Është mbrëmje dhe në ekran fillon breshëri i reklamave: buzëqeshje të bardha, makina që fluturojnë, parfume që premtojnë dashuri, ilaçe që tok me prostatën shërojnë dhe turpin tek të moshuarit. Befas ty të duket vetja si Davidi përballë Goliatit. Po ngaqë nuk je në luginë, por në kolltuk me tasin e kokoshkave në prehër, ti je versioni modern i Davidit të vogël. Në ndryshim nga beteja biblike, përballë ke Goliatin e reklamës. Një përbindësh i ëmbël, pa parzmore të rëndë, pa shpatë dhe ushtë të gjatë. Nuk të shpërfill e as të tall hapur. Përkundrazi, të buzëqesh, të trajton si fëmijë, të tund karamele para syve, të fton në lojë, të josh. Kjo ty të acaron edhe më shumë. Sa do doje ta godisje me gurë. Por arma jote e vetme është telekomanda. Ajo të ndihmon ta heqësh nga sytë, vetëm një sekondë. Sepse lumi i reklamave vërshon përsëri e përsëri nga ekrani drejt kokës sate si llava e një vullkani të çmendur. Goliati të shpifet në çdo kanal. Hyn pa trokitur. Ndihesh më i pambrojtur se kurrë. I dobët. As telekomanda nuk është aleati yt, është një shkop magjik që sikur i ndjell goliatët.
Në fillim e mendon veten thjesht spektator, por pastaj kupton se je ti shënjestra e piketuar për viktimë, gjersa vjen ai momenti kur nuk arrin dot më të dallosh ç’është vërtet jotja dhe ç’është projektuar për ta dashur ti. Kupton se pa dëshirën tënde je përfshirë në një spektakël grotesk ku nuk shiten vetëm mallra, por edhe iluzione. Shitet gjithçka, madje dhe gjëra të paprekshme: lumturi, rini, dashuri, përkatësi.
Goliati modern është shndërruar në iluzionist. Nuk e sheh më qartë, nuk e dëgjon. Zë ta ndiesh vetëm si mungesë brenda vetes. Mungesa është pa trajtë, mes së pakuptueshmes dhe së pamundurës, gjersa ai të ofron zgjidhjen shpëtimtare: “Unë nuk të vras, po edhe pa mua je i humbur! Pa mua do jesh bosh!”
Ti buzëqesh hidhur. Pak nga pak bëhesh i pagojë, i pazoti të thuash me zë atë që mendon: “Bosh jam vetëm kur mbushem me ty!”. Ndërkohë mendja jote ndihet si një peshk në enë plastike, në përpjekje të dëshpëruar për të marrë frymë. Sheh kokoshkat shpërndarë në dysheme. Ca duken si gojë që qeshin me ty, ca të tjera si sy të çakërdisur. Ka aty-këtu ndonjë kokërr të paplasur, indiferente ndaj sikletit tënd.
Ti nuk e shpjegon dot si ndodhi që përfunduan aty, por të duken si gurë. Të ardhur në ndihmë nga hiçi. Në kokë të lind ideja që të sulmosh me to Goliatin. Por heq dorë menjëherë. Duke mbetur vetëm te guri, ti rrezikon të bëhesh i parëndësishëm, një figurë arkaike që s’ka shans në një botë digjitale. Goliati modern ka fituar shumë terren, ka algoritmin, ngjyrat e ndezura, psikologjinë e konsumit, miliardat dhe aftësinë për të hyrë thellë në ndërgjegjen tënde, kurse ti ke mbetur me shpirtin, me nevojën romantike për dashuri, me ëndrrën për qetësi. Të vjen keq për veten – Davidin modern – teksa e përfytyron në një duel njëlloj të pabarabartë si ai bibliku.
Këtu nis kthjellimi dhe ti kupton se në këtë betejë ke mbetur pa aleat. Nuk bëjnë fajde as lutjet në Zot. Bibla jote e re është vetëm një kartë krediti. Një lloj shëlbimi modern i taksur për ty.
Çohesh nga kolltuku. Nuk e sheh të arsyeshme të mbledhësh kokoshkat e shpërndara në dysheme. Vendos ta mbushësh tasin e boshatisur me kokoshka të reja. Duhet vetëm pak kohë që kokrrat e misrit të zënë të hidhen përpjetë. Dëgjon kërcitje të njëpasnjëshme që vijnë nga brenda tiganit të mbuluar, tinguj ankues që arrijnë deri te veshët e tu. Mendon se, ashtu si kokrrave të pafuqishme të misrit u duhet të kërcejnë nga belaja dhe ta pranojnë pa rezistencë fatin e tyre, ndoshta dhe ti duhet të dorëzohesh e të pranosh fatin. Apo mos vallë do qe më mirë të mos e shohësh si fatalitet betejën me reklamat. Nuk të habit rëndomësia e tyre, herë-herë deri në idiotësi, por të habit fakti se më vulgaret bëjnë më shumë efekt. Kjo të sjell ndër mend një reklamë për tamponët. Ti nuk beson se ekziston në botë ndonjë grua që të jetë e lumtur me menstruacionet e saj, por teksa shikon fërgëllimat gazmore dhe të qeshurat e vajzave në reklamë, gati të vjen keq që nuk je femër.
Kuptohet se me asnjë çmim nuk do i ngjisje vetes një njollë të tillë turpi, por ky është rasti të përfshihesh në një moment reflektimi, jo për shkak të reklamës së tamponëve që u ushqen burrave zili për gjak, por nga mendimi që të mbiu në kokë se mbijetesa nuk matet me fitore, por me aftësinë për t’u përshtatur. Aty për aty kujtohesh se në këtë rast ironia është e hidhur sa edhe shpimi nga gjembat e iriqit të detit. Njeriu detyrohet të luftojë për mbijetesë me krijesën e vet, me reklamën. Kjo është përplasja e një të gjalli me fantazmën e vet, të cilën e ka mëndur si një këlysh që do i hajë kokën.
Duket si një paradoks qesharak që Goliati i madh të jetë krijesë e Davidit të vogël, por si çdo krijesë e liruar nga duart e mjeshtrit, ajo është rritur, ka marrë forcë dhe herë pas here e kap për gryke vetë atë që e krijoi.
Ndërsa mendon kështu, ti përpiqesh t’i ikësh panikut, sepse e di që ai nuk është këshilltar i mirë. Mjafton pak guxim. Mjaft të kapesh pas një grime dritë për të dalë i gjithi në dritë. Davidi modern e ka këtë privilegj dhe do qe faji i tij nëse do të mbetej gjithmonë viktimë. Mendja jote ndriçohet dhe sheh përtej teje. Kur poston një foto me filxhanin e kafesë, me një shishe birrë, me parfumin ose me makinën e re, ti nuk je më shënjestra. Ti bëhesh Goliat. Davidi është dikush tjetër. Kështu ti bëhesh pjesë e një cikli grotesk që të bën të ndihesh i vogël para reklamës dhe të jesh gjigant para dikujt tjetër. Aq sa harron kush je në të vërtetë. Nuk ke më kohë të sprapsesh. Në të vërtetë, as të pëlqen të sprapsesh.
Pikërisht në këto çaste hipnoze ti vendos të bësh armëpushim me Goliatin tënd, të bashkëpunosh me të. Nuk është se do provoje ndonjë ndjesi kënaqësie po ta lije veten të bluheshe plotësisht në mullirin e pamëshirshëm të absurdit të realitetit të botës moderne.
Armëpushimi nuk është dorëzim, i thua vetes pa ia kursyer moralin. Mjerë ai që mbetet vetëm David. Ai nuk ka shans të shpëtojë pa e gllabëruar goliatët e shumtë që e rrethojnë.
Te kjo frazë gjen ngushëllim. Por që ngushëllimi yt të mos ngelet formë pa përmbajtje, ti e këshillon veten të mëkatojë nga pak.
Me karar, natyrisht, i thua, se vetëm kështu ti mund të jesh një David modern në këtë epokë ndryshimesh të mëdha.
