Pjesë nga një roman në dorëshkrim
Jam shumë i sigurt se rrugës u takova me një Mjeshtër. Në fillim ia lashë lodhjes së madhe, por mandej u binda se kështu kishte ndodhur vërtetë. Besoj, atëherë kur ndala makinën për të marrë një sy gjumë. Është, ndoshta, i vetmi njeri të cilit, qysh prej shumë kohësh i kam thënë gjëra me mend.
“A e di çfarë është gabimi?” ‒ më pyeti i menduar, duke tërhequr poshtë mjekrën e stërgjatë prej bredhi kokërënë.
“Po,” ‒ i thashë. E mendova, jo pa pendesë të fortë më pas, një këngë që ime më ma këndonte kur akoma e dëgjoja:
“Autobuzi shkon kudo
Emrin tim e mban mbi shpinë
Kjo Mirela thotë kushdo
Paska bërë sot një gabim.”
Apo mos ndoshta është “ja Mirela”, jo “kjo Mirela”? Nuk e di.
“E ç’është pra?” ‒ më pyeti.
Tejet chliché, apo jo? Të shkruash në një libër për gabimin. Dhe atë pendesën që e ndjek. Nuk ia vlen aq shumë ë? Si thua?
“Po ja, gabimi është kur nuk vepron si duhet.”‒ i thashë. E çka mund të shtoja më tepër?
“Ma thuaj një gabim!” ‒ sikur më urdhëroi Mjeshtri. Aty e mora vesh edhe se ai ishte Mjeshtër, sepse e pyeta ‒ “E pse?” “Unë jam Mjeshtër.” ‒ m’u përgjigj. Mjeshtër i kujt…, por s’e vazhdova.
Tani po që do t’i përngjaj shkrimtarit pis. Por kjo është e vërteta: atëbotë veç ky gabim m’u kujtua:
“Pas gjithë asaj kohe, ndjeva ngrohtësinë e të pasunit pranë vetes një trup tjetër. Sikur bulëzat e lëkurës së saj nxirrnin një lloj afshi të vakët për të hyrë drejt e brenda simotrave në timen. Ishte njeriu i vetëm që, pas kushedi sa vjetësh (jo aq shumë si numër, por si dendësi) më bëri një dhuratë, dhuratë të vërtetë, të mirëmenduar, me kuptim e vlerë.
E gjitha ishte shumë, shumë e bukur që të zgjaste më shumë nga sa pulitja e syve merr kohë. Një javë a pak më vonë, dola me dikë tjetër. Njiheshim prej kohësh, si miq e kolegë. Hera e dytë që dilja vetëm me të. E dyta!
Pimë shumë, më shumë nga sa duhej, – e kush e di se sa duhet? – dhe rrugës për në kthim, më puthi. E putha edhe unë, me pasion e forcë, dhimbje e bindje, mbështetur e gjitha në sigurinë se nesër, po të mos isha duke vepruar drejt, do ia lija pijes. Të dy pohonim se po bënim gabim, e dinim se po bënim gabim, por prap putheshim. Po puthesha me atë që veç një herë i kisha dhënë dorën pasi ruanim gjithmonë një lloj largësie, të imponuar prej saj. Veç një!
Natyra ime e mbrapshtë s’më lejoi mos ta bëja pyetjen më të pavend në të tilla raste: ‘Çfarë të shtyu të më puthje?’
‘Kam parë një ëndërr sikur putheshim dhe ishte fantastike!’ ‒më the ti. Dhe erdhe e më puthe prapë.
Buzët e tua të holla, nga të miat, të fryra porsi tullumbacëza, u gllabëruan. Desh’, për një çast mendova mos i hëngra, sikur u bënë një me to, pjesë tyrja.
Mandej ne u ndamë dhe ti ike në shtëpi, unë u struka në një taksi, gjithashtu për në shtëpi. Isha pa arritur kur ti më shkrove. T’u përgjigja sikur kisha arritur. Ma shkrove gabim emrin. Edhe unë ashtu ta shkrova ty. Si një lloj marrëveshjeje për të krijuar dy personazhe që buronin në ne, por jetonin në realitetin paralel ku s’besoja se arrihej përveçse mbyllur brenda kapsulës së pijes. E kisha gabim!
Kur çela derën, të shkrova prapë. Ti s’më ktheve…”
“Pse më drejtohesh mua?” ‒ pyeti Mjeshtri.
“Vërtetë mendon se nuk e di që je Ti?”
“Nga e di?”
“Është e thjeshtë. E ke nxjerrë veten nga vetja, e ke shtjerë në një mace duke u bërë shpirti i saj i tetë, sepse e dije që aty s’do të kishte vend. Ajo ka lëvizur, e tërbuar, të vritet e ta humbasë njërin, të të humbasë ty. Dhe ti ke dalë kur atë e shtypi këmba e stërmadhe e Mjeshtrit. Hyre brenda tij, e vrave dhe i zure vendin e lënë bosh, porsi gërdallë nga shpirti tanimë i ngordhur.”
“Prapë, nga e di ti?”
“Pasi të ka nxjerrë ty prej vetes, ajo mace ka ngrënë një zog që jeton në shpatullën e një burri që gjithashtu e takova gjatë rrugës. Zogu i ka thënë se veç po jetoi ai, jeton edhe burri. Por maces së pamëshirshme sikurse janë macet, aq i ka bërë. E ka kapërdirë ashtu, një cope, pa e përtypur. Dhe brenda, ai ka takuar shpirtrat e tjerë të saj. Ata ia thanë historinë, e ai ma tha mua. Kam të drejtë, apo jo?”
“Po,”‒ tha. “Pra, ky është gabimi?”
“Jo. Kjo është pjesa e parë, si të thuash paranteza e gabimit. E di kur ndodhi gabimi? S’ke nga…”‒ por më ndërpreu.
“Unë di gjithçka.”
“E nga di ti gjithçka?”
“Edhe shpirtrat e tjerë të maces, njerëz janë.”
“Pra, e di gabimin?”
“Jo, por diçka kam dëgjuar. Gjithsesi, dua ta dëgjoj të plotë nga ty.”
“Dakord Mjeshtër!”‒ shqiptova me një dozë të lehtë ironie. Ajo e vuri re, por thjeshtë veshi cepin e buzës me pëlhurën e dëbortë të buzëqeshjes.
“Kur hyra në shtëpi, telefonova vajzën që i dilte ajër i valët nga poret. Dhe i thashë se nuk mund të ishim bashkë. Ajo qau, shumë, më telefonoi pafund, e herën e fundit kur folëm, më kërkoi ta bllokoja. S’e bëra, por fika celularin. Dhe fjeta, pa menduar se si ajo do ta përjetonte. Në mëngjes pashë se më kishte telefonuar trembëdhjetë herë, shto kësaj edhe gjashtë herët që kishim folur, nëntëmbëdhjetë herë. Kushedi sa mesazhe. Në të fundit rrëfente se kishte qenë te shtëpia ime, por s’e kish’ gjetur guximin të trokiste, ndaj qe larguar.
Më tha, çka e dija edhe po mos të ma thoshte, se jam i papjekur, i dobët, e të tjera si këto. Dakord, i thashë, ke të drejtë. Jo për t’i dhënë fund bisedës, por ngase vërtetë besoj se kishte të drejtë.
Sipas saj, ne do të ishim një dyshe shumë e mirë, shumë e bukur, shumë e këndshme e ku ta di unë. Dhe unë, jo pse jam një njeri i mirë, përkundrazi, por e dija se as me ty s’do të krijoja dot diçka. Ama s’mund të kisha një të dashur përtej së cilës, do të puthja gjithmonë çdo vajzë që do të më ndillte.
Kur u qetësova, kuptova se shqetësimi im qe i kotë. Ti nuk ishe ‘çdo vajzë që më ndillte’. Ti ishe ajo që, ëndërroja të të prekja, jo më të të puthja. Dhe një të tillë vajzë e dija se s’do të më ndodhte ta takoja sërish. Ndaj, s’është se do të kisha kë të puthja, edhe po të doja. Por gjithsesi, më mirë që e gjitha mbaroi atëherë me të. Edhe pse, kur them më mirë, sikur nuk i ngjan një gabimi, apo jo?”
Veç atëherë vura re se po i flisja me sytë e ulur përdhe. I ngrita, ta shihja. Mjeshtri po zbërdhulej, mes një trajte të tymtë e të butë si pezhishkë merimange, krejt e ngjashme me mëngjesin e asaj dite.
Fërkova me forcë sytë të cilëve as nuk mendoja t’u besoja. Kur i hapa, pashë se shpirti yt pati hyrë sërish në trupin tënd. Ti ece pak çapa, lehtë e lehtë pranë meje dhe më puthe, fort. Sërish i ndjeva buzët tua të bëheshin pjesë e të miave, sikur aty të përkisnin e ishin shkëputur për pak kohë, për t’u rikthyer prapë. Ai çast qe rikthimi i pritur, gëzimi i madh. Dhe ai çast qe gjithashtu universi ku ndodhi puthja jonë e dytë.
Mund të mbyllet një univers në një çast?
“Po!”
Nuk po flas, po shkruaj! Ku je që më lexon e përgjigjesh vetë?
“Këtu, pranë teje, ulur krejt ngjitur me ty.”
“E pse nuk të shoh?”
“Kafsho buzën e poshtme, aty është pjesa e buzës sime brenda tëndes.”
E bëra.
“Kjo ishte puthja jonë e tretë!”
