KAFSHË SHTËPIAKE
Shqipja vuan trishtimin e një shiu vetullhollë që bie butë mbi dritaret e saj. Shqipja ka shumë dritare dhe jeton e vetme. Përse-të i ka të shumta si pikat e këtij shiu të papritur mbi xham. Kjo kullë dikur ka qenë një mulli që pat bluar gjatë, ku koha e shkuar rrotullohet me një bosht të ndryshëm nga koha e ardhme, është një pasqyrë ku vajza kreh ditët dhe netët e saj aromëmira të së tashmes.
Gjithmonë e kanë mahnitur gjarpërinjtë. Ata monstruozët. Gjarpërinjtë e arratisur nga mitologjia. Ngase njerëzit e rëndomtë i janë venitur si vemjet, si monotonia e mullirit të vjetër, si vija buzëhollë e kroit që rrjedh prej kushedi se prej cilës kohë nën themele të shtëpisë. Ëndrra e saj e një dite krejt tjetër është Nili, Amazona, Misisipi dhe Drini.
Nuk i bie në mendje se prej kujt çasti e kishte marrë atë vendim, të fuste dhe birësonte një gjarpër në shtëpi. Thuhet se gjarpëri i shtëpisë sjell fat. Krijesa e saj nga ata paqësorët e heshtur dhe bablokë, që njerëzia i mbajnë në akuariume pa ujë, ranorë dhe prej qelqi, dikur ishte si të thuash fati i kështjellave të gurta të qytetërimeve dhe totemi i kësaj toke.
Një herë në dy-tre javë e ushqen me ndonjë gjallesë të vogël e të njomë të cilën, Ylli (kështu e ka pagëzuar zvarranikun e saj) e ka të mjaftueshëm për kaloritë e tij. Si edhe dy herë në javë e merr në shtrat. Nevoja për praninë e njëri-tjetrit është shndërruar në një domosdoshmëri natyrore duke i shmangur përse-të e panevojshme.
Lëvizjet e tij në trup të saj janë si ai shtegu i yjeve në përkatësinë e një bote të panjohur. Kjo e ngazëllen Shqipen. Sepse njeriu mundet të mbijetojë me fare pak gjë, por kurrësesiqyshtek pa kureshtje.
Tashmë të dy flenë çdo natë në të njëjtin shtrat. Prania e njërit për tjetrin është bërë domosdoshmëri nga ato që thjesht i përkatësojmë si përditësim të ditëve tona.
Shqipja vë re me kureshtje se Ylli nuk po ha më. Kundërshton me kryeneçësi të ushqehet. Është bërë i gjithi lëkurë (sepse për gjarpërin nuk ekziston shprehja “është bërë kockë e lëkurë”). Ai qëndron i mbledhur kutulaç si brumi i një buke që pret të vijë. Nuk bënë asnjë lëvizje drejt presë që i është taksur. Vetëm sa e lëpin me gjuhën që e shfaq me përtesë e moskokëçarës duke parë jashtë mureve të qelqta të habitatit të vetë drejt e te shtrati. Kur ndodhen të dy në të, Ylli rrëshqet nga kofshët nëpër barkun e Shqipes, mbi kërthizë, nëpër gjunjë dhe pulpa. E lëpin butë nga gishtat e këmbëve gjer në ballë gjersa qetësohet dhe mblidhet grumbull si universi, në gjoksin e saj të përgjumur ku gjarpëron ankthi i ëndrrave.
Kushedi se çfarë mendon ajo krijesë në atë rreshtim orësh përmes shtegëtimit mbi torsin femëror?
Shqipja zgjohet me makth. Vendos të shkojë te Ziguri, veterineri. Diskuton e shqetësuar me të faktin se Ylli ka plot 6 muaj që nuk vë gjë në gojë! Një tjetër përse në përse-të e saj të pafundme. Sepse përse-të janë motiv i vetë ekzistencës së vajzës.
Ziguri fillon dhe e pyet imtësisht mbi sjelljet e kafshës. Kërkon detaje që Shqipes i duken të çuditshme, pa lidhje me anoreksinë e gjarpërit. Kjo krijesë e butë dhe e ndjeshme, pa praninë e së cilës netët e ish-mullirit që sot është banesa e saj, do të ishin një vijë hollake dhe e shtershme kënge nën themel.
Ziguri dëgjon. Më shumë dëgjon dhe e pyet me pyetje si piketime hartash të panjohura ku fshihet e vërteta e një shifre. 6-ës. Gjashta ngjason me një vijë ujore të bërë kruspull. Zigu është veteriner profesionist dhe askush tjetër më mirë se ai nuk e njeh natyrën e vërtetë të kafshëve. Si të jetë përmendur edhe ai vetë nga një përgjumje cfilitëse, në formë S-je a C-je, në formën e numrave 6 a 9, i ngreh sytë drejt shqetësimit të saj dhe i thotë solemnisht:
– Shqipe dëgjomë me vëmendje tani. Kafsha e shtëpisë tënde refuzon të ushqehet qëllimisht. Gjarpëri yt e ka futur veten në një dietë spartane me të cilën mat përmasat e trupit të vet në raport me trupin tënd. Ai është duke përgatitur qysh prej gjashtë muajsh skenën kur do të të kullufisë të tërën në gjumë në muajin e nëntë. Tre muaj i mungojnë nga akti final.
Shqipja e vështron veterinerin e murrëtyer dhe shpërthen në lotë të verenikur në krahët e tij. Lotë të irnuar, për vendimin që duhet të marrë tash e tutje.
Asnjëherë nuk e kishte shkuar në mendje se një ditë do ta vinte përjetësisht në gjumë, në një gjumë legjitim sipas të gjitha rregullave dhe ligjit të mbrojtjes së kafshëve gjarpërin e saj të shtëpisë. Kjo shtëpi dikur ka qenë një mulli që ka bluar gjatë, ku koha rrotullohet me një bosht të ndryshëm nga koha, ku e shkuara është e ardhme dhe e ardhmja bëhet e shkuar, është pasqyra ku Shqiponja kreh ditët e saj aromëmira.
Netëve, diku aty thellë themeleve në terrinë, dëgjohet kënga e kroit buzëhollë.
Montréal, 2019
PARABELLUM
Avulli i trashë i trahanasë ia vesh sytë me një pah dimëror. Yndyra e cingaridheve të skuqura rrjedh si llavë e nxehtë midis pirgjeve të koreve të bukës që ngrihen si kreshta të papritura në kufirin rrethor të pjatës së ciflosur të cingos. Speci i kuq djegës i kutërbon flegrat e hundës. Turfullon. Përtypet. Vështron lart. Drejt e mbi murin e dhomës së ngrënies ku është vendosur fotografia e Udhëheqësit. E nderon me grusht. Një ritual të cilin e kryen si besimtar sa herë që fut në gojë kafshatën e parë. Ngrihet. Rruhet me briskun besnik që ka mbi çerek shekulli që e përdor. Vendos mbi krye kapelën ngjyrë bërsie përpara se të shqitet prej pasqyrës. Ngjesh në brez dashnoren e tij të hershme një pistoletë Parabellum Luger P08. Hedh krahëve pallton ushtarake. Ngjesh pas këmbësh çizmet dhe del në rrugë.
Kafenë e mëngjesit e pi zakonisht te Klubi i Gjahatarëve, ku ndez çibukun me duhan të grirë hollë-hollë si bisedat e atyshme ku gjerbet kafe. Gishtat i therin sa herë nxjerr nga xhepi i palltos tespiet që i ka kombinuar me fraza të ndërthurura për ditë kafenesh. Nuk pi asgjë tjetër veç një kafe në ditë. Është kjo pika e nisjes. Pastaj merr pyjet. Vështron pyjet. Përkund pyjet. U flet pyjeve. Askush nuk e kupton vetminë e një rrojtari pyjesh. Gjersa venat i hapen dhe kalëron nën dihatjen e dregëzave të mardhura ndënë ngricë.
– Brrrr … Nuk është normal i ftohti i këtij dimri të sivjetshëm. – I thotë vetes. – E gjithë jeta ime ka qenë një dimër që nuk ka të sosur, por ky vit është ndryshe nga motet e mëparshëm.
I kishte dalë gjumi si lugat një natë më parë me një dëshirë të pashpjegueshme që të drejtonte drejt luginash të pashkelura. Ja kishte dhënë truri papritur ta mbyste plakën në gjumë. Ishte një ide e çmendur që i ndodhte shpesh qysh kur nuk i ngrihej më dhe sherret në shtëpi nuk kishin të sosur. Aq e padurueshme ishte si ndjesi, sa e bënte të fliste në gjumë. Ishte makth të jetoje me të. Një gjë që i ndodhte më rrallë tani në pleqëri, por që herë pas here i vërsulej me një vrull rinor. Nga muret e dhomës së gjumit i vështronte portreti i Stalinit. Fotografi e vendosur mu te koka e shtratit. Ishte si një orgji. Si ta bëje treshe atë punë. Ndihej i përgjuar në pjesën e tij më intime. Sepse për netë me rradhë, plaka e shkretë flinte si një plagë e vdekur përtej pyjeve me gjumë. Përmes shtegut të Kroit të Thatë aty ku rruga zinte zanafillën e njohjes së tij me dashurinë e kësaj bote, revolverin Parabellum.
Dëgjohet zhurma e Moto Guzzi-t të korierit të postës. Çfarë lumturie kjo zhurmë motori? I veshur me pallto të re ushtarake, çizme të llustruara, një rryp ku mban të ngjeshur pistoletën fringo të re, kapelën ngjyrë bërsie me dy sopata përanash krahëve të shqipes, kurorën mbretërore të Savojës në krye, motorçiklisti i ri ndalet përherë në buzë të Kroit të Thatë. Postieri e heq kapelën dhe e vendos mbi gur. Me kokën e zhytur mes gurësh merr një pamje sikur pret të ndodh diçka? Në fakt nuk pret asgjë. Është duke pirë ujë. Ndërsa ai vëzhgon dhe njeh çdo lëvizje të tjetrit. Çdo çast të çdo veprimi të tij. Një ripërsëritje veprimesh që ndodh në hapërira të rregullta kohore. Ai është duke e pritur aty mbi krua duke e vështruar fshehtaz nga lart. E ngreh krahun ku mban sëpatën dhe e lëshon mbi kryen e tjetrit që ndahet si dy lëvozhga prej arre …
Truri përngjan si thelpinjtë. Gjaku përzihet me rrjedhën. Fillon ta zhveshë viktimën. I shkul nga brezi Parabellum-in. Rrëmben kapelën me strehë duke ja shqitur simbolet. I shqit nga trupi pa jetë pallton e re. Me zor i shkul çizmet prej këmbëve. E hedh trupin pa jetë me gjithë Moto Guzzi-n në humnerë. I vë flakën. Merr malet.
Në të gjitha vitet që qëndroi në mal nuk pat shkrehur asnjë plumb të asaj pistolete. Natyrisht u armatos me ide dhe armë të reja sepse ishte shumë i ri. Kur lufta mbaroi dhe zbriti në fshat, Parabellum-i i kishte të gjitha fishekët në asht. Një plumb fshihet në gojë. Në gojën e këtij pylli të pagojë. E hap gojën. Ndodhet nën dregëzat ku buron Kroi i Thatë. Shija e metalit fillon e zbutet ngadalë me një forcë të panjohur si të kishte qenë njëherë e një kohë një emër i përveçëm në lukuninë e emrave të përgjithshëm.
Montréal, 2019
