QERAMIKË
1.
jam prej dheu
kujtimet m’i mbledhin qoshet
me duer të lagta
ia formojnë grykën poçes ku mbahem
vegzat
fundin
e shtien në furrë
dhe e pjekin
jam prej dheu
të djegun
2.
jam prej dheu
kujtimet m’i ngjyejnē qoshet
me bojna të kuqe
ia llakojnë grykën poçes ku mblidhem
vegzat
fundin
e nxjerrin në diell
dhe e thajnë
jam prej dheu
të përcëlluem
3.
jam prej dheu
kujtimet m’i vlojnë qoshet
ia shkrijnë grykën poçes ku shfaqem
vegzat
fundin
e shtrijnë në magje
dhe e shterrin
jam prej dheu
të magjepsun
4.
jam prej dheut
tand
të përvëluem
JAM SHISHE BOJE SHKRIMI
jam shishe boje shkrimi
një shishe e vogël
shpatuke
me fundin e gjanë dhe grykën e ngushtë
e mbushun me bojë të zezë
pak të trashë dhe me aromë
kohësh të kalueme në pritje
të shpresës
jam pendë
e shkulun me dhimbë prej një zogu
të paqtë
e mprehun një mbramje
prej një brisku që ua kurseu venave
derdhjen
jam kartë pak e ashpër
me rrëfimet e zverdhuna të pemës
ende nëpër rreshta
jam mundimi i dorës
së shtrëngueme mbas pendës
si i mbytuni mbas timonit
ngjyemja e shkrimit në gishta
gërvishtja e majës nëpër fjalë që shkruhen
për mos me vdekë
NATYRË E QETË
I
një pëllumb gri në blinin përballë
më ndjek me sy
herë më duket se e tërheq
dora jeme që ngre dhe ul kafen
ngadalë
herë fustani jem i kuq me topa
të bardhë
herë tingëllimi tragjik
i Dido & Aeneas
një gru e kuqe në ballkonin përballë
më ndjek me sy
herë më duket se e tërheq
kryeti jem që tundet
ngadalë
herë puplat e mia gri
në të bardhë
herë gugatja jeme tragjike
në Dido & Aenea
II
një bli i zverdhun poshtë meje
më mban
herë më duket se e tërheq
trupi jem që përkundet
ngadalë
herë thonjtë e mi rozë
në të bardhë
herë gugatja jeme tragjike
në Dido & Aenea
një pëllumb gri mbahet
në mu
herë më duket se e tërheq
gjethnaja jeme që fryn
ngadalë
herë trungu jem bojëkaf
në të bardhë
herë fëshfërima jeme tragjike
në Dido & Aenea
III
një gru e kuqe në ballkonin përballë
më ban shoqni
herë më duket se e tërheq
gjethnaja jeme që fryn
ngadalë
herë trungu jem bojëkaf
në të bardhë
herë fëshfërima jeme tragjike
në Dido & Aenea
një bli i zverdhun përballë
më ban shoqni
herë më duket se e tërheq
dora jeme që ngre dhe ul kafen
ngadalë
herë fustani jem i kuq me topa
të bardhë
herë tingëllimi tragjik
i Dido & Aeneas
Mos ki frikë
Mos ki frikë
me qenë!
TRUP
ky trup që më përmban
flen e çohet me mu
untohet dhe ngihet me mu
gëzohet dhe vuen me mu
ndyhet dhe pastrohet
lodhet dhe çlodhet
këndon
ban bukë
dhe puthet
me mu
ky trup që më përban
më ka vetëm mu
gjaku i ngrihet
kur andrroj përmallshëm
me sy kah qielli
dhe shpejton me më mbërritë
me therje të hejshme zemre
ky trup
ky unë
NATË VERE
as sonte nuk u err
retë retë
shpohen e tëhollohen
në qiej të pagjumë
maja e blinit u shkri krejt
kryekrejtë kryekrejtë
e poshtë pikon mjaltë
poret e tokës e thithin thellë
thellëtë thellëtë
mbushin plasat që i hapi
akulli i dimnit të gjatë
dhe terri ambëlsohet
e unë jam pritja
errëtë errëtë
ZA
asht një za që këndon e këndon
tanë ditën
mbi hekurudhën e vjetër mbas shtëpisë
atë që varet në tela
lamtumire
mbi plasat e asfaltit poshtë ballkonit
ato që ushqejnë fije të fshehta
bari
mbi hapat e zhgënjyem
e vonuem
të botës
asht një za që këndon e këndon
tanë ditën
a ndoshta janë dy
tre
katër
jam
DALNGADALË ZHBAHEN
dalngadalë zhbahen të gjitha udhët që lashë mbrapa
grimcë për grimcë e shkrin dheun ky shi
dhe ziftin
dhe gurin
gjithshka e shndërron në ujë
të zi
të paktën të shionte butë
të pikonte
të -onte disi
por bjen
rreh
më zhban
në ujë të zi
