Vitet rrokulliseshin njëri pas tjetrit si ortekët e borës të Alpeve tona, kështu edhe dashuria jonë rritej e rritej, bëhej ortek, por jo ortek bore, por ortek prushi. Po çfarë prushi thua? Nga ai që të djeg, sado larg t’i rrish. Dhe mendja, si ujë liqeni që është, më rrëshqiste ndonjëherë fushave dhe monopateve. Dhe në vend që të takonte zogj e gjallesa të llojllojshme, gjithmonë puqej me Zhanin. Me Zhanin që njoha qysh ditën e parë – pa moshë. Kjo s’ka të bëjë me të vërtetën, por unë të këtillë e shohë se, të tillë dua ta shoh. E dashuroj vërtet, dhe këtë s’e kam fshehur prej njeriu, meqë s’e kam fshehur as prej vetes. Të gënjej? Larg qoftë. Se po gënjeve në dashuri, thoshin e thonë, ngarkohesh gjer në grykë! Jam munduar, si mendje femre, t’i ngrejë ndonjë grackë, ta provokoj: a më do dhe sa më do? Por, fët e fët, i them mendjes: hiqu tutje! Dihet se më do sa e dua. Përsëri, s’rri rahat zemra, se njëherë, jo vetëm njëherë, ishte bërë gjatë pa u takuar. Kishin kaluar ca muaj që nuk kishim përjetuar fshirjen e lotëve të mallit me dorën e njëri-tjetrit, por as mbi trupin e njëri – tjetrit s’kishin rrëshqitur lotët tanë. Apo t’i urdhëronim me dhunë buzët të shqiteshin. Lëre më pjesët tjera të trupit. Jetoja në qytetin e zhurmës dhe kaosit. Atij i pëlqente të qëndronte në shtëpinë e vjetër, larg zhurmës e rrëmujës, ku i kishte dhe rrënjët, pranë liqenit të kaltër. E donte qetësinë dhe ujin mbi syprinën e të cilit, siç më thoshte, çdo ditë pikturonte portretin tim, herë me brushë magjike, herë me vargje romantike. Me plot gojën më thoshte: Ti je Muza e muzave të mia! Eh, sikur të kishte pak të vërtetë, ec e mos u çmend! Edhe çmenduria s’është gjë e re. Ehu, sa janë çmendur para meje, por s’kanë ndryshuar gjë. Më mirë të duroj pak më shumë, se thonë që, durimi është nëna e të mirave. Kush e di? Edhe mund të jetë?! Por edhe iluzioni s’është gjë e vogël! Kënaqet njeriu duke parë ëndrra, edhe me sy hapur, edhe në mes të ditës. Qëllon që pastaj edhe dëshpërohesh, por punë e madhe. Përsëri s’je e para, as e fundit. Herë-herë dëshpërimi të këndell. Ta pret fluturimin pa krah, se ne nuk ia përtojmë të fluturojmë edhe pa flatra! Por në këtë çast, isha unë përball syve të tij jeshil. Jeshil më dukeshin, se në të vërtetë, jo vetëm unë, por as ai vetë nuk e di saktësisht ngjyrën e syve të tij. Sytë mund të jenë biçim kameleoni. Ndryshojnë ngjyrat sipas femrave që i dashuron, apo që e dashurojnë. Njëherë, para se të bëjmë dashuri, më pyeti për ngjyrën e syve të tij dhe syve të mi. I thash i kemi kështu e kështu. Pasi bëmë dashuri më pyeti përsëri: Ç’ngjyrë i kemi ne sytë? I’u përgjigja: të thash para një ore. Ai pa u trazuar fare, ma priti: Pse moj, një ngjyrë do kenë ata edhe para, edhe pas kënaqësisë! Ngela akull, s’kisha përgjigje, se unë mendoj që ngjyra nuk ndryshon sipas qejfeve dhe orëve, punë Zhani, ec e bjeri në fije. Kështu sillej edhe kur laheshim në liqenin e tij. Gjithmonë më pyeste: A di të notosh? Po, i thosha, edhe qyteza ime ka një liqe të vogël sa për ta mësuar notin. Sa mirë që ditke not, ma ktheu! Dhe kur bëja unë të zhytesha pas tij, ai do bërtiste me sa zë kishte: Mos, se do mbytesh! Nuk më besonte. Pasi i afrohesha, i thosha: – Mos ki frikë se më parë do mbytesh ti në detin e dashurisë time, se sa unë në ujin e liqenit tënd. Pastaj zhyteshim thellë dhe putheshim me gojë e symbyllur, sikur kishim turp nga peshqit, të cilët, sipas meje, meqë ishin cironka, s’dinin ç’është puthja. As turpi. Mendja, thoshte Zhani ndryshon sipas kushteve atmosferike. Në ujë, bëhet ujë. Në shkëmbinj, bëhet gur. Në pyll, bëhet gjethe. Në fushë, bëhet livadh. Fjalën livadh e potenconte. Arsyen nuk e di, as e kam pyetur ndonjëherë. Kot e ke edhe po e pyete, se mos vallë do marrësh ndonjë përgjigje për të qenë.
Drejt meje e udhëzonte zemra, edhepse nuk e pranonte. Ardhjen e arsyetonte me lloj-lloj motivesh, dhe pastaj ia plaste: E di ti sa të dua? Ku ta di, i përgjigjesha unë. Ti herë më thua: të respektoj, herë të nderoj. Pastaj, kur pres të më thuash: Të dashuroj, ti më thua: Të adhuroj! Po, de, kështu të them se adhurimi është mbi dashurinë. Është kulmi. Përtej s’ka ku shkon. Pas adhurimit vjen çmenduria. Mendoj, çmenduria e dashurisë, ose çmenduria që e shkakton dashuria. Pastaj? Pastaj e mbulon të dashurën me të puthura nga tepja në thembër. Ose kërkon prej të dashurës ta puthë nga thembra në tepe.
Zhani e piu me fund gotën e verës dhe më luti t’i shtrihem pranë. Pasi e mallkoi njeriun që kishte shpikur jorganin, i ra me këmbë duke e zbuluar të mbuluarën. Duart e tij të buta, nisën të valëzonin mbi trupin tim. Në sytë tanë u derdh një ngjyrë që s’e kishte parë as drita.
Vjeshtë, 2025
