ERËRAT E JUGËS
Në Jug tani fryjnë erërat e Jugës,
Rrugët kanë ngrirë nga dimri i acartë;
Gurët e mallit lartësohen drejt qiejve,
Malli im tretet në qytetin e lashtë…
Gurët e mallit lartësohen drejt qiejve,
Ëndrra përkundet në dallgët joniane.
Me mijëra herë i hipur në kuajt e erës
Jam nisur në udhën e shpresës asaj ane.
Në Jug tani fryjnë erërat e Jugës;
Ka ngrirë pasioni brenda meje;
Do nisem dhe, në mbetsha udhës,
Do të prehem në një vello reje…
KUR TI NUK JE
Kur ti nuk je,
Mbrëmja
Tretet
Në harresë,
Nuk është
Më mbrëmje…
Kur ti
Je aty
Brenda
Një fshehtësie,
Si vetë fshetësia,
Mua më ikin
Krejt mendimet
Dhe veten
E shoh
Të robëruar
Tek puthja…
MIMOZAT…
Në sythet e çelura
Të mimozave
Shoh sytë e tu,
Që vështrojnë
Përmes qelqit të shpirtit tim.
Ti nuk i dallon lotët e mi
Që njomin dhembjen e verdhë.
Aroma e mimozave
Shpërndahet në gjithësi,
Në qiellin e paqtë
Fluturojnë ëndrrat tona
Të bardha, ndërsa
Sytë e tu magjepsin
Sythet e çelura
Të mimozave…
PRANVERË
Çelën pemët, rrugët shndrisin
Gjithandej plot shkëlqim.
Të rënduar e kam shpirtin:
As hir, as gëzim…
Dhe eci rrugëve, kuturu…
As vetë s’e di ku shkoj,
Sikur të vije ti këtu,
Do të ishte tjetërsoj…
Më mungon buzëqeshja jote,
Shikimet e tua si shigjetë.
Eh, s’ia gjetën fundin kësaj bote,
As filozofë, as poetë…!
Dhe rri pastaj, mendoj me vete,
Kërkoj një puthje në ajrin flu,
Për atë puthje do të çaja dete,
Veç të më prisnin krahët e tu…
MURI
E shemba murin që na ndante shtëpitë,
I shqeva me dhëmbë telat me gjemba.
Po, si ta shemb, si?
Murin që ti mban përbrenda…
* * *
I qelqtë ajri me parfum bliri,
Rruga me argjend hëne larë.
Krejt e qelqtë kjo mbrëmje prilli,
Veç ti nuk je si më parë…
DHEMBJE
S’i shquaj lotët e mi,
Veç i ndjej
Si pikojnë
Së brendshmi
Në shpirt.
Ndjej si digjen
Pendesat,
Hidhërimi,
Fjalët pa kuptim
Dhe loti jetim…
Digjet gjithçka
Brenda shpirtit tim,
Ndërsa hiri
Ditën ma nxin
Dhe ec kuturu
Në harrim…
MALL
Mallin për ty
E ndera mbi letër.
Letra s’e mbajti dot.
E shtrydha,
Pikoi lot…
VRASËSIT
Edhe vrasësit
Çojnë lule në varreza.
Lulet në duart e tyre,
Tyta të errëta…
PUTHJE DIELLI
Kam mall për atë puthje dielli,
Kam mall për atë përqafim…
Ti vështrimin ktheve nga deti
E u përskuqe me perëndim.
Ku ndodhesh këtë mbrëmje?!
Më kot të kërkoj në largësi…
Muzgun e puthjes pi me ëndje
Dhe vdes në perëndimin e tij…
DIMËR
Qajnë pemët,
Rrugët heshtin gjithë lëndim…
Asgjë s’pipëtin në motin gri,
As borë nuk bie në qytet.
Veç pemët qajnë;
Qajnë prej mallit tim
Për lulet, për zogjtë,
Për Njeriun
Gjithnjë në shtegtim…
VALË E NXEHTË
Kur deti puthet me diellin në muzg
E valët qetohen nga dallgët në breg,
Mbrëmja vjen lodhur rrugë pa rrugë
Dhe me trillet e dashurisë më djeg…
Ti je në bregdet tani,
Detin pushton me vështrime,
Ndërsa unë të sjell ndërmend
E pështjellohem nga mijëra vegime.
Më tërbon bronxi i trupit tënd,
Pushi i mëndafshtë në vendin e shenjtë.
Aty do të doja të përhumbem
Dhe të zgjohem nga ajo valë e nxehtë…
MES BRYMËS SË LOTIT
Të gjithë po ikin,
Po ikin e s’dinë ku venë.
Po ikin harruar,
Të zbrazur, pa shpresë…
Të gjithë po ikin,
Larg dheut, drejt mallit…
Vetëm unë mbeta vetëm,
S’di si të dal pas të parit.
Çapitem udhëve përhumbur,
Mbuluar nga terr i shortit.
Me sytë nga ikja e të gjithëve,
Tek çajnë mes brymës së lotit.
