KAFE NË JUVENILIA
(Kujtimi i fundit me Ismail Kadarenë)
Te Kafe Juvenilia –
ora kishte një plagë të fshehtë drite,
që pikonte nga balli i Historisë.
Ishim pesë vetë,
por në tavolinë endeshin pesë silueta të tjera;
një e Historisë,
një e Lavdisë,
një e Penës,
një e Pavdekësisë
dhe një e Heshtjes ‒
të gjitha në një bronxërim të padukshëm,
që madhështohej e merrte frymë mes nesh.
Kadareja nuk fliste,
fjalët i dilnin me vështirësi nga goja;
kishin ikur, si zogj pa peshë,
që kishin kaluar përmes mureve,
perandorive, diktaturës
heshtjeve familjare
dhe hartave që refuzojnë të thinjen.
Gruaja ime herë buzëqeshte
duke bërë fotografi,
herë mbante filxhanin thua se lexonte
profecitë nga hijet ballkanike.
Dy botuesit pranë,
mbanin në vështrim diçka nga e ardhmja e letrës;
një murmurimë dorëshkrimesh të pabotuara
dhe romanesh që flenë
në raftet e heshtura të natës.
Bëmë fotografi.
Blici ‒ një prekje përjetësie;
çaste që nuk kanë frikë nga vdekja.
Pastaj erdhi kafja e hidhur ‒
e hidhur si pemët që rriten
pa rrënjë në tokë,
si fjalët që duhej t’i fshiheshin çensurës
për të mbijetuar.
Shfletoj librat e tu,
si të kërkoj zërin tënd;
kurse zëri im humbet
në faqet që lamë hapur,
në rrugët e pashkelura,
në bisedat e pafundme,
në kafen e hidhur
në një tavolinë pranë liqenit vjeshtor,
diku në vendlindjen tonë
te kopshti i Luksemburgut apo në Kafe Rostand.
Tani që ike, Ismail,
karrigia jote mbeti bosh ‒
por zëri yt mbush sallat,
zemrat dhe shpella të zeza mërie të fshehtë
dije:
të përkujtojmë me seriozitetin e ëndrrës,
atje ku gjithçka është e mundur ‒
edhe pavdekësia
e një pasditeje të thjeshtë
në një kafene të Tiranës.
9 prill 2025
Fragment nga poema: KAOS
IV
Këtu nuk ka qiell. Këtu nuk ka kohë.
Vetëm rrënoja dhe hi që bie si borë.
Kurse fëmijët luajnë me kukulla prej kockash,
që kanë për sy dy gëzhoja.
Zjarri nuk është prej bombash dhe flake.
Janë zinxhirë të padukshëm sistemi.
Janë zyra diplomatike, ministri krimi,
kopje e regjistrit me vulë:
“vdekje sipas marrëveshjes”.
Këtu digjen marrëveshjet para se të nënshkruhen.
Digjen emrat në karvanët e refugjatëve.
Digjen sytë që panë vdekjen
dhe u mbyllën fort — jo nga gjumi,
por nga pikëllimi.
Zjarri ka formë. Klithmë vajtimi.
Vesh kostum, mban mikrofon,
dhe premton paqe me faturë vdekjeje.
Në rrugë britmat s’kanë gojë.
Flakët ngatërrohen me mjegull mashtrimesh,
dhe bota bëhet një zinxhir
ku çdo hallkë thotë:
“Ligji jam unë, kështu e dua botën!”
Por brenda zjarrit valon një flamur,
një njeri mban një libër. Është Dhjatë
Nuk digjet. Është poezi. Është zjarrfikës.
Brenda zjarrit lind një lule e kuqe
një grua shtrëngon dorën e birit së saj të vdekur
dhe thotë: “jo, nuk do të harroj kurrë, biri im!”
Brenda zjarrit lind një hero
një i ri refuzon të marrë armë.
Këtu nis mrekullia.
Zbresim më thellë në zjarr
jo për të gjetur shpëtim. Por për të shuar flakën e urrejtjes
sepse atje, në të kuqen më të thellë të ferrit,
klith dhe kalitet kujtesa.
Dhe kujtesa, kur këmbëngul,
do të bëhet bërthama
fjalësh që ende i përtypin rrotat e tankeve:
dhe bombardues të rëndë: jetë, njeri, paqe!
Shkurt 2025
SHKELA NJË LULE
Shkela padashje një lule,
një përkëdhelje e thyer nën hapin tim –
dhe prilli mori një krisje.
E mora në pëllëmbë,
me heshtjen që rëndon më shumë se një britmë.
Lule kadife, si psherëtimë lëngimi
nga gjoksi i tokës,
me kokën varur
lamtumirë e trishtë pa fjalë.
Ah, the ti. Vetëm një “ah”,
por ajri u shqye,
si një letër që nuk mbërrin kurrë tek marrësi.
Shikimi yt u bë pasqyrë reje,
dhe befas…
u kujtove për atë zog
të rënë nga foleja –
si një ligjërim i ndërprerë në mes.
E ngrite me duar
të vesitura nga dashuria,
e vendose mbi degë –
si të mbillje një filiz shprese
në trungun e jetës.
Lulja… dhe zogu.
Që atëherë, zogjtë
këndojnë ndryshe –
me ligjërime që tingëllojnë si triumfe,
nota pemësh që dirigjojnë stinët.
Shkela një lule, dhe mendova:
për ata që kurrë nuk do t’ia ndjejnë aromën,
për ata që s’mund t’ia dhurojnë më së dashurës,
për ata që i shkelin barbarisht si hiç,
për ata që i flakin nga ballkoni
dhe s’dinë ç’është një lule dhuratë,
dhe për ata që, me buzëqeshje në shpirt, thonë:
“faleminderit… që lulëzove.”
Lëkura e saj –
mbeti ngjitur në thembrën time,
si një faj që nuk fshihet kurrë:
i butë si kënga e zogut,
si lot nga sytë e së dashurës.
Prill, 2025
POETI BJOND I PËRMETIT
Mikut tim Bardhyl Londo
Ulur këmbëkryq shkruan mbi shkëmbinjtë e Vjosës,
me një cigare në buzë dhe një trëndafil në vesh
me duar që kapeshin me vetëtimat,
dielli binte mbi flokët e tu bjonde
dhe hija jote bëhej urë
për ëndrrat që hidheshin mbi humnera.
Poet, mik, bashkëudhëtar,
pikturoje një Itakë që nuk e pushtove kurrë.
Uji i lumit rridhte, Aoos ushtonte.
si mendimet e tua, thellë,
në kërkim të deteve të panjohura
atje ku dashuria dhe njeriu
mbulojnë lakuriqësinë me çarçafë ngjyrë hëne.
Fjalët e tua ishin anije
ngarkuar me dritë, errësirë, krisma dhe trandafila,
njerëz që përloteshin, dashuri
që luftojnë me vdekjen dhe stuhitë,
dhe ti, poeti bjond i Premetit,
na çove në ranishte
plot guacka të thyera me flakërime mirazhesh.
Në brigjet e Vjosës zëri yt dëgjohet ende,
era shpërndan të qeshurën si lule qershie,
dhe gurët kujtojnë hapin tënd
kur shkruaje poezinë më të bukur për dashurinë,
sikur të bisedoje me vetë perëndinë.
Tani udhëton pa valiçe e bagazhe,
pa letër dhe bojë,
ulesh këmbëkryq mes maleve të larta
duke thithur cigaren e yllit të mbrëmjes
dhe ne vimë pas teje duke qëmtuar fjalë simbole
për të ndërtuar Itakën tonë
me mbeturinat e hulumtimeve të tua.
Natën e mirë, poeti biond,
Vjosa të dha lamtumirën me valët e turbullta,
trandafilat e Përmetit që mbolle nëpër libra
u bënë një lumë i dytë
kurse qershitë presin ndanë udhe të kthehesh që të çelin
dhe heshtja jote jehon nëpër zemra
si këngë e përjetshme.
2024
PUTHJA
Më jep një puthje, tha ai.
Dhe puthja mbeti pezull,
si një peshk pa ujë
përpëlitur pa frymë në një zall mërzie.
Era e mbështolli si një sferë e padukshme,
E fshehu në një çast që nuk erdhi kurrë.
Ashtu si streha e kapelës së Melania Trump
ishte zgjeruar, po i bënte hije qiellit
dhe gëlltiti fytyrën e saj.
i fshehu sytë e qeshur,
i fshehu buzët trandafil maji,
fshehu mëkatin.
Flatër e rrëmbyer nga era.
Puthja mbeti pezull,
jetim në një natë pa gojë,
një zog pa ligjërim,
një celular që nuk do të bjerë më kurrë,
mesazh që humbi pa u lexuar.
Shkurt 2025
ITINERARET E ASGJËKUNDIT
Koha si bishë e uritur na ngre gracka, e mira ime
dhe s’kemi sy të admirojmë bukurinë
(ah, bukuria, e dhunojmë si plangëprishës)
nuk janë gracka iluzive, po kthetra vetmish
mbi lëkurën e grisur me tatuazhe dhimbjesh
forma meduzash me koka gjarpërinjsh që ulërijnë
pret një dhe mbijnë shtatë të tjera
nga akrepat e orës ngulur në mish si kama
gjaku tashmë ujit kopshtin e shkretë të ndërgjegjes
me trungje pemësh si statuja të djegura
nga zjarri planetar i mëkateve njerëzore
nesër në mesditë, tha do ti bie këmbanës
në kambanoren bonxore të diellit
por atje s’egzistonte këmbanë vetëm katedralet e reve
që shtyheshin nëpër qiell me gjëmime shurdhuese
dhe lulekëmbanat që flladiteshin nga era indiferente
pa fuqinë transformuese të një rendi të ri pa status mërzie
për të vrarë xhelatin demonjak të frikës
do të marr arratinë tha ky truall skëterre s’më mban më
eja të pres thërriste një zë sirene
ndoshta nga ana e përtejme e lumit
nga anija e Uliksit apo nga bota e përtejme
eja të pres të pres të pres ushtonte zëri gaz a vaj
i një sirenë (ah sa magjishëm këndonte)
me zjarre pasionesh si hi vullkanesh të shuar
ditari i padeshifrueshëm i ditëve pa itinerare
në mëngjes priste në stacionin e trenit
në mesditë u ngjit në ballkonin e një reje
në mbrëmje ishte varur në gojën e arushës së madhe
duke trazuar prushin e yjeve për të gjetur Itakën e ëndrrës
dhe surprizonte të paarritshmen
duke numëruar minutat që binin si pika shiu
mbi tokën e djegur toka e premtuar e utopisë
deti trokiste si sahat pasionesh tik-tak tik-tak
si hapa nimfash që kishin braktisur kaltërsitë
dhe çapiteshin shkujdesur mbi asfalte qytetesh eunukë
treni që priste i zgjaste shinat mbi ballë
hodhi spirancën e kujtesës
në ujërat e akullta të adoleshencës më nuanca të purpurta
dhe fjeti mbi shtratin e zhgjendrrës
me itinerare absurde në gjeografinë e asgjëkundit
2024
DESHA TË ISHA SHI
Qiell i murmë
Vesonte qetësisht
Qëndrova nën një pemë
Dhe ëndëroja të isha
Shi i beftë
Të të rrëmbeja ombrellën ylberore
Të të laja me puthje
Të të përqafoja me gishta erërash
Në një vals ëndërrimi
Desha të isha një shi i vrulltë
Ardhur në rrugën tënde
Nga ky qiell i largët
Mërgate.
2025
BOTË E PALËVIZËSHME
Kaloi nxitimthi me një përshëndetje të thatë
siç kalon egoizmi krenaria boshe dhe narcizmi
dhe lavdia e zezë dafinë lëkurëvoshkur
në një takim incidental në prag të verës
dhe hyri në oborrin katastrofik
të një agimi tempullor pa ju dridhur qerpiku
me grigjë kuajsh krifëkërleshura
premtimet flatra të thyera fluturakësh
dhe një qiell pa temperament që s’u premtoi fluturimin
një Minotaur ulërin nga labirinthet mistike
dhe bota zhytur në makthe e zhgjendra
në cilin kënd të mërisë na kanë zënë pritë
një sërë shqetësimesh afatshkurtra
na mbështetën me kurriz
në murin e zbardhur të pasigurisë
qëndroi mes të shtënash dhe buzqeshjesh ironike
me sytë rebrengosur
me kompromiset të ngatëruara dhe biletë udhëtimi
në xhepin e pardesysë evropiane
maska modelore e një refuzimi digjte me sy cinikë
kurse heshtja kafshonte fytin e të mundshmes
dhe rezistencën e materies akumuluar
në ngjarje me kode ieroglifesh të padëshifruara
në lëvizje kaotike parashikime bastardësh
të një kohe demode luxuri palaçosh me papijon
dhe pa me dëshpërim se ishte i rrethuar
nga një botë e palëvizëshme inerte
e vetmja gjë që ndryshon është veshja që i mbulon.
Vjeshtë, 2024
NË BINARËT E PIKËLLIMIT
Shihte binarët krahë të shtrira në hapësirë
pa asnjë mundësi bashkimi
treni i natës kishte kaluar si bishë e zezë
duke uluritur pa ndaluar në asnjë stacion
ylli i mëngjesit ngrohu sigurinë e tij të vjetër
ndizte cigaret njerën pas tjetrës
thua se donte t’u premtonte edhe pak jetë yjeve
gjithë trenat kishin ikur drejt Oksidentit
kurse ai rrinte ende në stacionin e pritjes
si një murg që e ka braktisur perëndia e vet
me një besueshmëri të panevojshme
i zhytur në falje humbake
mbi paterica iluzionesh të vjetra
ballkoni i një ylli i varej mbi kokë
thua se ishte ylli i fatit që s’donte të emigronte
e të zhdukej pas vargmaleve të një bote tjetër
mbrëmja erdhi duke vozitur krejt vetëm
në një det sigurie inekzistente
njelmësia i digjte buzët e zemrës
mëngjesi po zvarritej si një tren pa orientm
mbi binarët e pikëllimit
IDHULLI I DASHURISË
Idhulli i dashurisë sime jeton nëpër pasqyra
Në ujëra, në re, në puthjet e diellit
Hyjnia e dashurisë sime është e fejuar me blatime prilli
Mos ja prekni degët, do të lëndoni pafajësinë
Mos i trëmbni zogjtë e ligjërimit, pylli i dehur do të marri flak
Fytyra e saj dallgëzon një det me pulsime vetëtimash
Vetmitë e mia shtegtime të çmendura në hartografinë imagjinare të befasisë
Mosha ime matet me kalendarin ekuatorial të erosit
Përqafimi i saj është mitra e kashtës së kumtërit
Përqafim vetëtimash, në një trup mikpritës jaseminësh
Të gjitha portat hapen, peizazhe të pikturuara idilike
Një mur pasqyrash ku frika thyen kokën
Idhulli i dashurisë ka kujtesë lulërie
Ka tokë ku përjetësia ndërton baziliken e saj
Dhe një valle rebele që e detyron Akeronin të ndërrojë shtrat
NËNA QËNDIS
Nëna qëndis në ditë me mjegull
E netë me hënë
Me fije ari dhe fije vetëtimash
Nga gishtat e saj të shpuara
Rrjedhin pika gjaku
Dhe mbijnë zambakë
Gishtat u bënë mikrografi lëndinash
Mbi peisazhin dimëror
Nëna qëndis
Kopshti hyri në dhomë
Pranvera var kurtinat në dritare
Dielli rri përballë dhe i përkëdhel dlirësisht
Pastaj var bandat me drerë e sorkadhe në mur
Dhe një copë behari në tavolinë
Te jastëkët në krevat në baullen e ëndrrës
Dhe në sëndukun e pajës
Vjeshta u zgjua. E shtroi në qilim
Dhe kominezonin e prillit në kurm
Nëna qëndis
Po jashtë shfryn e shkrepëtin
Si t’i përballosh ulkonjat e këtij dimri epokal
Që vetëm një bajame guxon t’i sfidojë
NUSJA E DËBORËS
Pjalmi i luleve
Fustani nusëror i dëborës
Fërgëllon e vërtitet magjishëm
Atje ku shuhen të gjitha ngjyrat
Kurse një dorë ngulmuese
Skicon një siluetë të brishtë delikate
Si një nuse dëbore
Shkalla ku kapem për t’u ngjitur
Tek dlirësia është prej reje
Reja rrokulliset dhe humbas
Në kataraktin e një zhgjendre
Dita adhuron të kaltrën
Dhe unë ngjitem sërish në qiellin blu
Drejt një horizonti ku verbëron
Dielli mbi dëborë
Fustani nusëror i dëborës i shqyer i baltosur
Eci në një qytet të përhumbur
Mes braktisjes dhe tundimit
Endem në labirinthe dedalike
Një vello e argjendë më blatohet
Më thekë brishtësie si thika të kamufluara
Një Minotaur më përgjon
Dhe pergameni i dyshimit pikon
I padukshëm të helmojë çastet
Dita e ngrirë si shkretëtirë boshe
Në retinën e një dite pafytyrë
Borëron në malet e mia
Nën një diell përvëlues
Në zenith të pikëllimit universal
Libri i dashurisë shfletuar vrullshëm
Ka ngrirë monumental në faqen e të ikurve
Nusja e dëborës shkriu
Dhe mbiu një manushaqe e venitur
Dhe pjalmi i luleve spërkat stinët shterpa.
2025
SEFERI NË KORÇË
Në Korçë era sjell kantata mbrëmësore,
pemët pa kujtesë hedhin gjethet
Unë eci rrugëve dhe nuk e di ç’kërkoj
Imazhe hënash të thyera rrokullisen mbi çati,
dhe shiu shkruan me ngjyra të venitura
në muret e konsullatës së mbyllur.
Seferis ecën me një dritë letre mirësie,
Ku është? Si ta kapim ylberin që i rri mbi supe,
Si ta kapim rrufenë që nuk ka fole
mes pemëve që pëshpërisin vargje,
në rrugët që përkulen për ta dëgjuar
pulsime zemre vjeshtrave të përflakura.
Një natë e mermertë qëndron para tij,
një mal gjigand na bllokon kujtesën
e frikshme harresa statujë që fshin çdo gjurmë.
Kurse ai shkruan me vështrimin e hidhur,
një vijë blu mbi malin e Moravës.
Një diell i plasaritur noton në gotën e tij,
në një kafene që nuk ka çati,
në një oborr ballkanas që nuk ka horizont
dhe tingujt e fjalëve luajnë fshehurazi
me kalimtarë të pushtuar nga letargjia.
Korça zgjohet si një poezi e vjetër
si një dashuri që shkrepëtiu vrullsëm dhe u harrua.
Dhe Seferis, statujë dhe njeri endet atje,
largohet në heshtje, duke lënë pas si vegim
një trandafil hëne, një tingull nostalgjik lire
dhe hapa, manushaqe malli mbi dëborë.
