Përzgjodhi dhe përktheu Durim Taçi
Shi dhe kohë
Nëpër shiun që nis e pushon, përgjatë kohës si tani,
me maska dyshimesh të një filozofie që shitet lirë,
zëra anonimë llomotisin përherë të njëjtat pyetje,
mes reshjeve të freskëta, kur bluja vesh të hirtin shi.
Shiu vetë, mbase, e bën këtë temë obsesive për mua.
Sa pushon, dëgjoj zërin tënd,
misterin e pamohueshëm të hapave,
mbi një tapet funerali në kohë,
thurur me fijet e monotonisë e të vullnetit të sëmurë
të së dielës pasdite.
Hiç nuk vlen dritarja, shiu e shprish peizazhin,
vetë fytyrën tënde, koleksionet lënë pambaruar.
Sa nuk di në po e shikoj jashtë qytetin:
Ndoshta përtej këtij shiu është vetë Asgjëja.
Mrekullia e dritës
Nëse gjen kohën tënde, pushon muzika dhe vetë nata,
gjithçka, traditë e fantazi,
që ka forcë të ndalë dashuria,
lëvizjen e yjeve, rrjedhën e lumenjve,
hapin e matur të historisë dhe dukjet e saj,
i bën dritë vetes tek përjeton këtë çast:
Mrekullia e dritës në mesditë
madhështia e botës, pafundësia e oqeanit
përballë nesh, do të zgjasë përgjithmonë.
Le të na shoqërojë kjo dritë ngaherë,
lumnisht e pandryshueshme, në çdo cep
të jetës në shtegtim që na ofron, në çdo ferr
e terr, që na pret pa ty.
Le të bëhet drita oqean, kohë, labirint,
dhe vetë vetmia jonë.
Deti i zhveshur zbuluar
Pas muajsh në stere, ja deti sërish.
I zhveshur zbuluar mes hijesh.
Dyshon mbi ne njësoj si më parë.
Na bën gjithnjë po ato pyetje.
Një temë në qytet, këtu është prani.
Gënjeshtra zgjat gjithmonë: Mësoi të pretendonte.
Gënjeshtra bën anijet të lundrojnë përmes saj.
E të mos mbyten asnjëherë.
Askush nuk ka jetuar dot në kopshte me mjegull.
A bëhet deti ëndërr? A bëhet trëndafil?
Kuaj në plazh shënojnë tekat e saj.
Një kohë e veçantë e sundon mbi të;
Një bukuri unike e kthen në mit.
Sendet e përditshme
Ekzistojnë vetëm sendet e përditshme:
Ato na çlirojnë ne nga vdekja,
e vënë kufijtë midis realitetit dhe fiksionit.
Janë tempuj të ngritur kundër kohës,
mbizotërojnë me brishtësinë e tyre.
Shishe blu qeramike,
Stilografë, kuti veneciane,
orë që nuk shënojnë kohën që kalon.
Ekziston vetëm: çfarë rri me mua
në magjinë e veçantë të kësaj dhome.
Libra, letra, muzikë e fotografi.
Vetëm këto janë: dritarja gënjen.
Labirintet e dritës
Fotografitë: janë shkruar me dritë.
Shkëlqimi i tyre nuk është ai i fjalëve:
qyteti, nudoja, fjalitë e ndalura,
shpirti i dritës ndryrë në një çast.
Drita bëhet shkrim, shfaqje e saj dyfishe.
Bota shndërrohet në imazh.
Edhe zëri yt është në katalog:
Ne mbledhim botë, koleksione,
gjurmë drite në bardh e zi gjithmonë.
Vazhdojnë ta shpikin jetën nga errësira,
duke gjurmuar labirinte të pashpjegueshme.
Si mund të fiksohet shiu, melodia e erës,
pemët dyshe e gjithë çfarë lënë pas?
Fotografinë po e shkruan me dritë.
Dritë mbi gur
Nuk ia thamë kurrë emrin, por ky është sundimi i tij.
Me dritën e lagësht, shiun që përkëdhel ngadalë
Gurin e vjetër madhështor të kishës midis drurëve,
derdhet midis të vdekurve në varrezën e vogël,
rrjedh midis fierishtës, ngadalëson mbi një pellg dhe rritet
ende në kufirin e hijeve midis pemëve të larta.
Binte shi dikur. Një mërmërimë përshkonte sallat
dhe kisha zhytej në detin e tokës,
gurët e varreve janë ngulur më thellë
nga muzika e saj. Stema e zymtë mbi dritë. Shiu shkruan
emrat e të humburve.
Dhjetor në qytet
Dhjetor në qytet. Një figurë e hajthme
në kullë ndriçuar nga drita e diellit
edhe më e brishtë, engjëlli shikon përmes
po atij ajri blu pranvere, mediton mbi
labirintin e hapur të qetësisë, në rrugët e vjetra.
Harmonitë dhe kontrastet e së bardhës së gëlqeres
dhe okra e kuqërremë e vijave të lakuara.
Në kopshtin e mbyllur pllakat ndryjnë
rite sekrete ngjyrash dhe pastaj i mohojnë.
Ai sheh si ngrihen kupolat baroke,
sheshet me atë harenë sunduese,
fushat që mendohen diku larg.
Drita e pasdites po nis të ravijëzojë
konture të reja dhe një rrezatim i veçantë
bie mbi këtë vend sa peizazh dhe kohë.
Dielli i kuq i mundur, bishtat e maceve të fundit,
gjethet që shpërthejnë në flakët e parajsës.
Palmat e larta rrinë zgjuar. Kambanat lajmërojnë
Natën. Engjëlli është shndërruar: një kullë
vetmie, me perëndim dielli ndër flatra.
Qyteti nuk është më aty. Dritat e tij
janë pasqyra të ëndrrës së Grejsit. Dhe tani
hijet e dhjetorit bien mbi liqen
Juan Lamillar (lindur në Sevilja 1957), është një poet dhe shkrimtar spanjoll. Ka shkruar 10 libra me poezi duke u nderuar me çmimet “Luiz Cernuda”, “Vicente Núñez” dhe “Villa de Rota”. Boton vazhdimisht në revista të ndryshme letrare si zë i veçantë i poezisë bashkëkohore spanjole. Vepra e tij poetike njihet për tonet klasiciste, muzikalitetitin, ku mbizotërojnë tema si: dashuria, koha dhe vetë poezia.
