Kur erdhi në shtëpi, i gjeti të dy në dhomë të ditës duke lozur në dysheme. Olti po mësynte me Shaon, pokimonin tullac që ish mjeshtër në kung fu, ndërsa Indriti qe mishërim i lemerisë. Olti po mekej gazit. Babi kish kaq frikë nga mjeshtri shaolin. Kjo skenë familjare e këndelli, e bëri të harronte për pak kohë gjithçka. Sa vari rrobat, u ul bashkë me ta. Ishte ritual i tyre i përditshëm kjo lojë, mbasi merrnin Oltin nga kopshti, dhe sot kishte vërtet nevojë për të. Indriti i hodhi një shikim zhbirues. Por Shaolin po godiste rrufeshëm, kish nisur të bëjë edhe salto, hopa, dhe babi e mami mund të shpëtonin vetëm duke puthur Oltin. Bisedat e zorshme mund të prisnin ca kohë.
Pak më vonë, kur Shao i lodhur kish rënë që të flejë dhe Olti po e mbulonte me një plaf, Indriti u ngrit për të gatuar darkë. Ajo e mori djalin në grykë. Ai ia hodhi doçkat rreth qafës me sytë te lodra, duke bërë tinguj të gërhitjes. Shao tullac ma, tha ai, Shao fle gjumë. Po shpirt, tha ajo. Shao tullac fle gjumë. Aroma e tij kish gjithmonë një efekt mirëbërës, ia shtronte fijet, e qetësonte. Para sysh iu shfaq sërish kuvoza blu e inkubatorit të akusherisë, ku e kishin mbajtur Oltin një javë rresht se kish lindur para kohe. Për ndonjë arsye, ai inkubator po i fanitej në kujtime e në ëndrra kohëve të fundit. Kish qenë lindje e vështirë, tridhjetegjashtë orë në dhimbje, epidurale e gaz anestetik, mami pa pikë empatie, tmerr. Indriti kish ndenjur me të gjatë tërë kohës, por ç’dobi ke nga një burrë në sallë akusherie? Që atëhere, xhindosej sa herë që lexonte shkrime rozë këtej e andej për lindje të mrekullueshme. Mbas lindjes, kur kërthirin e vocërr e kishin vendosur në kuvozë, atë e kish pllakosur një si mpirje e mjegullt prej boshllëku gri, pa fund e pa mbarim. Vetëm nënkresat e lagura i tregonin se qante herë mbas here, por ajo vetë s’ndiente asgjë, as vajin e vet. Kishte një si ndjenjë tëhuajësimi, thuajse dikush tjetër e jo ajo kish rënë në dashuri, kish ngelur shtatzënë, ish grindur me prindërit e vet, ish martuar, kish bërë fëmijë, e tashti qante herë pas here, e shtrirë në një sallë të ftohtë akusherie. Indriti nuk dinte si t’i ndihmonte. Vetëm vuante aty, besnikërisht, bashkë me të. Infermieret i thanë më vonë se paskësh pësuar një episod të depresionit post-natal: çfarë nocioni i tmerrshëm. E kish gjetur gradualisht rrugën për të dalë nga mjegullnaja vetëm kur kishin nisur t’ia japin djalin për ta mbajtur në grykë. Përditë e nga pak, ai, kërthiri i vocërr e i pambrojtur që i flinte ndër krahë, i kish dhënë fuqinë për të gjetur e mbledhur veten si njeri. Olti kish qenë, që në krye të herës, bekim i saj i ndritur. Indriti thirri nga kuzhina se darka ishte gati dhe ajo e përqafoi të birin fort, para se të ngrehej me të në grykë.
Darka ishte joceremoniale, si Indriti më. Spageta boloneze me një sallatë të lodhur anash, kjo e dyta më fort për dekor. Por Olti adhuronte spagetat, e ajo dhe Indriti adhuronin Chiantin që shkonte me boloneze. Chianti shkonte edhe me Oltin, sangiovese dhe Olti kishin të dy natyra hyjnore, plus që Chianti pihet si verë e re, fëmijë ende, ashtu si Olti. Chianti ishte bekimi i dytë atë mbrëmje. Indriti, i dashuri Indriti, qe i treti. Ia hodhi vjedhas një sy, zdapit të gjatë verior që kish shtuar ca peshë, me dredhka bionde që kishin nisur t’i rrallohen, me tuta gri e bluzë V të zezë dy numra më të madhe. Olti kish trashëguar kaçurrelkat e tij. Gjindja ishin tallur gjithmonë se si ishin ata kundërshti diametrale të njëri-tjetrit, ajo vetë ezmere e krehur, imcake e pedante, jugore e veshur me fund e gete edhe në pikë të dimrit. Ai e quante kukull. Zdapi e kukulla, si titull i një filmi romantik. Një si therje dashurie, zije e dhembshurie bashkë e sëmboi rrëmbyeshëm në kraharor, sa s’i pushoi zemra. Po të mos ishte Olti aty, do të shkrihej në vaj. Gëzuar çuna, tha, e ngriti gotën për dollinë e mbrëmjes. Zëri i doli i sforcuar. Olti mbaronte për këto dollitë e darkës, stërpikat mbulonin tryezë e dysheme. Hareja e djalit arriti prapë që të shmangë e të tretë tensionet. Thuaj ç’të duash për spagetat e vona, por pjatat mbaruan. Chianti qe perfekt. Pak i thartë, me nënton herbal, tanine të qarta. Mbrapashije vishnjash nga qershorë plot diell.
Shao tullac u çua ma, tha Olti, e zgjati duart kah lodra e vet që kish ngelur në dysheme. Shao do kungfu. Kjo darkë s’mund të zgjaste më në pafundësi, mendoi ajo. Indriti u ngrit, e nisi të heqë pjatat e almiset. Ajo u zgjat dhe fshiu me nge fytyrën e djalit, që ish pis me salcë. A është i fortë Shao tullac, e pyeti. Po ma, tha ai, Shao është kung fu! A është edhe babi i fortë? Po ma, edhe babi është kung fu. Po mamaja a është e fortë, thirri Indriti nga kuzhina. Pooo, edhe mami është kung fu. Vërtet, e fortë jam vërtet? Ajo nisi ta guduliste. Olti vdiste për gudulisje.
Befas u ndal , sikur iu kujtua diçka. Prit, a jam aq e fortë sa të bëhem edhe unë shaolin? Olti hapi gojën, i stepur nga ideja e papandehur. A mundem? A bëhem dot si Shao? Djali u ngazëllye. Po ma, mundesh, ti je kung fu. Indriti u shfaq në dalje të kuzhinës. Kësaj radhe s’iu shqit dot shikimit të tij. Olti, ta ndihmojmë mamanë që të bëhet e fortë si Shao tullac? Olti nisi të duartrokasë. Ta ndihmojmë! Ta ndihmojmë!
Indriti e mori Oltin në krahë, e shkuan që të tre në banjë. Mbi komodinë ishte aparati i qethjes, me tiketën e çmimit ende në të. Ajo e hapi ngadalë, duke vënë re nga një largësi e mendjes se si i dridheshin duart. Iu bë sikur ishin duar të huaja, të dikujt tjetër. Olti po duartrokiste në një tjetër botë. Ajo shikoi veten në pasqyrë, e nisi të qethë flokët. Fillimisht ngurrueshëm. Thuajse kish dyshime. E mandej në mënyrë përherë e më të prerë, pa e zgjatur më. Fije flokësh i ranë mbi supe, mbi krahë, bënë shtjella në ajër e ranë ngadalë mbi këmbët e saj, mbi qilim të banjës, mbi dysheme, mbi jetën e saj, mbi këta dy muaj të fundit që kishin qenë ferr i gjallë. Kjo punë duhej bërë patjetër. Pse ta shtysh kot?
Kur hoqi flokët e fundit, në vesh i mbërritën thirrjet gjithë gëzim të Oltit. Ma tashti je e fortë si Shao! Ajo vazhdoi të shikonte veten në pasqyrë, për të mos parë në sy askënd nga ta. Ngriti krahët e tregoi bicepsët. Jam e fortë si Shao tullac, ha!! Mama është kung fu, tha Olti. Edhe zëri i Indritit i erdhi si nga largësi. Mamaja tash është kung fu. Kung fu Lona.
Atë natën ndenji me Oltin më gjatë se herët tjera. Ai mbante në një dorë Shaon dhe prekte me dorën tjetër vazhdimisht kokën e saj tullace, si për t’u siguruar se ish vërtet si e pokimonit. Ndërsa ajo po rrinte me të birin, Indriti u mbyll gjatë në banjë. Kur doli, flokët e prerë s’ishin më. U shtrinë që të tre bashkë në shtratin e madh, gjersa Oltin e zuri gjumi midis tyre, me një doçkë ende mbi krye të mamasë. Djali merrte frymë qetë, si kerub. Biri im, mendoi ajo, biri im. Befas ndjeu një si lagështi në nënkresë. Kish qarë sërish, si atëhere kur kish lindur Oltin, lotët i kishin rrjedhur pa e vënë re fare. Por i dashuri, i kthjellëti, i miri Indriti, e kish vënë re nga matanë. Zgjati dorën dhe i fshiu sytë. Ajo s’guxoi që ta shohë, nga frika se do të niste nga dënesët.
Kur nis terapinë, pyeti ai. Të hënën, u përgjigj ajo, me sytë tek i biri. Na lanë edhe këtë fundjavë të fundit kështu, që të jemi bashkë. Nuk është e fundit, tha ai, nga ana tjetër e shtratit. Do të jemi bashkë gjatë Lona, ti do ta mposhtësh këtë gjë. A s’e dëgjove Oltin? Ti je tash kung fu Lona.
Nuk tha ai, deshi të përgjigjej, the ti. Por ishte tepër vonë, ajo vetë qe tepër e kapitur, kish pirë tepër verë, thjesht iu duk vonë për gjithçka. S’u përgjigj. Preku lehtë dorën e tij, një si përgjigje memece në errësirë, mandej mbylli sytë. Do të kalojë edhe kjo.
Atë natë, Indriti u çua disa herë për në banjë. Ajo u mundua të flinte, por i doli gjumi disa herë, nga ecejaket e tij, nga ëndrra të këputura në mes. I fanitej sërish salla e akusherisë. Kuvoza blu ishte po aty, inkubatori gjithashtu. Por ajo e Indriti flinin në shtrat spitalor me Oltin në mes, e infermiere pa fytyra hynin në dhomë herë mbas here për të kontrolluar kuvozën bosh.
