1
Ngutem tek po bie shi. Pasdite.
Në Prishtinë. Newbornit rrjedhin
lot shiu. Lajnë grafitet. Ndonjë
nënshkrim të zbehtë. Në ngutje
e sipër. Një V qenka bërë Y. Diku
shkrimi i paqartë bërë edhe më
i paqartë. Rrëmbyeshëm futem
në Monaco. Furriku më pret si
gjithnjë. Mikpritës. I ngrohtë. Zë
e shikoj majtas. Djathtas. Preku
me sy fundin. Murali më fton i
heshtur. Nga tri tavolina mermeri
zë qoshin. Afër kam një prizë. Se
I ftohti ka harxhuar baterinë. Më
ngutet. Do të më ketë shkruar
Tina. Jooo. Tina më ka harruar.
Jo. Heshtje e stërzgjatur. Do t’i
ketë ndodhur gjëkafshë. Ajo që
drithërinte muzgjeve. Bulevardeve
pa fund të Parisit. Frankfurtit.
Berlinit. Qe një kohë tjetër ajo.
Nuk dinim gjë për pandeminë. As
për fjalët e botës. Sidoqoftë ajo
drithërinte. Mbante një të fshehtë.
Shumë të fshehta. Pa fund. Sepse
ajo qe gatuar për mistere. Kështu
janë Tinat. Gjethe vjeshte. Ndaj
muzgu duke drithëtirë. Nga çfarë?
Limontia. Zverdhja. Vjeshta. Dimri
që troket me shi. Tek shndërrohet
në fjolla bore. Sikur ky i kësaj
pasditeje që lag sheshin Medlin
Ollbrajt. Bustin e saj. Shifjollat
që i rrjedhin syve. Më bëhet se
po qante vetë bronzi. Sikur Tina
përhumbur të fshehtave të saj.
Mes drithërimash. Ja Iphoni jep
shenjë gjallërimi. Tani do të futem
mes të fshehtave të komunikimit.
Leximit. Frymëzimit. Shkrimit.
Të një rapsodie për gjethet. Në
këtë ndaj muzgu me shi e borë.
2
Tina, gjethe e zverdhur vjeshte, ra
nga degë që e rrihte fort era. U soll
sakaq u përdrodh derisa përqafoi
tokën. Lagur nga fjollashiu në një
pellg te këmbët e mia. I hodha një
sy. Tinagjethe po qante. Rënë nga
trungu mëmë larg rrënjëve, larg
diellit, larg reve që i zhdavariste
era. Një frymë e fortë pragdimri.
Po Tina, Tina ime ku ka rënë? Ah,
ajo s’po bëzan qyshkur. Harruar
diku bulevardeve si atë ditë, oh
atë ditë në Champs-Élysées. Ajo
para e unë bri saj. Shend e verë.
Jo! Tinën e pata lënë të dremitur
në nënndarjen e 15-të te Porte de
Versailles. Qe shkëputur trungu
që isha unë e qe futur rrëmbimthi
në linjën 12. Se nga iku kurrë nuk e
mora vesh. Mbeta i nemitur si tani
tek po ngrohem me ajër Monacoje
duke rrëmuar rrjeteve, viberëve,
vacapëve. Asgjë as në kutinë e
mesazheve. Tina moj, Tinaaaaa,
më vjen një klithmë nga brenda e
nuk më del dot. Ç’është ky zë kaq
i ngjirur? Vjen nga shiborëtimi i
ndaj të ngrysurit, apo kujtesa ime
e molepsur? Rrëmoj pa fund e ajo
nuk më shfaqet askund. Tina ime
bjeshkë. Tina ime breshkë. Tina
ime pjeshkë. Aromë pjeshke. Zhguall
breshke. Gjethnajë bjeshke. Nuk
dorëzohem jo, nuk dorëzohem. I
bëhem hije drithërimës së saj. E
marr me të mirë tundimin tim të
marrtë. Këtë të martë. Pasdite
vonë. Derisa errësira ka pushtuar
tashmë sheshin Madlen Ollbrajt.
3
Tina, Tina moj s’ka si Prishtina.
Ja, nga Monaco shoh Memorialin
Heroinat. Heroinat moj, heroinat.
Përuruar dymijeshtatëmbëdhjetën,
kur ne po thurnim ëndrrat. Ti tuat,
unë këmbadoras të miat. Asgjë
për t’u veçuar pos këmbënguljes
kryeneçe për ndonjë varg, ndonjë
reflektim çasti se jeta vetëm çaste
a nuk është, moj? A nuk është?
Hë fol! Jepi, siç di ti të shpërthesh.
Po, prit pak, prit. Se me Heroinat e
kam tani. Seriozisht ta them. A nuk
janë njëzet mijë e njëqind e shtatëdhjetë
e pesë medaljone për një portret
gruaje HEROINË. Se ato të gjitha,
njëzet mijë, moj, njëzet mijë, sa
i përlau dhuna në mësymje lufte
u gjakosën u njollosën u përlotën
për këtë liri që gëzojmë unë e ti.
Unë e ti e të tjerë, por që po na
rrëmben lakmia. Lukunia. Bezdia.
Tina, ti e di mirë Tina, se në mes
Memorialit dhe Monacos (ah sa
nistore rasti MM, si dy mijë vjet
pas Krishtit), është një bli që ende
mban gjethe vjeshte. Që bien tokës
si flokët e mi të thinjur, si mjekra
që m’i ngjan të Tolstoit, atij moj,
atij të Anës. Po ti nuk je Ana. As
unë Dantesi. Të kujtohet ç’frikë
kisha kur zbrisnim nëntokës së
Parisit, metrove pa fund, tek të
mbaja për krahu. Çuditeshe se
kisha të ftohtë. Drithërija si ti nga
frika mos hidheshe si ajo Ana e
zhgënjyer. Tina, të lutem mos u
zhgënje me mua. Ti je vetë një
Heroinë derisa ke duruar teket e
mia. Pasha flokët e mi të dendur
të thinjur, nuk të gënjej. Kam pasur
frikë të tmerrshme, po atë e kam
harruar tashmë, siç harrohet ajo
aroma e këtij bliri përballë meje
e Memorialit. Çdo mesqershor,
dehëse sa s’thuhet. Si dashuria jonë.
Jo, moj jo, më shkau goja se unë
nuk di të dashuroj. Derisa iu besoj
ca si tepër zemrës, ndjenjave, lotëve.
4
Ja, edhe pak e shtuna do të rrokulliset
si gjethet e këtij bliri mes Heroinave
e strehëve të urbanit 3 e 4. Ti e di,
herë-herë pres 4-shin falë kartës
së pensionistit. Jo se përtoj të ec,
por shikoj sa andej, sa këtej tek më
zgjohet kujtesa skutave pluhurosur.
Tej zgafellës drejt Grandit dikur, ah
dikur, shtrihej një shesh si oborr i
brendshëm haciendash. Aty diku
ishte ëmbëltorja Tropikal. Bënte kafe
të mira që ç’ke me të. Espreso që
Ismeti, ai çuni i Medvegjes, na i njomte
ajkë fshehur padronit. Po për besë. Pinim
kafetë pothuaj çdo ditë. Se Pallati i
Shtypit afër. Thyenim monotoninë e
pushtimit të ngadalshëm. Rezistonim
me biseda pa fund, njëfarë qerthulli
si ai i monparnasëve. Tekiu, Musai, Xhema,
Beqiri, Shaipi dhe verës përherë Bekimi.
Odiseu ynë i mendimeve, shpresave.
Një Arbor Vitae që kishte lëshuar
rrënjë metropoleve, kontinenteve,
studiove më prestigjioze. Krenar se
përhapte shqiptarinë, gjenin, bukurinë.
Tina, ti atëbotë sapo kishe lindur, ku
ta dija unë që do të futeshe njëditëzaj
thellë në çdo imtë të qenies sime.
Mënjanë kjo Tina, të vazhdoj dhe pak
me Bekimin. Sapo i ishim futur në Studio
Buzuku shkrimit të asaj që do të merrte
dhenë. E shkëlqyeshme dhe e tmerrshme.
Po, moj po, qe jeta e tij. Shkruar vetë
nga ai në dy gjuhë. Shqipja patjetër!
Tani t’i kthehem vetmisë. Iku ajo kohë
e stuhishme. Më ikën edhe shumë nga
miqtë. Po ti bën më të mirën atje ku je.
Rrit filiza. Ushqen gjethe të reja shprese…
Çfarë ka kjo linja 4 që vonon? Mua më
turbullojnë mendimet. Tropikali ka tretur
qyshkur. Më mjafton Monacoja. Gjethet
e pakta në degë dhe këto të rëna që
shushurijnë si mendimet e mia. Tina,
ushqej pak edhe këto pak kujtime. Janë
rrugëtim yni i një kohe pa kthim. Tina!
Tina, moj. Tinaaa! Tinaaaaa! Tinaaaaaa!
5
Linja 4 po vonon Tina siç po vonon hëna
e re të më shfaqet mes reve të zbehta,
por kam gjethet që gudulisin këmbët.
Tinagjethe pa fund në këtë ndaj natë.
Ditë e gjatë Tina ndërsa më vijnë jehe
kambanash të Notre Dame. Ceremonia
në kulm. Elitë bote në anijatën e saj.
Ne i patëm rënë Tina rreth e për qark
një muaj para se të ndodhte hataja.
A thua qe ters dashuria jonë, jo jo, këtë
nuk e them dot. Sigurt Tina. O unë, o ti, o
e shtrenjta, e shenjta, e sheshta dashuri.
Them e sheshta, siç është deti pa erë.
E ne vendnumëronim. U harxhua uji, u
harxhuan ushqimet, u harxhua koha pritur
së koti. Po ti si gjithherë i merr gjërat me
poterë. Dale moj, dale! Mos hesht! Bëju
shoqëri organove që jehojnë thekshëm,
sepse ato nuk e durojnë indiferencën
tënde. Tersin, ikjen, arratisjen që veç
ti e di ç’drejtim more. Tek përpija koti
zgafellës së linjës 12 konturet e tua
zbehur si të kësaj hëne që përpëlitet
reve të shkrifta. Tina, përse nuk shkuam
në Paris të paktën për kërkimfalje. Tersi
e zjarri që dogji edhe dashurinë time, Tina,
për ty, për Notre Damin që tani i rikthehet
mrekullisë. Edhe pse unë nuk iu besoj
fort mrekullive. Sepse ndodhin si përherë
kur ne humbim shpresat. Buka të duhet
kur je i uritur, si mua tek pres linjën 4.
Por, ajo po vonon, siç po vonon hija jote
reve të këtij qielli të shkrifët. Më bëhet
se tokës ti po ia bën lojën e gjetheve
që një frymë e lehtë vjeshte të vonë
i plandos përdhe, drejt këmbëve të mia.
Çudi, dashuri pa bukë, gjethe që gudulisin.
Tina, dila nga çeltina tok me hënën,
të paktën për një imtë se, ja, autobusi
i verdhemë, katërshi im shpëtimtar duket
se arriti. Është vonë, ka vende të lira sa të
duash. Kohë për të marrë veten. Të ngopem
së sodituri rrugënajës drejt shtëpisë (që po
stoliset për festat e fundvitit), ku më pret
natë e gjatë me pak gjumë ëndrrashumë.
Nuk ke nga të ikësh, Tina! Tinaaa! Tinaaaaa!
6
Më në fund, Tina, 4-shi ja po vjen. Një
ndalesë para udhëkryqit mu pranë BQK-së.
Bankës Qendrore të Kosovës moj, aty
ku flenë paratë në qarkullim dhe ato që
presin fatlumët më 1, 15 e 20 të muajit.
Shërbyesve jo vetëm civilë, pensionistëve,
moshe, pune e veteranësh lufte që sollën
lirinë! Por që shpërblehen si mos më keq.
Për pensione nacionale të mos flas Tina,
shteti ka të tjera prioritete. Tani a nuk nisin
dhe fushatat, premtime pa fund moj, pa
fund. Saora kalojnë katër vjet, po të mos
kërset ndonjë hata, mocion, krizë siç qe
ajo e dymijenjëzetës. Ato pesëdhjetë ditë
seç mjaftuan për t’u shembur një qeveri!
Po, Tina, po! Ti sapo kishe marrë rrugë
të largët. Hej, Doruntina ime! Kam një vëlla
unë, por edhe një motër. Pa dyshim, do të
të gjejnë ku je e ku s’je edhe pas… Jo, jo,
nuk do të flas për mordjen. Tani vetëm
fjalë të ëmbla. Si sytë e tu, si buzët e tua,
si… jo, nuk zbres më poshtë se nuk më
lejon etika. Ku e pata fjalën, ah, po, ti ike
në kulmin e pandemisë. Unë po i ngjaja
asketit ditë e përditë. Mjekra, flokët dhe
kurrizi po shfaqnin limontinë. Dhembjen
mënjanë Tina, më mjaftonin kujtimet.
Jetoja me to çdo ditë, çdo natë, derisa
u bënë dhe vite… Duhet të hipi në këtë
linjën 4 se pastaj duhet pritur të radhës,
ose këmbadoras itinerarit të çdoditshëm.
Të ndaloj pak te ish-kinema Rinia. Një
Monument Kulture në pritje, pa dyshim.
Ti nuk e di me sa ndjesi i kaloj pranë.
Më parakalojnë filma e filma. Të cilët a
nuk e formuan shijen time për të bukurën?
Shije kjo që të tradhton nganjëherë si vetë
bukuria jote. Nuk të gënjej Tina, pasha
këtë natë plot ndjesi. Ja, shkela brenda 4-shit.
Tani do të numëroj bashkudhëtarët me
gishtërinjtë e duarve. Janë pak. Shoh
dhe dy goca. Sa të ngjan njëra. Je ti, apo…?
E bën ti këtë, gjithmonë ke qenë rrush me
befasira. Tina, mos luaj me mua. Kush
është kjo goca që erëmon parfumin tënd?
Tina! Tinaaa, moj! Tinaaaa! Fol! Fooool!
7
Tina, lë pas shpine Rininë, ish-kinemanë.
Autobusi merr kthesën në të djathtë. Në të
majtë Qafa. Dikur Aleja e Shpëtimtarëve.
Bëhej rezistencë me espreso, makiato dhe
ndonjë picë, varej nga xhepat me vrimë.
Dora, Loriku, Rozafa, Shpati, Gresa, Gallery…
Në këtë të fundit ndalonim shpesh me Bekimin.
Një foto, nga të paktat që kam me të, na e pati
shkrepur dikush me Emën, Ramazanin… të
Bogdanëve, që ta dish. Ma kujtoi një ditë kësaj
pranvere etnomuzikologu me nam në Tiranë.
Tina, tani autobusi bën një rrotullim të beftë,
piruetë moj, si ajo e artit të akullit. Sepse ja,
edhe unë po drithërij. Kujtime djersë të ftohta,
derisa parakalojnë dyqane, kryesisht lagje
artarësh. Stacioni Te Plepat. Kishte shumë dikur.
Qe Qendra e Pionierëve aty. E pati marrë
ndërkohë RTP-ja. Pas lufte AKP-ja. Shtet më
vete, moj! Na ropi ne ish-rilindësve. Njëzet
përqindëshin na e bëri rrokopujë. Po nejse…
Ah, prit, se harrova. Te Shpati i Shpëtimtarëve
pati rastisur të vinte Ibra me Zimmermannin.
Dy e më shumë orë zgjati seanca e tyre, aty
në separenë enkas për mysafirë të zgjedhur.
Agi madje ambasadorit ia dhuroi një grafikë nga
më të veçantat: Gjeli dhe Hëna. Iku tani kjo…
Të kujtohet, moj, ajo unaza me zemër për 8 Mars
si dhe diadema. A thua i ke ende në gisht
unaze, apo në gjoksin e gufuar? Zgjedhur
me nge Aty te Oxa Gold. Ah kjo Oxa! Po tani
shkëlqejnë yje të tjera gjaku shqiptar. Dua,
Bebe… Rita, ndërsa ngjitur ortari me nam,
njëherësh edhe Optika Omega, ku ti kishe
nevojë për syza. E mua më vlonin kujtimet
për markat e orëve. Maestro Fadili dinte
gjuhën e Darwillëve, Omegave, Omikronëve,
Tissotëve. Serkisofëve të xhepit gjithnjë e
më të rrallë. Me qostek. Zemerekbrishtë…
Roskopët nuk i pranonte. Gjuhën e orëve ruse
nuk e donte. Si unë çajin e rusit që pirë kurrë
nuk e kam. Tina, po të bezdis me sa po
kuptoj, por edhe mua po më bezdis kjo pritje
e gjatë në semaforin pranë Parkut Arkeologjik.
Majtas ajo fosilja e vjetër e komunizmit:
Vëllazërim-Bashkim. Tutje Parlamenti. Tani
i përditësuar: Multietnik. Me parti e lista.
Me pozitë e opozitë. Ngreh e mos këput. Falje,
nuk di pse, seç më kap nganjëherë kolla!
Të shkruaj nesër Tina, Sheherzadja ime!
Tina! Tinaa, moj! Tinaaa! Tinaaaaaaa!
8
Jo moj, jo! Kolla nuk më erdhi nga vitet,
por sikur ndiej se është diçka që e shkakton.
Sigurt jo e kuqja e semaforit, mbase… ah!
E gjeta! Ngrehina gllabëruese e quajtur
Komuna e Vjetër. Kërthi vija me prindin
për të regjistruar lindjen e një vëllai a motre.
1962, 1964, 1966… E di ti ç’ishte viti 1966?
Pak muaj pasi lindi Ilku theu qafën Numri 2.
Ai Viç, Kryeviç që e shqeu Numri 1 si të qe
një sanduiç. Nuk bëj shaka, moj, qe hata.
Ende më rri në kokë skrivania e pjerrët.
Një bishtpendë, kallamari e certifikata krejt
cirilicë. (Vonë, shumë vonë, kur dukej se
erdhi liria, l-ja u bë ll, përçudnuar emri i
tim vëlla). Ftesa, urdhëresa, pagesa dënimesh
gjithfarëshe. Ti u rrite në tjetër kohë, kot
të flas. Edhe gjethet e kanë kuptuar tek
lirshëm shushurijnë, jeshilohen thua se
pispillosen me grim pranvere a vere. Por,
ja vjen vjeshta, shiu, pragdimri. Bie grimi,
pason shkundullimi. Shoh në pritje të të
gjelbrës së këtij semafori numrash në rënie,
si të qe autobusi një anije kozmike me
komandën 9, 8, 7, 6…! Ja e verdha, shndriti
e gjelbra! Mua më tundet mejtimi. Iku 66-ta,
iku cirilica, ikën ndëshkimet, para më shfaqet
Muzeu! Me madhështi dritash e majtas mrizon,
tej grilash e kurora drunjsh zbukurues, një
sarkofag, zbuluar dikur në vendlindjen time.
Disi në mjegull më kujtohet emri i Omonisë
apo Harmonisë… kështu disi. Llapi im me
damarë të nëndheshëm pa fund herë njomur
e kishte, por edhe dheu fshehur jo më pak se
mijëra vjet. Po, moj, po! Pranë një mozaiku.
Gjysma e të cilit diku u tret, iku. Tina, mos
ngrys sytë, mos rrudh buzët, mos lësho ato
pak vetulla. Ç’të duhen masat, grimasat…
kthehet një ditë e Orfeut i kthehet kostumi
dalldi. Si të qe hyjni. Tina, të lodha Tina, por ja,
e tillë është Prishtina. Kosova. Shqiptaria.
Shqiptaria thashë, jo Shqipëria. Meqë ra llafi,
në mesnëntor mora rrugë për truallin arbëror,
me një krah shpresash, librash, dorëshkrimesh
drejt miqve të shumtë, por ti askund Tina!
Tina, moj! Tinaaa! Tinaaaaa! Tinaaaaaaa!
9
Tina, nënta është magji më vete, edhe
pse magjisë nuk i besoj edhe aq. Por,
nganjëherë kur diçka shkon ters, edhe më
vete mendja se ka diçka. Ka moj ka, siç
na shkoi edhe ne… mua në të vërtetë,
se ti je mirë derisa nuk bëzan. Dikur, ah
dikur, ta ndieja frymëmarrjen kodër më
kodër, por ti më more për lodër. Jo moj, jo!
Nuk jam unë pelushi i ëndrrave të tua,
dije këtë, lozonjaria ime. Tani, të vazhdoj
ku mbeta mbrëmë së mejtuari derisa prisja
të gjelbrën. Unë çava drejt e te Muzeu, Parku
Arkeologjik. Sarkofagu… Po janë moj, janë
tri faltore rresht. Para të mëdha u dhanë
për restaurimin e tyre. Zgjati ca si shumë,
madje u fol për abuzime, sidomos për këtë
të parën. Por unë s’e ndaj dot drejtësinë,
ka kush merret me të. Që ta dish ti, në
meremetim e sipër, tek e madhja, thuhet
të kenë hasur dhe eshtra njeriu. Me një
kaaafkë dhe me shenja dhune… u hesht ky
fakt. A nuk të shkon mendja te Pjetri i
1689-tës? Treqind vjet pas rënies së
Dardanisë falë tradhtisë së aleatëve të
rremë. Tina, sa gjumë kanë bërë në këto
faltore ati e gjyshërit e mi. Ta them troç.
Në të parën qe viti 1948, vit ters, moj,
ters. E thashë që në fillim. U prishën
aleanca të reja, u krijuan më të reja. Ndodhi
dhe Goliotoku. Im atë punëtor me mëditje,
rrëmihte themelet e Teatrit. Çudi, edhe
sot është shndërruar në punishte. Më
kujton Rozafatin. Punonte ditën, i ri,
sapo kishte lindur ime motër. Unë do
të vija në jetë pas katër vitesh. Ai flinte
natën në faltore e lutej shqip që të
nesërmen ta merrnin në punë. Sa gëzim
të ndihmonte familje e farefis në mbitokën
e sarkofagut, mozaikut, Vendenisit moj.
Për gjyshërit do të flas nesër, Sheherzadja ime.
Kam shumë për të thënë e ti gjethe e
pavenitur, evergrini im, të dua shumë,
duhet të kesh goxha durim. Halorja ime!
Tina! Tinaaa, moj! Tinaaaaa. Tinaaaaaa!
10
Tina, duket se jashtë ka pushuar era, tek nuk
bien gjethe mbi sarkofag, as mbi eksponatet
radhitur kryq e tërthor, një lëmsh moj shekujsh
guri e mermeri. Ndonjë rreze drite neonësh
përvidhet degëve, gjethnajës së tejrralluar, e
tëra në përgjim. Po, moj, po, një lapidarium
disi në gjumë. Më larg qelqnaja e odeonit.
Rrallë shoh aktivitete. Ndonjë kolonë mermeri
do t’i bënte nder, mbase me ndonjë projekt edhe
bëhet tjetër herë. Po drithërij Tina, më sëmure
me atë drithërimën tënde elegante. Por, unë
vërtet drithërij tek dëgjoj lutje megafonësh.
Të tri faltoret bëjnë një trio bend që të ngjethin,
s’bëhet fjalë për drithërimë e mua më fluturon
kujtesa. Gjyshi 1 (koinçidencë me Prindin 1,
mos qesh!) dhe Gjyshi 2 (nuk thashë Prindi 2, moj!)
dikur futeshin në vetizolim në muajin e shenjtë të
tyre. Kur njëri këndonte kuluvallahin, unë a nuk
recitoja Po shkrihet bora, dimni po shkon. Kur
Gjyshi 2 këndonte salavatin, unë ia krisja Në mes
tuaj kam qëndruar. Secili lutjet e veta. Po s’e
harroj dot që me tespidovën e fatihen unë me
Perëndija bukuroshe! Ty të falem e të lutem…
Më vjen në gji të të futem… Nuk e kam me ty, Tina,
Mos kce! Qenë kohë kur gjyshërit po ngrysnin jetën.
Gjyshi 1 me një bjeshkë vuajtjesh ushtari perandorak.
Disa vjet Manastiri, që nga nëntëqindeteta. Vit ky i
Alfabetit, moj. Pastaj Ballkanika e Parë. Dezertimi.
Nuk po e zgjas, kalimthi. Ballkanika e Dytë. Botërorja
e Parë, Botërorja e Dytë. Taliani. Gjermani. Partizani.
Gjithë deri në Pranverën e ‘81-shit kur mbylli sytë!
Gjyshin 2 gjithnjë si në mjegull, me një liber në dorë.
E ruante si sytë e ballit. Për të ishte i shenjtë. Qindra
herë lexuar, rilexuar, interpretuar. Bekuar. Ç’magji
kishte kurrë nuk e mora vesh. Se unë po merresha
me magjitë e mia. Robinsonin. Guliverin. Afërditën.
Nga jeta në jetë… nuk ma lejuan. Është pesimist,
më thoshin, e unë s’e kisha haberin për atë fjalë. As
frikën e leximit. E përpiva Gjon Zaverin, shenjtorin
tim. Tina, mos më thuaj se jam i lojtur. I ndrojtur
mbase dhe po. Që ta dish, me lexim kurrë ngopur.
Sa pak rrugë e kaq mendime. Urbani merr një kthesë të vogël mu te Kulla e Sahatit. Shtatit të tij ndrijnëshumë ngjyra. Si të ylberit, thua. Jo. Si të LGBGT-ve?
Mbase. Gjithçka… Hahaha. A nuk e tha ai shenjtori im
Bylbyl, ky shekull or e ças ndrrohet: bijnë poshtë të
naltit, i vogli çohet; Dëgjoj kumbime në unison me
ato të Katedrales, me emrin e këndshëm shenjtoreje: Dang. Daang. Daaang. Daaaang. Daaaaang. Daaaaaang!Tina! Tinaaa, moj. Tinaaaa! Tinaaaaaa. Tinaaaaaaaaaaa!
