Bibliotekë

“Cilët thonj gërryen tokën?” poezi nga Nurie Emrullai

Vjeshtë e vonshme

Pëllëmba e dorës më çahet
në ajrin e vrazhdë të jetës,
si gjethnaja e misrit që të pret
pasi digjet në brymën e verës së vonshme.
Kullon gjak dhe qumshti gëlon nga
thellësitë e tokës.

Në ç’notë rri gati ajri përreth meje
që vallëzimi i ditëve
më kthen në fëmijë
që turpërohet nga shtati i vet?

Në ç’notë luhet jeta ime,
që nis me zërin e krijimit të ditës,
kur bryma ngjitet n’pemë,
fruti ëmbëlsohet, po gjethi digjet,
e dielli fillon më ecë ndër këmbë,
dhe unë udhëtoj në të.

Në një stacion

Njeriu me ëndrra të braktisura
shpërndan biletat e autobusit,
duke e menduar jetën tashmë të ikur.
U rritëm bashkë nëpër ditë të mbushura
me ironi fati, e nga ithtia qeshnim.
Ishim të rinj e s’mendonim të ndiqnim jetën.
Tani vijnë autobusët,
sjellin njerëz të fjetur,
të përhumbur,
që ëndërrojnë rrugë që s’mbarojnë
dhe gjumë të qetë.
Një hardhucë muresh, e sapolindur,
po vërtitet këmbëve të mia,
e them, mbase ku i dihet,
dikur ajo ka shpresuar për një njeri
që do t’i ngjitet në murin e zemrës
e do ta hipi në autobus,
që ta bëjë të ëndërrojë për kthimin.

Kujtim

Dritare e mbyllur,
fytyrën ke ngjitur mbi xham.
Asnjë shenjë.
Ti mban sytë nga qielli
dhe s’di çfarë pret.

Babai

Cigarja të dridhet mbi gishta,
ti dridhesh mbi prag të jetës.

Iso

Male!
E lamë zërin
në ninëz të dritës
O male!

Jetoj

O qiell
në më sheh mua
ma gjuaj atë gur
që dikush t’pa dhe ta hodhi.

Liria

Zog i vogël,
cili qiell trazoi lirinë tënde,
cila ikje të dhemb më shumë?

Nëna

Të të mbaj mend,
prandaj të shikoj
dhe trishtohem për aromën.

Faqja e dritës

Erdhi ora e mbëmjes,
dielli i ngjyhet qiellit
si trëndafili kur shtrydhet në pëllëmbë të dorës,
qetësia futet nëpër shtëpi
dhe shkund karriget e sapo shtruara.
Dalëngadalë bari kërrus kurrizin
dhe gjithkund gjithkush mendon të nesërmen.
E se mendja bredh vend e m’vend,
derisa trupi të gjejë prehjen e tij,
në pjesën më të mirë të vetmisë.
Lëpihet drita nëpër faqe,
Si qeni që lëpin zotëriun e tij,
Dhe qetësia ik qiellit.

Shtëpia e ëndrrave

Fëmijëria rri shtruar si livadh manaferrash,
teksa të tjerët shpikin kohën time.
Në hap m’u formua numri i këmbës që kam sot.
Hapi qe si shi, shputa si gjurmë mbi borë,
unë tek shoh veten në pasqyrë e rritem.

Atje më hapet shtegu i terrthelluar,
ku shtëpia ime jeton stinën e pestë,
atje dimri dhe lulet dashurohen,
vjeshta pret zogjtë dhe fluturat,
pranvera është ajo që lufton me vdekjen. Unë pi çaj nane.

Po, më qajë Zot mbi kokë,
Çka bëre nuk zhbëhet më!
Unë e di këtë dhe ëndërroj,
ti e di këtë dhe fle.
E çka se unë jetoj, siç jeton gjethi?
E çka se ndjej, siç e ndjen miu të parin zë?
Si të jem TANI, kur unë pres për ATJE?
Si të JEM, kur unë e di se do të shkoj?
Unë,
A jam ajo që shoh në natyrë?
Se po të isha, do të kisha mbetur pak këtu.
Këtu mbet veç toka, veç uji mbet.
Atëherë kur dashuruam
dhe u dogjëm me të.

Ëndrrën time të asgjësë po e lë këtu
të ngjyrosi një jetë, që dhe e pangjyrë jetohet.
Asgjë s’më bën më përshtypje.

E ku zë fill gjithçkaja?
Fara ku nisa unë?
A do të duroja dikush të ecë kopshtit tim?
A do të guxoja të flija e qetë,
dhe a flejnë të qetë ata
pasi mishin e tyre shumojnë?

Jam padyshim e entuziazmuar ndaj
dukurive të paemërta, pyetjeve të paemërta.
Të paemërta si gjithçka që e çmësova
si çmësohet jeta.