ROMEO PA EMËR I ROZA XH.
Pas shfaqjes së filmit të ri në qendër të fshatit, qe larguar dy herë nga shtëpia dhe të dy herët qe kthyer të nesërmen. Tashti po mbusheshin dy ditë e dy net pa lajm prej tij.
Nga na humbe, e ngucën shokët herën e parë, është e bukur? Në fytyrë i kishte rrëshqitur pjerrëtazi një dritë e kuqeremtë, si shkrepja e hënës në një shpatinë me borë.
Hapën sytë kur zuri në gojë Shkodrën. Domethënë ajo jeton në qytet, bash në Shkodër?
Diçka ngecte megjithatë. Ku e njohu? Djali kish heshtur për këtë pyetje. Veç kësaj, Shkodra s’i shpjegonte dy zhdukjet e tij. Shko e eja në Shkodër brenda 24 orësh, ishte e pamundur. Edhe në paç Ferrari. Katër orë të mira duhen me u djergë në këmbë deri në rrugë të makinës, aty prit për ndonjë kamion kromi deri te miniera, mbasandej për ndonjë kamion të ndërmarrjes së sharrave dhe, me pasë shumë fat, kalon ndonjë Gaz kinez i gjeologjisë. Pa folë për anën tjetër. Vajza në quk të Shkodrës, ky mbas maleve, i hupun. Ajo në shkollë a me punë të mirë në qytet, ky… Këto plasaritje i zbuste disi shtati e tij prej atleti dhe syri i madh, i ujshëm, që e përthyente dritën si xixëllonjë. Dhe kokrra e djalit, i mirë sa të duash.
Dy ditë e dy net, nuk po kthehet. Mbase përnjimend ka mbërri në Shkodër, është ndalur atje?
Dy herët e para kish veshur tirq e jelek, ia kish dhënë përgjegjësi i vatrës së kulturës, ishin shokë. Këtë herë e kishin parë me pantallona dhe xhaketë të bukur kadifeje. I bleu pik për rastin a ia huajti dikush?
Katërdhjetë e tetë orë, as shenjë as dokë. Familja në ethe. Një lajm thotë në Qafë të Dredhëzave është rrëzuar një zetor, karroceria ka zënë përfund dikë. Do të jetë grahësi i zetorit, shkretani. A ndonjë rrezikzi prej katundeve matanë qafës, lëvizin me mjete rrethanore.
E njohën prej së largëti, nga kostumi i bukur prej kadifeje. Sytë e mëdhenj mbetur çelë, lëngëzimi i tyre burues, i ngrirë. Bebja e syrit të hapur të viktimës është diçka si kutia e zezë e avionit, tha zëvendësshefi i policisë. Ruan fytyrën e mbrame që ka parë, zakonisht është fytyra e vrasësit. Po te ky rast s’ka ç’zbulon syri, tundi kryet. Duket qartazi, aksident rrugor.
Karroceria kish bërë disa rrotullime, ish përplasur në trungun e një pishe, duke ia çaraveshur e rjepur lëvoren, dhe aty kish ngecur. Zetori kish përfunduar thellë në përrua.
Nga këqyrja në laborator shtangën. Në bebëzen e ngrirë përnjimend qe fotografuar një fytyrë. Nuk qe fytyrë burri. Qe fytyrë gruaje. Grua e re, dritë e bukur. Vrasëse kjo?! Nuk, s’. Pastaj nga mbiu ajo në atë rrëgalle, ku u rreknye dhe theu qafën traktori?
Filmin e ri të Kinostudios e pat sjellë autokinemaja në katund. Gjindja nuk e hiqnin goje vajzën, që luante aty. Djali me sy të lëngëzuar, që e përthyenin dritën si xixëllonjë, u ngurua, thua e shitoi zana. Të lutem eja edhe nesërmbrëma, dua ta shoh prapë, i tha shoferit të autokinemasë. Dhe e mbylli gojën.
Më vonë u zhduk dy herë, pa u marrë vesh ç’u bë. Qe tashti e treta!
Zëvendësshefi i policisë vrojtoi portretin e zbehtë, të ëndërrt, mbetur në sytë e viktimës, mblodhi buzët me habi dhe shqiptoi:
– Bash ajo është!
Ajo dhe djali i vrarë qenë parë një herë dhe kurrë më. Një herë, aty, te stalla e kooperativës.
Ajo lëvizte nëpër murin e sapolyer me gëlqere. Muri i bardhë i stallës kishte shërbyer si ekran për filmin, që kish sjellë autokinemaja.
Ai ngulur pip në oborrin me barishte, me bagla e me guralecë, mes turmës që ndiqte filmin gojëhapur.
Ajo quhej Roza Xhuxha.
VETËVRASJA
Ajo në vit të fundit në fakultet, unë në të parin. Pas një zënke koti te biletaria e Kinemasë Studenti, çuditërisht qemë bërë miq.
– Ç’kemi?, ia shkela syrin.
Po më dukej interesante.
– Yll fare. Kadareja duhet të vrasë veten.
Bebëzat ngjyrëlajthi iu zmadhuan rrathë-rrathë. Mbi bluzë i ranë stërpikë drite.
Nuk po e kuptoja.
– Me “Gjeneralin…” e tij po e pushton botën, tha. 34 vjeç, në zenit. Po të vdesë tashti, qajnë të gjithë. Po të vdesë tashti, edhe pas treqind vjetësh do të qajnë njësoj të gjithë. Sa i ri e aq i madh, ah sikur të kish jetuar. Siç thonë për Mozartin.
Të nesërmen te hyrja e fakultetit nxinte një foto me kornizë të zezë. Një erë e matanbotshme e kishte shuar dritën e bebëzave ngjyrëlajthi. Mollëzave shpërhapej një re e hollë me pluhur hiri. Diçka qe djegur.
Ajo kishte vrarë veten.
ASNJË HIJE NË CEREMONINË E AMBASADORIT TË PAQES
Lajmi se bashkia e qytetit B. do të dekorojë me ceremoni një ujk, u duk si gallatë kafenesh. Qyteti ynë e ka në soj hajgaren, kemi edhe traditë karnavalesh. Edhe ftesat për të marrë pjesë në ceremoni u panë si trashje e kësaj gallate, ani pse një ftesë që bën lojna me firmën e kryetarit të bashkisë e me vulën e institucionit, duket si guxim i tepruar. Fjala e përhapur për dekorimin e ujkut u bë më intriguese, kur njerëzit çukitën në faqen zyrtare bashkiaballkan.eu. Një tekst i shkurtë me disa hollësi organizative,ku rreshtoheshin edhe emrat e rrugëve të qytetit që do të bllokoheshin atë ditë për arsye sigurie, shpërndante çdo dyshim. Apo faqja zyrtare e qeverisë vendore është hakeruar?
Portale, kafene e feisbukra gëlojnë, lajmi i shekullit: ujku do të nderohet me titullin Ambasador i Paqes! Ujku Ambasador i Paqes?! Pse jo. Duhet trimëruar, kur jep qartazi shenja se po përqafon vlerat e shoqërisë sonë. Po plojës në vathë, ç’emër t’i vemë? Dëgjo, në ecsh me kryet kthyer mbrapa, nuk bën kurrë përpara.
Zbardhet zanafilla e dekorimit. I lodhur prej plojës, me sy të lëbyrur, ujku ndalet me marrë frymë pak. Dallon një qingjëz mbështetur te muri. Varra i kullon pikë-pikë, gëzofi i bormë bërë i kuq, në buzë i kanë mbetur dy fije bari, s’ka fuqi me i përtypë. Diçka i ndërmendet nëpër tym ujkut. Po, ia kish ngulur qingjëzës një dhëmb në fyt, e kish lënë kush e di pse dhe ishte kthyer te të tjerat, pastaj e kish harruar. Tashti ujkut të ngimë i vjen keq për qingjëzën. E qet në shpinë dhe lëshohet në pikë të vrapit drejt spitalit. Kamerat shkrap e shkrup.
Ndërhyrje kirurgjikore, transfuzion gjaku, qingjëza e merr veten.
– Zoti ujk, akti juaj human na mrekullon. Një sjellje e tillë nuk mund të kalojë pa u vlerësuar. Kemi kënaqësinë t’ju propozojmë për titullin Ambasador i Paqes.
Pushteti vendor fërgëllon në ethet përgatitore për ceremoninë. Njoftohet një ndryshim programi. Meqë salla e bashkisë është e vogël, ceremonia do të zhvillohet përjashta, në shesh. Shërbimi meteorologjik jep siguri për mot të bukur. Është ftuar krejt qyteti. Hotelet përreth ding me gazetarë. CNN, BBC, Euronews dërgojnë reporterët më në zë, që kanë raportuar nga vatrat e nxehta të luftës.
Ujkut i vezullon qimja. Ka veshur kostum të zi e kollare flutur. Edhe kryebashkiaku me kostum të zi e kollare flutur. Në sytë e qingjëzës çelin dy luleshqerra. Qerpikët hijeshuar me rimel. Jo, s’është rimel, saktëson karrocieri dhëmbërënë i ndërmarrjes së gjelbërimit, duke ia veshur pelës me kamxhik. Qingjëzën ashtu e ka hijeshuar Zoti, është sykë. Ujku dhe syka e bardhë si flok bore ecin krah për krah. Ujku përshëndet me elegancë, duke u përkulur lehtazi.
Papritmas qingjëza mpihet, thua e nguruan zanat. Një hap s’e hedh dot. Ndonjë lëvizje pa takt e ujkut, ia ngriu gjakun? Me sytë hapërruar e vështrimin e ngrirë, bukuroshja e vogël, e brishtë, nis me u dridhë. Njerëzit e bashkisë në alarm, nuk mund të lejohet kurrfarë hije mbi ceremoninë. Ia beh me ngut mjeku. Mjeku e këqyr me kujdes qingjëzën. Mbledh buzët, s’kam ç’t’i bëj. Bën me dorë kah bebëzat e kthjellta të sykës. Le me kuptue diçka, që ai nuk e shqipton.
Në sytë e dëlirë të qingjëzës ëngjëllore pasqyrohet një re e lëbardhme tymi. Nëpër të flakërojnë zjarret, ku një varg qingjash po piqen në hell, për drekën zyrtare me të ftuarit VIP në ceremoninë e shpalljes së ujkut Ambasador i Paqes.
