SONATA BARBARE
dhe kopsat prej mishi u bënë
dhe kur të ula zinxhirin
pergjatë shpinës
kuptova sekretin si lind dielli
dhe kur të putha
kuptova si rritet niveli i deteve
prej pranverës së dytë të gjinjve
. . .
s’bëjnë festë mollët
as hardhitë tek mbushen me vilarë të kuq
veç qielli shkëlqen më shumë
dhe dielli djeg
ti zbulohesh e tëra
dhe kapakët kërcasin
zbulohet dhe perla
në fundet blu
festë bëjnë të mundurit
. . .
dhe gratë më të tmerrshme
bëhen nëna
dhe djemtë më të mirë
kriminelë
po më kriminelë
poetët!
. . .
shkëndija prej takës tënde të lartë
i marr në duar të ndez një zjarr
kam frikë se qyteti merr flakë
prej takës tënde të lartë
merr flakë
atëherë marr lotin tënd në qepallë
ta shuaj
me të qarë
po s’e kam atë fat!
. . .
nuk ka sy më pa kuptim
dhe trup më pa kuptim nuk ka
se syri yt, se trupi yt
ato janë veç çmenduri
dhe çmendurisht po të humbas
gjuhë çmendurake a ka?
ta mësoj dhe të marr vesh
sy dhe trup kaq pa kuptim!
. . .
I ndez një qiri qytetit
dhe iki
duke shkelur mbi hi
ç’ta dua kur ti s’je
s’më ngroh as ky diell
edhe sikur t’i hedh ca shkarpa
dimri prandaj u shpik
për ata që ikin
. . .
trëndafila prej kimie
dhe ujë prej mbeturina fabrikash
po ti nuk u prishe!
dhe qirinjtë s’janë më mistikë
nuk ndizen në ikona
por mbi torta idiote
. . .
dhe krimbat bëhen të bukur
kur ti vjen
s’më bën zemra të shtyp një çimkë në jakën e këmishës
bomba
kaq turpërisht plas
dhe kaq dhëmbshurisht
midis shalëve
paqja ikën
lufta është afër
NENA PO GATUAN BUKE
nëna po gatuan bukë
kryqin bën
dhe pëshpërit lutje
moj, nënë, kush të shikon na heq fillin
nuk gatuhet bukë në amerikë!
landush, ti vëri mendt punës
pa nëna bën gati brumin
dhe mblatën shtyp përsipër
me shenjën e zotit krisht
e bëj për shëndetin tënd
plastë syri i lig
dhe të marrshin të keqen!
kjo bukë të bëri poet!
SHËN VALENTINI NË NJU JORK
dushet e nju jorkut shpërthyen
si tapa shampanje
shkumëzuan përplot stërpikje të gëzueshme
në qelqnajën e qiellit blu të ndritur
gratë fluturuan
pa flatra
të mbuluara me shkumë e flluska shampoje
vetëm gra të zë syri në qelqnajën blu ku ka zbardhur dhëmbët dielli
s’kanë patur kohë të rrëmbejnë as peshqirin
kurme hamgjitëse
sekse përvëlues
që fluturojnë brenda flluskave me ylbere rrotullues
lëvizin duart
kofshët
gjinjtë e mëdhenj iu tunden
alarm policia
kryetari i bashkisë de blasio lajmëron zjarrëfikset
ngjisin shkallët gjer në qiell
njerëzit me kaska
flluskat me ujë të shuajnë
po ato veç rriten e rriten e bëhen të përbindshme
kriset qelqnaja blu
plasaritet qielli
dielli gajaset me këtë tollovi grash lakuriqe
po flluskat e lumtura
s’duan t’ia dinë
enden dhe enden
brenda rrathëve të tyre
gratë lakuriqe
ylberët si gjarpërinj
nepër trup ju mbështillen
jane të bukura këto gra, natyrisht
po më të bukura duken brenda flluskave
tani po rrotullohen mbi grataciela
pas i ndjekin meshkujt
duart zgjatin drejt tyre
kanë hequr palltot
xhaketat
t’i presin
po kurrsesi ato nuk zbresin
flluskat
vetëm ngjiten
fluide
sikur kanë punë me fluturat
jo, nju jorku s’ka parë
shën valentin si ky
me gra lakuriqe nëpër flluska shampoje
nju jorku ekstravagant s’habitet
prej ekstravagancave ai veç zbavitet
është gati të thyhet qielli
qelqnaja blu të thërrmohet me një gaz buçitës perëndish të skandalizuara
që çmenden prej çmendurisë së grave lakuriqe
dhe diellli prej kënaqësisë
shkrihet
u kujtua dikush
i mbushi duart me tufa trëndafilash të kuq
ra flluska e parë
mbi trëndafilat e freskët u ça
mbaruan shpejt lulet e tregtizave të manhattanit
fërkonin duart shitësit
të lumtur
prej luleve
flluskat
të gjitha prej qiellit ranë
në duart e meshkujve përfunduan gratë!
KËTU S’MË NJEH NJERI
këtu s’më njeh njeri
dhe ketrat që i shoh përditë
kanë frikë prej meje
dhe zogjtë kur kaloj e ndryshojnë këngën
dhe ujërat e pellgut te parku marrin një ngjyrë mavi prej brenge
diku dëgjohet boria e makinës si qyqe
dhe treni trokon mbi çati gjëmshem
si luftë botërore e papritur
qukapiku ende s’e ka hapur vrimën
dhe krimbi manjolën po ha
tjetër ndriçim ka agimi
mbi thinjat e mia të rralla
këte ma tregojnë pasqyrat
e ujërave ku lahen makinat
diçka po ndodh kur eci
dhe gratë se si më shohin
janë gati të më japin ndihmë
dhe vajzat tregohen të sjellshme
po shkon? sa keq që na vjen
po shkon përgjithmonë? ç’të bësh
një ditë të gjithë do të ikim
por ja, që kurrë s’e mendojmë!
dhe unë që e fsheh ku po shkoj
kam dashuri dhe për plehrat
një trashaluqe që s’shihet me sy
merr prej meje një shenjëz
dhe çerja e saj vrarëlije
çelet si lulja mbi pleh
jam gati t’i jap dashuri dhe nje vrasësi
dhe çastet e mërzisë më të thellë
më duken më të shtrenjtë se balzaku
dhe shkoj të shoh si del hëna
nga fundi i oqeanit
e plotë e kuqe e mistershme
mbi ujërat si vaginë e përgjakur
prej saj të lindja dhe unë!
dhe shoh si kalon gjersa vjen agu
natyra e ka në dorë, ave maria
ndoshta nuk bie
më le të dëgjoj ende bethovenin dhe bahun.
PARISI
paris
saze goje në shi
kaq i lumtur ky shi
fije të ndritshme futen në gjilperat e marsit
të qëndisin dhe njëhere paris
këndohet la boheme nga dashnorët e varfër
djali kërkon punë
vajza pozon nudo për piktorët e pigalit
pijnë kafe me krem në ag dhe janë të lumtur
kaq të lumtur i bën preveri
saze goje në shi
dielli në dhëmbët e vajzave kafshohet pafajsisht
thërrimet bien për pëllumbat
dhe njerëzit s’i zë qielli prej gjatësisë
nga katedralja zemra e shenjte te shen mëria
dhe të vdekurit toka i nxjerr si lule përsipër
këtë punë e bën preveri
kaq shumë rrojtje ka parisi!
saze goje në shi.
E ZBEHTË ISHE MBRËMË
e zbehtë ishe mbrëmë
po e kaluam me një heshtje prej mbrëmjeje
i zbehtë isha unë
po shkoi ashtu si lumi nën urë
s’tregojmë më asgjë për vete
ç’kishim e dhamë për fëmijët që u rritën
dy qënie pa brendësi
dy boshësi që plotësojne dy plotësi
tani s’kemi ç’japim më
e zbehtë ishe mbrëmë
po e kaluam me një heshtje prej mbrëmjeje
i zbehtë isha unë
po shkoi ashtu si lumi nën urë
kur të vijë vdekja kemi vdekur qëkur
SHPIRT, MOS U TRISHTO
shpirt, mos u trishto
shpirt
ti ishe grua e bukur shumë
tani je prishur
hiret të shkuan bashkë me sapunin dhe ujin
ilaçin e enëve
stufën që të shkriu si qiriri kur gatuan
ç’t’i bësh,
bashkë me pleqërinë
zoti të merr dhe bukurinë
po duhet ta falenderojmë, e dashur
t’i heqim kapelen
se na shtoi dashurinë
ti për mua je një bijë më tepër
unë për ty një bir
u ngatërrua kjo punë
lëmsh u bë dashuria
dhe kjo ndodhi, e dashur
se humbëm bukurinë
vyshkja e lulkës së buzkës
dhe rrudhkat si shi
na shëmtuan
po na shtuan dhëmbshurinë
në jetë jemi hije në dritë
në kujtime realë si dielli
ata që kujtojmë kur flasim nën drurë
të famshmit e asaj kohe
kanë vdekur qëkur
po ne me ata ndjehemi të lumtur
le të shpikë ipod jobs
microsoft bill gejts
për ne shpikja më e madhe
është kujtimi
dhe sa gënjejmë
dhe sa na shkon gënjeshtra
ushqim zogjsh për dashurinë
thërrime
jeta!
*Portreti nga Ina Lajthia
