More
    KreuLetërsiBibliotekëArdian Ndreca: Zhegu në Shkodër

    Ardian Ndreca: Zhegu në Shkodër

    Leximet ma të mëdhaja në fëmijni i kam ba në zheg. Libra të tanë të përpîmë ratë në nji dyshek të hollë të shtruem përtokë për me u mbrojtë prej të nxehtit. Në gjysëmterrin e freskët të odës me sytë e lotuem prej leximit, me krahun e qafën të mpimë. Kishte libra ku përshkrimet e stërhollueme i kaloja se më mërzisnin. Me mend fluturoja larg, herë në anije me kapitenin Hateras, herë me Nemeçekun e ndonji herë në udhtime ma të ndërlikueme si ai me Ana Kareninën.

    Zhegu i verës në Shkodër asht nji institucion që kushtëzon jetën publike dhe private. Edhe revolucion me qenë në zheg bahet armëpushim, zbatica tërheqë ndër shtëpia të marrë e të urtë, rrugët shkretohen. Qëllonte mes muresh të nalta të ndonji rrugice me ndeshë ndokend që si i trumhasun kërkonte mrizin e vet. Diktatura e zhegut i mbledh të gjithë, ma keq se murlani në dimën. Qyteti heshton. Por përtej kopshteve të blerta, mbas dritaresh, andrra me ikë gjallon dhe filozofia e padurimit merr krahë. Ata që si un e kanë vuejt kohën e zhegut e kuptojnë se çka due me thanë. Minutat s’kalojnë kurrë, libri që ke në duer s’të tërheqë ma e mendja shkon fluturim në breg të liqenit, nën hijen e ndonji mrine që lëshon aromë, ndërsa prej malit të shogët era e trumzës dhe e sherbelës e nxitun prej vapës zëvendëson repertorin e ernave të drandofilleve e karajfilave që mundesh me ndie në oborr.

    Zhegu asht nji institucion pse ai e ngurtëson qytetin, e laton simbas dëshiret. As shteti s’ka mujtë ndonjiherë me iu imponue shkodranëve aq sa iu asht imponue zhegu i ditëve të verës. Mandej, si mos me pasë ndodhë asgja, njerzit zgjohen, por jo të gjithë, për nji pjesë zhegu s’mbaron kurrë. Rrugët mbushen plot, makina e ujit mbushë flegrat e hundëve me erën e pluhnit, që në qytetin tem dimën verë asht në gjendje lufte me ujin. Rikthehet ancien régime, due me thanë regjimi i zakonshëm i jetës. Zhegu asht si pauza në muzikë, ata që e njohin e dijnë se çka vjen mbrapa, të tjerët e jetojnë me ankthin e pritjes, kështu e kam jetue edhe un gjithmonë.

    Marrë nga libri Pa pikë pa presje,

    Onufri, Tiranë 2020.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË