KËNGË
Ëndërroma një pyll ku të gjithë
bredhat
ta humbasin rrugën
vallëzoma një re
një bosht një lëndinë
vërshoma një pus nga
përplasjet
e pulsimeve tua
ngritma një tokë
për muajt hënor të buzëve të mia
ledhatoma një erë
dhe përqafoma një det
vritma një kërcim mes
shkëmbinjëve
mbi dorën tënde
harroma një rreth argjendi
mbi ballin tënd
**
Sytë e tu janë lumenj të ngrohtë
Por unë dëgjoj një zë nga thellësia magjepëse e pyllit
Që loz mbi rrënjët dhe trungjet e dredhura
dhe hedhë çarçafin e vet
mbi shushërimën e gjethit
Asnjë shtazë e egër nuk vallëzon mes trungjesh
Në atë pyll muzgu është tepër i kuq
dhe anemonet rriten të gjata sa pemët
Nga petalet e tyre unë pi zërin
që është harresë e natës
Ftohtë më shikojnë shtazët e rënda dhe të panjohura
mes trungjesh
Valët e reve zbukurojnë brirët e tyre
por mua akoma më kujtohet
dikush që vallëzonte
Ah cili lum do të ndaloj këmbët e mia
dhe do të shmangë zjarrin e akulltë të duarve të mia
Janë lumenj sytë e tu?
**
Lumenj të zi rrjedhin qiellit
pëshpëritjet e tyre vallëzojnë gjakut tim
Ç’rëndësi ka nëse i shmang
dhe e fsheh fytyrën time ndaj pushtetit
dhe bukurisë së tyre të madhe
Rrobat e mia tashmë janë djegur në plazh
më duhet tërë jetën të jetoj lakuriq
se asnjë anije nuk do të më bartë të gjallë
nga ky bregdet
Përmbytmëni atëherë lumenj nga zemra ime
që është zemra e tokës dhe qiellit!
Shpërthemëni dhe ikni tutje me krahë yjesh!
O shtylla shtegëtimesh
rrathë dhembjesh e gëzimesh
le të shpërthejnë harqet e ritmeve tua
kah lëkurë e ndritshme ndër vena
Ky është zjarri që më çliron nga vetja ime
**
Bëhu vdekja ime sonte
ti që je kamxhik dhe burim
më farko në dallgë
më të buta
më ëndërro në dënim
më të gëzueshëm
Mbret i valëve
mbret i të gjitha organove i të gjitha rrugëtimeve
i të gjitha vendeve përtej gjithë detërave
i të gjitha erërave që presin
dhe zgjohen
dhe rriten
po, më shuaj stuhitë e mia
me stuhitë e tua.
depërto klithmat tua kënetës së flamujve të klithmave të mia
shpërthe bodrumet e mia, katakombet tua
ku rritet uji
po je ti je ti që ekziston!
e di, shtigjeve të mia jetojnë
organot tua në dorën time mbi fytyrën time
të gjitha muret
bien mbi trupin tim
në vdekjen time për
shtigjet
e gjymtyrëve tua
Errësira jote më është përshtatur
Brenda meje pushojnë
diejt dhe uraganët e mi
Më përshkojnë bregdete
**
I dashuri im fle në stuhinë e egër
dhe çdo natë e pres e lidhur për shkëmbi
Zinxhirët e hekurt m’i ngritin lartë gjinjët
drejt puthjeve të tij mahnitëse
dhe me vetëtima të arta
më shpon trupit
Një herë i pashë sytë e tij
Etja e tyre ishte e pashuar
Gjatë ditës prangat m’i ledhatojnë këmbët
për të rrënuar kujtimin e armatimit të tij të shkapërderdhur.
Por asgjë nuk mund ta qetësojë plagën e përgjakshme të ndjeshmërisë
dhe floririn e zjarrtë të epshit
në vaginën time
Dhe ai që do të më çlironte
do ta përqeshja.
KËSHILLË PËR ISOLDEN
Ëndërra është sabotator i përjetshëm
dhe me lindjen e diellit ai duhet të vdesë
Por për trupin e bukur ti duhet të kujdesesh
Vendose pranë të tjerëve në anijen me velat e kuqe
dhe u thuaj lamtumirën aty ku qëndrojnë
në sarkofagët e tyre të akulltë me ndriçim të gjelbër
me qefinët e tyre të bardhë
pranë njëri- tjetrit
Anijen duhet ta dërgosh tek Tristani
që të pret në bregdetin e Cornvallit
Se ëndërrat kanë pirë gjakun e duarve te tij
ato nuk do të të njihnin tani.
Dhe fytyra jote do të mohonte afërsinë e buzëve të tij
Shpirtrat tuaj do të ishin shumë larg
dhe të huaj për njëri-tjetrin
dy zogj të kaltër
të nxënë në të njëjtën ikje
në të njëjten pabesi të perëndimit gjak të kuq:
një takim pa kufij
një vdekje që nuk ekziston
ORFEU
Pse të qajë kokën për ndalesat e tyre.
A nuk i krijoj unë vet ligjet e mia
në këtë errësirë të dredhur
aromën e saj të shqetësuar në qafën time
Një shkëndijë e fytyrës së saj
tani
është më e vlefshme se vitet e afërsisë,
vitet me fytyrën e saj në derën me kuti postare
Tani: shih , sytë e saj zmadhohen
në një çast përjetësie.
Gjymtyrët e saj të holla
në shpresë dhe dëshpërim.
Në njëmijë këngë do ta dua
GJUHA E NATËS
Ç’farë di unë për Tristanin
përveçse që më dashuroi deri në vdekje.
Ai e zbrazi gotën për mua.
Folur nuk kemi kurrë
Vetëm me sy dhe me trup.
Gjuhën e natës
me një shtëllungë kërcënimi të zbehur nga
shpërthime të rrugëve qumështore
Përse nuk e sheh atë
thotë mbreti
EURIDIKA
E mbyllur e mbyllur
dëgjoj gjakun tim si rrahë mureve
i thërret një dere
por këtu nuk ka dyer s’ ka dritare s’ ka tavan
vetëm mure mure
të tkurrura të ngurtësuara
ku jam
në cilën hapësirë
Është kjo zemra e tij?
Vetëm një çast ai ktheu kokën për të më parë
Vetëm një çast isha e vërtetë
Jeta ime zgjati një çast
Ndërmjet zbrazëtisë dhe pafuqisë
MËNGJESI I DITËS SË TRETË
Në atë çast pashë gurin lart pranë hyrjes së varrit.
Sa e nxehtë është akoma vdekja jote.
Nën qepallat e mia
agu i lotëve të huaj
kujtimi në anën time
djegur pas ëndrrës:
fytyrën e kthyer shpejt kah këto faqe të fryera
Dallgë të kalbura
sërish pranë gurëve
Ta rrotullosh kah unë gurin e varrit tënd
gjumë i rëndë mjegull
e ngulfatur nga gjysmëpasqyrat
këpucët gojëhapur
jo nuk është e vërteta, por nëse gjenden
psherëtima për të ngulur këmbët në to
unë do t’i mbysja hapjet e deres sime
a duhet vallë t’ia dijë për këtë fytyrë
këtë trup
nëse gjinden bregdete për të fluturuar
nëse gjinden dritare për të mos u hedhur nga to
kryqe për t’u mundur
Stepe
të ndezura
të Vetmisë
O më në fund guri
përtej të gjitha vetmive ti
aty brenda në ftohtësi
Si të të braktisë vallë për tallje të jetës
Ç’lartësi guri yt, sa i thellë varri yt në mua
Kush e dëshiron vallë sërish jetën e vdekur
kush rrënon gurët nga varret e tyre
nëse jo për
O fresko këtu për turpin e këmbëve të mia
të pastrohem nga mishi
të digjem këtu për stuhitë e të gjitha ujërave
të kujtoj errësirën në telin e fortë të buzëve
të ngrihem nga kryqi
Por agimi
tërheq zvarrë fytyrat në anën time
nëse gjenden pëshpëritje
nëse gjendet një promuskuitet që e përmbledh një celibat
ta pres menjëherë dorën rreth vitheve të mia
por nga gjaku mjegulla
stepet e zhuritur e kalbur
Atëherë e pashë engjullin lartë me një shpatë
atë që kërkon ti nuk është këtu ai jeton
kjo është një shenjë
pra vdekja e tij do të jetojë
dhe do të therr si shpatë mitrës tënde
mbarsuar me lëngë, jetë dhe mëngjes
Shko
kërkoje atë përtej vetmisë
Shko
lëre këtë varr lëre
gurin
të bie për një erë
një aromë deti
Por mjegulla
zvarritë
dallgët
