Oficeri i policisë Arben Guja, 37 vjeç, nuk e puthi gruan sapo hyri në banesë, siç bënte prore kur kthehej prej pune. Qe ora dhjetë e pesë minuta e darkës, kur ajo ia çeli derën, pa këqyrur në syrin magjik. E ndiente me erë ardhjen e tij. Dua të bëj një dush, tha ai me zë të shuar. Ma këqyr pak uniformën, ndoshta nuk vishet më pa e larë. Uji nëpër trup i rridhte i lëbardhëm. Vaska po mbushej me lëng gëlqereje.
Njëzet e katër orë më vonë, sapo u dha në derë, ajo ia ndjeu erën e alkoolit. Arben Guja nuk pinte kurrë përjashta. Vetëm po të hante kund me shokët, mund ta shoqëronte me një gotë verë. Ajo nuk i tha paske pirë. Dhe kur u ulën për darkë, solli shishen e rakisë me dy gota. Po të shoqëroj edhe unë. Ai fillimisht nuk e vuri në buzë. Papritmas e ktheu me fund dhe nuk e mbushi për së dyti.
Natën e tretë ai erdhi një orë e gjysmë pas mesnate. Balli i ftohtë, plis bore. Takova nënën, tha mbas një grimëhere. E shoqja u tkurr. Gjithsesi u përmbajt. Qenke lodhur, i tha. Ndoshta mund të marrësh do ditë pushim. Shkojmë në Valbonë. Ose në Bogë, në Grykë të Rugovës, kaq herë kemi thënë dhe e kemi shtyrë.
E ëma kish ndërruar jetë shtatë vjet më parë. Por ai e pa, pak minuta para se me ngjitë shkallët që çonin në holl, ku do të merrte ashensorin. Ajo po e priste në oborr, në gjysmerrësirë. Mbrapa një bredhi, në degë të të cilit qe kapërthurur një qese plastmasi, që e tundte era. Nënës po i rridhte gjak për goje. Currili i gjakut i kullonte nga ana e majtë e mjekrës. Ai mbeti i ngrirë, si në Log të Zanave. Bir, e shikon ç’më kanë bërë?, tha e ëma. Ma prishën varrin. Ma rrenuan varrin nga themelet. Ai dalloi spikamën e një fadrome a mbase të një vinçi, fadroma a vinçi ngulte sqepin e egër në mermerin e varrit, pastaj në dheun e zi, duke e gjuajtur përpjetë në ajër e duke e shndërruar në pluhur. Prej gropës doli një hije e kërrusur, e thatë. E sheh çka më bënë, bir! Në të majtë të mjekrës i kullonte gjak i zi, përzier me baltë.
Ndoshta je kotur pak në makinë kur po vije, i tha gruaja mbas një grimë here. Je dërmuar në punë tërë këto ditë. Ajo e puthi në majë të hundës. Qerpiku lëshoi hije mbi mollëzën e tij. Ai nuk e vuri re. Ajo kish qerpikë fort të bukur, me rremba. Një ditë më parë, kur doli nga shitorja e bukës, ndjeu si po i shkonin mbrapa dy vajza shkolle, duke u zënë me shoqja-shoqen, i ka artificialë, s’i ka artificialë.
Natën e katërt iu duk se ai erdhi më i çelur. Përsëri u kthye vonë. Foli me dikë në telefon, e mori ai. Ndryshe prej herëve të tjera, kur fliste në sallon a në kuzhinë, ku të qëllonte, atë natë iu shmang bisedës ndër sy të së shoqes. Hyri në dhomë të gjumit. Fliste me zë të ulët. Gruas nuk i pëlqeu ndryshimi i zakonit me folë në prani të saj. Apo ndodhi rastësisht, pa ndonjë domethënie? Nuk i tha gjë.
Po dal pak, tha ai. Ndonjë ngjarje? Ai lëvizi vetullat në mënyrë të paqartë. Nuk po u përgjigjet në telefon një koleg, janë shqetësuar, shtoi duke rrasur kapelën në krye. Dashtë Zoti s’i ka ndodhur gjë e keqe, tha ajo. Cili është ai, e njoh unë? E njeh e njeh, qysh nuk e njeh, tha ai dhe tundi kryet, sërish në mënyrë të paqartë. Ti fli, më mirë. Jo, jo, po të pres.
Një copë herë pasi e përcolli te dera e mezi i bënë këmbët me u kthye brenda, cingërroi telefoni i shtëpisë. Do të jetë gabim, tha ajo, Beni merr në telefonin tim. Edhe mamaja e motra. Telefoni i shtëpisë prani. Mbas një hopi cingërroi prapë. E kontrolloi celularin, mos e kam me zë të ulët e s’e kam dëgjuar, prandaj merr te fiksi? Celulari në rregull. Telefoni i shtëpisë ngulmonte, dridhej perdja prej cingërrimës së tij. Ajo njohu zërin e shokut më të afërt të të shoqit, ishin kolegë. Më fal për këtë telefonatë të vonë, tha ai, duke iu drejtuar me emër. Ma kalo pak Benin, të lutem, apo e ka zënë gjumi? Më del i mbyllur, thashë i ka rënë bateria. Ajo i tregoi se i shoqi kish dalë, pasi kishte marrë dikë në telefon. S’ka gjë, e gjej me radio, tha kolegu. Ka gjë të ngutshme?, tha ajo. Punët tona të përditshme, tha ai. Natën.
Arben Guja nuk qe përgjigjur as në radio. Shoku i tij nuk i kallëzoi gruas. Policia e rajonit qe vënë në alarm. Këtë herë nuk qe fjala për ndonjë kriminel të arratisur, ata s’po e gjenin një prej drejtuesve të vet më të vlerësuar. Arben Guja nuk po bëhej i gjallë.
Rreth mëngjesit te rajoni i policisë u paraqit një oficer i gjatë me sy të skuqur, me një gazetë në dorë, të mbështjellë tub. Ka ndonjë lajm nga Arben Guja?, pyeti ftohtë, sikur po pyeste në ç’orë hapet bar-kafeja ngjitur me byrektoren. E lëshoi gazetën në tavolinë. Polici i rojes qe i ri, i sapoardhur. Pati përshtypjen se njeriun përballë e kish parë diku. I shkuan sytë te gazeta. E përditshmja i kishte kushtuar një faqe reportazhit nga shembja e banesave në lagjen 28 Nëntori, ku do të ndërtohej një bllok kullash 30-katëshe. Fotografia e një gruaje të moshuar, që fshinte lotët me mëngë të trikos, zinte një çerek faqeje. Një fadromë a vinç sapo ia kishte rrëzuar shtëpinë. A keni nëna ju, a keni gra e fëmijë ju!, u drejtohej policëve. Uji i shiut në fytyrën e rrudhur të gruas kullonte i lëbardhëm, për shkak të pluhurit të ngritur nga rrenojat. Ky duket si Arben Guja, që po e kërkojnë gjithandej, tha polici i rojes, duke e zhbiruar me sy fytyrën përballë. Jo, s’ka si me qenë ai. Gazeta e kish retushuar foton e gruas së moshuar, ia kishte fshirë currilin e gjakut që i rridhte nga goja, përskaj mjekrës së thatë, në të majtë, por fotoja origjinale qarkullonte në rrjet e paprekur. Fotoja origjinale e nënës së dhunuar nga policia dilte gjithandej në feisbuk e nëpër portale. Rastësi ndjellazezë, sa shumë i ngjaka plakës Nicë të Kadaresë, kishte shkruar dikush. Arben Gujës nuk i qe kujtuar nëse i qenë thyer dy dhëmbë gruas, kur gjaku i rrodhi mjekrës në të majtë. Jo, ajo më duket s’kishte dhëmbë fare. Vetë nuk e kish prekur me dorë. E kishin bërë policët që komandonte, sipas urdhërit nga lart. A nuk është njësoj? Në foton e gazetës dallohej qartazi profili i tij, ndërmjet dy policëve.
Mund ta njoftoni pak zëvendëskomisarin?, pëshpëriti oficeri i gjatë me sy të skuqur, sikur po fliste me vete. Desha me e takue pak, një çështje pune. Më falni, mund të më thoni kush jeni? Polici i rojes e hulumtoi me sytë e akulluar. Ç’rëndësi ka, tha oficeri, ai më njeh. Duhet t’i them kush e kërkon, tha polici i rojes, i vendosur. Ky i ngjan shumë Arben Gujës, që po e kërkojnë, përsëriti me vete, pa ia shkoqur sytë. Tashti Arben Guja nuk i ngjan më Arben Gujës, u përgjigj tjetri pa zë. Nuk i ngjan kurrkujt.
Pas shpatullave të policit të rojes ia behu zëvendëskomisari, me flokë të rënë. More Ben djali, na e çove gjakun në fund të këmbëve!, thirri i gëzuar. Nga bëhesh që nuk përgjigjesh, u lidhe me nusen, e njoftove? Ben djali ka humbur, shqiptoi Arben Guja i prerë, me zë akulli. Nuk di a është kund i gjallë. Mund të më ndihmoni të bëhem pjesë e grupit, që po e kërkon?
Eprori me mjekër të përhimtë ia nguli sytë i çmeritur. Përballë tij nuk qe kush. Dalloi vetëm një fjollë të gjatë tymi, veshur me uniformë. Xhaketa po i rrëzohej, pantallonat e lëshuar po i binin poshtë, s’kishin ku me u mbajtë. Fjolla e tymit u shpërhap e u tret s’di se ku. Mbeti vetëm një kapele, që lëkundej në ajër, mbase varur në një fije prej lënde të padukshme.
