Etleva! Shpejt! Mësuesja!
Vizatimi i trëndafilit, sa hap e mbyll sytë, u zhduk nën bangë, për t’i lënë vendin fletores së shënimeve.
Mësuesja e biologjisë e vështroi me miratim atë, pas syzeve të trasha – ajo ishte më dritëshkurtër se një urith. – Etleva ishte nxënëse e mirë, e ndiqte shpjegimin, u sigurua ajo. Si do t’i merrte ndryshe dhjetat?
Sigurisht, një pjesë të meritës e kishte ajo vetë, me shpjegimet e qarta dhe të hollësishme, mendoi mësuesja me vetëkënaqësi. Ai teveqeli i matematikës s’kishte sy e faqe të ankohej për nxënësit!
* * *
– I bukur është ai send apo frymor që është i përsosur në llojin e vet – tha mësuesi i vizatimit, duke përsëritur përkufizimin që dikur i kishin mësuar në leksionet e estetikës dhe që i ishte dukur si zbulim.
– Atëherë – humbi tingëllueshëm zëri i më çapkënit të klasës – buburreci më i përsosur në llojin e vet, a është i bukur?
– Pyetje interesante – tha mësuesi, pa e qortuar se kishte folur pa leje. – Jo, nuk mendoj se është i bukur. Është i përsosur në shëmtinë e vet.
Mësuesi u kujtua se përkufizimi që sapo u kishte dhënë nxënësve kishte caqet e veta dhe mund të bëheshin të tjera pyetje që do ta ngatërronin më shumë.
U kujtua që dikur i kishin thënë se veprat moderniste s’mund të ishin të bukura. U kujtua edhe për kultin e të shëmtuarës që kishin ekspresionistët.
Së fundi, u kujtua që nxënësit e klasës së gjashtë që e dëgjonin s’do të kuptonin asgjë në rast se do t’u tregonte gjëra të tilla. Vazhdoi: – E po, s’është i bukur sipas përfytyrimit që kemi ne. Ndofta është i bukur në natyrën e vet si buburrec që është.
U kujtua prapë me frikë për ndërlikimet e subjektives dhe objektives. Po iu duk se nxënësit kishin pranuar atë që u kishte thënë.
Etlevës iu kujtua që kur ishte e vogël ishte përpjekur të vizatonte buburreca. Tani vizatonte lule. Vjollca, luleshqerra, trëndafila dhe atë lule pa emër që i kishte shkrepur ta quante “lule të parajsës” se asnjë lule e vërtetë s’kishte atë ngjyrë bojë vjollce. Mos vallë ishte … si i thoshnin asaj ngjyre që kishte gjetur në internet dhe që sytë e njerëzve s’e kapnin dot? Ultra … po … ultraviolet, ultravjollcë. Pse vallë sytë e njerëzve s’e kapnin dot?
Mbase sytë e alienëve, mendoi prapë. Po alienët a ishin vallë më të përsosur se njerëzit e Tokës?
Po rrezet infra të kuqe? Mendoi që të përziente të kuqen me rozën. Dhe… me çfarë tjetër? Që të vizatonte disa trëndafila të mrekullueshëm. Po trëndafila të kaltër pse s’ka?
Mund të provonte të vizatonte edhe ndonjë trëndafil të kaltër.
Në jetë vërtet s’ka, po në përralla mund të ketë. Po të bëhej piktore mund të ekzistonte ndonjë libër me përralla ku kishte trëndafila të kaltër. Sigurisht, autori ose autorja s’do të gjente dot ilustrues për trëndafilat e veta. Dikush do t’i thoshte: A s’ke dëgjuar për piktoren e famshme Etleva…? Ndofta ajo do të pranojë të bëjë ilustrimet.
Etleva e harroi fare se s’ishte ende piktorja e famshme. Vizatimi me trëndafil i rrëshqiti për tokë nga poshtë bankës dhe shoqja pranë harroi ta lajmëronte se po afrohej mësuesi. Sytë e gjithë klasës po e vështronin tani me frikë, ndonjë me ngazëllim të fshehtë.
Etleva! Ku e ke mollën që kishim për të vizatuar sot?
Ah, një lule! Qenka e bukur, – a kishte vallë ironi në zërin e mësuesit? – Ki durim do të vizatojmë edhe lule.
– Dëgjo, në jetë lulet bëhen fruta, në vizatimet tona … s’besoj se mendon që po të vizatosh një lule molle ajo do të bëhet mollë. – Tërë klasa ia plasi të qeshurit. – Pastaj … kjo s’është lule molle …çfarë është ?
– Trëndafil – bëlbëzoi vajza e vogël. Gjersa mësuesi bënte humor kjo donte të thoshte se s’ishte shumë i zemëruar … apo mos donte të tallej me të ? Ai e mori vizatimin, sytë e saj e ndoqën me frikë, mos do ta griste? Jo, e vuri në xhep.
– Ah, trëndafil! Trëndafili s’bëhet frut, po është i bukur. Shiko, Etleva, gjërat kanë radhë. Do të flasim pas mësimit.
S’po e nxirrte jashtë, s’po i thoshte se do t’ia ulte notën në sjellje. Domethënë se kishte shpëtuar.
* * *
– Etleva! Domethënë se ty të pëlqen shumë të vizatosh?
– Po, mësues, shumë – mezi foli ajo.
– Kjo është një gjë e bukur, po, si të thashë, gjërat kanë radhë.
Ti do të bëhesh piktore?
Vajza u drodh. Mësuesi kishte përmendur me zë të lartë ëndrrën e saj të fshehur.
– Po, mësues.
– Shumë mirë. Atëherë do të duhet të vazhdosh Liceun Artistik, pastaj Akademinë e Arteve …
Vajza u drodh. A do t’i vinte vallë radha pas dy vëllezërve?
Ata s’e pëlqenin vizatimin, po universitetin s’kishte pikën e dyshimit se do ta vazhdonin.
Babai dhe mamaja me siguri do të ngulnin këmbë për këtë gjë.
Qysh nesër do të m’i sjellësh tërë vizatimet e tua që t’i shoh.
A e kishte me tërë mend mësuesi ?
Jo, ai ishte i mirë, nuk tallej.
Motra kishte qejf letërsinë, edhe ajo do të ndiqte shkollën e lartë.
Sa keq kur je fëmija e fundit në familje!
Po ndofta mësuesi do të fliste me prindërit. Ata do t’ia dëgjonin fjalën.
