Më kishte marri malli për një frymëmarrje nga ato që kisha përjetuar rrallë. Prandaj mora thellë, ashtu siç merret kur i ke bërë edhe hapat e fundit në një maratonë të gjatë. E lodhur nga ecja me biçikletë, e cila jo gjithmonë të fal kënaqësi, u ndala përpara njërës nga urat e shumta që ka kryeqyteti. Duhet pranuar se lodhjen më të madhe ma shkaktonin shoferët e pakujdesshëm, të cilët thuajse ishin vënë në garë se cili do bëjë më tepër shkelje kundërvajtëse. E qetë, hodha vështrimin larg, mbi syprinën e ujit të dallgëzuar, të cilin desha ta pyes njëherë: po ti ç’pate që je shqetësuar? Por e lash, duke qenë e bindur se edhe ai do ketë një hall, meqë është ngrysur fare. Një barkëz brazdonte ujërat e gjirit drejt grykëderdhjes së lumit në detin Egje. Dallgët e mëdha rrihnin bregun e thërrmuar, por jo edhe me aq mllef. Rrahje tipike lumore, që ndryshon shumë nga rrahjet e dallgëve të liqenit, e sidomos atyre të detit. Edhe pse kisha lindur larg këtij lumi, pamja e dallgëve të shkumuara dhe sipërfaqja ujore që tretej në horizont, më jepte kënaqësi.
Peshkatari, pak i lodhur, pak i zhgënjyer nga bereqeti i pakët, po ankoronte barkën e vjetër në një si gji të sajuar të bregut. Ecte duke lënë një vazhdë shkume. Edhe pse nga kjo largësi nuk mund t’i shihte, i mori me mend pulëbardhat që klithnin e përplasnin krahët pa pushim në qiellin pak a shumë të mbuluar me re.
Retë kishin mbuluar diellin dhe grinë e qiellit. As qiellit nuk i shkonte kjo grija e theksuar. Nëpër mbretërinë e tij notonin grumbuj të lehtë resh të lara argjend. Ujërat blu të errëta shndrisnin vende-vende.
Mendova me gëzim shëtitjen prej një ore e gjysmë, që po bëja përgjatë bulevardit, duke thithur ajrin e freskët, por edhe të ndotur, e duke dëgjuar zhurmën e valëve. Kjo aromë pranvere, përmes erës më solli ndërmend urën me dërrasa, në qytetin e poezisë, në Strigar, ku kisha marrë frymëzime poetike, madje edhe frymëzime jete. Sa qëndroja në këtë qytet urash, gati se u binda për magjinë e tij dhe për famën e përhapur se në të muzat nuk kursehen për t’iu dorëzuar poetëve. Thash: po nuk e ka marrë kot epitetit Qyteti i poezisë! Kësaj radhe era, bashkë me freskinë, më hodhi edhe mbi krahët e lehtë të nostalgjisë. Kështu, e kredhur në krahët e kujtimeve, m’u duk se ndjeva një heshtje të rëndë prapa shpine. Dhe dëshpërimi më kaploi fët e fët. U ktheva menjëherë për të parë, nëse është ai vezullim që më shfaqej aq shpesh. Ishte Ai, aty. I pa lëvizshëm. Me atë pamjen e tij të përshpirtshme. A thua do të më tradhtonte tani kjo imagjinatë, si shumë ditë më parë? Tek ndihesha e shkretuar, e braktisur, e zhytur në pasiguri! Bëra disa hapa drejt stolit, poshtë urës, ndërsa biçikletën e “prangosa”, mbi urë, aty ku ishin mbyllur me kyç dashuritë e mëdha, siç kishin dëshirë t’i quajnë aktorët dhe autorët e tyre. Të vërtetën, besoj, nuk e dinë as vetë ata. Natyrisht, ndryja ishe në mënyrë simbolike, se ku ndryhet dashuria!? Hapa kanaçen me lëng, duke e pirë me një gllënkë. Çfarë etje paskam pasur!? Si e marrosur nisa ta kontrolloj bllokun e shënimeve, duke kërkuar poezinë “Pëshpëritje mbi urë”, të një poeti të njohur. Pija e ftohtë, duke rrjedhur nëpër rropullitë e mia, më shkaktoi ndjesi kënaqësie. Mos i humb shpresat, i thash vetes. Ëndrra e keqe do të davaritet. Kështu ndodh shpesh. I kisha dërguar tri letra Zhanit. Atij, Zhanit tim, de. Të çiltra, të prekshme, duke i hapur zemrën. I kisha kërkuar falje për ndonjë gabim që mund ta kisha bërë. I qesh betuar se do të bëja çdo gjë për t’ia shpërblyer me njëqind të mira, gabimin e vetëm që mund ta kisha bërë. I kujtoja kohën e gjatë të vetëmohimit, të ndershmërisë së plotë, siç e provonte edhe fakti që tani, me të ikjen e tij, kisha ngelur në rrugë, vetëm me biçikletën për dore.
Zhani, vërtet është zemërgjerë. Mund të ishte edhe i ashpër, po ta lypte nevoja. Por, po ashtu, shpirtmadh, si poet, të cilin gjithmonë e citoja. Fjalën e tij në çdo çast do ta interpretoja në Pallatin Kombëtar të Kulturës apo në Vila Aleksandria. Por, jo veç fjalën, por edhe atë vetë. Ai nuk ishte i imi, siç më kish thënë më herët, tek mbante lotët e mi në duart që kishin shpërndarë dashuri në çdo cep të Atdheut. Nuk e kuptoja atë në takimet e fundit bashkë… Kisha mbetur me një vegim. Një ëndërr e tmerrshme më shoqëronte, herë pas here. Më ndiqte për të rrëzuar ngjitjet e mia, për të përmbysur arritjet.. Në këto mendime, lot të rënda më rrëshqasin faqeve… Sa herë që isha me të, ndihesha e çliruar, e ngushëlluar, e shpirtëzuar, e pushtuar nga qetësia dhe gëzimi që rridhnin nga dashuria, nga qetësia dhe siguria me të cilën ai e kalonte jetën, jetë që ia kishte dorëzuar Zotit. Të paktën, sipas mënyrës se si kuptohet dashuria jonë. Era që frynte drejt lindjes, edhe pse nga larg mes trungjeve dhe kurorave të pemëve, nuk më ngjallte shpresë. Përkundrazi, zhurma e dallgëve që përplaseshin te muri, poshtë këmbëve të mia dhe rënga e copëtimit të tij ishte aq e fortë, diktonte regëtimat e zemrës sime, sa më dukej se dëgjonim njëri – tjetrin… Por ai nuk do të vijë. Më kishte lënë copa shpirti në çdo cep, ku unë shkelja, ishin kujtime. Pastaj e kuptova se në çdo hap që hidhja, ishte me mua… Muzgu sapo binte. Ngjita shkallët drejt urës, ktheva edhe njëherë kokën pas… Mora biçikletën dhe u dhashë këmbëve. Fluturova. Një fllad shprese m’u duk se ndizej në mua…. Ishte thirrje dashurie, që çelte me pranverën…
Pranverë, 2020
