Herë-herë një shenjë…
Një shenjë e gjatë, e thellë
në të majtë
përshkon gjoksin tim,
si shtrati i tharë i një lumi,
pa jetë, pa gurgullimë…
Një vijë e shtrembër,
e pasigurt, tanë grremça
në lëkurë.
Dikur, aty, së pari
me bulëza rozë, fryrë nga limfa,
kish lulëzuar pranvera,
pranvera rebele e trupit tim.
Po ty të kam kaq pranë,
më sheh në sy, humb,
thellë më sheh.
Si shteg fshehur mes gjelbërimit,
plot jetë,
shndërrohet shenja e gjatë, e thellë.
Gazmueshëm,
si vizatimet e para të fëmijëve,
herë-herë…
Shegët e egra
Lulëzuan shegët
në kodrat përreth Lezhës,
krejt papritur,
si zjarre të vegjël digjen, digjen…
Dje nuk i pashë, nuk ishin.
A thua mua më pritën?!
Vjet u vonova, kish shkuar aq kohë.
Më thirri, më çoi lajm me erën
Lezha…
Çarë nga malli
ndër degë më prisnin
shegët e egra…
U vocërrove, nanë…
U vocërrove,
sa shumë u vocërrove, nanë!
Sa nji dramcë.
E unë kisha frikë
mos të të merrnin zogjtë
si në përrallën me Hirushen
e humbja rrugë.
Ti sa nji dramcë,
përherë në ballkon
prisje të kthehesha unë.
A thue se vija
nga një pyll i frikshëm,
pa shtigje,
i dendur me drurë.
Peizazh
Si varg perlash në qiell
pulëbardhat në fluturim.
Oh, vetëtimthi, në çast
vargu këputet,
mbi det shpërndahen vrik,
mes dallgësh humbin.
Duken e zhduken perlat
Si trëndafilë.
Në kafene
U ngritën nga kafeneja.
Ai pagoi.
Ajo nxori pasqyrën,
të kuqin,
leu buzët,
i buzëqeshi vetes mençurisht
në pasqyrë,
u ngrit gjithë ledhe dhe iku.
Ish aq e bukur!
Vallëzonte ajri përreth.
Shigjeta vështrimesh
kryqëzoheshin,
u derdhën mbi të
tek largohej ashtu, haplehtë…
Veç grate në tavolinat pranë
me qeshje të shtirur në fytyrë
tinëzisht vështrimin hidhnin
mbi burrat e tyre.
Gardalina
Kur iku gardalina nga kafazi
qau nipi me lot e zë sa kish.
Të nesërmen papritmas u kthye
e gëzueshëm këndonte
në kafaz mbyllë.
Me lot të nxehtë atëherë
nën zë qava unë…
Ç’lule do të mbijnë?
Nuk e di ç›lule
do të mbijnë në kafkën time,
po unë do të rilind përsëri.
Ndoshta karafilë të qytetit tim,
në kraharor ndoshta luleborë,
e në shtyllën e kurrizit
do të më kacavirret
një lulevilë.
Do të rilind, do të rilind
me mallin
për gjithçka desha në jetë
deri në ditën e fundme.
që do jetë, e ndiej
një ditë plot diell…
Ti grua, që shetisje buzë detit
Ti grua, që shetisje buzë detit
me fund të kuq
si tulipan i sapoçelur
shumë të deshi dikush dikur.
Tash buzë detrash të huaj
të rrahin erërat,
e me retë trishtuar derdh lotë.
Netëve pa një xixëllimë.
si drejt farit në brigje të huaj,
rrugën kërkon dashuria
e përsëri humb, humb…
Mbas kaq të largëtish vite
ty, grua të bukur me fund të kuq
të kujtoj, me dhimbje të kujtoj
sa shumë të dashuroi dikush dikur!
Ku ishin miqtë
Ish një kohë
kur greminën shihja nën këmbët e mija
Nga pas më shtynin
e më hidhnin gurë.
Shihja vendin ku do bija.
Një buzëqeshje, veç një buzëqeshje
më ktheu nga ajo rrugë.
O zot, ku ishin miqtë?!
Atë që më buzëqeshi
atë çast të vështirë
nuk e njihja
nuk e kisha patur mik…
kur veson fushave
kur veson fushave,
ndodh të ndjej vesën të bjerë
dhe në trupin tim të ngrohtë
rrëzëllitëse e bukur, kristal.
Zogj të vegjël guvash çuçurijnë,
breda meje,
nën çarçafët e bardhë.
Në ikje
Kur unë të iki
mbi komodinë do të mbeten
një libër gjysmë i hapur
dhe syzet plus tre.
Cili varg do të më përcjellë?
