mos kishte qenë kurrë. Tre vjet të hatashëm u kthyen në kujtim.
Për një farë kohe njerëzve nuk u ra në sy, mandej u shqetësuan.
Burrat e martuar e kërkonin në vendet ku e shihnin dikur, nuk e gjenin, largoheshin të mërzitur, pa kuptuar tamam përse. Gratë e ndjenë më shumë. Zgjasnin kokën prapa perdeve, vështronin rrugën mëngjeseve, pasditeve, nuk e shihnin dhe ndiheshin bosh.
Si të mbushnin kohën?
Lagja e vjetër vazhdonte luftën e pashpallur, po tani jeta pati bërë kapërcime të mëdha. Kishte më shumë vajza të hijshme me funde të shkurtra rrugës, se gra të ligështuara nëpër markete.
