një
. . .
flamurin e lëmë jashtë
në erë e në shi
vetë flemë brenda
mbuluar me jorgan të trashë
kur griset apo vidhet
vendosim një të ri
. . .
vdiq
do të vdiste një ditë
megjithatë s’e prisnim
asnjë s’u kujdes t’i bënte varrimin
shpenzimet i mori përsipër bashkia
kush vdiq?
dashuria
. . .
dhe vdekja është farë
mbin poshtë në zgafellat e nëndheshme
është lulëzim i përmbysur
kopsht krimb mëndafshi
pemë kafshë ujë flutura
pezull mbi humnera
e keni parë diellin kur perëndon
atje shkon të lindë
e keni parë hënën si zhduket në agullimë
zbret atje të lëshojë kandilin
ne presim pa shpresë
megjithatë presim se s’na lë instinkti
askush nuk kthehet më
as nënat
. . .
sfilatë mode në nju jork
në pasarela kelvin klej, guci, versaçe, klo..
kam një ide gjeniale në kokë
kopjuar nga ludvig van bethoven
të marr një pemë përkrahu
veshur me fustan prej ari
në pasarelë ta çoj
të konkuroj pradan, valentinon, eskadan..
jam i bindur
jo modelja, po pema
do të fitonte çmimin e madh
dy
. . .
një gjilpërë në rërë me një fill peri
s’ia ka dalë dot të lidhë guaskat për të gjetur perlën
një gjilpërë në rërë me një fill peri
në perëndim të diellit
ndajnatën merr për ta qepur me mëngjesin
një gjilpërë në rërë me një fill peri
vajzat toples me tanga pothuaj s’duan qepje
as kaosi, as recesioni, as depresioni
s’kanë nevojë për gjilpërën me një fill peri
qepja ka hedhur stapin në sup dhe shtegton
nga një vend në tjetrin kërkon punë si qepës
po vendet janë zënë nga miliona shqepës
që shqepin e shqepin për një milion vjet
një gjilpërë në rërë me një fill peri
. . .
sa u zgjove ti
qepalla cep më cep prej groenlandës me akuj në detet e ngrohtë të jugut u hap
qerpiku yt trandi bursat, krisi diçka ne fasadën e exchange
luani në safari kishte kohën e dashurisë dhe të dyluftimit me rivalin e vet që ishte i biri që e mundi
u nisën trenat e mëngjesit prej një shenje të thithkës tënde bojë manushaqe
vargani i trakeve shkundi me rrapëllimë autostradën mbushur përplot me apple
avionët u ngritën plot me pasagjerë dhe armë
vetëm prej një gjesti që bëre me vetullat si hark
aty kupidi ishte bin ladeni
botës donte t’i vinte flakën
ta marroste me viagër
sa u zgjove ti
bota ishte e seksit femër
pastaj u bë e seksit mashkull
kur lufta filloi, paraja qarkulloi, bashkimi europian u mblodh, amerika dha ndihma, të mëdhenjtë u menduan; luftë apo paqe
manjatët e armëve u shkelën syrin
iv montan hapi fizarmonikën dhe këndoi gjethet e vdekura
zhak prever me cigare në buzë tha se poezia ishte kurvickë ne sheshin konkord gjithmonë katërmbëdhjetë
poetët janë pedofilë të poezisë katërmbëdhjetë dhe për këtë arsye poezia është kaq
fatkeqe se është përdhunuar që katërmbëdhjetë
kështu fillojnë marrëzitë dhe këto i zgjidh lufta
eja mëngjes shpejt
të zgjohesh ti
dhe bota të jetë e seksit femër
tre
. . .
përderisa shpikjet u shpikën ekzistonin diku
përderisa ajnshtajni teorinë e ralativitetit shpiku ajo ishte shpikur me kohë po kishte humbur
kjo është një lojë e arsyes së lartë që bashkë me imagjinatën e lartë arrijnë të perfeksionohen
një farë vjedhje e pandërgjegjshme është dhe të gjithë nobelistët që krijuan më të
veçantën dhe më të lartën humane s’ishin gjë tjetër veçse hajdutë hyjnorë
dhe qielli i mistershëm që u tregua tuaf dhe mëndjelehtë merr ndëshkimin e merituar
me ateistë inteligjentë që shtohen
nesër kur teknologjia të arrijë majën dhe të vetasgjësohet për të dalë një shkencë e re
natyrisht bashkë me shpikjet e mëdha njeriu do të bëhet m idiot se jo një shkëmb do të
mbajë mbi sup po njëqind dhe sizifi do të quhet periudha foshnjore sizifiane
atëherë mund të kundërshtojë vetveten me një lufte të re botërore që do t’i fshijë të gjitha nga faqja e dheut dhe historia do të përsëritet
veç fillimi do të jetë sërish zoti me shprehjen
le të bëhet!
dhe do të arrihet në përfundimin e përfundimeve se kjo paskësh qenë shpikja më e madhe dhe këtu duhet ta lëmë
le të bëhet!
. . .
ato që humbën lanë fotografitë dhe kjo pothuaj s’quhet humbje
dashuria e parë është
fotografia ruhet
ndonëse natalia ajo vajza e tetëvjeçares me kordele të kuqe tani punon në bankë dhe peshon njëqind kile ha sallatë pi ujë gogësin fle gjumë
humbën gjërat më të bukura po ruhen fotografitë
kjo është diçka hyjnore
dhe mëkati ruhet
janë brenda njeriut
si hëna brenda natës
si dielli brenda ditës
e errëta dhe e ndritshmja
prandaj vuan njeriu se kujtesa mundohet prej fotografive
harresa kurrë s’qëlloi një censor i pamëshirshëm
po një qelbësirë e pa bindur
a mund të bëhet një operacion në moshën e bilancit kur duhen zhdukur mijëra fotografi turpëruese
këtë e ka në dorë zoti që vetëm tallet
kujtesën tonë më fort ndriçon natën
. . .
bota e madhe në një apple
mbajnë radhë njerëzia të blejnë botën sa një zog
s’ka flatra
ato janë brenda në apple
sot ulisi teknologjik humbi itakën
. . .
shpesh humbas drejtimin
timonin ia heq rrugës për në shtëpi
dhe ia vendos hënës,
bëj një copë rrugë nëpër qiell të hap portat e yjeve
gjej gjithçka përveç nënës
atëherë kujtohem se kam ende nënë
po i afrohet të nëntëdhjetave dhe ajo më pret
është gati t’i bjerë telefonit; bir, ç’ka ndodhur, ku je?
asaj i duket se diçka e keqe më ndodh gjithmonë
vetëm e keqja është shija që i ka ngelur që prej kafes pa sheqer të mëngjesit
po unë ende timonin s’e kam hequr
se një lejlek me këmbë të kuqe ulet në një pemë dhe luzmë puplash fshijnë pluhurin e qiellit
prej andej më bëhet se rrëzohen poetët e vdekur
bashkë me kometat
po nënës nuk i them asgjë
se e kam shqetësuar shumë në vogëli kur shkruaja vjersha
dhe lija shkollën për të parë te liqeni lulet e kuqe të kumbullës dhe atë mëllenjën e zezë
brumbullin që e lidhja dhe e rrotulloja për t’ia bërë
zhu zhu
çiftet e dashnorëve që putheshin
gjuaja me gurë macet në kazanët e plehrave
dhe i thosha nënës marrëzira
prandaj veçan më donte
se i dukesha i marrë dhe kishte frikë mos më humbte
në fund
timonin marr në duar dhe kthehem
e bukur është shtëpia, nëna
nëna që pret
po më e bukur arratia
. . .
një flakon penicilinë
ishim të varfër
nena dhe babai infermierë
s’kishim një vazo për lule
po as lulet s’na vinin ndërmend
unë shpesh sëmuresha
dhe babai me gjilpërë më shponte
agen dhe shiringën ziente
në një enë prej xingoje
pastaj ngulte agen në tapën e penicilinës
thithte lëngun e bardhë
shtatë ditët e javës
në mëngjes dhe në mbrëmje
më ngulte agen në mish
dhe unë për ta marrë me të mirë penicilinën
atë përbindësh prej pluhuri të bardhë mbyllur brenda
flakonin e bëja vazo lulesh
i kërkoja armëpushim
me një karafil a trëndafil
po e pamundur ish
nëna dhe babai infermierë
atë punë kishin
të më bënin penicilinë
. . .
një çimkë fle në cep të dyshekut dhe pret natën të më pijë një pikë tjetër gjaku
mbi tavolinë rrinë zarfet e taksave plot me çimka brenda
rrokaqiejt e nju jorkut pasi kanë pirë gjakun poshtë
i janë vërsulur qiellit të pinë gjak zotash
të fundit janë taksitë mizëri që pinë kusurin që mbetet
ngre dorën dhe marr një taksi për në operan metropolitan
të shikoj romeon dhe zhuljetën dhe çimkat që iu hanë zemrën
. . .
në mes të qytetit janë spitali dhe varreza
më tej janë restoranti, kinemaja, muzikë holli, moda
përpiqemi që kohën më të madhe të merremi me këto të fundit
takime të lëmë,
t’i frekuentojmë ca më shpesh
prej frikës së spitalit dhe varrezës
ah, të kishte një perde t’i ndante prej nesh
celulari cicërin si zog;
alo, një biletë
e dashur, të pres në pesë, hamë diçka te madona pastaj shkojmë nga moma të shohim pikasonë,
alo, një tryeze për ditëlindje te london me muzikë të rej charlsit dhe armstrongut
alo, një kostum për nje mbrëmje gala
alo, urgjenca
një tjetër ka marrë për ne kur zemra ka ngecur
alo, funeral home,
një tjetër ka marrë për ne kur këndohet requiemi
i kishim harruar, s’kishim pasur kohë,
ose kinse i patëm lënë mënjanë
tjetrit ia kishim lënë këtë barrë
dhe ai respektin na e bëri deri në fund
pa marrë asnjë shpërblim
. . .
kam parë një baba të urryer
prej fëmijëve, se nuk ju la trashëgim asgjë
përveç një dosjeje të hollë me poezi
dhe një shënimi aty brenda;
këto poezi më kushtuan jetën
tani e kuptoj që kam dështuar
s’kthehet koha që s’shijova
po lumturia qe te shkrimi
kur vinte fryma hyjnore
dhe unë i bindesha urdhrit
poezitë s’më dolën gjë
po lumturinë e shijova
dhe pres vdekjen të më marrë
si një poet, me një peng
se trashëgim nuk lashë asgjë
ngaqë u mora me qiellin
kam parë një baba të urryer
prej fëmijëve
m’u kujtua vetja ime
s’pata pendim që letrat
i çova te banka e dantes
pa numër llogarie
një grusht me vargje
