Këtë rradhë nuk i shpëtova ngasjes së botimit të dorëshkrimeve. Veçse ky cikël poetik përmban disa prej poezive të mia të botuara gjatë viteve 1971-1989. Asnjëra prej këtyre poezive nuk është e pabotuar! Siç shihet, nuk janë dorëshkrime nga burgu, poezi nga vëllime poetike, letra, përkthime, memuare të lëna në dorëshkrim, për të thënë më vonë një herë se janë krijime të memoriarizuara, dhe të hedhura në letër nja 10 vite më vonë nga koha kur u shkruan, dhe herë të tjera dorëshkrime të fshehura në ca vazo të nëndheshme, variante që të kujtojnë Edmond Dantesin dhe fratin Faria të Dymasit. Këto poezi janë të gjitha të botuara.
Nuk më ka lënë mendja asnjëherë ta konsideroj veten desiden. Janë poezi të cilat i kam shkruar natyrshëm, me atë koncept që kisha aso kohe për poezinë. Aq sa i kam dërguar për botim.
Është në dorën e lexuesit t’i lexoj a të mos i hedh një sy, t’i vërë epitetet që i pëlqen a t’i shajnë vëndçe, duke i peperosur me ca shpifje djegëse të kuzhinës tradicionale shqiptare.
I VONUARI
Ai erdhi shumë vonë,
Të gjithë kishin ikur
Përreth s’kish mbetur asgjë.
Ata kishin marrë çdo gjë dhe kishin ikur
Ai e kuptoi çdo të thotë të jesh i vonuar
Përreth s’kish mbetur asgjë.
Ti duhej të vije më parë
Të merrje çdo gjë.
Por tani e kotë për ty britma,
Mbyte dhëmbjen pa mëshirë,
Unë vetë e di çdo të thotë
Të jesh i vonuar dhe i mirë.
I vonuar, i vonuar
Ty të morën çdo gjë
Dhe të lanë të vetmuar.
Po prapë,
Shoqëroje veten
Me hapat e tua.
1971, gazeta ‘Zëri i Rinisë’
BALADA E NJERIUT QË
NUK DUA TA NJOH
Një njeri vjen mëngjeseve në dhomën time
Nuk thotë asnjë fjalë,
asgjë nuk thotë,
Vendoset në një kënd të dhomes
Sendet nga shikimi i tij kanë të ftohtë
Unë që punova netëve peisazhin me hënë,
Tani ndiej pasiguri,
Ai nuk beson në shumë gjëra,
Si mund t’i besojnë gjërat atij?
Në pëlhurë hëna perpiqet të fshihet,
Si një grua që ndien
një veshtrim të paturp,
Hëna e ndien vështrimin armiqësor
Dhe mundohet të fshihet
ku të mundet.
Ai netëve gjithnjë fle,
Ai kurrë s’e ka parë bukurinë e hënes
Vetëm kur ngrihet nga gjumi vonë,
Kujtohet se netëve
ka patur hënë.
Ai nuk beson tek gjërat,
Si mund t’i besojnë gjërat atij?
Unë them se ai nuk duhet të flerë
Kur hëna është e bukur në prill;
Ai është njeriu që nuk dua ta njoh,
Dhe e njoh aq mirë
1972 Gazeta Drita, Tetor
BRENDA CAQEVE
Nata është tepër e bukur
Për të qënë Natë.
Burrat janë tepër të mençur
Për të qenë Burra.
Gratë janë tepër të bukura
Për të qënën Gra
Dhe fëmijët në asnjë mënyrë
Nuk duhet t’u ngjajnë atyre!
1973
LIDHJET E MIA ME NATYRËN
Lisi është babai im
Me trupin e drejtë
Me kokëfortësinë për t’mos iu përkulur askujt
Shelgjet janë nënat e mia,
Me butësinë e tyre
Brenda skeletit të drunjtë.
Motra ime gjendet tek lulet
Çdo lule që këputet,
Këput diçka dhe nga zemra ime
Vëllezërit e mi janë në frymën e erës,
Çdo natë kur fryn erë
Ndiej se gjaku im është lëvizje
Ndersa unë jam tek lumi
Unë jam tek bimët dhe te gurët
‘Zeri i Rinisë,- 1972
UNË DHE AI.
Atë e ndjek nga pas dallga dehëse e duartrokitjeve,
Ai qesh, por unë them se atij i merren mëndtë,
Pastaj ai fle në krevatin e ngrohtë të ëndërrimeve
Kurse mua nga të ftohtit më kërcasin dhëmbët.
Përsëri do shfaqet ai mes njerëzve,
(Unë do rithem se atij i merren mëndtë)
Se unë e di mirë ç’do të thotë paqëndrueshmëri e fletëve
Në degët ku janë të dobëta rrënjët
Tani atë e ndjek nga pas dallga dehëse e duartrokitjeve,
Ai nuk e di dhomën time ku unë shkruaj i krrusur çdo natë,
Ai ndoshta tallet me heshtjen tim prej rrënje,
Dhe më shpjegon mua ç’do të thotë Art.
Megjithat’ shkruaj pësëri:
UNË- dhe
-ai!
Maj, 1972, Zëri i Rinisë
ORAKULLI I DELFIT
Ju e dini së të gjitha luftërat ai i parathosh,
Dhe të gjitha fatkeësitë që do pllakosnin Greqinë,
Ai tregonte njerëzve se çfarë do ndodhte në ditët që vinin,
Se çfarë sëmundjesh do t’u mësynin
Dhe cila do ish fatkeqësia më e madhe e vitit.
Kur ai parashikonte thatësirë,
Tregtarët e drithit i rritnin çmimet
Dhe përgaditeshin për fitime,
Kur luftë ai thosh, tegtarët e armëvë
I mbushnin anijet me harqe,shigjeta,heshta
Dhe rapsodët shkonin në kërkim të rimave,
Dhe kështu me rradhë;
Kur ndonjërit i parashikohej vdekja
Kjo do thosh se ai duhej të vdiste
Dhe kur një tjetrit i thuhej se do jetonte gjatë
Kjo do thosh se ai me siguri kish miq të fuqishëm.
Por Orakullin e Delfit ju mos e mendoni kushedi se çfarë,
Në Tempullin e Delfit shkonin të gjithë sundimtarët, qeveritarët,tregtarët,
Vishnin mantelin e bardhë
Dhe u bënin njerëzve parashikime,
Ata e dinin me saktësi kur duhej të martoheshe,
Sa duhej të shkonte çmimi i drithit në javën e fundit
Dhe cila pandemi do ishte më e leverdisshme për ngritjen e çmimit të njeriut.
Ata e dinin se në javën tjetër do sëmurej fëmija yt i tretë
Sespe nuk ishte shkruar në listat e tyre që më parë,
Dhe ai që nuk regjistrohet në listat e tyre
është më mirë të mos jetë.
Dhe kështu u shfaqën orakuj vazhdimisht,
Që Tempulli asnjëherë të mos jetë i zbrazur,
Në salla Parlamentësh, në mbledhje Partishë
Mbi njeriun e thjeshtë duke bërë parashikime,
Orakuj në gazeta, orakuj në libra,
Në lajmet e radiove, në Festa, Fjalime,
Të gjithë me manatelin e vjetër, të bardhë.
Prandaj orakujt e Delfit mos i mendoni kush e di se çfarë!
Libri poetik ‘Sërishmi’- 1980
GAFORRJA
Gaforrja ecen së prapthi
Në drejtim të kundërt të akrepave të ores
Në drejtim të kundërt të rrotullimit të botës
Për gaforren që ecen së prapthi
Vija e drejtë është më e rrezikshme
Se teli i hollë ku ecen akrobati;
Ah, se ç’mundim për gaforren e shkretë
Të shohë vijat e fletoreve të shkollarëve
Ose vijat e buzëve ku krijohen buzëqeshjet,
Ose rreshtat e gjatë ku shkruhen vargjet,
Ose vijat e drejta përpendikulare të njerëzeve,
Ose qoftë dhe vijat e drejta të varreve
Gaforrja ecen së prapthi
Në drejtim të kundërt të akrepave të orës,
Në drejtim të kundërt të rrotullimit të botës
1987 – Revista ‘Nentori’
ERA
Shumë gjërave vertet ti mund t’u shmangesh,
Po erës si mund t’i ikesh dot?
Me beso, dhe brenda dhomes komode
Më dritare xhamash të dyfishtë,
Me deren e brendshme puthitur me lloz,
Ti do ja ndiesh fërshellimnë eres,
Gjuhnë e eres ti do kuptosh
Kur radion do ndezësh për të dëgjuar muzikë
Sonatë, romancë a simfoni,
Ti mos ngul këmbë ashtu më kot
Se ajo ulurimë që ti dëgjon
Na qenka pjesë e vetë muziksë,
Arti i instrumentistëve virtuozë
Eshtë era, nga malet ti e di që vjen,
Nga luginat e thella, nga orteqet lart,
Bashkë me ulurimat e ujqërve nën hënë,
Zbret në qytetet tona moderne,
Dhe s’ka trafik që ta bëjë zap
Nuk e perfill qarkullimin rrugor
Dhe as shpalljet që dolen në qytet,
I gris të gjitha me zhurmë, me inat
Dhe duket sikur, ja, vëri veshin
Krejt papritë thërret emërin tënd
Prandaj si mund t’i shmangesh eres,
Dhe brënda dhoms së mbyllur me lloz,
Kur era është në çdo hap me ty?
Madje dhe atherë kur njerëzit ankohen
Se u bënë muaj që mban vapë,
Dhe ndezin pastaj ventilatorët,
Ti ndien papritë rebelimin e erës
Që përmbys fletët, dyert përplas,
Që heq kapelet autoritare,
Dhe zë fishkëllen pa edukatë
Ti me beso, kudo të jesh,
Mos mbyll dritaret, dyer me lloz,
Hap xhamat, njëlloj është si më parë,
Ti eren do ndjesh me forcë se si fryn,
Ti shmangesh eres është krejt e kotë,
Kur era është brenda teje
Kur era me forcë fryn përmbi botë
1988 revista Nentori
BURRAT PREJ LETRE
I sheh kudo burrat prej letre,
Gravitacioni për to nuk vlen,
Në darkë i lë në një anë të tavolinës,
Në anen tjetër në mengjez i gjen
Megjithat burrat prej letre
Thonë për vete se kanë peshë shumë,
Ata peshojnë tri herë më shumë se ju
Dhe katër herë më shumë se unë
Pa dashur të shohë tabelen Rrezik zjarri
Si rastësisht ndez një fije shkrepëse,
Dhe ja të patundshmit burrat prej letre
Tremben për vdekje
Më vonë i sheh në gazeta, Ti-Vi
Monumentalët burra prej letre
Rastësisht ti fryn bulçinjtë,
Ata lajmërojnë sinoptiken për fortunë të tmerrshme!
Megjithat burrat prej letre
Thonë për vete se kanë peshë shumë,
Ata peshojnë tri herë më shumë se ju
Dhe katër herë më shumë se unë
1986
DO DIGJESH NGA ZJARRI
Do digjesh nga zjarri,
Më thonë shpesh ca njerëz në vesh,
Diçka si këshillë
A si buzëqeshje
Zjarrfikës modernë,
Pa ulurima moderne, pa kaska, pa sirenë
Vini tek unë mos gjeni ndonjë gjuhëz flake,
Ndonjë fije shkrepëse a thengjill të ndezur
Nuk besoni kurrë se ka dimra të ftohtë,
Temperatura të ulëta, acar
Gjithmonë buzëqeshja e ngrohtë e juaj
Premton se kohë të mirë do mbaj
Puna është të mos ndizet zjarr!
Ju njoh prej shekujsh,
Kur të përpiktë, në orarin zyrtar
Kryqëzuat Prometeun!
1987
‘Udhëtim në vendin e gjërave që njohim’ -1988
NË SHTEPINË E PRINDËRVE
Pas udhëtimesh të largëta, pas netëve pa gjumë,
Duke bredhur në qytete të tjerë,
Në biseda miqsh tërë zhurmë,
Pas sukseseve, mos-sukseseve, ndarjeve, përqafimeve
Jam kthyer i lodhur përsëri, sado vonë
Në shtëpinë e vjetër të prindërve.
Këtu nuk duan t’ia dinë për lëvdatat a dështimet e mia,
Më shërbejnë në tavolinë pa meny,
Një pjatë supë, pa atë zorin për të lënë bakshish
Këtu nuk ka as recensione, as mbledhje,
As artikuj kritikë,
Veç nëna ulet pranë dhe kollitet lehtë,
Sikur do më kujtojë
Diçka të largët,të shkuar, të vjetër.
Nënë,
Ti që ke provuar kaq shumë dhëmbje në jetë
Dhe prapë di të qeshësh,
Vetëm t’u bësh qejfin bijëve të tu,
Sa nevojë kam për mënçurinë tënde,
Për besimin tënd
qoftë dhe para një pjate me supë.
Se prapë do bredh nëpër botë, nëpër udhë të vështira,
Nën shirat rrebesh,
Trishtimin e jetës do mbart si hamall,
Por ti, Nënë, pa akte të ngatërruar procesverbalesh
Me zemërgjërësinë tënde të njohur,
Më lë trashëgiminë e besimit tënd të madh!
1985
Gazeta Drita- 1986
GROTESK PËR MEDIOKRIT
Sa të çuditshëm mediokrit,
As të parët, as të fundit si gjithmonë
E me gjithë trupin e rënduar
Për vende t’para shpesh vrapojnë.
Ec merri vesh ti mediokrit,
Nuk hanë, spërtypen, veç ngopen krejt,
Sbëjnë dashuri, veçse shumëzohen,
Nuk pinë, veç dehen me lezet
Nuk fluturojnë kurr mediokrit,
Për qiellin skanë asnjë mendim,
Veç yjet npellg kur pasqyrohen
Fillojnë studiojnë astrologjinë
Në kohë të muzgut mediokrit,
Nuk mendojnë, veç meditojnë,
Dhe ndonëse u pëlqen të heshtin
Kanë namë të mirë si oratorë
Sa të çuditshëm mediokrit,
Të kënaqur janë, të ngrysur rrinë,
Pa çadra dalin në mes të shiut
Dhe thonë se s’lagen asnjë grimë
Ec merri vesh ti mediokrit,
Askush se di se ç’madhësi kanë,
Aq të mëdhenj duken nga larg,
Sesi zvogëlohen kur i sheh pranë
‘Udhëtim në vendin e gjërave që njohim’ -1988
ARKITEKTI I BURGUT NË KALANË E GJIROKASTRES
Netë pa gjumë, skica të gjata, vija të prishura
Grumbuj letrash në qoshet e dhomes hedhur pa kujdes,
(Kështu do rrinin të burgosurit me gjunj të mbledhur
Si shifra të llogaritura shpejt e shpejt)
Arkitekti i ri kish kohë që punonte,
Pedagogë të shquar besonin tek ai,
Dhe vijat aq shumë ngatërroheshin me njera-tjetrën,
Sa po të doje zinxhirë mund ti quaje ti
Por ai kish besim, gjithë ambicie në jetë
Disertacion i parë, arkitekturë gjithë talent,
Punonte i shtyrë nga pasioni i vijave,
Për të ngritur burgun- ferr!
Dhe vertetë projekti doli mrekullisht,
As rrezet e diellit nuk gjenin ketu vend,
Zogjtë ngatërroheshin në vijat e skicave
Dhe iknin larg, sa më larg, pa kengë
Dhe atë e lavdëruan, arkitekt gjithë pasion
Vijëbëres i kujdesshëm, talent-mrekulli,
Por erdhi e ema, plakë me të zeza
Dhe mallkoi arkitekturen e lindjes së tij
‘Udhëtim në vendin e gjërave që njohim’ -1988
TË PËRJETSHMIT
Ne jemi të përjetshëm,
Nuk njohim stinë,
Fryn erë? Bën vapë?
Ne jemi të gjithë mirë
Ne jemi të përjetshëm,
Zbulojmë talente, i shpallim me bujë,
Duatrokisni, ju lutem, ndonëse të përjetshëm
Duatrokitjet na pëlqejnë shumë
Ne jemi të përjetshëm, por kjo sdo të thotë
Se rrimë monumentalë, të ngrysur si statujë,
Butonat e aparateve të komplikuara të dëfrimit
I kemi ne në duar
Mjekët tanë të zemrës na sigurojnë shpesh herë,
Se rrahjet kardio-vaskulare i kemi mrekulli
Eja, kompozitor, me ritmin e zemrave tona
Shpirtmadhësisht të lejojmë të bësh një simfoni
Ne jemi të përjetshëm, jemi popullorë,
Pimë nga pak, dimë të ngrejmë dolli
Çdo dite ndërrojmë formëFryn erë? Bën vapë?
Ne jemi të gjithë mirë
‘Udhetim ne vendin e gjerave qe njohim’ -1988
AKTORËT SHEKSPIRIANË
Në sallë u shua dhe duartrokitja e fundit
Veç femija më i vogël tek dilte kthente kokën pas
Sikur ta dinte se pikërisht tani është koha
Pa hequr rrobat e aktorëve, pa bërë makiazh
Nga prapa perdesh të rënda dalin aktorët;
Hamleti me vrasësin e të atit shkëmbejnë duhan
Dhe thonë se plazhin do ta kalojnë bashkë
Duke ndërruar pikëpamje të njëjta kundër fantazmës;
Makbethi me thiken e Bankos qëron një mollë
Dhe e ndan përgjysem me mbretin Dunkan,
Romeon e pret një ftesë për divorcë
Me gruan e tij të dashur Xhuljetë
Dhe të gjithë këto pa perde, pa biletë
Revista Nëntori-1986
FIGURANTËT
Në çdo shfaqje të botës, nga kohërat më të hershme,
Tek Eskili, Shekspiri, në filma, në ekran,
Ja ku shfaqen mes ngjarjesh shurdhuese të heshturit,
Njerëzit figurantë
Nuk kanë emra, nuk janë personazhe,
Megjithat se si ecin në skenë madhështorë,
Nuk janë për Hamletin, por natyrisht
As për mbretin uzurpator
Askush nuk e di se ç’emra kanë,
Ç’menduan ndonjëherë figurantët,
Veçse pas shfaqjes, gjithmonë të kujdesshëm,
Për heshtjen e tyre kërkojnë honoraret.
Gazeta ‘Drita’ -1988
STATUJAT
Nga nënshtresa e thella të dheut
Dalin statuja idhujsh që s’i kujton njeri,
Njerëz të rëndësishëm së lashti, perendi pagane
Na thonë-Na zbuluat? Na adhuroni pësëri!
Idhuj në formën e statueta të vogla,
Ndonjëherë gjigande sa Piramida e Keopsit
Veç madhësia e atyre që u binin në gjunj
Duhej të qe në përmasat e pandryshueshme të njeriut.
I shohim tani të zhvarrosura nga Dheu
Aq rastësisht, sa të mos gjëndeshin do ish më e lehtë,
Madhështia e tyre të bënte të besoje
Sa pa to vetë Planeti s’do kishte jetë!
Ja tek rrinë tani në vitrinat e Muzeve
Të ftohtë qelqeve, kryelartë, urdhërorë,
Të duken sikur vetë deshën të gjëndeshin
Që të adhurohen të paktën nga vizitorët.
‘Udhëtim në vendin e gjërave që njohim’ -1988
SKULPTORI
Ai u kërrus mbi bllokun e mermerit pa trajtë.
Ç’mund të shohësh ti në gurët që s’kanë formë?
Ai e di ç’do të thotë Art.
Ciflat e gurëve përplasen në hapësirë.
Tani ty të zuri gjumi,
Natën e mirë.
Dalta e tij qëllon bllokun e mermerit pa formë.
Aty brenda
Dikush jeton.
E ç’mund të shohësh ti në gurët pa trajtë?
Heshtje ka prej teje.
Vetëm ai e di, me fjalën Art
Se aty fshihet një kokë e bukur gruaje!
1972 -( ‘Zëri i Rinisë’); 1973 –‘Shokët e mi’
VENDLINDJA
Poshtë një qielli të vogël është vendlindja ime.
Ofshamat e njerëzve
Krijojnë retë.
Në butësinë e ujërave është vendlindja ime,
Lotët e njerëzve
Krijojnë Lumenjt.
Në fortësinë e gurëve është vendlindja ime
Si fijet e barit mes plasave të gurëve
Lindin njerëzit
Në fshehtësinë e pyjeve është vendlindja ime
Nga shushirimat e drurëve
Lindin këngët.
1973 (vëllimi poetik ’Shokëve të mi)
MARGARITA
Nuk vij nga thellësitë e tragjedisë Faust,
Nga laboratorët hijerënd të alkimistëve,
Unë jam njeriu më i zakonshëm në botë
Që s’mban në vetvete asgjë tragjike.
Është e vertetë se dhe unë studjova Histori
Filozofi, Kimi, Matematikë, Fizikë
Por të gjitha këto më duheshin mua
Për të të zbuluar ty, Margaritë.
Për të të zbuluar ty si një element të ri të gjithësisë
Që i shtohet atomve të çdo sendi,
Që hynë në esencen time,në gjithësinë time
Dhe aty pastaj përjetësisht të ngeli.
Kurrë s’më ka pëlqyer mençuria e aklimistëve,
Heshtja hijerëndë e laboratorëve,
Duke studjuar të gjitha shkencat,
Ty të zbulova
1973 (“Shokët e mi’’)
NE TEATRIN E KUKULLAVE
Rrinë kukullat në radhë
Të ngjashëm aq shumë me njerëzit,
Veç duart e mjeshtrit të kukullave
Që i bëjnë të qajnë, të qeshin
Nuk duken,pas perdesh fshihen
Aq mirë, sa ti për një çast
Mendon se kukullat lëvizin vetë,
Pa asnjë arsye, pa asnjë shkak.
Kukulla e parë i nxjerr sytë të dytës,
Që ajo të mos qajë kurrë,
E shtërngon në grykë të tretën,
Se thonë ajo, budallaçkë e bukur
Na paska qejf të këndojë
Pa marrë leje, kur t’i teket,
Pastaj të pestës ia shkul flokët
Që mos t’i mbajë sipas modës.
Në sallë qeshin, duartrokasin
Spektakël i bukur, aq shumë gazmor,
Veç mjeshtëri i kukullave në errësirë,
Ndjen një frikë, diçka si zor,
Kur njerëzit ikin, dhe papritur,
Tek mban në dorë kukullën e parë,
Dëgjon se si ajo e pyet:
-Kush e ka radhën këtë radhë?
1989 Gazeta ‘Drita’
AKROBATI
E urrej akrobatin
Që mban ekuilibrin
Mbi lartësinë që mëndjen ta merr.
Ndonjëherë, për sfidë,
Me një këmbë
Ecën mbi tel.
Të tjerët duartrokasin.
Kurse unë
Nuk e di se si
E urrej
Ekuilibrin
E qëndrimit në lartësi!
Gazeta Drita 1989
DIMËR
Ra dëbora e parë,
Ja tek duken lehtësisht gjiurmët.
U thoni gjahtarëve
Tani është koha për të vendosur kurthet!
Gazeta Drita 1989
PIKËLLIM PËR MACET
Macet gjithnjë më të rralla po bëhen,
Më të rralla në jetën moderne,
Mjaullimat e tyre, ecjet tërë ledhe,
Se macet bëjnë pis, bëjnë zhurmë
Ndyejnë ajrin kur ti do flesh gjumë,
Pale pastaj në prill a në maj
Kur syte e tyre shkelqejnë si fanarë,
Më rrallë shohim foto macesh në gazeta
Në revista me ilustrime, në filma dokumentarë,
Më rrallë, më rrallë,
Shohim mace artiste, mace të njohura
Mace shkenctare, mace përrralltare,
Me qentë u zëvëndësuan macet
Njëherë e përgjithmonë
Jetë qeni kjo jeta jonë!
1985- nga libri poetik ‘E dashur, (redaktori e botoi kete poezi duke hequr vargun e fundit dhe duke vënë poshtë titullit fjalen ‘Borgjezëve’.)
E PADËMSHME
Në qoshet e apartamenteve,
Pas shpinës së kthyer të tyre,
Unë të përkëdhel flokët i qetë.
Pas qosheve të apartamentëve…
E vetmja prapaskenë e padëmshme
Nga të gjitha prapaskenat
E shekullit të XX.
“E dashur” – 1985
ARRITËN TURISTËT
Nga vendet e tyre të largëta shumë
Arriten turistët,
Nga rraca të ndryshme gjithfarë,
Të zezë, të verdhë, blu, të bardhë,
Arritën turistët,
Të çuditshmit turistë,
Mes tyre thonë se ka marsianë,
Edhe hënorë, edhe diellorë,
Nëntokësorë, mbitokësorë,
Nga s’janë të çuditshmit turistë,
Nga thellësitë e detrave disa prej tyra kanë dalë,
Me flokë dhe mjekrra si alga deti,
Çfarë duan turistët, përse kanë ardhë?
Aparate fotografikë shkrepin në ajër
Qëllojnë në ajër,me blic, pa blic, pa mëshirë
Mbi jetën tonë të qetë
Marsianët-turistë, hënorët-turistë
Huliganë, skuerë, hipi,
Na nxorrën gjumin e pasdrekës!
Bëjnë zhurmë,fishkëllejnë,ndoshta dhe janë dehur,
Pa turp bëjnë dashuri në rrugët tona të ndershme.
Thonë se neser do largohen pa zhurmë,
Në Suedi, Mars, Venerë.
Prapa diellit vafshin turistët, në sketerrë,
Veç ajrin tonë ta lënë të paprekur,
Veç gjumin tonë ta lënë të qetë,
Të qeta t’i lënë rrugicat e ndershme!
1972, botuar së pari te ‘Vdekja lexon gazeten,
