Klientët e përhershëm të barit me emrin e çuditshëm “Lantenso”, sodisnin me nge rrëshqitjen e kohës. Në atë vakt qarkullimi mpakej, ditës i merreshin këmbët, qyteti kridhej në heshtje. Qetësinë e prishte zhurma gërvishtëse e karrigeve me këmbët të shtrembëruara dhe shpinoret të grisura. Ndonëse i freskët e i bollshëm, nuk mbahej pastër, frekuentohej nga njerëz dosido, kryesisht xhepzbrazur.
Lalo Koçiu bojalli me shprehje të vazhdueshme habie në fytyrën e ndryshkur nga vitet dhe pija ulej afër dritares ta shihte gruaja kur kalonte rrugës përbri. Dy gota përballë njëra-tjetrës jepnin përshtypjen se priste dikë që nuk vinte kurrë.
Në tavolinën ngjitur një burrë rreth të gjashtëdhjetave dhe miku i tij porositën pulën e pjekur, ndarë në dy gjysma, kanën me verë të kuqe, shishen e ujit pa gaz. Më i riu, kuqalash dhe energjik me flokë të rralluar, nxitoi nga dyqanet në anën tjetër të rrugës, bleu limona dhe mollë. Tjetri nuk pinte alkool, punë presioni gjaku a diçka e tillë. Pati botuar një roman dhe dy vëllime me proza të shkurtra, po klientët e kafenesë nuk e vrisnin mendjen për kësi punësh. Thjesht e dinin se bënte libra, qe shkrimtar.
-Pa lëng, – u ankua teksa rrekej ta shtrydhte limonin në gotën mbushur përgjysmë me ujë. Qëlloi i fortë, i fishkur.
-Limonët e vjetër janë pa lëng, – i tha, – të rinjtë duan kohë të piqen.
Ky qe poet, thurte vargje moderne, që pëlqeheshin nga lexuesit e rrallë. Pati fituar dy çmime në një revistë të përjavshme të Tiranës, po këtë e dinin vetëm ata të dy. E dinte dhe Lalo Koçiu, që lexonte rregullisht gazetat. Në të vërtetë vetëm sa u hidhte një sy titujve te libraria e Dritës, përballë Pallatit të Kulturës.
Pronari-kamerier solli porosinë me pamje prej muratori kur mban tulla. Nga veshja e zhubrosura, këpucët, lëvizjet e ngathëta nuk dukej i atij zanati. Buzëqeshja e ngrirë në skajet e buzëve i ngjante një cohe zbërdhulur nga koha.
Ndonëse porositnin të njëjtën meny, gjithnjë harronte diçka.
– S’ka djathë ? – shpotiti shkrimtari.
– Ta marrë dreqi! – u kthye solli pjatën e vogël me djathë të prerë në feta të holla.
Në cep të rrugës u duk gruaja e Lalo Koçiut. Si padashur hodhi sytë, pa të shoqin, i erdhi zemra në vend. Ai ngriti kokën, i bëri shenjë të ikte.
Pastaj i ra tavolinës me pëllëmbë.
– Dy të tjera, – thirri.
– U bënë shumë, ja gruaja të kërkoi, – i tha pronari.
– Ajo ka punën e saj, unë timen, ti tënden.
Vuri njërën gotë para, tjetrën në qoshen e përballtë.
– Tani, – tha shkrimtari.
– Jo, shpejt, – kundërshtoi tjetri.
Lalo Koçiu vështroi gotën përkarshi, mërmëriti diçka, priti.
Gota s’donte t’ia dinte.
– E fundit po të them, – ngriti zërin, – kurrë s’ma bëre qejfin!
Ajo nuk jepej.
– Më beso, nuk të gënjej më.
– Do t’i lutet edhe dy herë, – shpresoi poeti.
– E fundit, – i tha Lalo Koçiu gotës, – nuk të flas më.
U mendua pak, ngriti të tijën, çukiti gotën e pabindur, piu çerekun. Pa nga rruga, ku u duk si gjithnjë në atë orë, Mane budallai. I gjatë, i dobët, i palarë, rripin e pantallonave shtrënguar deri në fund, sikur donte të vetë mbytej. Shpërfilli Lalo Koçiun, i erdhi rrotull tavolinës së shkrimtarëve.
– Ej, shok! – iu drejtua shkrimtarit.
Turbull e dinte, binin kushërinj.
Sapo i vunë në duar pjatën me pjesët e mbetura të pulës, bukën e panisur, gotën me verë, i përlau shpejt e shpejt në këmbë, piu verën, filloi sërish ritin e ecejakeve. Lalo Koçiu rrotullonte kokën sipas trajektores së tij.
U lodh, hodhi sytë nga rruga.
Një vajzë e shëndoshë, gjysmë zbuluar tërhoqi vëmendjen e klientëve. Poeti i ra me bërryl mikut të tij.
– Ç’ ka, – i tha ai me sytë mbi femrën dërdënge.
– U plake!
– Jo aq sa pandeh.
Vajza ndjeu vështrimet, drejtoi trupin, eci serbes, pa kthyer kokën. Vithet e kërcyera lëkundeshin nën ritmin e hapit, rripi i kanotierës lidhur për mesi i përkëdhelte të ndenjurat.
– Jo keq, – mërmëriti shkrimtari.
– Të pasmet i ke dobësi, – i tha poeti, – punë moshe!
– E vërtetë, pa këtë të fundit.
Mosha ishte pika e tij e dobët.
Stivat e pllakave majolike të Uruç Asamenit mbi trotuar pengonin lëvizjen e njerëzve, kalimtarët detyroheshin të ecnin në radhë njëri pas tjetrit.
– Bashkia nuk punon mirë, – u tha Lalo Koçiu fqinjëve, – trotuaret janë mjedise publike.
– Uruç Asameni di ta vërtitë, – tha shkrimtari.
– Paguan nën dorë, – shtoi poeti.
Medituan një copë herë rreth korrupsionit që gërryente themelet e shtetit, pastaj Lalo Koçiu iu kthye gotës.
– Përse mendohesh? Nuk e shikon se u vonova? E pe gruan?
Në anën tjetër të tavolinës heshtje.
– Me fund, – ngriti zërin.
Piu të tijën, u ngrit zbrazi tjetrën më një të kthyer, e la në vendin e mëparshëm, fshiu tërë lezet buzët, thirri kamerierin.
– Edhe nga një, – porositi, – asaj mbushja me majë, ka bërë hile sot.
Kamerieri qeshi nën buzë, ia mbushi siç porositi. Vodka u derdh, skicoi një si hartë të lagësht mbi mbulesë.
– U deh, – tha shkrimtari.
– Përditë njëlloj, si nuk u lodh.
– Ndoshta kujton brengat e vjetra.
– Punon?
– S’më duket të punojë gjëkund.
– Nga i gjen paratë?
– Ka dy djem jashtë.
– Meze nuk merr kurrë.
– Pi me lezet, nuk bën sherr, paguan.
– Do ta ketë një hall, – pranoi poeti.
– Gruan e dëgjon, – tha shkrimtari.
Lalo Koçiu grindej me gotën e pabindur, i binte tavolinës. Ajo lëkundej pak. Pas porosisë së pestë nisi t’i hante germat, lëvizjet u plogështuan.
Gota lëkundej më pak.
– Po më dëgjove këtë radhë e mbyllim, – i tha.
Heshtje.
– Fol, vetëm me shenja mezi të kuptoj.
…
Dialogu hyri në fazën finale. Mezi i nxirrte fjalët, rrokëzonte.
Gota karshi nuk lëvizte vendit.
Shkrimtari iu qas në tavolinës së tij.
– Më pëlqen, – tha.
Zakonisht i pashoqërueshëm, vëzhgues i vëmendshëm e i largët, kërshëria nuk e la.
– Çfarë të pëlqen?
– Si e pi vodkën.
– Mua s’më pëlqen fare.
– Ç’ thua? Pse?
– Përherë humbas, fiton ajo.
– Gota?
– Jo, mendja. Kam qejf të më lërë këtu, të ikë, po nuk e bën asnjëherë.
U ngrit. Te dera e priste gruaja e merakosur.
Gusht 2025
