Hyra në zyrë dhe aty gjeta Entelën, duke sistemuar në dosje gjithë dokumentet në lidhje me çështjen e vrasjes së z. Lëngush. Ajo kishte veshur si gjithnjë xhinse blu dhe këmishë të bardhë. Bishtaleci i varej anash qafës dhe dukej shumë e përqendruar në punën e saj, sa thuajse nuk e vuri re aspak praninë time aty.
– Mirëmëngjesi! – thashë duke u drejtuar për tek karrigia ime.
– Mirëmëngjesi, Nik! – ma ktheu ajo dhe pastaj bëri të njëjtën gjë, duke u ulur përballë meje, në karrigen e saj.
Ndërmjet nesh gjendej tavolina e punës bashkë me dy kompjuterët e secilit.
– Si shkoi dje intervista me infermiere Brisildën? – pyeta duke marrë në duar tufën me zarfet që më prisnin gjithnjë mëngjeseve kur shkoja në punë.
– Shkoi ashtu siç pritej, – tha vajza që kisha përballë, e cila po shijonte kafenë duke e gjerbur lehtë e me finesë atë. – Sipas dëshmisë së saj, është e vërtetë që asaj dite, pak minuta pasi la turnin e tretë, është kthyer sërish për të hequr një infuzion që ka harruar për ta hequr, te pacienti në dhomën 22, jo 21 ku ishte i shtruar z. Lëngush. Pra, sipas saj, pacientja me emrin Filomena Rubiku, me të cilën ti Nik pate një bisedë të shkurtër në ballkonin e repartit, është ngatërruar me dëshminë e saj. Dhomat 21 dhe 22 ndodhen ngjitur dhe nga larg, pacientja në fjalë ka parë gabim dhe është ngatërruar.
– Po, edhe mundet, – thashë duke lënë mënjanë dy zarfe që kishin të bënin me faturën e energjisë elektrike të godinës së zyrës së hetimeve dhe ndryshimet e reja që priteshin t’i bëheshin kontratës me firmën e shpërndarjes.
– Duke shtuar pastaj, që nuk mund të merret e mirëqenë deklarata e një pacienteje të moshuar, që vuan nga demenca, – shtoi hidhur Entela.
– Ajo plakë nuk të lë aspak përshtypjen se është e tillë, – thashë duke buzëqeshur.
– Pasi fola dje me infermiere Brisildën, në repartin e kardiokirurgjisë, pashë kartelën mjekësore të pacientes në fjalë dhe e gjora ka vite që vuan nga një sëmundje e tillë, – foli qetë Entela. – Aty thuhej se ajo i ngatërron shpesh gjërat, faktet. Në rastin konkret e ka parë mirë që infermiere Brisilda është kthyer përsëri në repart, por jo për të hyrë në dhomën e z. Lëngush e për ta vrarë.
– Po sikur plaka të mos jetë ngatërruar dhe infermiere Brisilda të ketë hyrë vërtetë në dhomën 21 për të dërguar viktimën në botën tjetër? – pyeta duke lënë mënjanë një zarf që nuk e kisha idenë se kush ma kishte dërguar.
– Ka të ngjarë, – u përgjigj Entela. – Infermiere Brisilda është një grua e çuditshme, nganjëherë e ndrojtur, nganjëherë e nervozuar. Por, unë personalisht nuk e mendoj si një vrasëse gjakftohtë.
– Ti e di se në këto raste, vrasësi ose vrasësja është personi që më pak pritet të mendohet se është ai ose ajo që fshihet pas gjithçkaje, – fola duke hapur zarfin pa emër dërguesi.
– Po, e vërtetë. Na duhet ta mbajmë në mbikëqyrje atë dhe gjithë personelin, – vazhdoi Entela. – Gjithsesi është shumë e çuditshme që infermiere Brisilda është kthyer përsëri në repart, pak minuta që ka lënë turnin, për të hequr një shishe infuzioni që kishte harruar ta hiqte. Ndërkohë dy infermieret e turnit të parë kanë qenë duke pirë cigare në ballkon dhe ndihmës-infermierja po përkujdesej për një pacient dhe reparti ndodhej vetëm nën vëzhgimin e një pacienteje demente! Definitivisht nuk do të doja të shtrohesha kurrë në spitalin «Shën Domeniko Savio»!
– Në repartet e tjera ndoshta infermieret nuk i vrasin pacientët e tyre, – thashë duke qeshur lehtë.
Entela tundi kokën dhe u ngrit nga vendi për të vendosur filxhanin bosh në lavastovilje.
– Dhe po, Entela, ke të drejtë! – shtova. – Kjo dëshmi është e çuditshme dhe duhet të shqyrtohet. Infermiere Brisilda nuk ka treguar që në fillim këtë fakt që ka qenë në repart ata minuta që z. Lëngush është vrarë ose sapo ishte vrarë.
– Mirë, më duhet të iki tani, – tha Entela duke drejtuar trupin. – Kam takim me vajzën e z. Lëngush, së cilës më duhet t’i raportoj për zhvillimin e deritanishëm të hetimeve. Shihemi pas dreke!
Ajo u largua dhe unë hapa zarfin, që nuk e dija nga vinte dhe çfarë përmbante. Kur e bëra u mbusha me gëzim dhe qesha me vete. Ai zarf ishte tamam motivimi që më duhej për të nisur ditën e lodhshme të punës. Ishte një ftesë dasme.
*
– Duhet ta operoni? – gjëmoi në korridorin e ftohtë, zëri plot trishtim i një gruaje në dëshpërim të thellë për fatin e vajzës së vet. – Doktor, ju po thoni se Blerina… vogëlushja ime… duhet të operohet në zemër?
Doktori i veshur me të bardha konfirmoi duke tundur kokën. U vendosa pranë Elizabetës, e cila po qante dhe lotët e saj më lagën dorën që i vendosa mbi supin e djathtë. Në supin tjetër gjendej dora e Simonit, bashkëshortit të saj, i cili po ashtu i kishte sytë e mbushur me lot.
– Përse duhet të operohet? – vazhdoi Elizabeta në drejtim të doktorit. – Blerina ka gëzuar gjithmonë shëndet të plotë…
– Fatkeqësisht, vajza vuan nga endokarditi, që është infeksion i valvulave të zemrës dhe duhet të operohet menjëherë, – tha hidhët doktori. – Gjendja është e agravuar dhe vetëm ndërhyrja operatore mund ta shpëtojë.
U shkrehëm të tre në lot ashtu siç ishim, të mbërthyer me njëri-tjetrin. Kjo nuk mund të ishte duke ndodhur vërtet. Jo Blerinës sonë… vogëlushes që e shihje vetëm duke luajtur dhe plot me hare.
– Dr. Lëngush, salla është gati, – u dëgjua zëri i një infermiereje, drejtuar doktorit para nesh.
*
Dera e repartit të kardiokirurgjisë hapet në mënyrë automatike, sapo vuri këmbë në të. Është një natë e errët dhe llambat vetëtijnë duke u ndezur dhe fikur, me lëvizje rrëqethëse tamam si në filmat horror. Një qetësi shurdhuese ka pushtuar gjithë repartin. Unë vazhdoj të eci përmes korridorit të ftohtë. Jam këmbëzbathur dhe mbaj veshur diçka që më zbret deri sipër gjunjëve. Prek trupin tim me duar dhe kuptoj se mbaj një këmishë pacienti. Jam i shtruar në repart?! Kur përfundova këtu? Çfarë ka ndodhur? Nuk mbaj mend asgjë. Më dhemb koka dhe stomakun e ndjej të trazuar. Vendosi njërën dorë në murin e akullt. Për një moment nuk jam i zoti të eci, nuk jam në gjendje për asgjë. Ndjej pështjellimet të më ngjiten në grykë.
– Infermiere, më ndihmo, të lutem! – bërtas brenda asaj hapësire të zbrazët.
Askush nuk më vjen në ndihmë. Asgjë nuk pipëtin. Ku kanë shkuar infermierët?
Hyj në dhomën e infermierisë. Edhe aty ndriçimi është i zbehtë, të gjitha llambat vetëtijnë, po ashtu dhe monitorët e ngjitur në mur. Gjithçka është e prishur, apokaliptike.
– Më ndihmoni, ju lutem! – them me sa fuqi kam duke ndjerë shtrëngime në bark, sikur diçka nga brenda të ishte duke gllabëruar zorrët e mia.
Pastaj rryma elektrike rregullohet dhe zhurmat e alarmit dëgjohen në gjithë repartin. I tmerruar dal në korridor dhe shoh një mori pacientësh, të tërbuar. Të gjithë mbajnë të njëjtën këmishë si unë. Një grua e moshuar po ulërin me sa ka në kokë, një burrë ka hequr bandazhin e operacionit në gjoks dhe gjaku vërshon curril, por ai vetëm qesh në mënyrë histerike.
– Zotëri… më lejoni t’ju ndihmoj… do të vdisni nga gjakderdhja… – afrohem ta ndihmoj, por ai më shtyn me fuqi të jashtëzakonshme.
Përplasem tek muri i ftohtë akull dhe zhurma çjerrëse e alarmit më kumbon në kokë, veshë. Mbuloj veshët me duar, por dëgjohet përsëri. Ndjej trurin të më lëvizë nga vendi.
– Dikush të fikë alarmin… ju lutem… – bërtas me sy të mbyllur.
Pastaj heshtje. Hap sytë dhe shoh njerëz duke ardhur në drejtimin tim. Arrij të dalloj infermiere Brisildën bashkë me kryeinfermieren Fiorela, të cilat po lëvizin në barelë një pacient të sapo operuar.
Afrohen tek unë, kalojnë pranë meje sikur unë të mos ekzistoja fare dhe nisen në drejtim të dhomës 21.
– Nxito Brisilda, pacienti po vdes! – dëgjoj kryeinfermieren duke bërtitur.
– Dera nuk po hapet shefe… – përgjigjet tjetra.
– Brisilda… jooo… pacienti… po vdes… hape deren e dhomës… na duhet ta dërgojmë pacientin brenda…
– Shefe, dera nuk hapet…
Me këmbët që më dridhen, afrohem tek ato.
– Detektivi Nik, ju lutem… na ndihmoni!… – më përgjërohet kryeinfermierja. – Po na vdes pacienti i sapo-operuar.
Vendosem para derës dhe e shtyj me gjithë fuqinë që më ka mbetur. Për çudinë time, dera hapet menjëherë. Aty brenda gjithçka është errësirë, por diçka më thotë se dikush është aty. Në terrin e thellë pis dalloj tehun e mprehtë të thikës. Është ai… është z. Lëngush. Më shtyn drejt murit dhe ndjej tehun e thikës të çajë përgjatë kraharorit tim…
U zgjova duke gulçuar dhe marrë frymë me vështirësi. Isha mbuluar në djersë dhe drita e hënës ndriçonte mbarë dhomën, sikur të ishte ditë. U ngrita nga shtrati. Pashë orën, e cila shënonte 03:21. Pasi fshiva djersën nga trupi dhe vesha një bluzë të hollë, dola në ballkon. Nga kati i tetë ku ndodhej apartamenti im shihej qartë Tirana e zhytur në gjumin e natës. Aty-këtu shihje ndonjë makinë duke kaluar, por vetëm kaq, asgjë më shumë. Rrëshqita duart përgjatë hekurit të ftohtë të parmakëve dhe mendja nuk më hiqej nga ëndrra që kisha parë, e cila çuditërisht ngjasonte si ngjarje e përjetuar vërtetë. Psherëtiva fort dhe kalova duart ndër flokë dhe kuptova se edhe ata ishin djersitur.
Qëndrova ashtu disa momente, duke thithur ajrin e freskët të një ore të hershme të një dite që premtonte të ishte e bukur, edhe pse për mua e ngarkuar në punë.
Ndjeva një lëvizje prapa krahëve të mi dhe menjëherë ktheva kokën. Fantazma e veshur me të bardha po ecte drejt meje, derisa zuri vend në krahët e mi.
– Nuk do të vish më në shtrat me mua? – pyeti ajo përgjumësh.
– Po, patjetër, e dashur, – thashë duke e shtrënguar me krahë. – Thjesht pashë një ëndërr të keqe… Është presioni i ditëve të ngarkuara.
– E di, ma merr mendja. Ke shumë njerëz të këqij për të kapur, – tha ajo duke qeshur lehtë.
Ashtu të përqafuar u rikthyem brenda hapësirës së dhomës së gjumit.
*
Operacioni i Blerinës po zgjaste më shumë se sa ishte parashikuar. Bëja ecejake nëpër korridorin e ftohtë, pasi vendi nuk më zinte. Brenda vetes ndjeja një trishtim të madh. Më vinte të qaja pareshtur, të plandosesha diku në qoshe e të ulërija gjithë dhimbjen që më kishte mbërthyer e nuk më shqitej. Para meje kisha Simonin dhe Elizabetën, prindërit e Blerinës, të përqafuar me njëri-tjetrin e të ulur në stol, me sytë e drejtuar nga dera e sallës operatore, duke pritur që ajo të hapej e prej aty të shfaqej doktori, për të na thënë se çdo gjë kishte shkuar mirë dhe së shpejti Blerina do të shfaqej sërish para syve tanë, duke luajtur e qeshur pambarim…
– Elizabeta… Simon… dëshironi diçka për të pirë? – i pyeta ata dhe dëgjova zërin tim të thatë, të mbytur. – Mund të shkoj tek kafeteria e t’ju marr diçka.
Ata shikuan nga unë dhe vetëm mohuan lehtë me kokë duke më dhuruar gjithashtu një buzëqeshje të vakët.
U shkëputa pak prej tyre dhe hodha vështrimin nga dritarja. Jashtë nuk do të vononte shumë dhe i gjithë vendi do të kridhej në errësirë. Shiu nuk pushonte dhe aty-këtu dëgjoheshin gjëmime të largëta, që dukeshin sikur afroheshin gjithnjë e më shumë. Pastaj një vetëtimë… jo, nuk ishte një vetëtimë! Ishte dera e sallës operatore që hapej dhe ndriçoi menjëherë fytyrat tona…
– Doktor… doktor… si është Blerina, vogëlushja jonë?… – u dëgjua gjithë rënkim zëri i Elizabetës, e cila kishte kapur krahët e doktorit e nuk i lëshonte, në dëshpërim për të ditur se si kishte shkuar e gjitha.
Vendosa dorën në zemër dhe për një moment ndjeva sikur i gjithë spitali po më sillej rrotull dhe zërat kumbonin nga larg.
– Doktor… ju lutem na tregoni, si është vajza jonë, Blerina? – pyeti Simoni dhe pashë turbullt sesi buza e tij e poshtme po dridhej.
Mjekui ngriti kokën lart dhe vërejti prindërit e gjorë me shprehje serioze në fytyrë. Pastaj tha diçka që heshti çdo gjë:
– Më vjen keq, por nuk mundëm dot ta shpëtonim!…
*
– Mirëmëngjes Nik! – dëgjova Entelën teksa hynte në zyrë dhe bashkë me të filluan të hynin dhe rrezet e para të diellit.
Ajo kishte veshur xhinse blu dhe një bluzë rozë me mëngë të shkurtra. Bishtaleci i varej si gjithnjë në njërën anë dhe ajo menjëherë zuri të përgatiste kafenë.
– Si fjete mbrëmë? – vazhdoi ajo me sytë e ngulur në punën që po bënte.
– Jo mirë, – u përgjigja thatë duke sistemuar ca dosje në vendin e duhur.
– Përsëri makthe? – pyeti ajo duke drejtuar sytë nga unë.
– Po, z. Lëngush duke më ngulur thikën… – thashë duke psherëtirë. – Duket çdo gjë kaq reale… Më e keqja është se mbrëmë po flija në apartamentin e Luizës dhe ajo e gjora sikur u shqetësua pak nga kjo dukuri ëndrrash që po më ndodh.
– Nuk e besoj se do t’ia mbathë nga ti e trembur, – shtoi Entela duke qeshur me djallëzi.
– Nejse, kemi ndonjë të re në lidhje me çështjen e vrasjes së z. Lëngush? – pyeta duke u rehatuar në karrige.
– Po, kemi të reja, – tha Entela duke më servirur filxhanin me kafe dhe pastaj edhe ajo u rehatua në karrige, përballë meje dhe me filxhanin e kafesë para.
