Përktheu nga origjinali Roland Gjoza
VENDE TË SHKRETA
Bie borë dhe nata bie shpejt, o sa shpejt
Në një fushë që e kam ndërmend prej të shkuarës
Dhe toka mbulohet me një lëmim të çuditshëm, pothuajse krejt
Me pak kashtë dhe barishte që shfaqen nga fundet
Dhe pyjet e rrethojnë si gjënë e tyre të çmuar
Në strofulla janë mbyllur kafshët dhe s’ndihen
Mua s’më takon gjë, se jam një shpirt i munguar
Po kam vetminë fillikate, këtë mik pa vetëdije
Dhe vetmia siç janë të gjitha vetmitë
Do të jetë më fillikate kur të mbetet më pak
Dhe bardhesia e zbrazët e borës mbuluar me natë
Nuk ka gojë për të më shprehur diçka
Fusha dhe pyjet nuk mund të më trembin kurrsesi
As yjet- ku thonë se nuk ekziston jeta
I kam ngjitur me shtëpinë, brenda duan të më hyjnë
Për të më trembur, vendet e mia të shkreta.
PAH DËBORE
Mënyra se si një korb
Shkundi mbi mua
Pah dëbore
Nga një pemë helmuese
Ma ndryshoi krejt humorin
E hidhëroi zemrën time
Por sa herë e kujtoj
Më rëndon si një pendim
MBYLL DRITARET
Mbyll dritaret tani dhe fushave u jap qetësi
Dhe drurët, nëse duan, në heshtje le të lëkunden
Asnjë zog s’këndon, ndonëse i shoh që fluturojnë
Qofshin humbjet e mia këto
Do të kalojë kohë gjersa kënetat të zgjohen
Dhe unë të shfaqem më herët se zogu i parë
Mbyll dritaret tani që të mos dëgjoj erën
Ndonëse shikoj gjithë lëvizjet e saj.
NJË BUJK ME PLUG
Një bujk me plug, kërkojnë ata, borën të plugojë
Por për të mbjellë s’kanë se ç’t’i thonë
Veç prej hidhërimit mund ta vënë në lojë;
Shkëmb dhe gurë mbill tani në borë!
FAMILJA E TRËNDAFILIT
Trëndafili është një trëndafil
Dhe gjithmonë ka qenë një trëndafil
Por teoria vazhdon përsëri
Se dhe molla është një trëndafil
Dhe dardha është, po ashtu
Dhe kumbulla, besoj unë
Vetëm dashnorët e dinë
Çfarë mund të jetë sërish një trëndafil
Ti, natyrisht, je një trëndafil
Dhe gjithmonë ke qenë një trëndafil
XIXËLLONJAT NË KOPSHT
Në qiellin e lartë të natës yje të pafundmë ndriçojnë
Poshtë në kopsht fluturojnë xixëllonja që i imitojnë
Natyrisht, ato nuk e kanë madhështinë e tyre planetare
( por kanë një zemër që yjet e vërtetë s’e kanë )
Në fillim ngjashmëria me yjet është shumë e madhe
Por zgjat fare pak, se më pas kuptohet ç’janë.
NJË ZOG I VOGËL
Kam dashur që një zog i vogël të mos vinte këtu
Të mos këndonte te dritaret e mia nga mëngjesi në muzg
Kam përplasur duart te dera që brenda të mos futej
Kur më dukej se me durimin tim ai po luante
Ndoshta një pjesë të fajit e kam pasur dhe unë
Zogu nuk ishte fajtor që kënga e tij çelësin kishte humbur
Dhe sigurisht duhet të kishte diçka që nuk shkonte
Në përpjekjet e mia për të ndalur këngën e zogut të vogël
AJO ËSHTË SI NJË TENDË MËNDAFSHI
Ajo është si një tendë mendafshi në fushë
Në mesditën me diell kur fryn flladi i verës.
Vesa thahet dhe gjithë litarët rrinë të tendosur
Lëkundjet e saj të lehta janë aq shumë joshëse
Dhe shtylla prej dru kedri që e mban
Është si kulmi që në këmbë mban parajsën.
Dhe tregon fuqinë e shpirtit të saj
Nuk varet prej asnjë nyjeje të vetme
S’lidhet prej askujt, por ka një lidhje të lirë
Një lidhje të pafundme të mëndafshit dhe mendimit
Për çdo gjë në tokë, kompas që rrotullohet
Pak duke u tendosur, finoshe grish
Dhe në kapriçiot e ajrit të verës
Bie pre e skllavërisë më të vogël krejt e vetëdijshme.
AS LARG AS NË THELLËSI
Plot njerëz kalojnë në ranishte
në një drejtim shohin të gjithë
tokës i kanë kthyer shpinën
sodisin detin çdo ditë
Dhe për sa kohë një anije
humb dhe shfaqet sërish
në ujërat vezullimhollë si qelq
refleksi i një pulëbardhe shndrit
Toka ndryshon gjithsesi
por ata i besojnë, natyrisht
valës që vjen në breg pa pushim
dhe nuk ia ndajnë sytë.
Ata nuk shohin dot larg
por as në thellësi nuk shohin dot
dhe kur vjen koha ta vrasin pak
kjo kurrsesi nuk ndodh
MOSDASHJE
Jashtë isha, në fusha e pyje
dhe sërish te muret jam kthyer
kam parë nga kodrat ku jam ngjitur
botën rreth e rrotull, pastaj kam zbritur
tani nga autostrada shkoj drejt shtëpisë
ja dhe kjo ditë mori fund
Gjethet pa frymë mbi tokë shtrirë
lisi mban ende ca gjethe
dhe ato po bien një nga një
zvarriten, kërcasin, krisen
mbi dëborën që ka zënë ngricë
ndërsa njerëzia fle
Dhe gjethet e vdekura bashkë kanë vdekur
duken si të përqafuara, s’ndihen më
dhe aster i fundit, fillikat, është zhdukur
magji e lules së lajthisë është mekur
zemra ende në ngasje për të kërkuar
dhe këmbët sikur bëjnë zë; për ku?
Por a ka ndodhur që në zemrën e njeriut
të mos ketë patur një mosdashje të fshehtë
për t’u shkuar pas ligjeve të jetës
për t’iu dorëzuar me shumë hir arsyes
me një nënshtrim fisnik të pranojë fundin
e një dashurie apo e një stine?
NJË COPË TOKË ME DËBORË TË VJETËR
Diku një copë tokë me dëborë të vjetër
Dhe të vjen diçka në përfytyrim
Sikur i ka dërguar shiu një letër
Të shkojë e të bëjë pak pushim
Pika të zeza zgjyre shoh aty- këtu
Si shkrime të vogla përhapur mbi dëborë
Lajme të një kohe që i kam harruar
Nëse një ditë rastis dhe i lexoj
HANIBALI
Dhe ishte shkaku i një beteje të humbur
Apo e një kauze që e zhgënjeu shumë rëndë
Ajo që tregoi me kalimin e kohës gabimin e fshehur
Që erdhi prej lotëve fisnikë dhe këngës
UNË KAM NJOHUR NATËN
Unë kam njohur natën
Unë kam dalë në shi dhe jam kthyer në shi
Unë kam kaluar përtej dritave të fundit të qytetit
Unë kam shkelur në udhët e tij më të trishtuara
Unë e kam lënë pas policin në përleshjet e tij
S’kam patur forcë të arsyetoj, po vetëm kam ulur sytë
I kam ndalur hapat, rrija dhe mbaja vesh
Nga larg vinte një ulërimë e ndërprerë
Herë nga shtëpitë, herë nga një yrt tjetër
Por jo për të më thënë kthehu apo lamtumirë
Tutje diku në një lartësi të pamatshme
Një orë ndriçonte kundrejt qiellit
Ajo tregonte se koha nuk ishte as e gabuar as e drejtë
Unë kam njohur natën
NDALOJ NËN DRURË NJË MBRËMJE ME DËBORË
I njoh këta drurë, këtë fshat dimëror
Shtëpia e tij është shtegut që humb
S’ka si ta dijë që kam ndalur këtu
Dhe shoh pemët mbuluar me dëborë
Kali im i vogël shfryn, ankon paprerë
Se nuk sheh këtej rrotull ndonjë fermë
Midis drurëve dhe liqenit të ngrirë
Bie mbrëmja më e errët e vitit
M’i hiqni pajimet dhe zilkat t’i tund
Pse rrimë në një vend e s’shkulemi?
Një tjetër zilkë midis drurëve, me kumb
Është era që ndërkaq platitet e humb
Drurët kaq të bukur, errësirë, terr
Por unë kam premtuar të shkoj atje tej
Dhe kam ende rrugë përpara se të fle
Dhe kam ende rrugë përpara se të fle
RRUGA QË S’MORA
Dy rrugë ndahen në pyllin ngjyrë okër
Sa keq që s’mund t’i marr të dyja në një kohë
Dhe jam vetëm një, rri dhe vras mendjen
Kjo e para më afër apo më larg të nxjerr
Ndërsa kalon gjarpërueshëm nën drurët gjetherënës
Pastaj shoh tjetrën, më e shkurtër më duket
Ndoshta është më mirë të marr këtë rrugë
E veshur e gjitha me një bar të bukur
Kaloj nëpër të e se ndiej çfarë humb
Se edhe tjetra është veshur me bar gjithashtu
Këtë mëngjes të dyja njëlloj më duken
Gjethet e pashkelura, të zeza në blu
Oh, një tjetër ditë do të marr të parën
S’di ç’rrugë më çon më shpejt dhe më mirë
Dyshime të mos kem kur të kthehem sërish
Dhe flas me vete duke psherëtirë
Kjo kështu ka ndodhur edhe herë të tjera
Dy rrugë ndahen dhe unë s’di ç’të zgjedh
Ja, marr njërën, po a zgjodha mirë
Jam dilemë e marrë e çdo diference
