Miljenko Jergoviç ka lindur në Sarajevë në vitin 1966. Aktualisht jeton në Zagreb. Ka botuar deri tani mbi 40 libra, romane, përmbledhje me tregime dhe esé, poezi. Veprat e tij janë përkthyer në mbi 28 gjuhë të botës.
Lexuesi shqiptar ka rastin të njihet me përkthimin në shqip të një prej romaneve të tij “Serda këndon në muzgun e Ditës së Rrëshajave” (titulli në shqip). Titulli në origjinal “Srđa pjeva u sumrak na Duhove”, të përkthyer nga Xhelal Fejza.
Më poshtë Ju sjellim tregimin e tij të shkurtër “Komshiu Pashiuç” që është pjesë e përmbledhjes me tregime “Treshja për kartal” që autori e ka botuar vitin e kaluar.
Komshiu Pashiç erdhi për të banuar në ndërtesën tonë me 8 shkurt 1984. Ndërsa për të gjithë sapo kishte filluar Olimpiada e Sporteve Dimërore, e të gjithë ishin të lumtur se një natë më parë kishte rënë borë e madhe, komshia Pashiç parkoi makinën e tij të vjetëruar në parkingun e përbashkët dhe, sëbashku me mikun e tij më të mirë, kapitenin e parë Horvat, i cili kishte kohë që ishte komshi me ne, filluan mbartjen e orendive. Njerëzia, duke parë nga pas dritareve sesi ata të dy kishin vështirësi për të mbartur atë divanin e rëndë tresh, rendën për t’i ndihmuar. Shumë shpejt mallrat që ishin ngarkuar në dy kamionë plot e përplot u transportuan në katin e katërt – natyrisht ashensori nuk punonte- gjë të cilën komshia Pashiç nuk e harroi kurrë. Që nga ajo kohë, dhe ja, deri para disa ditësh, disa muajsh ose e shumta një vit, ai ishte përherë i gatshëm për t’i ardhur në ndihmë cilitdo banor të ndërtesës tonë që kishte nevojë. Gjatë gjithë kohës kam qënë këtu, kam parë me sytë e mi dhe kujtoj gjithçka. Nëse të tjerët harrojnë, Hanxhia nuk harron. E dini tashmë, mua më quajnë Hanxhia, kështu e thërrisnin edhe tim atë, sepse babai i tij, gjyshi im i mirë, para luftës kishte një hotel në Marin Dvor. Por nuk thoshte për veten se ishte hotelier, apo hotelxhi, por ashtu me të vjetrën-hanxhi. E kështu pra edhe mua më ngeli emri Hanxhia, megjithëse punoj si kuadër civil në Ushtrinë Popullore Jugosllave, me profesion jurist.
Por le ta lëmë këtë punë tani. Le të tregojmë për komshiun Pashiç dhe familjen e tij: që atëherë kishin dy fëmijë. Pasi erdhën me banim në ndërtesën tonë, u lindi edhe fëmija i tretë. Gruaja e tij Zhelka; bashkëqytetare e jona, sarajlije me një fjalë. Njerëzit e saj janë sarajlinj të vjetër me origjinë nga një fshat diku andej sipër, nga Vishnjiku. E ëma e saj për çdo vit të ri u sillte japrakë. Ndërsa komshiu Pashiç, me sa di unë, ishte diku nga Podrinja. Se nga ana boshnjake, apo ajo serbe, këtë nuk di t’ua them. Edhe ai vetë nuk është se fliste shumë për këtë. Major artilerie, ishte zhvendosur me banim në tërë Jugosllavinë, e kësisoj, si ndodh me oficerët, ishte prej askund dhe prej gjithkund. A thuhet kështu apo jo, prej askund dhe prej gjithkund? Epo ky ishte pikërisht i tillë.
Ndërsa me Zhelkën bisedonim për tema lokale, me Pashiçin vetëm për probleme universale. Kështu ishte caktuar, këtë e dinin mirë të gjithë banorët e ndërtesës tonë. Atij madje as futbolli nuk i interesonte, që të mund të dinim se për cilën skuadër bënte tifo e për pasojë të merrnim vesh se nga ishte. Komshiu Pashiç ishte dukuri kozmike. Njerëz të këtillë nuk do të ketë më kurrë.
Për rastësi, me të ardhur ata, në ndërtesën tonë filluan telashet. Në fillim vrau veten komshiu Millutin. Një vit më parë i pati vdekur e shoqja nga kanceri e ai kishte mbetur i vetëm me të birin. Djalosh shtatlartë, i pashëm, nxënës i shkëlqyer në shkollë, ne e merrnim atë si shembull për fëmijët tanë, një ditë i tha diçka të atit. Nuk po të them se çfarë i tha, sepse as vetë nuk e di, ndoshta ti do ta dish përse bëhej fjalë. Por komshiu Millutin, kolonel në pension, burrë i ndershëm, për këtë edhe kurrë nuk arriti të bëhej gjeneral, ashtu ja përnjëherësh, rrodhi nga mendja. Netëve i dëgjonim teksa grindeshin, i bërtisnin njëri tjetrit me zë të lartë, ditën shihnim Millutinin sesi i tëri i çrregullt, veshur vetë me bluzë dhe tuta sportive, lëshohej poshtë shkallëve për të hedhur plehrat. Ishte e pakëndshme ta shihje në atë gjendje, edhe ai, i shkreti, e kishte shumë vështirë, e për këtë bënte sikur nuk na shihte. Në fund, erdhi puna saqë ai as përshëndeste njëri dhe askush nuk e përshëndeste atë. Njerëzit pushuan ta përshëndesnin, vetëm për të mos ia shtuar mundimin. I tillë njeri ishte ai.
Dh e ja ku një ditë vrau veten. U mbyll në banjo, u ul në WC dhe ia zbrazi vetes revolen në kokë.
I biri qëndronte në korridor dhe dridhej.
Komshija Bosa dëgjoi të shtënën e armës, erdhi për të parë çfarë kishte ndodhur. Me vrap shkoi te komshiu Pashiç. I thotë, diçka ka ndodhur. Çfarë ka ndodhur? Nuk e di. Diçka ka ndodhur të Prodanoviçët, por nuk guxoj të hyj brenda. Hyn komshiu Pashiç, e kap të voglin për krahu. Baba, baba- përsërit fëmija. Ai hyn në banesë, shtyhet deri në banjë, e atje gjithçka e përgjakur, i shkreti Millutin pa gjysmën e kokës, trutë e shpërndarë në dyshemenë dhe në muret e banjos… I thotë djalit, hadje ti Boris, biri im, hajde shko te teta Bosa! Gjithçka do të bëhet mirë. Teta Bosa do të të japë të hash ndonjë gjë të ëmbël, me siguri të ka rënë sheqeri. I fliste budallallëqe të tilla, vetëm e vetëm ta largonte fëmijën prej aty, që të mos shihte atë që kishte mbetur nga i ati. Më tej komshiu Pashiç, në vend që të priste të vinte milicia, mori një batanije dhe e mbështolli me të Millutinin e gjorë dhe ashtu duke e mbajtur në krahë u ul teposhtë shkallëve në katin e parë dhe, me golfin e tij e dërgoi direkjt e në spital, në Koshevo. Vetëm e vetëm që Borisi të mos e shihte të atin e vdekur.
Nuk është aspak e bukur ajo që mbetet nga njeriu – më tha më vonë, teksa po përdorim së bashku ashensorin. Këtë e mbaj mend mirë.
Pastaj u kujdes për Borisin. E shoqëroi me makinën e tij në Beograd, te halla, motra e të gjorit Millutin, rregulloi dokumentacionin e banesës, e ç’regjistroi, vetëm e vetëm që Borisi të mos kthehej më në vendin ku ishte vrarë i ati.
Ja kjo ishte ajo që bëri sëpari komshiu Pashiç pasi erdhi me banim në ndërtesën tonë në ditën e hapjes së Lojërave Olimpike Dimërore në Sarajevë.
Pastaj u dogj banesa e komshiut Spahiç, vdiq e veja e gjeneralit Kllasniç, mësuesja ime e dashur Milka, më vonë edhe unë vetë pata atë aksidentin me makinë dhe për tre muaj me radhë i kisha të dyja duart mbështjella me allçi. Komshiu Pashiç më shpinte me makinën e tij andej këndej, në spital për vizita mjekësore, më vonë për fizioterapi në Illixhë dhe në Fojnicë. Kishte përherë dhe për gjithsecilin kohë dhe gjithmonë telashja e tjetrit ishte më e rëndësishme sesa detyrimet apo nevojat e tij.
Po u’a them se kjo zgjati me vite të tëra. Dhe të gjithë banorët e ndërtesës e njihnim dhe i ishim mirënjohës nga thellësia e shpirtit. Secili për nga një të mirë që i kishte bërë. Eh more komshi, për cilin po bën kaq shumë sevape? – e pati pyetur njëherë Fatimja ime. E ai buzëqeshi dhe tha: këtë do ta bëni edhe ju për mua, kur të kem ndonjëherë nevojë. Vjen koha që secili ka nevojë për tjetrin. Këtë tha dhe u skuq si pakkush. Eh çfarë është njeriu…
Komshiu Pashiç i ndihmonte njerëzit në ato gjëra që të tjerët nuk dinin ose nuk mundeshin. Dikush qante, dikush tjetër e humbiste fare, një i tretë frikësohej dhe i’a mbathte. Por ai nuk dinte të befasohej, as i dilnin lotë. Nuk kishte frikë, sepse ishte ushtarak i vërtetë. Sikurse thoshte vetë, ishte shkolluar për topat. Për telashet tona.
Por, gjithçka që bënte, e bënte sepse ashtu duhej, sepse ashtu ishte e ndershme dhe e drejtë. Nuk është se në këto veprime të tij kishte ndjenja të mëdha, dashuri për njerëzit, për komshinjtë. Më beso, asnjë prej atyre ndjenjave që ne të tjerët i përmendnim vazhdimisht dhe të cilat, në njëfarë mënyre, neve në Sarajevë na janë dhënë që me ardhjen tonë në këtë botë, ndërsa për ata që erdhën për të banuar në Sarajevë ishin bërë shkaku kryesor dhe argument i ardhjes së tyre. Sarajeva, thoshin ata, është e tëra e përbërë nga shpirti. Nëse ndonjë gjë nuk ecën, kjo ka të bëjë me shpirtin. E keqja në Sarajevë është formë e sëmundjes shpirtërore.
Por ja që komshiu Pashiç as që e çante kokën për këto gjëra. E për këtë ishte kaq i rëndësishëm dhe i dashur për mua. Dallonte nga njerëzit e tjerë. Te ai shihja veten ashtu si jam, e për këtë më dukej vetja qesharak. Ma merr mendja se kjo është gjë e mirë. Sa herë që njeriut i duket vetja qesharak, sikur i çlirohen këmbët. Po të ishte ndryshe ato dukeshin sikur ishin prej plumbi, nuk të mundësojnë të ndahesh nga toka.
Përveç kësaj, vëlla, është më mirë të mos qash dhe të mos e humbasësh mendjen kur fut kokën në banjon e komshiut dhe e gjen atë të ulur në WC pa gjysmën e kokës, ndërsa i biri dridhet para derës. Më mirë është të shkosh te dollapi i dhomës së gjumit, ta hapësh- njerëzit i vendosin mbulesat në sirtarin e fundit- të zgjedhësh një batanije të fortë dhe të madhe, ta mbështjellësh me të dhe ta marrësh me vete.
Kështu mendoja atëherë, po kështu mendoj edhe sot. Nuk mund ta mendoj sesi atë ditë, në vend të komshiut Pashiç të kishte qëlluar dikush tjetër. Çfarë do të kishte ndodhur me Borisin sikur, përshembull unë, e jo komshiu Pashiç të kisha qëlluar të isha aty dha ta kisha nxjerrë nga haleja të atin e tij të vdekur.
Pastaj erdhi policia. Njëfarë inspektori, e njihja që në ndeshjet e futbollit, Horvat quhej, sëbashku me dy të tjerë. Pyetën përse e kishte larguar kufomën, përse e kishte dëmtuar skenën e krimit. Sepse vetëvrasja në vetvete është vepër kriminale.
Njerëz, po a jeni normalë ju?- iu përgjigj komshiu Pashiç.
Vetëm atëherë e pashë se vërtetë ishte i shqetësuar.
-Unë këtë nuk mund ta kuptoj, vërtetë që nuk jam në gjendje ta kuptoj…- përsërit duke më shtërnguar krahun. Nuk është i vetëdijshjëm që po e bën atë. Muaj më dhemb krahu, por gjithsesi duroj.
Ja pra, kështu ishte. Edhe tani më bëhet sikur e dëgjoj teksa thotë:
Unë nuk mund ta kuptoj, vërtetë që nuk mund ta kuptoj…
S’kishte si ta kuptonte kur nuk ishte si njerëzit e tjerë.
Pastaj erdhën kohë të tjera. Vërtetë që akoma nuk luftohej, por gjithçka ishte si në luftë. Në ndërtesën e oficerëve, për hir të së vërtetës, disi ndryshe nga të tjerat. Njerëzit e kanë mendjen te ajo që flasin dhe mënyrën sesi u drejtohen të tjerëve. Nëse hyn në banesën e ndonjërit – e ndodh sa herë që komshinjtë hyjnë në banesën e njëri tjetrit, epo jemi në Sarajevë për hatër të Zotit!- e sheh nga fotografitë dhe nga kalendarët sesi është situata. Më parë ishte si nëpër klasat e shkollës: në murin e çdo dhome ndènje varej fotografia e madhe bardhë e zi e Titos. Vetëm se nën të nuk ishte dërrasa e zezë, si në klasë, por televizori. Gjithçka tjetër njëlloj. Në koridor detyrimisht qëndismë e vendosur në suazë ngyrë ari: shtëpia ku ka lindur Tito në Kumrovec. Këtë qëndismë e ka bërë bashkëshortja e majorit apo e nënkolonelit në kohën e lirë. Por nëse ai e thekson vërtetë së është e shoqja që e ka qëndisur, atëherë ke shkaqe serioze për të dyshuar. Ka shumë mundësi që doktori t’ia ketë ndaluar duhanin dhe pijen, ose ka qënë për vizitë te neuropsikiatri, sepse ka probleme me nervat, ose thjesht ka shkalluar për shkak të situatës në vend, e për këtë ai i ka këshilluar qëndisjen si terapi për tu qetësuar. Nuk mund ta besosh se sa shumë oficerë të UPJ-së para lufte kanë punuar qëndisje! Fatimja ime pohon se është në gjendje ta dallojë qëndisjen që ka bërë gruaja nga ajo që ka bërë burri. Do të duhej ta kishin angazhuar për ekspertizë.
Pastaj nuk kishte më portret të Titos në kornizën varur në mur, por gjithsesi shiheshin fotografi të vogla të tij, në përmasat e një shkrepseje, të vendosura në sirtarët e gradencave. Më vonë u zhdukën edhe prej aty. Ndërsa nëpër mure filluan të shfaqeshin kopje të pikturës “Vajza kosovare”, kalendare me fotot e manastireve serbe në Kosovë dhe foto të Sllododan Millosheviçit. Jo, nuk mund të ta them se te cili i kam parë. Nuk bën, ata vazhdojnë të jenë komshinjtë tanë, madje komshinj të mirë. As shkuan në Pale, dhe as mund të them se gabuan në ndonjëfarë mënyre tjetër. Vetëm kaq. Po të të thoshja ndonjë detaj tjetër do të ishte i mjaftueshëm që t’i njihje, por me të vërtetë që kjo nuk është gjë e mirë.
Ndërsa te komshiu Pashiç nuk kishtë kësi gjërash. Më kujtohet, vetëm në koridor varej kalendari i murit botim i revistës “Front”, ndërsa në dhomën e ndenjes varej një fotografi e Dubrovnikut. E di, nga ata pikturat me tempera që bëjnë piktorët amatorë dhe pastaj ua shesin turistëve në Pile dhe në Polporela, atje ku turistët presin në radhë për të hipur në anije në Llokrum. Ja, pikërisht një prej këtyre pikturave gjendej te komshia Pashiç, pikërisht në ato vende ku të tjerët dikur varnin, e më vonë e hoqën, fotografinë e marshalit Tito.
Pikërisht kjo ishte ajo që më pëlqente te ai: Dubrovnik atëherë, Dubrovnik edhe tani. E njejta pikturë, i njejti njeri.
Kurrë nuk dëgjova prej tij asnjë fjalë për politikën. Me thënë të drejtën as nga të tjerët nuk është se kam dëgjuar të flasin për politikë. Sepse dikur nuk kishte se çfarë të flisje për politikë xhanëm, madje nuk ishte as dinjitoze të flisje. Helbete, ishte edhe me rrezik.
Kështu erdhi dhe kaloi viti 1992.
Qëllohej në ajër dhe muzikë e këngë si kurrë më parë. Nuk mund të ketë luftë këtu, me qetësonte Fatimja ime, e vazhdonte të mblidhte fëmijët, tanët dhe ata që i’a kishin lënë amanet për t’i ruajtur. Prindërit dëshironin të shkonin për qoka të ndryshme ku këndohej e hidhej valle, e neve na linin t’ua ruanim fëmijët. Sepse fëmijët janë më të gëzuar kur janë bashku, kur bëhen shumë. Vërtetë që nuk mund të ketë, i përgjigjesha unë. Njerëzit nuk guxojnë, ja i sheh janë të gëzuar dhe përqafojnë njëri tjetrin. E si ka mundësi që këta njerëz të luftojnë me njëri tjetrin? Sepse, ti e di, unë kurrë nuk kam menduar se do të vinte të na sulmonte ndokush tjetër. Nuk kam menduar se mund të vinte ndokush prej Rusie apo Serbie, e një dreq e di se prej ku, e të na bënte neve zullume. Nëse do të ketë luftë, dhe atë natë viti të ri mua më dukej se nuk do të kishte, kjo do të ndodhë se neve do të përçahemi dhe do të fillojmë të gjuajmë njëri tjetrin. Këtë, askush përveç meje, nuk e besonte.
Ndërsa unë e dija se si venë këto punë. Njerëzit nuk janë ata që janë, por njerëzit janë atë sipas së cilës quhen. Që ta kuptosh më mirë, njerëzit janë ato gjëra që shkruhen në kartën e identitetit. Më kupton. Me siguri që tani më kupton mirë.
Atë natë, gjysëm ore pas mesnate, dikush trokiti në derë.
Komshiu Pashiç, shkonte derë më derë, dhe secilit i japte nga një karafil.
-Ja pra, kohët janë të egra, por ne duhet të jemi të butë me njëri tjetrin!
Mendoj me vete, bravo të qoftë, bukur e ke menduar. Sepse fjalë të tilla duhet t’i mendosh mirë e bukur. Ndërsa për karafilat nuk i shkonte mendja askujt.
Kaloi edhe viti i ri, e mua mu bë më se e qartë se nuk ka për të patur luftë.
-A të ikim edhe ne prej këtu?- më pyeti Fatimja diku nga fundi i janarit.
-Jo!-ia preva shkurt.
Ndërkohë shoh ata të tre, të gjithë kokë më kokë, e mendoj, a thua ta merr mendja more Hanxhija, a je krejt i sigurtë se mund të marrësh mbi vete përgjegjësinë për jetët e tyre? Nuk jam, i them vetes. Këmbët mu bënë të rënda plumb, mezi i ngrej. Nuk jam si komshija Pashiç, mendoj me vete, që të bëj diçka, ta bëj thjesht sepse është e ndershme.
Të gjitha këto i sjell nëpër mend. Por, e kam vendosur, dhe më bëhet qejfi që, me sa shoh, edhe ajo paska vendosur në të njëjtën mënyrë.
Në mesin e muajit mars, pak kohë pas ngritjes së barrikadave të para nëpër rrugët e qytetit, gruan dhe fëmijët i dërgova në Ludvigsburg, te im vëlla. Ai është beqar. Tip i çuditshëm. Ka edhe shtëpi mjaft të madhe, i bëhet qejfi të banojnë te ai. Tashmë është përkujdesur për ata dy më të rriturit t’i dërgojë në shkollën plotësuese jugosllave që të mos humbasin vitin. Në shkollën gjermane do të hyjnë në vjeshtë sapo të mësojnë gjuhën.
-Deri atëherë shpresoj se do të të vijnë mendtë edhe ty e do të vish këtu!-më thotë.
Por nuk më erdhën mendtë. Vazhdoj të jem këtu. Jeta qënka e tillë, në ngela në njërën anë, ata kaluan në tjetrën. Kur flasim në telefon, konstatoj te djemtë, madje edhe te vajza, njëfarë theksi të huaj. Më kap pikëllimi. Madje edhe njëfarë xhelozie. Por nuk ke ç’ti bësh. Ndodh diçka edhe pse është luftë. Njerëzit janë si hajvanët. Ndaji qentë që deri atëherë kanë jetuar në një kope, e të nesërmen ata nuk do ta njohin më njëri tjetrin. Ne jemi si ata, vetëm se na duket se kemi më shumë ndjenja se qentë. Por Pashiçi më thotë se nuk duhet të jetë kështu.
Në atë kohë komshinjtë filluan të shpërndahen. Por këtë e bënin disi fshehurazi dhe hipokrite. Ikej kryesisht natën ose herët në mëngjez, kur të gjithë flinin dhe nuk mund t’i shihte askush. Vetëm njëherë pamë që erdhi një kamion ushtarak dhe nga karroceria e tij e mbuluar me mushama kërcyen në tokë katër ushtarë dhe u nisën drejt ndërtesës. I bëra zë Fatimes, i thashë të afrohej te dritarja, dhe pastaj filluam të hamendësonim se për cilin kishte ardhur ky kamion me këta ushtarë.
Por nuk arritëm ta gjejmë. Njeriu i ngratë nuk i njeh njerëzit kur janë këtu. I njeh vetëm pasi largohen.
Për këtë unë e vendosa që ti përcjell gruan dhe fëmijët një ditë të premte, pasdite, kur janë të gjithë këtu, dhe kur kanë mundësinë të na shohin.
Ata të tre flisnin me zë të lartë teksa zbrisnin shkallët.
-Qetësi! Mos bërtisni!- qortonte Fatimja.
-S’ka gjë, bërtisni sa të doni fëmijë, është e premte, ditë pushimi!
Ajo më vështron. Nuk e kupton se çfarë më ka zënë. Ndërsa unë, kuptohet, i kam sytë e mbushur me lot.
-Mirë bëre! Më thotë komshia Pashiç kur e takova te shkallët, teksa po kthehesha nga aerodromi- Fëmijët duhen ruajtur, nuk duhen ta shohin këtë!
Këto fjalë m’i prenë gjunjët. As që e pyeta se çfarë nuk u dashka të shohin fëmijët, sepse menjëherë në kujtesë më erdhi ajo skena me Millutinin e shkretë dhe djalin e tij. Por në atë moment mu errën sytë. Sikur kalova nga një film me ngjyra në një film bardhë e zi.
Me tre prill përsëri ishte e premte. Bie zilja e derës dhe ja ku para saj shfaqet majori Pashiç, për herë të parë e shoh të veshur me uniformë ushtarake, uniformë maskimi, me gradat e majorit në anën e majtë të gjoksit.
-Kam ardhur të përshëndetem!- më thotë
E unë, nuk e di se çfarë më zuri, e ftoj të hyjë në shtëpi, të hedhim nga një gotë. Ai më kundërshton, më thotë se nuk ka kohë. Qeshem, i tregoj një anekdotë të shpëlarë, përpiqem ta mbaj sa më gjatë, ti them edhe diçka tjetër. Sikur më kishte ikur truri. I them më në fund:
-Epo, do të shihemi.
-Mendoj se nuk do të shihemi. Detyra!
Çfarë dreq detyre more njeri i Zotit, mendoj me vete, ndërsa vazhdoj të qesh si budalla. Më vonë shpesh kam menduar se çfarë më pati zënë atë ditë, përse qeshja aq shumë. Madje edhe profesor Ceriçit, atij psikiatrit, ia kam pas treguar, me ta njohur në një rast, e pyeta: Doktor a mund të më thuash çfarë kisha që qeshesha aq shumë. E ai ma kthen se këtë nuk ka sesi ta dijë dhe as që i intereson fare. Do të dëshironte ta informoja sapo ta merrja vesh.
Jo, nuk u befasova aspak kur agjensia e lajmeve SRNA lajmëroi se koloneli Pashiç është emëruar komandant artilerie i korpusit të Sarajevës pjesë e ushtrisë së Republikës serbe të Bosnjë e Hercegovinës. Edhe kur disa muaj më vonë, tashmë kanë kaluar disa vite, shfaqej në ekranin e televizorit për të shqiptuar ultimatume, kërcënonte se do ta rrafshonte përtokë Sarajevën, e unë mendoja: shihe, shihe, komshiu Pashiç, paskan filluar t’i bien flokët. A thua edhe na qënka shëndoshur paksa? Si është puna me ata njerëz atje lart, përse që të gjithë me radhë kanë filluar të shëndoshen? Por ndoshta edhe ata për ne, nëse do të kishin mundësi të na shihnin në ndojë ekran televizori do të thoshin, përse jemi dobësuar kaq shumë?
E njoh se është ai sa herë që shfaqet. Dhe e di mirë se te njerëzit asgjë nuk ka ndryshuar. Të tjerë më thonë se ka ndryshime, por unë e di se nuk ka. Dhe nuk është e lehtë ta përballosh këtë nuk ka ndryshime. Do ta kishim patur më të lehtë sikur ata të kishin qënë disa njerëz të tjerë.
