Përktheu Dr. Elda Gjana-Boriçi
Po qëndronim ulur në platformën e stacionit hekurudhor mbi çantat e udhëtimit. Danieli dhe unë kishim hequr bluzat dhe rrinim ulur aty me pjesën e sipërme të trupit lakuriq, Mariana kishte veshur xhinse të prera te gjunjët dhe pjesën e sipërme të bikinit. Po djersinim. Çatia prej llamarine kërciste në nxehtësi, dhe sipër shinave vezullonte ajri i nxehtë. Treni është të paktën dy orë me vonesë, kishte thënë përgjegjësi i stacionit. Nuk u inatosëm aspak, dukej si një mrekulli që në këtë nxehtësi të udhëtonin ende trena.
– Sa keq që nuk kemi muzikë, ia priti Mariana.
Kafeneja e stacionit të trenit ishte e mbyllur. Danieli tha se do të shkonte në fshat të merrte akullore. U largua për një kohë të gjatë, dhe kur u kthye më në fund, akullorja thuajse ishte shkrirë nga vapa, dhe e hëngrëm me kafshata të mëdha. Pastaj dëgjuam lokomotivën të fërshëllente. Nuk kishte kaluar as një orë. Shumë larg u duk një tren në dritën verbuese. Dukej sikur po rrinte pezull mbi shina. Po vinte shumë ngadalë drejt nesh. Përgjegjësi i stacionit doli nga zyra e tij. Ai kishte veshur një këmishë me mëngë të shkurtra dhe një kapelë. Treni erdhi shumë ngadalë në stacionin e trenit dhe na kaloi pranë. Frenat ulëritën fort dhe pafundësisht gjatë. Vagonat ishin të vjetër. Ishin lyer me ngjyrë të bardhë, dhe anash ishin pikturuar kryqe të kuq. Të gjithw diellpritwsit ishin ulur. Më në fund pushoi kërkëllitja, dhe treni ndali me një të shtyrë. Pastaj u bë qetësi.
Treni i bardhë qëndroi aty dhe nuk ndodhi asgjë. Vetëm në zyrën e stacionit zilja e telefonit ra sërish, dhe më në fund përgjegjësi i stacionit u kthye shumë ngadalë në zyrën e tij, dhe menjëherë pas kësaj telefoni reshti së rëni. Në sheshin e parkimit pranë stacionit të trenit erdhi shpejt një burrë i shëndoshë, i veshur me të zeza. Po djersinte dhe po e fshinte djersën nga balli me një shami të bardhë dore. Pak përpara se ai të arrinte trenin, u hap një derë, burri hipi dhe dera u mbyll sërish.
– Je skuqur shumë në kurriz, tha Mariana, – mund të të lyej me krem?
Nxori nga çanta e saj e shpinës një tubet me krem dielli, i shtyu syzet e diellit mbi majën e hundës, për të parë më mirë, dhe filloi që të më lyente shpinën.
– Çfarë ka ndodhur me trenin? Pyeti Danieli. Ai u ngrit dhe eci përgjatë peronit deri në fund të trenit.
– I gjithi tren – ambulancë, tha ai, kur u kthye, – tren i posaçëm për në Lourdes. Kur hodha sytw matanë trenit tw bardhë, vura re se njëri nga diellpritwsit ishte ngritur disi lart. Në të çarën e ngushtë mund të shikoje një fytyrë. Dikush po na vështronte. Pastaj edhe te dritaret e tjera u ngritën diellpritwsit, dhe njerëzit po shikonin jashtë. Disa i varën krahët e tyre jashtë dritareve. Të sëmurët po na vëzhgonin. Nga disa kabina nuk shikonte askush, por edhe atje diellpritwsit ishin hapur tani, dhe vura re se mbi minderë qëndronin shtrirë njerëz që lëviznin. Pashë një shpinë, një kokë, një këmbë, një herë një jastëk që u rrotullua. Të sëmurët lëviznin pa u lodhur, dukej që ata nuk ishin mirë, duhet të kishin dhimbje, të vuanin nga vapa. Mu bë sikur ishin shumë larg nesh. Nga një dritare po vështronte një murgeshë me veshje në ngjyrë të çelët dhe me një kapuç të bardhë. Në fytyrën e saj nderej një shprehje triumfuese.
Të sëmurë të zhurmshëm, tha Mariana. – Mund të mendosh se ata
nuk kanë parë kurrë një bikini. – Ajo ndali së lyeri shpinën time, u kthye nga treni dhe hodhi përsipër një bluzë.
– Në tren duhet të jetë vapë e tmerrshme, i thashë.
– Kjo na pret edhe neve, tha Mariana, mendon se kanë sëmundje ngjitëse?
– Përse na shohin kështu ngultas? I thashë.
Ishte heshtje varri. Vetëm hera – herës kollitej ndonjëri. Ndeza një cigare.
– Nganjëherë mendoj se jeta do të ishte më e thjeshtë, po të ishe i sëmurë, ia priti Danieli. Atëherë do ta dije se çfarë të priste.
– Mendon se njerëzit në tren e besojnë vërtetë këtë gjë? E pyeti Mariana.
– Nuk është turp ta besosh këtë gjë, i thashë, – por natyrisht nuk ndihmon aspak.
Në dritaren mu përpara nesh qëndronte një zonjë plakë. Krahu i varej i plogët jashtë dritares. Ajo lëvizte gishtërinjtë, sikur po provonte një copë apo rrëshqiste rërë nëpër gishtërinj. Pas nesh gjëmoi një rrapëllimë e fortë. Grilat prej llamarine të kafenesë së stacionit të trenit u ngritën lart. Një burrë me jelek të bardhë po mbante disa tryeza plastike dhe karrige në peron. Kur kish mbaruar dhe u zhduk brenda në lokal, e ndoqa nga pas.
– Ujë, më thirri Mariana nga pas, dhe Danieli: Edhe për mua.
Te bari po qëndronte përgjegjësi i stacionit të trenit, duhet të ishte futur nga hyrja anësore.
– Një i vdekur, më tha dhe tregoi me kokë në drejtim të trenit të bardhë. – Për shkak të vapës…
– Një nga tezet e mia ia hodhi, tha banakieri i barit, nga herpesi. Dhe kur ajo u kthye nga Lourdes[1], i kishte ikur. Por nuk ia pranuan. Ajo u zemërua, mund të ma besosh.
Porosis pijet.
– Jeni ende i ri, mu drejtua përgjegjësi i stacionit të trenit, në moshën tuaj nuk mendoja për gjëra të tilla. Por një shëndet i mirë, kjo është dhurata më e madhe.
Kur dola nga restoranti, Mariana tha: Ata po nxjerrin dikë jashtë.
– Një të vdekur, ia ktheva, – e di.
Dera e njërit prej vagonëve ishte hapur. Aty brenda qëndronte me kurriz nga ne një burrë me një jelek ngjyrë portokalli vezullues. Në qafën e tij shkëlqente djersa. Zbriti me kujdes shkallët e vagonit, pastaj vinte një barelë, pastaj një burrë tjetër me një jelek ngjyrë portokalli. Në fund erdhën burri i shëndoshë me kostum të zi dhe një murgeshë. Tani të sëmurët po shikonin nga grupi i vogël, i cili kishte qëndruar pranë trenit. Pastaj murgesha vrapoi me hapa të shkurtër përgjatë vagonit, thirri diçka dhe tundi duart, sikur donte të dëbonte pula. Disa nga të sëmurët tërheqin kokat prapa. Danieli qeshi. Dy sanitarët mbanin barelën. Prifti po i ndiqte.
– A djersijnë në fakt të vdekurit? Pyeti Danieli. – Apo të djersiturit pushon menjëherë?
– Të gjithë ata e kanë ditur, tha Mariana, – dhe ndërkohë më kanë parë. A nuk është e frikshme?
– Duhet të mësohesh me vdekjet, ia priti Danieli.
Është e tmerrshme, tha Mariana, – aty vdes dikush përpara syve tanë, dhe unë të lyej kurrizin për shkak të një djegieje qesharake nga dielli.
– Ai kishte vdekur tashmë, kur mbërritën këtu, ia ktheva, – prandaj kanë ndaluar. Prandaj kanë ecur kaq ngadalë.
– Ç’lidhje ka kjo me këtë? Tha Mariana.
Kur treni filloi të lëvizte krejt ngadalë, edhe të sëmurët e fundit larguan kokat. Diellpritwsit u mbyllën sërish.
– Dua të di se kur mbërrinjë ata, tha Mariana. – Sa larg, mendoni, se është nga këtu për në Lourdes?
– Nuk e di, ia prita, me siguri që ata nuk mbërrijnë përpara të nesërmes në mëngjes.
– Kaq shumë lëvizje, tha Danieli, të tërë janë gjithmonë në udhëtim diku. Madje edhe të sëmurët. Madje edhe të vdekurit. Atë me siguri e kthejnë. Sikur të luante ndonjë rol.
– Një tren plot me të sëmurë, tha Mariana, – dhe ai tërë natën kalon nëpër vende pa u ndalur. Njerëzit në fshatra flenë dhe nuk kuptojnë gjë.
Marrë nga:
BESTE DEUTSCHE ERZÄHLER
Deutsche Verlags-Anstalt
Stuttgart-München
2000
[1] Është një nga vendet më të vizituara të pelegrinazhit në botë. Në një shpellë, e cila ka një burim me fuqi shëruese, është ndërtuar një kishë, e cila është kthyer në një vend të rëndësishëm pelegrinazhi.
