Mysafir
Këto shtëpi kukullash të gjitha
tëpka për të hyrë duhet
njëlloj të përkulesh te porta
të pastra të lustrosura sa
sheh fytyrën tënde dyshemesë
mallkon shojet rri
në këmbë si mes qelqurinash
mirë
që ke sjellë me vete në kurriz
tryezën me gjithë karrige.
Kënga e poetit
Tash hesht
e prehu
kënga ime
si dhelpër e lodhur
ulur mbi bisht
(bisht i kushdi ç’gusha
zonjash)
kujtohu
duke vështruar
rrezen e hënës –
tel çeliku –
tek i ike çarkut
të çastit
të përditshmërisë
dhe pa të parë kush
pështyve këmbën.
1997
Ato pak tregtiza
të paplaçkitura
nxitonin të shisnin
zahiretë e fundit.
Kërkova në krejt lagjen
një që të mos i kishte
raftet bosh.
Kur e gjeta
mbajta radhën
dhe zotëria përpara
bleu mallin e fundit:
katër shishe uthull.
Më pëlqen që di të skuqesh
Më pëlqen që di të skuqesh
midis kaq fytyrëzbehtish.
Më pëlqen që turpërohesh
më pëlqen që purpurohesh
midis kaq faqeshollësh.
Dhe të dua që të skuqesh
të dua që të gabohesh
që të fal kur turpërohesh
dhe të puth kur purpurohesh
midis kaq devésh e hijesh.
Tiranë, 1992
Fjala e Prijësit
Dikush hante shalqi në radhët e fundit.
Atmosfera ishte ajo e
çasteve historike:
salla në gjysmëterr
e gatshme të ndriçohej
nga batica e duartrokitjeve.
Në rresht të parë
vihej re lodhje
tulesh të lëshuara
te veteranët.
Diku në mes
të fjalisë bëri një pauzë
ku mori frymë thellë u dëgjua
veç tik-taku
i prerëseve të thonjve (shpikje kineze).
Burri me bira
Flokë të prerë. Fasha
mjegulle fije-fije.
Qiparisa. Afishe
të shqyera që bien.
Memuare të fshira.
Dritare zënë nga thasët.
Barét Burri me bira
në bulevardin e zbrazët.
Merimanga
E shoqëruan zyrave
i treguan ndenjëset e Kuvendit
ronitur nga uljengritjet e mullaqeve.
Përshtypja ishte
se ndodhej në dhomat e pushtetit
bile uli kokën
kërkoi ndonjë sustë aty
por i kishin fshehur
ose i mbanin në dhomën ngjitur.
Të gjithë i jepnin dorën
buzëqeshte kollarja e mëndafshtë e ministrit
Gucci lëkurëleopard ish i çapëlyer.
I dhanë
një ndenjëse të lustrosur nga fundi:
– Ky si fillim – i thanë –
pa do të dalësh me bërryla gjer në radhët e para. –
Vështroi rrotull
xhamat e larë
fugat e pashpluhurosura mirë
llampadarin që llamburiste njëmijëqirish
një merimangë ende të vogël në një qoshe.
Rrëfimi i anëtarit të Byrosë
Në ato fillime hanim shpesh dreka e darka
te njëri-tjetri
për ditëlindjet e fëmijëve grave
pastaj filluam të shiheshim më rrallë
pastaj akoma më rrallë
(praktikisht çdo pesë vjet për Festën e çlirimit)
pastaj vetëm për ngushëllime
kur na vdisnin pleqtë
ca nga ca filluam të vdisnim edhe vetë
sëmundje aksidente
pa plakeshim dhe vdekjet shtoheshin
prapë sëmundje prapë aksidente ndonjë vetëvrasje
kështu që hapëm parcelë të veçantë në varreza
pastaj vumë shërbim të posaçëm varrmihësish
pastaj atyre u vumë roja të armatosura
t’i mbronim nga lukunitë e ujqërve
pastaj vendosëm t’ua ngulim aty gati kazma e lopata
pastaj i urdhëruam varrmihësit të merrnin dyshek me vete
pastaj nuk e mbërthenim më kapakun e qivurit
në fund fare përdornim vetëm një qivur
vajtje-ardhje me të vdekurin e radhës.
Moshë
O ah me ato fletë të mushkëllyera
këtë vjeshtë dua të jem dhe unë si ti
se ndryshku i kohës gjithsesi
pas fjalësh s’na i mban shpresat të mbërthyera.
Vetëm ato fole fshehur në gji
prej rrjedhës të së përditëshmes të rrëmbyera
vetëm ato o ah nuk di sesi
t’i ngjall brenda këtyre ndjenjave të gërryera.
(Leuven, 1996)
Nga vëllimii fundit poetik:
“Shqiptime të rralluara”
