Poterja e saj në dhomën ngjitur nuk po e linte rehat. Ia trazonte mendimet. Mendimet ia trazonte gjithnjë-jo me qëllim, ama kishte diçka që ishte e bukur dhe komplekse përnjëherësh tek ajo. E çmonte, por kishte frikë t’ia thoshte. Raporti i tyre ishte gjithnjë në tension, dhe natyra e saj paksa tekanjoze e ushqente këtë shtrëngim. Burri joshej nga kryeneçësia e saj aq sa harronte të mendonte për veten. Si në këtë rast, edhe pse e ndiente që zhurma ishte e qëllimshme, ai nuk ndërhynte.
Në raste të tilla, gruaja priste që burri t’i kushtonte vëmendje. Por ai ngriu kryet dhe i tha vetes se këtë herë do të rezistonte, deri në momentin kur ajo do ta kuptonte mesazhin dhe do të vinte vetë tek ai.
Zhurma vazhdonte. Gjëra që hidheshin për tokë, dritare që hapeshin me vrull. Punë sekondash. Ajo u ndal. Burri priti disa minuta, pastaj disa orë. Gruaja nuk po dëgjohej dhe as nuk po paraqitej te dera. Për të treguar se ishte i vendosur, sforcohej aq shumë sa filloi t’i dridhej trupi. La cigaren në taketuke dhe u ngrit. Po endej nëpër dhomë. Pa që jashtë ishte errësuar. Ishte përqendruar aq shumë në qëndrimin e tij, sa nuk kishte vërejtur kalimin e orëve.
Iu kujtua hera e fundit kur i ishte dashur të bëjë kompromisin e dashur për të, t’i shfaqej te dera. Gjithmonë e gjente në shtrat, të lodhur e rraskapitur- e trishtë për t’u parë. Herën e fundit, situata ishte më dramatike se zakonisht. Ajo ishte ulur në cep të shtratit, aty ku i zhvillonte të gjitha dramat e saj jetësore, ato që i ekzagjeronte dhe që askush nuk mund ta bindte për të kundërtën, dhe herë të tjera, kur situatat ishin më të rënda, ajo i trajtonte me lehtësinë më të madhe.
-Çfarë po bën në shtrat?- e pyeti ai.
-Më duket që s’mund të shoh më,- i tha ajo. Në fytyrën e saj kishte shenja dëshpërimi, dhe një trashje gjuhe, fjalët mezi i shqiptonte. I kishte ulur perdet dhe kishte errësuar dhomën, kur përjashta dielli po përvëlonte.
-A ka mundësi së paku t’i heqim perdet, të shihemi në sy dhe të bisedojmë për problemin tënd?- i tha dhe u nis drejt dritares. I hapi me nervozizëm. -Dhoma jonë ka nevojë jo veç për dritë, por edhe për ajër, i tha.
Hapi dritaret. Një puhizë e lehtë hyri në dhomë. Burri mori frymë thellë dhe e luti që të çohej e të shkonin në dhomën tjetër, aty ku ai premtoi se do t’i përkushtohej çdo kërkese të saj.
-Do?
Ajo ngriti zërin. Po i bërtiste. Zhvendosi bisedën në diçka tjetër, më pak të rëndësishme, duke e akuzuar se me heqjen e perdeve po përpiqej ta paraqiste si një grua të marrë e gënjeshtare, në kohën kur ajo po mendonte se si do t’ia bënte jetës.
-A jetohet kështu?-e pyeti me një naivitet të dhimbshëm.
Burri, që ia njihte viktimizimin si mjet për të arritur qëllimet, u përmbajt kur pa që buza po i shkonte në gaz. Nuk donte ta tensiononte më shumë situatën.
– Qe sa je ulur këtu? – e pyeti.
-Që nga dje.
-Ti po çmendesh,- i tha.-Dje kemi qenë bashkë në kinema, pastaj në park për orë të tëra. Flisje pa pushim për filmat, më thoshe që vetëm ti i kupton të metat e tyre. Që regjisorët nuk i kapin detajet.
I kujtoi një moment, ajo fliste për një çift në sfond, në një skenë filmi. Ata bisedonin për jetën dhe vendin ku donin të jetonin në të ardhmen. Ai kishte qeshur me përkushtimin e saj ndaj detajeve. Ajo u zemërua dhe ia futi vrapit. Ai e ndoqi deri në stacionin e autobusëve, ku e mori në krahë dhe e puthi fort.
-Të kujtohet?- tha.- Të thashë që nuk do të bëja regjisore, por asistente regjisori, sepse ti shihje në perspektivë atë që nuk e shihte regjisori vetë. Dhe ti qeshe. Më shtrëngove kokën. U thoshe të tjerëve që nuk kisha shpëtim nga ti. Qesha dhe unë. Shumë. Aq sa pata frikë nga ajo lumturi.
-Kjo nuk ka ndodhur dje, e ke ngatërruar me javën e kaluar. Aty diku në dollap ose në çantë i kam biletat, mund t’i marrësh dhe t’i shohësh,- i tha ajo, më e sigurt se kurrë.
-Mos fol marrëzira,- i tha burri.- Nuk mund të më hutosh për diçka që e kam përjetuar vetë. Është vetëm një ditë më parë.
Gruaja u acarua më shumë. Hodhi dyshime se ai kishte qenë me një grua tjetër në kinema. Ai u trondit nga kjo situatë e re me të cilën nuk e kishte përballur më parë, sado që nuk kishte lënë gjë pa bërë.
E kuptoi menjëherë argumenti i tij, sado i detajuar, nuk do ta ndihmonte më. Nuk kishte hapësirë për tërheqje. U përpoq të gjente rrugëdalje. Qëndroi aty, i shtangur, si një njeri që kërkon rrugë në mjegull. Ndiente se çdo fjalë, çdo përpjekje, për ta përmbysur situatën do ta nxiste edhe me shumë gruan.
Ajo nuk ishte më prezente. Ishte përqendruar diku larg, në një pikë të padukshme. E kishte parë më parë këtë gjendje të përhumbjes që nuk ndodh me hapa, por me mendime.
-Po sytë?- e pyeti ai.
-Më duhet të dal pak,- i tha ajo.
Fliste sikur po shkonte në banjë, jo sikur po dilte nga shtëpia. Mbylli derën ngadalë. Më ngadalë se zakonisht. Nuk u kthye për disa ditë.
…
Pritja po ia shthurte mendimet. Përgjumshëm, pa ngrënë. Kishte pirë shumë cigare, shumë alkool. Po i villej. Shkoi në banjë dhe atje volli sa nuk mbajti më. U ul në pllakat e ftohta. Çoi kokën lart.
Në tavan pa një dritare në formë kubi, s’e kishte parë kurrë që ishte e tillë. Tani po e shihte. Mendja iu turbullua edhe më shumë. Nuk e kuptonte nëse ishte ditë apo natë. Mbi dritare lëkundeshin gjethet e një peme.
“Duhet të ketë qenë ndonjë arkitekt i mirë”, mendoi. Ai që kishte bërë planin e kësaj shtëpie. Shumë e pyesnin për të, por ai s’kishte asnjë ide kush ishte. Mbase shtëpia ishte ndërtuar para pesëdhjetë vitesh. Nuk e dinte. Dinte veç që jetonte në të prej dhjetë vitesh. Jo aq e madhe, por as aq e vogël sa të të zinte frymën. Tani, po e shihte më me imtësi, aty, i ulur për tokë.
Iu kujtua që gruaja, sa herë lahej, i thoshte, “E çuditshme banja. Gjithmonë më krijon një ndjesi pasigurie”. I fliste për fytyra të çuditshme, për forma që shfaqeshin, herë si njerëz, herë si lakuriq nate, sorra…
E kishte pyetur disa herë i shihte këto ditën?
“Jo”, i kishte thënë. “Ditën vetëm gjethet, kur fryn era valëviten, të duket sikur je duke e parë një skenë baleti”.
Gjethet po i shihte edhe ai tani.
“Do të thotë që është ditë”, mendoi. Kjo mund t’ia sqaronte pak mendimet.
Nëse ajo i kishte thënë që gjatë ditës shihte vetëm gjethet, dhe ai po shihte vetëm gjethet- edhe pse ajo i kishte përshkruar si të valëviteshin, e ai s’ishte i sigurt… mund t’ishte ditë.
Zhurma në dhomën ngjitur kishte ndodhur në mëngjes, në orët e para të ditës. Atëherë i binte që ajo ishte ngujuar në dhomë, kishte bërë zhurmë gjatë ditës. Dhe nëse tani ai po i shihte gjethet, i binte që ishte ditë.
Nga turbullimi i trurit nuk arrinte të kuptonte, a ishte ende ajo ditë? Ajo e zhurmës? Apo kishte kaluar një natë dhe kishte filluar dita tjetër?
Kishte një hile këtu.
Po e përjetonte ndjenjën e vjelljes, por nuk po mund të çohej të pinte ujë. Muskujt e tendosur ia vështirësonin lëvizjet, ndërsa lodhja frymëmarrjen. Merrte frymë ngadalë, çrregullt. Po mbante gjoksin me duar, mundohej të rregullonte ritmin. Pika të zeza i shfaqeshin para syve.
“Nuk kam ngrënë as pirë,” -tha me zë të ulët.
Kjo, edhe më shumë, ia nxitte dyshimet.
A ishte brenda së njëjtës ditë me zhurmën, apo kishte kaluar edhe një ditë tjetër?
Po të ishte ende e njëjta ditë, nuk kishte ngrënë mëngjes. Po plogështia që ndiente nuk mund të ishte thjesht nga një mëngjes i munguar. Po të kishte kaluar një natë, atëherë bëhej më e kuptueshme ajo sasi e madhe duhani dhe alkooli që kishte pirë.
Gjasat që të ishte ende brenda së njëjtës ditë ishin të vogla.
… atëherë pse nuk kishte dëgjuar asgjë prej saj? As hapje dere, as përdorim banje, as zhurmë uji. Nevojat bazike?
Shikoi sërish lart. Dritarja nuk iu duk më si në formë kubi, por si një sy i madh që do ta kapërdinte nga çasti në çast. Në cep vuri re një gjethe që lëvizi dy-tri herë dhe u ndal.
Sikur po përpëlitej për herë të fundit, para se të jepte shpirt.
…
Ajo ishte ulur përballë televizorit, pasi kishte pastruar shtëpinë nga gjërat e tepërta. Kjo punë i merrte më shumë energji se cilado tjetër, por rregulli i pëlqente. S’kishte pasur ditë më të trishtueshme se kjo, nuk e dinte pse. Pikërisht kjo mosdije, kjo gjendje pa emër, ishte ajo që e bënte edhe më të trishtueshme.
Shpesh e kalonte duke bërë dush.
U ngrit dhe shkoi në banjë me idenë që dushi i nxehtë do ta qetësonte. Dushi i ndihmonte t’i rregullonte mendimet, por shpesh i nxiste të tjera, më të rënda, më të thella. Momenti e kërkonte, edhe një dush për të larë trupin, për të hequr erën e keqe nga flokët e lëkura. “E marrë”, i tha vetes me buzëqeshje të lodhur.
U kthye pak të merrte gjërat, peshqir, kremra, shampo. Dhoma ishte errësuar shumë. I hoqi perdet, hapi dritaret. Perdet ia ngushtonin mendimet, ka një kohë të gjatë që kishte menduar t’i hiqte krejt, po nuk u kishte ardhur radha.
Nga brenda dushit, ajo ndjeu që dikush po e vështronte. S’u tremb. Ishte si një ndjesi e vjetër. Ktheu kokën nga dritarja mbi banjë, përtej xhamit të mjegulluar, gjethet qëndronin të palëvizura.
Qëndroi ashtu për pak. Nuk lëvizi. Trupi ishte nën ujë, por mendja i rrinte pezull, si në një vend bosh ku nuk depërtonte më zhurma e jashtme.
Vuri re një lëvizje, jo jashtë, por brenda saj, brenda barkut të saj. Një ndjesi e ngjashme me atë kur ndihesh i huaj në trupin tënd. Sikur s’kishte qenë kurrë aty. Ishte e larë, e pastër, por njëlloj e huaj.
Në një moment, iu duk se po e dëgjonte atë, po ia dëgjonte frymëmarrjen e çrregullt, por nuk lëvizi e as nuk ktheu kokën. Mbylli sytë dhe qëndroi nën ujin që tani i dukej më i rëndë.
