“Alkimia e natës”, cikël poetik nga Marsela Neni

Ti di si t’ia zhbësh konturet një gruaje

Ti di si t’ia zhbësh konturet
një gruaje:

Fillimisht ravijëzon një siluetë
heq prej saj lëndinën e mishtë
nën lëkurë fut gurët e një
dashurie të hershme
me mure të arnuara
e gozhdë të pashkulura lëngimi
var në to portrete ekzotike
e mbush me shkulme
e zogj të plagosur mërie…

Gjithçka i ngjan procesit të fotoshopit
ku ti krijon një tjetër grua
që NUK jam unë.

N’dallgët e prushta të kripës tande

N’mrizin mes velit të shikimit tand
e zgripit të një puthjeje
dehun n’dëshirë
m’u përvijue një rigë loti.
E përshkova at’lot
siç kalohet përmes nji prroi
pa dashë me u lagë.
Nuk di në asht pagzue kush pa ujë
veç kujtoj se s’jam ma si ma parë
jam shërue nga vetja
duke ec zbathun n’dallgët e prushta
të kripës tande
kurrë pa ditun
se t’jepesh pa u kursye-
kjo asht dashnia.

Porta e të dyzetave

Thonë se të dyzetat janë porta
e një fillimi të ri.

Ajo portë është hapur
dhe unë qëndroj në prag
duke kundruar shtegun e parrahur.

Nuk shqetësohem më se si dukem
në sytë e të tjerëve
jetoj çdo ditë duke zhveshur
komplekset e mia.

Di se sa vlej e nuk rend më
pas lumturisë, pas zhgënjimeve,
si pas aromës së një luleje
që më ka djegur xhanin.

Destini e di se ku banoj
dhe unë armiqtë në shtrat
nuk kam për t’i pritur.

Lutem çdo mëngjes,
sa hap sytë,
për kurajo, forcë e një dozë humori.

Kam pranë njerëzit që dua
e ca dhoma i kam boshatisur
për bekime të reja.

Thonë se të dyzetat janë porta
e një fillimi të ri:

Të jetosh për shpirtin, unë e quaj liri.

Dashuria është e gjitha dashuri

Ajo po gdhend zemrën time
ndërron një dërrasë të kalbur
heq një gozhdë të ndryshkur
mbulon një vrimë në murin e aortës
zgjeron një kanal për anijet e bardha
ujit një lule të zverdhur nën një palmë
i lyen me qiej hidhërimet e mia
ndez zjarre të strukura në hi.

Dashuria është e gjitha dashuri. Dashuria nuk lëndon.

Janë njerëzit që lëndojnë njëri-tjetrin.

Language e asaj që s’thuhet

Tani s’flasim më aq shumë
sa më parë,
komunikojmë në gjuhën e Zotit*.
Ti më pyet në dëshiroj një kafe
në tryezën e kuzhinës ulur pranë,
por aq larg sa ta lejojmë detin
të valojë mes brigjeve tona,
erërat e qiejve të fryjnë
e pulëbardhat të fluturojnë.

U ngjajmë dy kolonave antike
të së njëjtit tempull
që mbajnë çatinë e botës.

Ti më ujëmbush një kupë
e unë mbush kupën tënde
por s’pimë nga kupat e njëri-tjetrit.

Jemi dy lumenj përbashkuar në një,
pas uraganit të përshkimit
rrjedhim të qetë
drejt deltës së të njëjtit oqean,
secili duke ruajtur ngjyrat e veta
si telat e lahutës që qëndrojnë
më vete, por luajn’ të njëjtën melodi.

Tani s’flasim më aq shumë
sa më parë.
Lexojmë në pasqyrën e syve
çka s’themi.
Kur emocioni gjen mendimin
e mendimi fjalët,
rindizet zjarri poetik i jetës
e ne ngrohim damarët e përdredhur
netëve të martesës.

Alkimia e natës

U rrokullisën qiejt
e na gjetën shpinë më shpinë
njëri në gërrhimën e dreqit
tjetri paqes ia kishte shkuar thikën
përmesi.

U rrokullisën qiejt
si gurët kur bijnë nga mali
me rropamë të tërbuar
ramë e fjetëm me ujkun në bark.
………………………………
Si fshesare cigane errësirë e natës
e paskësh fshirë zemërimin
Në mëngjes puthëm petalet e syve
larë nga vesa… pa thënë asgjë

…se falja s’ka zë…

Zog mëngjesi

Gjithë jetën jam zgjuar herët.
Ëndrrat e mia ishin më të mëdha se dita ime.
Tani që kam fituar një farë moshe,
më shijon të fle fill pas agut.
Ndoshta sepse netëve vallëzoj me orët lugjeve të krijimit
që ferri të mbetet i paprekur në madhështinë e tij.
Nuk mund të ankohem.
Më thonë se është çështje zgjedhjeje.
Pa dyshim është çështje pranimi.
Me bisht të syrit e ndjej gjumin
tek arratiset nga shtrati i territ
veshur me një pëlhurë sateni të bardhë.
Unë ia di udhën, e ndjek pa bërë zë.
Do të ishte vërtet marrëzi të rebelohesh:
Gjumi është një qenie krejt e pafajshme,
fajtori jam unë që zgjedh të ëndërroj.

Mund ta thyhesh një grua

Mund ta thyhesh një grua,
përkohësisht…
zemra e saj si qelqi
në një milion gastare
do të zhbëhej.

Mund ta thyhesh një grua,
por kujdes, mos shkel
mbi gastaret e zemrës së saj,
do të vritesh…

Mund ta thyhesh një grua,
përkohësisht,
por ki mendjen, mos e nënvlerëso
forcën e saj,
do të çmendesh…

Është e lehtë të shkosh

Është e lehtë të shkosh,
më e vështirë të rrish
Në orën e gjuhës
gjithçka na e paskan mësuar gabim:
s’ka folje që tregojnë gjendje dhe lëvizje
të gjendesh është e gjitha një proces
Më kujton një rosë të egër
që nuk zgjedh të migrojë,
por thyen akullin duke rrahur krahët
për të ndërtuar një fole.

‘Të kalosh’ përmes ‘të rrish’
edhe brenda një ndjenje të vdekur- të ëndërrosh
-dashuri të vërtetë.