Matanë dashurisë është një lumë
Matanë dashurisë është një lumë
Asnjë ditë nuk i ngjan çastit
Kur shiu luan me heshtjen
Me mijëra herë
Asnjë natë nuk i ngjan dritës së hënës
Kur yjet i bëjnë rojë vetmisë
Me mijëra herë
Kur lumi del nga shtrati i vet
Belbëzojnë dy shpirtra
Dhe zgjohet një ëndërr
Në bregun e përqafimit
Matanë dashurisë është një lumë
Secili i shkruan kujtimet
Të stolisura me gjethe trëndafili
Me mijëra herë
Prapë koten valët
Si tufa e zogjve të mërzitur
Herët në mëngjesin e brengosur
Arratisen frymëzimet e etura
Me mijëra herë
Matanë dashurisë është një lumë
Zërat e paharruar të Bashotëve
Çdo ditë më merr malli
Për zërat e paharruar të Bashotëve
Më kujtohet si pagëzohej dashuria
Me ninullat më të bukura të fëmijërisë
Si i lidhnim kujtimet duke i numëruar hapat e dremitur
Pastaj iknin kukuvajkat nga kulmi i shtëpisë
Ndërsa shpirtrat bënin gjumë të ëmbël
Më vonë i palonim në heshtje të gjitha dallgët e jetës
Për t’i gëzuar buzëqeshjet pa brenga
Çdo ditë më merr malli
Për zërat e paharruar të Bashotëve
Si thurej nostalgjia me pëshpëritjet e mëngjesit
Nëpër thellësitë e përndritura të kujtesës
Kur i gdhendnim gurët e durimit
Për të ndërtuar shtëpi me pamje kah dielli
Pastaj vraponim fushave të blerta
Bashkë me aromën e zambakëve të lulëzuar
Ashtu vinte e lumtur buzëmbrëmja
Sepse aty kurrë nuk trembeshin shqiponjat
As fjala s’e humbte besimin e vet
Edhe pse qielli mbulohej me re të zeza
Edhe pse toka gjëmonte në të katër anët
Edhe pse zjarri përpinte të gjitha legjendat
Çdo ditë më merr malli
Për zërat e paharruar të Bashotëve
Aty nuk mungonte asnjë pjesë e dhimbjes
Secila përshëndetje ishte më e ngrohtë se tjetra
Ndërsa rrudhat e ballit ngjanin me vrullin e stuhisë
Secili plis i bardhë kishte krenarinë e vet
Dhe vdekja ikte nga hija e gjarpërinjve
Çdo ditë më merr malli
Për zërat e paharruar të Bashotëve
Pikërisht aty bekohej çasti i lumturisë
Dhe zgjohej ofshama e zemrës
Në formën e krahëve të dallëndyshes
Ndërsa imazhi më i përmallshëm
Mbështillej me lotët e mërgimtarëve
Nëpër librat e historisë së patreguar
Sa herë në lisin e gjakut skalitej liria
Çdo ditë më merr malli
Për zërat e paharruar të Bashotëve
E premtja e Ujmirit
Kujtoj të premten e Pazarit të Ujmirit
Çastet e gëzimit të papërmbajtur
Përshkrimin e ngjyrave të çuditshme
Në çdo të pestën ditë të javës
Si rriste shtatin fëmijëria
Me hatërmbetje
Kujtoj orën e saktë të udhëtimit
Deri te Pazari i Ujmirit
Për të blerë syze dielli
Këmishë me vija të kaltra
Pantallona bashkë me rrip të zi
Për t’i veshur vetëm për ditëlindje
Në ditën e fundit të muajit gusht
Dalëngadalë kështu argëtohej
Jeta e rrëfimeve përrallore
Me shkëndijat e para të mallit
Andej nga ikte gjumi i vendlindjes
Kujtoj lojën symbylltas skutave të shtëpisë
Plot çaste të shndritshme
Gjithë ato copa ëndrrash të lazdruara
Që ngjanin me aromën e mollëve të ëmbla
Kujtoj të premten e Pazarit të Ujmirit
Plisbardhët si Babain tim dritë pastë
Duke i larguar dhimbjet në të gjitha drejtimet
Me trenin e udhëtarëve Prishtinë-Pejë
Sa herë bartej
Liria e fshehur në librat e poezisë
Nëna thoshte mos e harro etjen
Duke imagjinuar fjalët më të bukura
Kur pi ujë në Kroin e Çabiqit
Shpirti bëhej më i lumtur
Pastaj të shtunën në mbrëmje
Shkonim bashkë te dajat
Nën soditjen e hënës
Më mbante në prehër
Duke treguar historinë e asaj kohe
Syri i keq të mos më shikonte
Të nesërmen fluturat e bardha
Pushonin në të dy krahët e mi
Sa herë kujtoj të premten e Pazarit të Ujmirit
Mallëngjimi flet me zë tjetër
Si përfytyrimi i një fëmije gazmor
Tani aty nuk zgjohet dashuria
As përmallimi i buzëqeshjes
As shiu i shndërruar në metaforë
Krahët e engjëjve
Na duhen prapë
Krahët e engjëjve
Dhe ai kopsht i luleshtrydhave
Rrethuar me dritën e diellit
Ndoshta provë e vetme
Për ta pagëzuar ditën fatlume
Na duhen prapë
Krahët e engjëjve
Me mësue një herë e përgjithmonë
Ç’është vetmia e shiut
Pse nuk dridhen duart kur luten
Derisa sytë e njohin pikëllimin
Na duhen prapë
Krahët e engjëjve
Si ajo ditë e bekuar
Me mësue një herë e përgjithmonë
Si zgjohet rituali i lumturisë
Rituali i mërzisë
E mërzitur është nata
Kur gjërat e ndieshme grisen
Si fijet e holla të frikës
Në rrugën e ndjenjave të shkrumbuara
Nuk ka kush me ndez të shkretin zjarr
As në mëngjesin tjetër
Kur ikin të gjitha pulëbardhat
E mërzitur është heshtja
Derisa harresa e gishtërinjve
Nuk e prek më fundin e puthjes
E mërzitur është vetmia
Kur retë e pikëlluara në qiell
Prapë inatosen me ikjen e zogjve
E mërzitur është dhimbja
Përse nuk ka sy të tjerë që shohin
Afshin e ngujuar në shpirtra
E mërzitur është dashuria
Kur e harrojmë emrin e luleve
E mërzitur është ëndrra
Nëse parakalojnë të gjitha hijet
Diku afër vdekjes
Prapë i njëjti portret
Prapë i njëjti portret
Me sy të kaltër
Me flokë ngjyrëgështenjë
Me buzë të fryra
Me mollëza të përflakura
Me ball të ndritur
Me qafë të gjatë
Me shikim të pafajshëm
Me ecje të nxituar
Prapë i njëjti portret
Edhe aty është mëkati
Nëse vret një qyqe
Mbi kulmin e shtëpisë
Bëhesh fatlum
Ta vrasësh edhe një ujk
Në pikë të ditës
Kur largohet mjegulla
Kur bien pemët në tokë
Kur ikin zogjtë shtegtarë
Bëhesh prapë fatlum
Nëse e vret edhe një gjarpër
Pa futur gjumë në sy
Mund të vdesësh si fatlum
E diela e fundit e shkurtit
A ikim andej nga s’vjen më zemërimi
Ndoshta mund t’i besojmë vetvetes si dikur
Disa do të thonë pikërisht këtu fillon rrëfimi
Por papritmas shndërrohemi si dy hije në mur
A ikim këndej me shumë kujdes
Nuk ka më arsye për të dyshuar
Pse kjo nostalgji s’e ka më asnjë ves
Siç e kishte atëbotë ëndrra e vetmuar
Ikim andej e këndej si vetëtimë
Ndoshta prapë s’bëhet vonë
Ndjesia e lumturisë ngjan me pantomimë
E mahnitur qenka kjo parandjenja jonë
Kështu një ditë ikim papritur
Edhe kur sytë shohin tjetrën fshehtësi
Secili poet ka më shumë se një kujtim të ndritur
Por njësoj nuk është asnjëra dashuri
Mëngjes marsi në Prishtinë
Liria bekohet kur e shikojmë njëri-tjetrin në sy
Sigurisht mirësia më nuk përmbyset
Çdo mars nuk e ka të njëjtën magji
Kur zgjohet fjala e dhimbja ngryset
Sikur të heshtim si shpirtra të druajtur
A do të ëndërrojmë pa bërë zë
Sigurisht disa kujtime tashmë janë ruajtur
“Shpejtoni ngadalë”- ka thënë Horaci- asgjë më
Në këtë ditë marsi në Prishtinë
Bora shkund dridhmat në pafundësi
Nëse prapë do ta bartim lirinë mbi shpinë
Si do ta pagëzohet kjo dashuri
Të gjithë s’e kuptojnë ftesën për flijim
Nëse kushtrimi shpërthen ashtu papritur
As shpirtrat s’e kanë më të njëjtin shëmbëllim
Çdo gjë në këtë botë është në të ikur
Kur vjen çasti
Kur vjen çasti për një përfytyrim tjetër
Ndoshta mund të zgjohet i njëjti frymëzim
Nuk bën kështu më tha miku im i vjetër
Ndonjëherë edhe fjalët e pathëna kanë kuptim
Kur vjen çasti vetëm për afsh e mall
Edhe pritja e mëson fatin e vet
Do të ruhet ky kujtim i rrallë
Sikur vargjet e bukura të secilit poet
Kur vjen çasti të heshtim për çdo gjë
Papritur na rrëmben melankolia
Ndjenjat e përflakura nuk i largojmë më
Derisa shpirtrat të tërhiqen nga vetmia
Kur vjen çasti të duhemi pak më vonë
Fluturat e natës s’gjejnë vend askund
Të dashuruarit nuk janë të lumtur gjithmonë
Sepse rruga e dashurisë s’ka fund
Fundi i harrimit
Një ditë do ta harroj afshin
Si shiun e fundit të verës
S’do ta kujtoj më çastin
Kur më prisje në prag të derës
Një ditë do ta harroj shikimin
Bashkë me lamtumirën e shuar
Rrudhat e ballit e ndiejnë trishtimin
Si disa zogj të pikëlluar
Ndoshta do ta harroj hidhërimin
Derisa nuk bëhet shumë vonë
Dikush s’e kupton kurrë trazimin
Por është i çuditshëm gjithmonë
Një ditë do ta harroj heshtjen
Duke u përpëlitur mbi valë
Ndoshta s’është fjala për buzëqeshjen
Por për secilën ëndërr për secilën fjalë
Nëse e harroj edhe dashurinë
Asgjë nuk do të jetë si dikur
Kush do ta shkruajë librin për vetminë
Kur ndjenjat ngulen si gozhda në mur
Rituali i përmallimit
Sa herë vjen vjeshta më merr malli për dashurinë
Asnjë çast nuk ngjan si zemërimi
Vargjet nuk e përfillin më melankolinë
Ndoshta kështu fillon tundimi
Një ditë më mori malli për pritjen e braktisur
Kur gjethet e mërzitura u vyshkën dalëngadalë
Askush nuk mbërrin cakun pa u nisur
Nëse shpirtrat hidhërohen nga e njëjta fjalë
Malli më mori edhe për vetminë
Sa herë e zinte nata duke pëshpëritur
Askush s’e kuptonte më zilinë
Kur këputej përgjysmë pa u venitur
Sa herë vjen vjeshta më merr malli për dashurinë
Ëndrrat luajnë me gjumin e fëmijërisë
Nuk vdesin kujtimet pa shuar fantazinë
As kur përfundon akti i nostalgjisë
