Përktheu Andreas Dushi
Përktheu nga japonishtja në anglisht Sam Bett.
Ky tregim është pjesë e serisë verore online me tregime “Flash Fiction” në The New Yorker dhe është publikuar për herë të parë më datë 15 gusht, 2024.
Apartamenti im është në një ndërtesë të vjetër prej druri, ndërtuar kushedi sa vjet më parë, vetëm njëkatëshe, me dy pjesë të ndara, përkarshi, strukur mes disa shtëpive gjysmë të rrënuara ku askush nuk jeton më. Imagjino tre kasolle të vjetra të cilat tanimë do të kishin rënë po të mos mbanin njëra-tjetrën dhe do ta kuptosh për çfarë e kam fjalën. Hapësira ku jetoj përmban një dhomë tatami, një kuzhinë të vogël me sobë teke dhe një dush që pikon. Depo nuk ka. Nga pas, hapësira për të nderur rrobat zihet e tëra prej kondicionerit dhe duket sikur muri i mbrapmë i shtëpisë sa vjen e më afrohet.
Ka qenë më para një grua e cila jetonte në hapësirën ndanë times, atëherë kur unë u zhvendosa këtu, por zyra e pronave të patundshme nuk ma thoshte emrin; pllakën në derë e kishte bosh e të zverdhur nga dielli dhe nuk kemi folur asnjëherë. Ishte buçko, me flokë të gjatë e të çrregullt, veshur përherë me të njëjtat rroba dhe, jo se unë jam ajo që duhet ta gjykoj, por le të themi se nuk i kishte punët mirë me higjienën personale. Askush nuk i vinte për vizitë. Sa herë e shihja, diçka në qëndrimin e saj të kërrusur më thoshte se ose ishte apatike për jetën, ose ishte e dërrmuar, ose ishte dorëzuar, ose mbase të gjitha bashkë.
Kishte këtë tik: Kur kyçte derën pas vetes, nuk mund të mos e provonte dorezën, sërish e sërish, pa mundur ta pranonte se ishte kyçur. Kuisja ishte aq e dhunshme saqë, herën e parë kur e dëgjova, isha e bindur se një njeri i frikshëm ishte shfaqur për të marrë një borxh, por jo: ishte thjesht ajo. Sa herë dilte nga shtëpia, desh’ shkëpuste derën nga menteshat, dhe gjithë kjo shkulje la çarje të dukshme në mur, mes derës së saj dhe times. Por, duhet ta them, e kuptoja pak se si ndihej. Kur isha më e re, kam kaluar një periudhë gjatë së cilës i laja duart aq shumë saqë copa e sapunit praktikisht më zhdukej ndër pëllëmbë.
Ndonjëherë vija veshin te muri mes nesh.
Kishte ditë kur mund të dëgjoja një televizor në sfond, por kurrë ndonjërin prej tingujve që dikush mund të presë. Dhomat tona ishin imazhe të pasqyruara të njëra-tjetrës (ose kështu kuptova te zyra e pronave të patundshme), të ndara nga një mur i hollë dhe ndonjëherë, për shembull, po të isha duke larë enët, pyesja veten mos vallë edhe ajo po bënte të njëjtën gjë në të njëjtin çast, në anën tjetër të murit, por kthyer këndej nga unë, jashtë rrezes time të shikimit. Dhe kështu, kur ndihesha sikur jeta po më mbyllej brenda vetvetes, shpesh më godiste fakti se komshia ime më e afërt ishte një grua së cilës nuk i dija as emrin. Tek kthehesha në shtëpi nga puna ime part-time, sytë, po t’i ngrija prej rrugës së zymtë ngjyrë gri që shtrihej larg në horizont, do të zinin dy dyert tona të rrënuara, të përflakura nga perëndimi i diellit, dhe kështu do të mendoja si ishim si binjake, të dyja, të plakura dhe të vetmuara njëra pranë tjetrës. Kur njëra prej dyerve, e paaftë ta përballojë gjithë këtë, më në fund do të përpihej nga zjarri, si do ia dilte tjetra të mbijetonte? Diçka rreth këtyre ndjesive përgjërohej që të bashkëndahej. Imagjinoja veten duke trokitur në derën e saj, por isha e frikësuar mos nuk do të mundesha ta shprehja veten ashtu sikurse duhej, çka më bënte të dëshiroja të mund të komunikoja me trokitje. T’i tregoja se si jeta ime nuk kishte marrë rrugën që unë doja. Se si asnjëherë nuk dukej sikur mund të bëja diçka ashtu sikurse duhej. Se si nuk ia kisha dalë të ruaja atë që për mua do të thoshte gjithçka. Dhe mbi të gjitha, sa e dërrmuar isha nga gjithë këto ndjenja që po më derdheshin ngado. Sikur vetëm të mund ta vija në dijeni.
Në pranverë, nata binte para sesa bota të bëhej shumë blu për t’u duruar. Ditën kur lashë punën time part-time, teksa arrita në shtëpi me një kokë plot me mendime rreth moshës time, punës së ardhshme që do të gjeja, parave që do të më duheshin para se të vdisja, pashë gruan duke qëndruar mes dyerve. Meqë nuk po provonte dorezën, dukej se sapo ishte kthyer në shtëpi. Paçka se ishin bërë katër vite që jetoja aty, kjo ishte hera e parë kur ishim aq pranë njëra-tjetrës, pa një mur ndërmjet. Atëherë një aromë më ngacmoi hundën, aromë e tillë që më tregoi se nuk kishte bërë dush prej ca kohësh. Në ankth, e përshëndeta me kokë. Ashtu bëri edhe ajo. Në ato dy sekonda që u pamë sy më sy, vura re se lëkurën përreth syve e kishte të errët dhe të lagët. Kur kishte filluar shiu?, mendova, tërësisht konfuze. Por atëherë ngrita kokën. Nuk po binte shi. Ajo po qante. Flokët e yndyrshëm i ishin ngjitur pas ballit të rrudhur dhe emocionet plot shqetësim që mbante në turinjtë e varur më mbetën të ngulura në kujtesë. Fjalët m’u shfaqën në mendje, por isha e paaftë t’i thosha, jo më të formoja një fjali. Aq keq sa ndihesha, më duhet të ikja; sikur dikush po më zmbrapste me bërryl. Duke ngatërruar çelësat nëpër duar, ia dola të çelja derën dhe të hyja brenda. Për shumë sekonda, pashë nga syri magjik, por nuk e kuptoja dot në ishte aty jashtë apo jo.
Pas kësaj, nuk kishte asnjë mundësi të qetësohesha. Teksa nata shtriqej përpara, e vura veshin shumë herë në mur. Por nuk dëgjova gjë, dukej sikur asgjë nuk vinte nga matanë. Piva ca ujë, u shtriva përmbi futon, fik e ndiz televizorin, në një përpjekje boshe për ta hequr mendjen, por kjo ndjesi e vazhdueshme shqetësimi po rritej e bëhej më e fortë. Vura sërish veshin në mur, por nuk dëgjova asgjë. Pse nuk i thashë dot diçka? Ajo kishte qenë duke qarë. Të paktën, mund t’i kisha dhënë një nga topthat me mish që kisha marrë në pazar. Kishte qenë duke qarë. Një mendim i errët më rrëshqiti në mendje: Mbase mund të kthehesha në njeriun e fundit që e kishte parë. Atëherë mendova për time ëmë, herën e fundit kur kisha parë atë, dhe gishtat më prekën fytin. Por njerëzit nuk është se thjesht zhduken, kështu si pa gjë fare. Duhet kohë, shumë kohë për t’u zhdukur gjithë pjesët e tyre që ke mbajtur brenda vetes. Megjithatë, teksa ato tkurren, të tjera pjesë të tuat zmadhohen dhe në një pikë, gjithçka çfarë ke pasur më para zhduket.
E hoqa veshin nga muri dhe bëra dorën grusht. Pulsi po rrihte si i çmendur. Mora frymë thellë, u përpoqa të qetësohesha dhe pashë derën e saj të më materializohej para syve, aty, në murin e pisët mes dy apartamenteve tona.
Trokita, mu në mes të tij, ngadalë, dy herë. Tak tak, atëherë ndalova për një çast para se ta bëja sërish. Dy trokitje. Këtë herë pak më të forta. Sërish asnjë përgjigje. Njëlloj si më parë.
Kështu e tërhoqa futonin ngjitur për mur dhe ashtu kalova gjithë natën. Idiote, i thashë vetes. Tani, ka të ngjarë që ajo të jetë larguar për diku e të mos kthehet më kurrë. Dhe, edhe sikur të jetë akoma aty, mbase nuk të dëgjon më. Por vazhdova trokitjet – tak, tak – duke pritur një çast para se ta bëja sërish. Pas kushedi sa kohe, më zuri gjumi dhe pata ëndrrat më të çuditshme, me këto modele dhe forma shqetësuese dhe ndërmjet tyre, pata kohë të trokisja edhe ca herë.
Dalëngadalë, duhet të kem rënë në një gjumë të thellë, sepse më zgjoi drita e mëngjesit. Shtriqa krahët dhe trokita sërish, sikur të vazhdoja aty ku e kisha lënë në ëndërr. Por atëherë, pas një çasti, dëgjova diçka. Ishte një e trokitur, vetëm një, që vinte nga ana tjetër. U ngrita, pulita sytë dhe ngjesha veshin në mur. Isha e sigurt se e kisha dëgjuar, e dija se kisha dëgjuar një trokitje. Nuk isha e sigurt ama nëse po më thoshte Çkemi, më çave kokën apo Çkemi, faleminderit apo Çkemi, ndalo të lutem, apo të gjitha këto apo diçka krejt tjetër, por isha e sigurt se ajo më ishte përgjigjur me një trokitje të sajën. Tërësisht e sigurt.
Duke e nxjerrë gjithë ajrin nga mushkëritë, mbulova kokën me çarçaf, por ishte mëngjes. Koha për t’u ngritur. Por atëherë u kujtova: Nuk jam në punë. Dhe prapëseprapë, nuk ishte e frikshme. Me fytyrën e zhytur në jastëk, i lejova sytë të mbylleshin edhe një herë tjetër.
Mieko Kawakami është shkrimtare japoneze, autore e tre librave shumë të njohur “Gjinj dhe vezë”, “Qeill” dhe “Gjithë dashnorët e natës”, e nderuar me çmime të shumta si “Akutagawa” dhe po ashtu, me “Qiell”, e nominuar për Booker Prize.
Vepra e saj është vlerësuar nga disa prej autorëve më të rëndësishëm bashkëkohorë, mes të cilëve edhe Haruki Murakami. Në shqip, botohet nga shtëpia botuese “Onufri”.
